Кајгана психолог

[Intex]

Имам проблем, па помагајте ако можете.
Еве го проблемот:
Со семејството ретко се гледам, во денот 10-15 минути максимум. Се поздравуваме, како си, шо си и толку. Последнава недела пак ги гледам толку кратко, но никако не можам да се разберам со нив. Го зборуваме истото што го зборевме и секој ден, арно ама сега ми викаат „Ај не треси зелени„, „Ај не се глупирај и сл.„. Не можам да ги поднесам, а најверојатно ни они мене. Овие ми се 15-те најпеколни минути во денот. Помагајте, оти не можам да издржам повеќе.

 

[Гладиус]

Имам проблем, па помагајте ако можете.
Еве го проблемот:
Со семејството ретко се гледам, во денот 10-15 минути максимум. Се поздравуваме, како си, шо си и толку. Последнава недела пак ги гледам толку кратко, но никако не можам да се разберам со нив. Го зборуваме истото што го зборевме и секој ден, арно ама сега ми викаат „Ај не треси зелени„, „Ај не се глупирај и сл.„. Не можам да ги поднесам, а најверојатно ни они мене. Овие ми се 15-те најпеколни минути во денот. Помагајте, оти не можам да издржам повеќе.

Според мене, најголема причина за ваквиот однос во тие 15 минути е токму краткото време кое си го посветувате едни на други. Се губи чувството за комуникација поради тоа што не сте упатени едни со други во сопствените проблеми. На пример, твоите не знаат дека тебе ти треба совет за нешто затоа што не сим им дал на знаење од причина што воопшто не ги гледаш. А пак обратно, ти не знаеш кога да пристапиш и што да кажеш во кој момент затоа што не знаеш кога и поради што можат да бидат изнервирани.
Нивото на комуникација го прави своето. Колку помалку комуницирате толку повеќе се запоставувате еден со друг. Пробај, наместо да правиш нешто непродуктивно, да поседиш со твоите да ги прашаш како се, што прават?
Дај им на знаење дека не си отушен од нив. Ќе видиш дека ситуацијата ќе се промени.
Сè што ви треба е мало разбирање. А тоа ќе го постигнете со поминување повеќе време заедно.
Се надевам ова ќе помогне:smir:

 

[Копија]

во последно време се ми е здосадено....што и да помислам да направам...да превземам некој чекор,немам храброст доволно,страм ми е да не се избрукам нешто,да не речат нешто за мене....едноставно,страв одсекогаш ми беше да го живеам животот како што сакам,а сега уште повејќе го чувствувам тоа и најстрашно е тоа што животов почнува да ми станува мизерен.Депресивна сум,постојано мислам на некои работи кои сакам да ги направам,а ми е страв да ги отпочнам,живеам во фантазии...неможам да се помирам со реалноста ....незнам од кај да почнам за да се изменам....многу пати сум помислила да се спријателам со некои други ама страв ми е т.е.не ни знам како да им се приближам....постојано седам дома,а не го сакам тоа,особено за викенди,полудувам.Изгубив желба за излегување навечер,вејќе не го правам ни тоа,досадно ми беше излегував со две другарки и ми стана премногу глупаво.Најмногу изгубив желба за се откако престанав да излегувам со едно машко (фатени бевме и раскинаавме сега сме само другари,а единствено нешто што сакам и за кое сонувам е уште еднаш да излезам со него,и немам храброст за да превземам нешто за да се случи тоа....)постојано мислам на него,неможам да излезам со никој друг...хееееееелп

многу грд проблем... те разбирам целосно.Сум била мн пати така...моментално сум малце,се ми е досадно.Пиши ми твој мсн на приватна порака можиме да си попрајме муабет.Поздрав

 

[cige]

Премногу често се карам со домашните. Секогаш кога се нервозни користат прилика да се испокараат со мене, најчесто кога ќе се вратат изморени од работа. Ми се обраќаат со висок тон, јас се трудам да се воздржам, но понекогаш и јас им возвраќам исто така нервозно и со толкав тон и настанува голема расправија. Не ми се живее на моменти. Тоа ми е единствениот проблем во животот. Понекогаш кога ќе се испокараме ќе ја увидат грешката и ќе почнат да ме смируваат, ама за џабе, од кога веќе ме збеснале. Еве на пример вечерва ми се случи еден таков проблем. Пред да испаѓам во чаршија ја прашав мајка ми дали има топла вода во болјерот и таа ми се извика "ако си го уклучил ќе има" и јас почнав да се карам, затоа што ми дојде криво зошто мораше така да ми одговори, а штотуку се смирив претходно од друга нервоза, се карав со татко ми за банална причина. И така вечерва нервозен си останав дома. Им откажав на другарите, а требаше да одиме со мојата кола во друг град на забава. Им ја расипав вечерта и на другарите, а што ако отидев, нервозен, можеше само да направам нова расправија ако некој ми згреши за ситница. Тоа е моето секојдневие во семејството, наместо јас дома да разговарам со родителите за проблеми, јас дома ги доживувам проблемите, ама буквално немам никакви проблеми надвор од домот.

 

[delfybuba]

Премногу често се карам со домашните. Секогаш кога се нервозни користат прилика да се испокараат со мене, најчесто кога ќе се вратат изморени од работа. Ми се обраќаат со висок тон, јас се трудам да се воздржам, но понекогаш и јас им возвраќам исто така нервозно и со толкав тон и настанува голема расправија. Не ми се живее на моменти. Тоа ми е единствениот проблем во животот. Понекогаш кога ќе се испокараме ќе ја увидат грешката и ќе почнат да ме смируваат, ама за џабе, од кога веќе ме збеснале. Еве на пример вечерва ми се случи еден таков проблем. Пред да испаѓам во чаршија ја прашав мајка ми дали има топла вода во болјерот и таа ми се извика "ако си го уклучил ќе има" и јас почнав да се карам, затоа што ми дојде криво зошто мораше така да ми одговори, а штотуку се смирив претходно од друга нервоза, се карав со татко ми за банална причина. И така вечерва нервозен си останав дома. Им откажав на другарите, а требаше да одиме со мојата кола во друг град на забава. Им ја расипав вечерта и на другарите, а што ако отидев, нервозен, можеше само да направам нова расправија ако некој ми згреши за ситница. Тоа е моето секојдневие во семејството, наместо јас дома да разговарам со родителите за проблеми, јас дома ги доживувам проблемите, ама буквално немам никакви проблеми надвор од домот.

Пробај да разговараш со нив.
Смирено и полека.
Објасни и дека не ти е убаво и пријатно што така се однесуваат спрема тебе,дека те повредуваат.
Сепак ти се родители,можеш слободно да разговараш со нив и треба да си ја увидат грешката.

Ако ова не помага,кога се идаат од работа,преморени едноставно избегнувај ги.Нека се одморат и смират малку,можда расположението ке им се смени:smir:

 

[Debeliot]

Нешто веќе долго време пробувам да разберам во себе, ама џабе.Бидејќи од тоа што прочитав до сега, никој не е единствен, можеби некој ќе знае.Како тоа се ослободувате од минатото.Еден ден се будите пуф се чувствувате како нови?Често слушам, заборави, разбуди се, живеј сега итн.Ама никако да научам како се прави тоа.Да одам по кеј, да земам здив и пуф се заборавам, и ништо не ме мачи од тоа што до сега ме мачело?Како на филмовите, една сцена и веќе другата...пуф, како да се присетил на нешто длабоко во него изгубено, и се до тогаш заборава и чекори напред без никаква мачнина, и вика, ааа да, и сите околу ракоплескаат.Има ли некој до сега што навистина рекол, да доста е...ама само еднаш.Вториот пат, веќе филмот од поново врти.Не прашувам за оние кои цел живот се херои.

 

[Гладиус]

Нешто веќе долго време пробувам да разберам во себе, ама џабе.Бидејќи од тоа што прочитав до сега, никој не е единствен, можеби некој ќе знае.Како тоа се ослободувате од минатото.Еден ден се будите пуф се чувствувате како нови?Често слушам, заборави, разбуди се, живеј сега итн.Ама никако да научам како се прави тоа.Да одам по кеј, да земам здив и пуф се заборавам, и ништо не ме мачи од тоа што до сега ме мачело?Како на филмовите, една сцена и веќе другата...пуф, како да се присетил на нешто длабоко во него изгубено, и се до тогаш заборава и чекори напред без никаква мачнина, и вика, ааа да, и сите околу ракоплескаат.Има ли некој до сега што навистина рекол, да доста е...ама само еднаш.Вториот пат, веќе филмот од поново врти.Не прашувам за оние кои цел живот се херои.

Друже, колку и да некој тврди дека се ослободува од минатото тоа не е можно. Да се ослободиш од минатото значи да се ослободиш и од она што си бил ти. А тоа значи да го негираш, односно заборавиш сето твое дотогашно постоење и дејствување.
Има еден процес попознат како продолжување со животот. Најверојатно проблемот со тебе е што не знаеш дека за да всушност продолжиш понатаму не е потребно да го заборавиш минатото, туку поголема важност да и придаваш на сегашноста. Никој до сега не успеал од прва да заборави на нешто што претходно било, и никој, колку и да се обидува, нема никогаш потполно да го заборави она што било. Меѓутоа, сите успеваат да го запостават минатото и да почнат да се грижат околу сегашноста.
Сегашноста ќе ти ја одреди иднината, а истата утре ќе биде минато.
Затоа, сконцентрирај се на она што си ти сега и на она што сакаш да го постигнеш. Сè друго ќе избледне и ќе остане само сеќавање кое нема да има никаква улога врз градењето и усовршувањето на твојата личност.

 

[The Mad Doc]

Нешто веќе долго време пробувам да разберам во себе, ама џабе.Бидејќи од тоа што прочитав до сега, никој не е единствен, можеби некој ќе знае.Како тоа се ослободувате од минатото.Еден ден се будите пуф се чувствувате како нови?Често слушам, заборави, разбуди се, живеј сега итн.Ама никако да научам како се прави тоа.Да одам по кеј, да земам здив и пуф се заборавам, и ништо не ме мачи од тоа што до сега ме мачело?Како на филмовите, една сцена и веќе другата...пуф, како да се присетил на нешто длабоко во него изгубено, и се до тогаш заборава и чекори напред без никаква мачнина, и вика, ааа да, и сите околу ракоплескаат.Има ли некој до сега што навистина рекол, да доста е...ама само еднаш.Вториот пат, веќе филмот од поново врти.Не прашувам за оние кои цел живот се херои.

Не се сложувам со гладиус.

Ти братко имаш еден проблем и ако вака продолжиш никогаш нема да го решиш.Ти работата на срцето си ја префрлил на мозокот,а тој кутриот незнае што да прави со тоа.

Немој да размислуваш со главата,остави така ќе видиш дека без размислување тоа само ќе се реши.Отпрвин ќе се чуствуваш малку лошо бидејќи не си сигурен дали срцето ќе најде решение на проблемот или не,но набрзо тој проблем магично ќе исчезне од тебе и ќе можеш да живееш само во сегашноста без да бидеш заробен во минатото и роб на иднината.Ќе бидеш безгрижен како животно.

 

[Debeliot]

Хехе па некако животниве не ми изгледаат баш безгрижни.Него, можеби и двајцата имате право.Иако малку познато.Да, животот продолжува, сакал ти или не, главата размислува, сакал или не, а потоа телото трпи на еден или друг начин.До некаде е, до некаде не е глупост е да се размилува за нешто што било или ќе биде, колку толку.А и баш и на тоа можеби мислев, човек да се откаже од се тоа што до тогаш бил.Продај или фрли.Многу веројатно, работите се носат до крајот.Изгледа само среќа е дали ќе тежат или не.Како да нема пуф...

 

[smart ass]

Нешто веќе долго време пробувам да разберам во себе, ама џабе.Бидејќи од тоа што прочитав до сега, никој не е единствен, можеби некој ќе знае.Како тоа се ослободувате од минатото.Еден ден се будите пуф се чувствувате како нови?Често слушам, заборави, разбуди се, живеј сега итн.Ама никако да научам како се прави тоа.Да одам по кеј, да земам здив и пуф се заборавам, и ништо не ме мачи од тоа што до сега ме мачело?Како на филмовите, една сцена и веќе другата...пуф, како да се присетил на нешто длабоко во него изгубено, и се до тогаш заборава и чекори напред без никаква мачнина, и вика, ааа да, и сите околу ракоплескаат.Има ли некој до сега што навистина рекол, да доста е...ама само еднаш.Вториот пат, веќе филмот од поново врти.Не прашувам за оние кои цел живот се херои.

гладиус убаво објасни.

патем и рационалност малце-не можеш да бидеш нов,едноставно не може да се разбудиш и пуф.

најдобро е да се соочиш со минатото(ако те разбрав добро тоа те мачи)соочувањето е најважно.

во случај да имаш комплекс на нижа вредност...хмм мака немај не си единствениот многу се,а и самиот комплекс на нижа вредност на себенегирање е неоснован-зошто???

па по кои стандарди треба да бидеш ова ова да носиш ова димензии вака и вака.

јас имам другар кој пати од таков комплекс и затворен е целовреме дома неќе ни на кафе да испадне абе го молиме ама џабе

Премногу често се карам со домашните. Секогаш кога се нервозни користат прилика да се испокараат со мене, најчесто кога ќе се вратат изморени од работа. Ми се обраќаат со висок тон, јас се трудам да се воздржам, но понекогаш и јас им возвраќам исто така нервозно и со толкав тон и настанува голема расправија. Не ми се живее на моменти. Тоа ми е единствениот проблем во животот. Понекогаш кога ќе се испокараме ќе ја увидат грешката и ќе почнат да ме смируваат, ама за џабе, од кога веќе ме збеснале. Еве на пример вечерва ми се случи еден таков проблем. Пред да испаѓам во чаршија ја прашав мајка ми дали има топла вода во болјерот и таа ми се извика "ако си го уклучил ќе има" и јас почнав да се карам, затоа што ми дојде криво зошто мораше така да ми одговори, а штотуку се смирив претходно од друга нервоза, се карав со татко ми за банална причина. И така вечерва нервозен си останав дома. Им откажав на другарите, а требаше да одиме со мојата кола во друг град на забава. Им ја расипав вечерта и на другарите, а што ако отидев, нервозен, можеше само да направам нова расправија ако некој ми згреши за ситница. Тоа е моето секојдневие во семејството, наместо јас дома да разговарам со родителите за проблеми, јас дома ги доживувам проблемите, ама буквално немам никакви проблеми надвор од домот.

види вака,најдобра прилика е кога имате семеен појадок,ручек вечера или ако гледаат бумбар на сител(налет не те интересира знам-ако пак седни) и внеси малце позитивна енергија и во тебе и кон нив,важен е изразот на лицето исто така(освен кај мене оти личам ко од припјат да сум-чернобил хаха)поентата ми е да бидеш at the right time at the right spot,па тогаш направи убав муабет,понуди се некоја работа да завршиш, на пример еве хипотетички излеваш на кафе...мамо одам на кафе кај х да не треба нешто??

понатаму преземи малце иницијатива бидејќи како што гледам по тонот и баналните причини очигледно твоите се чувствуваат незадоволни од нивниот син(типично за генерациски разлики)...затоа

најдобро ангажирај се...било дома,преку активност,пшомогни нешто покажи заинтересираност и ќе видиш дека ќе има ефект:smir:

 

[Антоние]

Нешто веќе долго време пробувам да разберам во себе, ама џабе.Бидејќи од тоа што прочитав до сега, никој не е единствен, можеби некој ќе знае.Како тоа се ослободувате од минатото.Еден ден се будите пуф се чувствувате како нови?Често слушам, заборави, разбуди се, живеј сега итн.Ама никако да научам како се прави тоа.Да одам по кеј, да земам здив и пуф се заборавам, и ништо не ме мачи од тоа што до сега ме мачело?Како на филмовите, една сцена и веќе другата...пуф, како да се присетил на нешто длабоко во него изгубено, и се до тогаш заборава и чекори напред без никаква мачнина, и вика, ааа да, и сите околу ракоплескаат.Има ли некој до сега што навистина рекол, да доста е...ама само еднаш.Вториот пат, веќе филмот од поново врти.Не прашувам за оние кои цел живот се херои.

Начинот на ослободување од минатото не е да се трудиш да го заборавиш или да го потиснеш. туку напротив - да му се предадеш.
Предади се на минатото,не го суди, и прифати го како дел од себе и ќе видиш за колку кратко време животот ќе работи за тебе отколку против тебе и ќе најдеш внатрешен мир.

Предавањето не е слабост.Постои голема сила во него.Само личност која што попушта има духовна моќ.Потоа можеби ќе дознаеш дека ситуацијата се сменува без никаков труд од твоја страна.
Во секој случај - ти си слободен.

 

[wot]

Cope, is the word. Научете да живеете со него. Колку повеќе се обидувате да се ослободите од него, толку повеќе ќе ескалира неговата присутност во вашиот живот сега. Колку и да е клише, од минатото се учи. Увидуваме на грешките, последиците од нив, увидуваме што чини а што не во карактерот. Едноставно, минатото е дел од вашиот живот, дел од вас а свесно да сакате да одцепите дел од вашиот живот, дел од вас е, искрено, идиотско.

Ако е многу сериозна ситуацијата и навистина мора да побегнете од него, witness protection program.
Aма не е како во Холивуд. Јебеш га. Државниот буџет ќе ве сјебе.

 

[Natural-girl]

Премногу често се карам со домашните. Секогаш кога се нервозни користат прилика да се испокараат со мене, најчесто кога ќе се вратат изморени од работа. Ми се обраќаат со висок тон, јас се трудам да се воздржам, но понекогаш и јас им возвраќам исто така нервозно и со толкав тон и настанува голема расправија. Не ми се живее на моменти. Тоа ми е единствениот проблем во животот. Понекогаш кога ќе се испокараме ќе ја увидат грешката и ќе почнат да ме смируваат, ама за џабе, од кога веќе ме збеснале. Еве на пример вечерва ми се случи еден таков проблем. Пред да испаѓам во чаршија ја прашав мајка ми дали има топла вода во болјерот и таа ми се извика "ако си го уклучил ќе има" и јас почнав да се карам, затоа што ми дојде криво зошто мораше така да ми одговори, а штотуку се смирив претходно од друга нервоза, се карав со татко ми за банална причина. И така вечерва нервозен си останав дома. Им откажав на другарите, а требаше да одиме со мојата кола во друг град на забава. Им ја расипав вечерта и на другарите, а што ако отидев, нервозен, можеше само да направам нова расправија ако некој ми згреши за ситница. Тоа е моето секојдневие во семејството, наместо јас дома да разговарам со родителите за проблеми, јас дома ги доживувам проблемите, ама буквално немам никакви проблеми надвор од домот.

Ја би рекла дека и ти си парцијално крив. Гледај да ја намалиш импулсивноста, вака ќе ти донесе само нервоза. Остани смирен, колку и да те провоцираат. Луѓето што се нервозни провоцираат, сакаат кавга. Епа, не им ја овозможувај, биди дипломатски настроен и сфати дека имаш попаметни работи од замарањето со нив.

 

[WalterSullivan]

Не сакам да се дружам. Повеќе сакам да седам дома сам во мојата соба отколку да излезам со друштвото.Порано немаше ден да не излезам, а сега тоа ми е досадно.Ги избегавам секој пат кога ме викаат.Може малку помош????Зошто се случува ова???? Зошто почнувам да ги избегавам друштвата. Веќе почнувам да губам контакти.

 

[Serpico]

Имам проблем, па помагајте ако можете.
Еве го проблемот:
Со семејството ретко се гледам, во денот 10-15 минути максимум. Се поздравуваме, како си, шо си и толку. Последнава недела пак ги гледам толку кратко, но никако не можам да се разберам со нив. Го зборуваме истото што го зборевме и секој ден, арно ама сега ми викаат „Ај не треси зелени„, „Ај не се глупирај и сл.„. Не можам да ги поднесам, а најверојатно ни они мене. Овие ми се 15-те најпеколни минути во денот. Помагајте, оти не можам да издржам повеќе.

Премногу често се карам со домашните. Секогаш кога се нервозни користат прилика да се испокараат со мене, најчесто кога ќе се вратат изморени од работа. Ми се обраќаат со висок тон, јас се трудам да се воздржам, но понекогаш и јас им возвраќам исто така нервозно и со толкав тон и настанува голема расправија. Не ми се живее на моменти. Тоа ми е единствениот проблем во животот. Понекогаш кога ќе се испокараме ќе ја увидат грешката и ќе почнат да ме смируваат, ама за џабе, од кога веќе ме збеснале. Еве на пример вечерва ми се случи еден таков проблем. Пред да испаѓам во чаршија ја прашав мајка ми дали има топла вода во болјерот и таа ми се извика "ако си го уклучил ќе има" и јас почнав да се карам, затоа што ми дојде криво зошто мораше така да ми одговори, а штотуку се смирив претходно од друга нервоза, се карав со татко ми за банална причина. И така вечерва нервозен си останав дома. Им откажав на другарите, а требаше да одиме со мојата кола во друг град на забава. Им ја расипав вечерта и на другарите, а што ако отидев, нервозен, можеше само да направам нова расправија ако некој ми згреши за ситница. Тоа е моето секојдневие во семејството, наместо јас дома да разговарам со родителите за проблеми, јас дома ги доживувам проблемите, ама буквално немам никакви проблеми надвор од домот.

Слични ви се проблемите, и иако не ги читав понатамошните одговори ќе се дрзнам да дадам свој ум по темата.

Финтата е што фамилијата во животот не ја бираме самите. Дадена ни е, или ние сме на фамилијата дадени, како сакате. Бидејќи (според мене за среќа) сеуште не сме навикнати на западњачката култура според која кога ќе наполниме 18 сме оставени малтене сами на себе, ни останува едно: да се обидеме да бидеме паметни колку што годините ни дозволуваат.

Бидете „политичари“. Почитувајте ги максимално, дури и кога осеќате дека цел свет е против вас, дека сите правила и прописи се прекршени, а вие сте единствените останати на ивицата на критериумот според кој имате право на (како секој тоа си го замислил) нормално функционирање на една фамилија, со сите можности пропратно.

Немојте да се противите. Ако дојдат од работа нервозни и ве најдат вас за „виновни“ врз кои ќе се истурат, нека им. Нека им помине, а после тоа со смирен глас и фамилијарна топлина, кажете им: „Тато/Мамо, прееска преќутев но сакам да ти кажам нешто за да го унапредиме нашиот однос, а не да молчиме и да чекаме некоја подобра прилика за да се радуваме еден на друг, се до некоја во која повторно ќе дојдеме во конфликт. Ти за тоа и тоа не си во право, според мене, заради тоа и тоа. Јас се осеќав вака и вака, сега се осеќам вака и вака... А сакам да имаме убав однос, каков доликува на родители и нивното најмило - нивните деца...“.

Да повторам, родителите не си ги бираме. И најчесто, ние сме нивна слика, колку и тоа да ни се допаѓало или не... Ама секогаш има простор за корекција.

Др Кулен, пробај по малку, пополека, да отвораш и други теми на муабет со твоите. Прашај ги како минале на работа, дали може да им помогнеш. Битно е да стекнат поголема довербва во тебе, да не те гледаат како син-паразит кого го ранат и од кого не знаат што да очекуваат. Просто, потсети се дека твојот живот е продукт на „божјата одлука“ (среќа, во смисол си бил најбрз сперматозоид од сите останати ) и родителското спарување, и точно поради тоа мора да имаш благодарна почит према нив, и да им помогнеш на начин на кој би сакал твоите деца еден ден да ти бидат од рака и тебе.

Хебоциг,
кога мама ќе дојде нервозна дома, пушти ја. Ако ти одговори „ќе има топла вода ако си го пуштил бојлерот“ преќути. Верувај. Така треба. Размисли што се би можело да ја мачи. Зошто би можела така да изреагира кон тебе. Немора да ја правдаш, не ти советувам, ама обиди се да ја разбереш...учи од нејзините грешки (иако е повозрасна не значи дека е безгрешна). Сепак, мора да ти биде на прво место. И со правилна „политика“ ,пошо мора да сме политичари често со родителите) односот ќе ви се корегира - кога таа ќе забележи позитивна промена кај тебе, односно кога ти ќе и укажеш дека си доволно возрасна единка која резонирајќи со својата глава може не само да и биде опонент со размислување, туку и гордост - за она во што те воспитала.