Mораш да дадеш повеќе информации. Авторитет е широк поим.
Mораш да дадеш повеќе информации. Авторитет е широк поим.
Авторитет: родител, предпоставен, шеф, професор, командант у војска, девојка/дечко, брат/сестра....................
Подобјасни се малце, наши сме
Не е хормонален дисбаланс.
Имаш период во животот кога сфаќаш дека твоите родители не се во право, лажат, не се идеални и ти решаваш за се шо ќе речат, ти да правиш обратно нешо и да се бунтуваш, да си го покажеш своето јас, да се изградиш како личност. Подоцна тоа се префрлува во секојдневните односи со сите.
Бунтовните деца имаат голем проблем со авторитет, штом им се појави некој таков во животот, одма се појавува малото ѓаволче шо сака да се инати, да иде контра, да беснее итн...
Е работата е што практично, не можеш да го смениш другиот човек, начинот на кој се однесува, збодува или се поставува... едноставно треба да го промениш начинот на кој реагираш.
Ако, да речеме, твоите почнуваат да ти го боцкаат бунтовното дете, можеш наместо да урлаш - да реагираш смирено, разумно и да се контролираш себе си...
Воглавно, бунтовноста само носи недоразбирања, проблеми, сплетки... Ама кога се однесуваш така скоро цел живот, само така знаеш да реагираш...
И терапија, не е лошо идеја
Не бре каков болен, истава состојба така да ја наречам сум ја преживувала за време и веднаш после средна школа, се сеќавам кога ќе се зарчкав со некој познаник нешто ако ми пререче и да ме навреди онака некако со скриена порака цинично знаеш како што највеќе мрзам, дури по пат си одев и си мислев е сега што нареден пат да му кажам да го симнам до земја во кал и така едно по друго и јас станав д бист
послем сите ми се плашеа и никој не смееше да се рчка со мене и да ми преречува и така некако, а знаеш дека некои луѓе едноставно имаат потреба да понижуваат други луѓе така се осеќаат помоќно, особено тинејџерите знаат да бидат злобни, а и некој возрасни богами има такви ама поретко, затоа ти велам не е до тебе ти си нормален на другите околу тебе им треба терапија
( Стварно имам проблем,знам што ми е имам размислувано за мене,не дека незнам која сум јас,ама незнам зошто,едноставно неможам да се вклопам никако во некоја средина,иако многу сакам.Страв ми е,постојано сум под притисок во себе дека некој ќе нема да ме цени,дека ќе останам без ниедно пријателство,дека нема да успеам во животот,дека нема да најдам некој што ќе биди со мене (некој што ќе биди како јас што имам замислено дека ќе е).Знам дека светот не е розов и дека животот носи се и се можиш да очекуваш од секого,па дури и од самиот себе,но јас изгубена сум самата во себе,незнам зошто тонам од ден на ден и се чувствувам се по безвредно и по безвредно од претходниот ден :Ѕ
Добро дечки јас имам голем проблем.
Значи постојат моменти кога целосно ум смирена и задоволна од се,но има моменти кога воопшто не верувам во себе,мислам дека ништо нема да постигнам колку и да се трудам,мислам дека јас не вредам ни 5%.Сакам да верувам во себе,да бидам цврста,да не се откажувам од ништо,но колку и дасе трудам,длабоко во себе иако не покажувам пред другите,чувствувам некоја голема несигурност,едноставно како цело време да се форсирам самата себе.Некогаш незнам каде сум,мислам дека таму кај што сум не припаѓам таму,некогаш задоволна сум со тие што сум будејќи сум сакала да сум со такви фаци,и тешко ми е и тогаш е тоа кога јас престанувам да верувам во себе и се потценувам,и ги вреднувам тие затоа што ете,имам таква слика дека тие се нешто повејќе од мене.А не дека се,јас свесна сум дека сите сме исти и дека никој не е ништо појќе од никого,ама самата потсвест ми прави да се чувствувам пониско од нив
Добро дечки јас имам голем проблем.
Значи постојат моменти кога целосно ум смирена и задоволна од се,но има моменти кога воопшто не верувам во себе,мислам дека ништо нема да постигнам колку и да се трудам,мислам дека јас не вредам ни 5%.Сакам да верувам во себе,да бидам цврста,да не се откажувам од ништо,но колку и дасе трудам,длабоко во себе иако не покажувам пред другите,чувствувам некоја голема несигурност,едноставно како цело време да се форсирам самата себе.Некогаш незнам каде сум,мислам дека таму кај што сум не припаѓам таму,некогаш задоволна сум со тие што сум будејќи сум сакала да сум со такви фаци,и тешко ми е и тогаш е тоа кога јас престанувам да верувам во себе и се потценувам,и ги вреднувам тие затоа што ете,имам таква слика дека тие се нешто повејќе од мене.А не дека се,јас свесна сум дека сите сме исти и дека никој не е ништо појќе од никого,ама самата потсвест ми прави да се чувствувам пониско од нив
