Кајгана психолог

[theMac3donian]

Сликава ме натажува... зошто?

 

[Круме]

Сликава ме натажува... зошто?

Можеби затоа што ти не си таму да си уживкаш како они во топла бања...
А може и времево да влијае на тебе. Надвор врне. Некако ми е депресивно.

 

[Viktor g]

Здраво

Незнам од кај да започнам со проблемот и искрено се надевам дека ке ми помогнете

Мојот проблем е тоа што одамна ја имам изгубено мојата самодоверба,и упорно се обидувам да ја повратам но некако не ми оди тоа.
Го изгубив контактот со мошне драги и многу блиски пријатели и пријателки од причина која за мене е непозната се.Се обидувам да дознаам кај е грешката но никако да успеам во тоа.Добивам само игнорирање.
Немам желба за учење,немам желба за дружење иако досега оние кои останаа покрај мене не ме оставаат сама.Но јас немам подршка од моите родители.Не можам да се исплачам само за да ми олесни на душата бидејки се плашам да не ме забележат,зошто ако ме видат ке настане војна во куката со изрази не се глупирај, не се замарај, батали.
Еднаш спомнав на мојата мајка за проблемот ама што од тоа.Наместо да добијам корисен совет јас ги добив зборовите од стилот да не се замарам.
Секогаш на прво место го ставале мојот брат или мојата помала сестра.А јас ко да не постојам.Крива сум ако се изместени програмите на телевизорот,крива сум зошто нема интернет или пак е расипан компјутерот.Сум била и сум црната овца во семејството.
Мене никогаш не ме прашале што ми е,како се чуствувам и што сакам.Секогаш ми ги наметнуваат нивните желби.
Кога бев на одмор сакав да не се вратам дома и да избегам далеку од се кај што никој не ме познава.
Не сум исполнета,не сум срекна...Се правам дека е се во ред но се повеке се издавам.Се тешам со тоа дека еден ден се ке помине и дека после дождот доага сонце,но тоа никако да се случи.
Секоја вечер заспивам со солзи,се будам со солзи.Не можам да дишам,тешко ми е.Ко да целиот свет да се има срушено врз мене.
Седам на компјутер и тепам време со виртуелни пријатели,излезам надвор со друштво се забавувам но јас не сум таа што беше пред неколку години.Сега сум само ко жив мртовец.Не можам да се помирам со тоа што секогаш ме лажеле.Мрзам некој кога ме лаже посебно некој пријател или момче кое ми се допага.Последниот пат беше кошмар.
Ја изгубив вербата во љубовта.Не можам да засакам повторно.Ја изгубив вербата во Бог.
Не можам да ги поднесам спомените кои ме гонат.И сето она што ми се случило.Едноставно кажано исто ко да немам детство.
Мене не ми требаат пари кои (ретко ми ги даваат родителите)ниту патувања.Само љубов е тоа што ми треба.

Ух колку се пронајдов во ова ко да се слушам себе и мојте дома и ова со љубовта буквално како да сме биле во иста ситуација што значи не ми се случувало само мене. овет она што полека ми е на мене јасно едноставно обиди се да не ги слушаш нив знам дека е тешко но обидисе едноставно ако они ти почнат некоја тема која знаеш дека ќе те изнервира едноставно сменија. На пример кога ќе ми птрефрлат воопшто неучиш земи тоа книгите ја порано ќе дискутирав со нив но сега полека сватив дека тоа не е вредно кога резултатите покажуват колку учам а не што зборат тие едноставно си ја менувам темата а да рекоа ќе врне утре може треба и чадор да си земам. Едноставно мораш така затоа што се што може да добиеш е комплетно попуштање на нервна база. За љубовта не губи верба искористи ја предноста што си женско и обиди се колку што треба додека не го најдеш она што го бараш

 

[Yo Blow]

Благодарам за советот Гладиус.
Колку толку ке го применам тоа што ми го кажа.Мене ме исполнува пеењето и цртањето.И многу пати од мојата гимназија сум била избирана да одам на такви натпревари.Исто ме исполнува и танцувањето.Тоа е она кое ме прави срекна.Но во последно време заради мојата состојба и не ме правеше толку.Сите ме прашуваат што ти е а кога се искажам некому ми олеснува за момент и потоа пак нешто ме гуши.Веке зборував со родителите но никако да најдеме заеднички јазик.Ко да не ги интересеира нив за тоа јас како се осекам.Ме има факано мајка ми како плачам и вели:Веднаш ке те кажам на татко ти.И што да им кажам?Јас не можам да ја повратам самодовребата само заради моите пријатели koи ме лажеа.Еднаш дури мислев дека компјутерот и виртуелниот свет ме прави несрекна и издржав без него месец ипол а потоа кога решев да седам пак се нервирам.
Секогаш ме прашуваат со кого јас зборувам на интернет исто ко да планирам некоја лоша работа.Речиси секогаш мора да ме контролираат ко да сум мало дете а имам 20 години.
Благодарам уште еднаш

сум бил во ситуација да не ми се живее. не еднаш и тоа од многу тешки причини кои не се овде за зборење.
сум изгубил верба во се вклучително и во мене.
но тогаш од никаде се појави една другарка, личност каква што речиси и нема на светов која со својот разговор ми ја поврати вербата, желбата за живот и смеењето. а беше едвај 8мо одделение. девојче од 8мо ме врати во живот.
вечно ќе сум благодарен на пронаоѓачот на мирцот. тој не спои.

најди си вистински другар/ка. како? збори со луѓето. отпрвин не откривај им многу. оди полека. ќе видиш дека ќе најдеш некој со кој преку разговор ќе најдеш решение за се! верувај помага. го имам искусено тоа, сум ја примил позитивната енергија од тоа девојче кое ме поврати назад и сега јас ја ширам наоколу. имај доверба во луѓето. и танцувај, пеј цртај.

виртуелниот свет можеби е чуден но нуди многу можности. мене ми ја донесе неа. сигурен сум дека ќе има нешто и за тебе. тргни од фактот дека во темава има прекрасни луѓе со прекрасни мисли за одредени проблеми и огромно сваќање за чувствата на оние кои ги трпат тие проблеми. отвори се кон луѓето и ќе видиш дека има слични ко тебе. пробај не те кошта ама баш ништо

 

[Terebellum Sagittarii]

Не знам од кај да почнам. Насобрани се милион проблеми, кои постепено ги решавам, некои ги оставам настрана и не им се нервирам, оти реално не можам ништо за да ги решам. Имам се, ако ме гледа некој од страна. Образование, добра работа, долга врска, леб, покрив над глава...Не сум грда. И јас кога би се погледнала оддалеку би си завидувала.
Ама...не можам да уживам во ништо.Се обидувам да се пронајдам. Знам што сакам, цврсто стојам на нозете, ама повремено заборавам да ги буткам работите да тргнат. Некогаш сум само уморна од буткање. Понекогаш сум среќна сама со себе, ама почесто ми е потребно некој кој добро ме познава искрено да ме пофали, и да каже дека верува во мене. Сакам да имам некој на кој 100% ќе се потпрам, без да размислувам за опцијата дека има шанси да не успее.
Ми треба да знам дека сум на добар пат. Сакам да знам како ме гледаат останатите. Да знам дали знам да проценам ситуација и однесување. Сакам да знам дали му се допаѓам на некој, оти сум пријатна за да бидам погледната, а да не помислам дека ако е маж, ме гледа низ призмата на сексот, а ако е жена, дека нешто не сум облекла правилно и дека не сум смешна. Сакам да знам дека навистина сум добра во нешто, и да го правам тоа без страв дека се глупирам. Сакам да знам дека се она што сум добила не било од сожалување, туку заради мене. Сакам да знам дека луѓето околу мене се искрени, или барем да бидат искрени а да не ме повредуваат. Сакам да имам силна волја и да не бидам попречувана во своите намери. Сакам да знам на што сум, за да знам дали да застанам да работам на мене или да продолжам понатаму. Не сакам да сум изгубена. Мразам кога барам помош да ми биде речено дека е глупо тоа што го мислам, уште полошо дека сум глупа.
Мразам што си ја изгубив самодовербата, што не знам каде и оти, и што секој ден ми е борба за да ја вратам или лажно да го прикажам нејзиното постоење.
Сфаќам дека животот е борба, дека Бог ми даде тешки мигови во животот (не така ,,тешки’’ како ми се скара дечкото, мама ми се налути, немам патики, ми се скара другарката, немам за јадење, туку вистински тешки во животот), ама ми даде и добри, кои иако не можат да надоместат, сепак ми помагаат.
Многу се сакам себе си, ама луѓето наоколу прават да се прашувам дали вредам да се секам и дали вредам да бидам сакана. Ми се смачи да бидам сама во борбата, уште полошо лажно помогната.
Во вистинскиот цут на животот, кога сметам дека сега треба вистински да бидам вистинската јас, јас се борам за да докажам и да си докажам како последица, дека вредам и знам.


Е сега, не знам дали некој всушност сфати, ама има ли начин да се промени сето ова?

 

[Yo Blow]

две работи ти требаат љубов и пронаоѓање на она што навистина сакаш да го правиш. затоа се осеќаш изгубено, затоа што изгледа не знаеш која ти е целта во животот, што уствари сакаш од него.
а партнерот изгледа не ти ја покажува својата љубов доволно, затоа се чувствуваш осамено.

 

[~~РубинРед~~]

Насобрани се милион проблеми, кои постепено ги решавам, некои ги оставам настрана и не им се нервирам, оти реално не можам ништо за да ги решам.
Ама...не можам да уживам во ништо.Се обидувам да се пронајдам. Знам што сакам, Понекогаш сум среќна сама со себе,
Да знам дали знам да проценам ситуација и однесување. Сакам да знам дека навистина сум добра во нешто, и да го правам тоа без страв дека се глупирам. Не сакам да сум изгубена. Мразам кога барам помош да ми биде речено дека е глупо тоа што го мислам, уште полошо дека сум глупа.
Мразам што си ја изгубив самодовербата, што не знам каде и оти, и што секој ден ми е борба за да ја вратам или лажно да го прикажам нејзиното постоење.

Во вистинскиот цут на животот, кога сметам дека сега треба вистински да бидам вистинската јас, јас се борам за да докажам и да си докажам како последица, дека вредам и знам.


Е сега, не знам дали некој всушност сфати, ама има ли начин да се промени сето ова?

Во твојот коментар ги оставив работите кои мислам дека се најважни како за почеток да се обидам да ти помогнам.

Значи сите имаме по некој проблем.Едно големо браво за тебе со тоа што не се замараш со некои проблеми.Искрено да кажам јас така не можам.Се замарам со секоја ситница ама ти не.Продолжи само така.
Која е причината која не можеш да уживаш во тоа што го имаш?Некои плачаат за долга врска,за добра работа...Остани срекна како и досега.
За проценување однесување и ситуации не е баш лесно.Се случува да погрешиме во проценувањето понекогаш но не е страшно.Сите грешиме нели.Само не смееш да избрзуваш зошто подоцна може да испадне погрешно.
Ако не се сакаш себеси зар очекуваш и другите да те сакаат?Не.Ама штом велиш дека се сакаш себеси кој ги гледа другите?Зар ти за нив живееш или за себе?
Зошто мислиш дека се глупираш не ми е јасно.Уживај во животот гледај си за себе и не мисли што ке рече тој/таа како си си облечена.
Ако некој ти каже дека си лошо облечена а не е така ке ти збори само од чиста љубомора ништо друго.
Самодовербата се случувало да ја изгубиме многу пати,но ако се трудиш да ја повратиш ке успееш.Самиот труд,силната волја ке ти помогне.
Продолжи да се бориш.Не ја губи надежта.И уживај во животот.Прекраток е за губење време на глупости.

Со срека :smir:

 

[WalterSullivan]

Здраво кајгана психолози... Еве ме пак.Да преминам на главното..
Мој другар и другарка со кои се знаам уште до 2 години денес се преселија во Шведска.
Јас немам ни брат ни сестра и тие ми беа буквално како брат и сестра.. најдобри другари..
Вчера беше последниот ден кгоа се видов со нив. Кога бев кај нив едвај се воздржав да задржам Хепи Израз на лице.
И така.. шо има да должам многу...Сега ми е многу тешко и не можам да го прифатам фактот дека ќе се видам со нив повторно НЕКОГАШ во идниа.. Но кој знае кога ќе биде тоа..Како и да е.. Многу ми недостигаат деновите кои ги поминувавме заедно.Тешко е да се најде на светов денес такви вистински другари.. али Тоа е скапаниот живот си оди понатаму и така.... Едноставно морав ова да го кажам на некого.. барем и да го напишам на форумов за да се чувствувам малку подобро..
Поздрав...

 

[~~РубинРед~~]

Здраво кајгана психолози... Еве ме пак.Да преминам на главното..
Мој другар и другарка со кои се знаам уште до 2 години денес се преселија во Шведска.
Јас немам ни брат ни сестра и тие ми беа буквално како брат и сестра.. најдобри другари..
Вчера беше последниот ден кгоа се видов со нив. Кога бев кај нив едвај се воздржав да задржам Хепи Израз на лице.
И така.. шо има да должам многу...Сега ми е многу тешко и не можам да го прифатам фактот дека ќе се видам со нив повторно НЕКОГАШ во идниа.. Но кој знае кога ќе биде тоа..Како и да е.. Многу ми недостигаат деновите кои ги поминувавме заедно.Тешко е да се најде на светов денес такви вистински другари.. али Тоа е скапаниот живот си оди понатаму и така.... Едноставно морав ова да го кажам на некого.. барем и да го напишам на форумов за да се чувствувам малку подобро..
Поздрав...

Aман бе човече не паничи толку...Сигурно не отишле во Америка...Ако ти се тие вистински пријатели како што велиш сигурно ке контактирраат со тебе,за тоа е интернетот нели :wink:
И моите пријатели се по странство и секој ден контактираме.Без страв само.И не тагувај.Сигурно нема да сакаат да те видат во лошо светло.

 

[pisatelka]

абе луѓе иам страв од сешто и се што се спомнува лошо го зеам здраво за готово, у курац више де хееееееееееелп плииииииииииис :zid:

 

[Nonteizam]

абе луѓе иам страв од сешто и се што се спомнува лошо го зеам здраво за готово, у курац више де хееееееееееелп плииииииииииис :zid:

А писателка си? Насочи го тој “имагинарен“ страв во уметничка инспирација, како за почеток... Кога ќе го испишеш на лист, заедно со мастилото може да го оставиш и твојот страв!

 

[pisatelka]

А писателка си? Насочи го тој “имагинарен“ страв во уметничка инспирација, како за почеток... Кога ќе го испишеш на лист, заедно со мастилото може да го оставиш и твојот страв!

уф да беше така лесно...
да се рече дека сум писателка... пишувам веќе се и свашта, али сеа неам време пошто имам заостанат испит ... чудна сум, напната и не знам како да се опишам..
сепак фала ти

 

[..........]

Здраво кајгана психолози... Еве ме пак.Да преминам на главното..
Мој другар и другарка со кои се знаам уште до 2 години денес се преселија во Шведска.
Јас немам ни брат ни сестра и тие ми беа буквално како брат и сестра.. најдобри другари..
Вчера беше последниот ден кгоа се видов со нив. Кога бев кај нив едвај се воздржав да задржам Хепи Израз на лице.
И така.. шо има да должам многу...Сега ми е многу тешко и не можам да го прифатам фактот дека ќе се видам со нив повторно НЕКОГАШ во идниа.. Но кој знае кога ќе биде тоа..Како и да е.. Многу ми недостигаат деновите кои ги поминувавме заедно.Тешко е да се најде на светов денес такви вистински другари.. али Тоа е скапаниот живот си оди понатаму и така.... Едноставно морав ова да го кажам на некого.. барем и да го напишам на форумов за да се чувствувам малку подобро..
Поздрав...

Eден ден повторно ке се видиш со нив, и токму тој ден ке го добиеш одговорот на сите твои прашања.

 

[Жозефин]

Најмногу од се ми фали љубов но никогаш неможев да ја најдам не сум се почуствувал сакан повеќе сум бил газен и понижен сум имал неколку врски до сега но пак не сум ја нашол она која ќе ме сака поради мене не затоа што имам или немам долга коса , обетка итн. Ќе ме сака заради она што го имам под главата а не на главата заради мојата душа и срце а не поради друго. Нешто кое стварно ми буду лутина е тоа што девојкиве се повеке сакаат кога некој си игра со нив ( ги лаже , изневерува, третира ко животни,,,,) никогаш неможам да станам такаов можеби тоа ми е најголемата мана до сега се што понудив е нежност , разбирање , верност и љубов знаев да сослушам и на крај искочив будала и папучар е ств не ги разбирам ! Ко да не е доволно ова и мојте дома ме мачат зошто сум немал девојка па што сум мислел ич не ме бивало за тоа та он да имал такви шанси ќе направел харем итн. Искрено ми здодеа од ова понекогаш се прашувам дали постои она што го барам:uvo:

Вечен проблем.
Вака. Според мене, прерано им дозволуваш на луѓето да влезат во твоето срце, прерано им се отвараш. Сфаќам дека си добар и дека едноставно сакаш да разговараш, да бидеш тука, да помагаш. Ама луѓето најчесто бараат некој забавен. На пример. Да речеме дека и јас барам дечко, и она што ми е најважно да го имам од него е почитување, разговор, разбирање... Ама, јас нема да бидам среќна ако само тоа го имам од него. Значи не го барам само тоа. Барам и да ми биде интересен, да има смисла за хумор, да не биде нападен, да биде фин, снаодлив... Тоа се работи кои да речеме би ме импресионирале од старт. А карактерот во подробности ќе го запознаам подоцна.
А може и едноставно имаш налетано на погрешни девојки, може не знаеш да процениш која е добра и ќе те цени, која не. Добро, на секој му се дешава да згреши во проценка, ама кога тогаш ќе погоди. И, не знам колку години имаш, зашто ако си тинејџер, све тоа е нормално, ќе пројде. А верувам дека и со зрелоста со која ќе се стекнеш понатаму, ќе дојде и искуството, и повеќе вештина. А ако веќе не си тинејџер, тогаш мислам дека треба сериозно да поработиш на проблемот во смисла да не очекуваш премногу, во новите познанства, немој премногу да зборуваш, остави да ти зборуваат, слушај ги и дај своја проценка. Ќе видиш дека ретко ќе згрешиш ако добро слушаш. Немој да ја бараш девојката со затворени очи, не оди кај девојки со изговор дека ја бараш ТАА, а не обрнуваш внимание на тоа дали оваа девојка навистина ги поседува особините што тебе ти требаат. Мислам дека треба само малце подалеку да погледнеш. И имај на ум дека колку и да се поклопува некоја девојка со она што го бараш, нема да биде совршена. Секогаш нешто ќе фали. Секогаш. Нема да го најдеш тоа совршено суштество, како од калап излезено. Мораш да знаеш дека секој човек има свој живот, свое минато, свои проблеми... Поентата е да најдеш девојка што ќе те надополнува, ќе те сослушува, ќе биде тука, ќе биде искрена. Верувам дека ќе ја најдеш. Само погледни подалеку. Со среќа

--- надополнето ---

Здраво кајгана психолози... Еве ме пак.Да преминам на главното..
Мој другар и другарка со кои се знаам уште до 2 години денес се преселија во Шведска.
Јас немам ни брат ни сестра и тие ми беа буквално како брат и сестра.. најдобри другари..
Вчера беше последниот ден кгоа се видов со нив. Кога бев кај нив едвај се воздржав да задржам Хепи Израз на лице.
И така.. шо има да должам многу...Сега ми е многу тешко и не можам да го прифатам фактот дека ќе се видам со нив повторно НЕКОГАШ во идниа.. Но кој знае кога ќе биде тоа..Како и да е.. Многу ми недостигаат деновите кои ги поминувавме заедно.Тешко е да се најде на светов денес такви вистински другари.. али Тоа е скапаниот живот си оди понатаму и така.... Едноставно морав ова да го кажам на некого.. барем и да го напишам на форумов за да се чувствувам малку подобро..
Поздрав...

Сфаќам дека ти е тешко што најблиските луѓе си отишле далеку од тебе, ама верувам дека тие не се единствените луѓе што ги знаеш и со кои си близок, зашто ако навистина се единствени, тоа мора веднаш да се промени. А и не е крај на светот, можете да контактирате на интернет. Така да, ако не физички, барем ќе знаеш дека можеш кога и да е да им се довериш, да разговараш, да видиш како се... Може и наскоро ќе добиеш на лото и ќе можеш да одиш да ги посетиш

 

[Yo Blow]

абе луѓе иам страв од сешто и се што се спомнува лошо го зеам здраво за готово, у курац више де хееееееееееелп плииииииииииис :zid:

најверојатно имаш некое трауматично искуство, или се плашиш дека нешто може да изгубиш па затоа така исплашено се чувствуваш. јас се плашев од се после операциите шо ги имав. моето беше трауматично искуство, за твоето ти сама преиспитај се