Како се станува возрасен?

[candybabe]

по првите проблеми од коа ке ти се јават и коа ке треба сам да си ги решиш без ничија помош!:smir:

 

[>>LadY<<]

Дали мислите дека е ова точно? Факт е дека некои луѓе едноставно никогаш не пораснуваат, но дали тешкотиите низ детството, тинејџерството, допринесуваат или не? Дали е сосема обратно? Мирното детство да ни овозможи подлога за спознавање на светот и со тоа да влеземе лесно во светот на возрасните... М?

Од лошите искуства најдобро се расте но за тоа не мислам дека постои возрасна граница кога тоа ќе се случи...Но да, ќе се согласам со тоа дека ако човекот доживее потешкотии во животот уште на таа мала возраст дефинитивно тоа многу ќе влијае на неговото брзо пораснување и сфаќање на животот.Таквите луѓе многу рано стануваат свесни и се носат со тежината на животот, неуживајќи доволно во своите најубави години. Мислам дека не постојат такви што никогаш не пораснуваат, само до самите нас и нашиот ум е колку време ќе ни биде потребно за тоа, но и секако самите нешта кои ни се случуваат во животот се пресудни.Да,мирното детство е добра подготовка за спремни да го дочекаме периодот на возрасните и така ќе ни биде и полесно да се соочиме со иднината!!!

 

[Дивајн]

Зошто наеднаш на темава сите се фатија за родителите?
Како тоа да е е единствениот и најбитниот фактор за растењето на една личност, детето не се гради бре само дома.

Не мислев во ниту еден случај да те убедувам, само, наеднаш сите почнаа да ги „обвинуваат“ родителите за она во што пораснале.:smir:

Не мора да се фрлаш на сите, цитирај ме мене дека јас најмногу ги потенцирав родителите. Има и друга варијанта ... можеби ме персираш, а во тој случај благодарам.
Е сега да ти дообјаснам како што е ред, за да се смириш малку, бидејќи изгледаш доста изреволтирана.
Родителите не се единствен, но се најбитен фактор и не за растењето, туку за созревањето и воспитувањето на детето. Без оглед до која година сакаш да биде тоа, со нив почнува. Нека бидат главни до неговата 4-та, 10-та или 20-та година - сеедно. Коренот е нивен и пресуден. Понатаму, кога детето само почнува да го запознава светот околу него, зависи како ќе го прифаќа токму од тоа како е научено да го. Ако успеале родителите да му посветат доволно внимание, ако го сакале повеќе од нивната работа, кариера, љубов, проблеми итн, успеале и да му докажат дека најважно и најскапоцено нешто од се` е семејството и само тоа ќе го поддржува понатаму во секоја негова одлука, во секое негово паѓање и станување. Според тоа, тоа секогаш би требало да се придржува на нивните совети кои секогаш би биле најдобронамерни, а исто така и да ги прифаќа.
Така воспитано дете нема да си ги тресе гаќите од некој трет, што за мене лично е малку глупаво, без навреда. Неможе некој од улица да ми е поголем авторитет од моите родители. Ни ме рани, ни ме чува, ни се грижи за мене колку нив. Според тоа, не би можел да ми влијае повеќе од нив и точка.

Не го негирав влијанието на родителите во ниту една прилика, но едноставно е премногу ограничено да се претпостави само дека они се најбитниот фактор или да се замине до таму и да се каже дека се единствениот.
Една личност се гради со многу сегменти во себе, детенце од прво одделение кога ќе замине на училиште почнува да прима влијанија и да се подложува себеси под истите, дали тоа ќе бидат наставнички, соученици или нови полиња на интерес, исто е, се тоа ќе ја гради личноста.Родителот може да ги постави темелите до некоја 4/5 година, но потоа кога ќе почнат да се мешаат сите останати фактори, тогаш веќе доаѓа интересниот дел полн со контрадикции.

Да, детенцето кое тргнува на училиште почнува да прима и туѓи влијанија, но како што кажав, тоа веќе би требало да е оформено и да има еден темел, врз кого ќе знае што треба да изгради. Можеби и нема да знае бидејќи е премало тогаш, но нешто длабоко во себе ќе му кажува што треба да прифаќа, а што да одбива. Ќе знае што е лошо и што не треба да прави, доколку на тоа е научено од дома. А за нештата со кои прв пат ќе се соочува, ќе биде слободно да разговара со родителите повторно, и со нив заедно да продолжи да учи како да живее и да се снаоѓа.
Кога ќе дојде денот да се најде во ситуација која му е нова и само знае како да изреагира и при тоа да донесе правилна одлука, тогаш веќе е на пат кон возрасните.

Со оваа перцепција тргам од себеси, што можеби не е правилно, но родителите се само 30% од што личноста може да биде и е, се друго е фактор сам по себе надвор од домот.

Нормално дека тргнуваш од себе, но треба сепак уште многу работи да учиш. Со вакво размислување не си спремна за мајка.
(Мала шала во врска со тоа што сама изјави на друга тема.:wink

А за да не прекине тука муабетот, еве и едно прашање.
Што мислиш, родителите не се одговорни за синот кој се дрогира или за ќерката која секој ден е во различен кревет? Со таа незрелост, немаат врска родителите? Или тоа децата го учат на улица, а родителите нема што да прават тука повеќе?

 

[Raziel]

Се согласувам дека родителите имаат пресудна улога во градењето на карактерот и во добивањето на таа фамозна зрелост кај идниот возрасен човек.
Ама изгледа ги губите сферите на влијание од видик.
Првичен сегмент кој е битен за да од детето произлезе возрасен,зрел човек е неговиот генетски код.Силата на инстинктот за преживување исто така завзема голема улога во брусењето.
Дали мора родителите да бидат оние кои ќе му дадат здрава подлога на детето за потоа тоа да ја има таа здрава подлога како таква?
Не.
Родителите пречесто можат да извршат контра-услуга со тоа што на детето ќе му всадат одредени (за нив) вредности и ќе му изџвакаат начин на однесување и снаоѓање во околината.Наспроти тоа,оние насилни родители кои ги млатат сопствените деца,кои не им обезбедиле никакви здрави услови за надградба и учење,следствено придонесуваат детето да се труди повеќе,да учи и да гледа што побргу да избега од своите тирани.Со една таква подлога и такво преемптивно однесување,тоа дете бргу ќе се прилагоди на надворешниот свет,бидејќи колку и да налета на лоши ситуации,веќе е навикнат на нив и како искуство ги има всадено и процесирано.
А мораме да бидеме реални и да признаеме дека светот е гладијаторски круг.

Релативниот елемент ќе го изоставам,односно елементот кој укажува дека не секое дете подеднакво ги прима работите од своите родители,како наводно клучен елемент во неговото созревање,па еве ќе се сконцентрираме и на родителите како фактор.
Еве Дивајн,како промотор и форсирач на врховноста од родителското воспитување,нека ми даде одговор на неколку прости прашања.

Дали човек со неприкосновената љубов која ја добил од родителите може полесно да созрее?
Дали секој родител знае однапред што е најдобро за своето дете?
Дали секој родител е вистински возрасна и зрела личност,па со тоа и компетентна да гради темел на еден млад и неразвиен карактер?
Дали преку лагата за постоење на Дедо Мраз и Tooth Faery децата се заштитуваат од надворешниот свет,или тие илузии кои родителите ги создаваат,по рецепт на Кока-Кола и браќата Грим,се повеќе од потребни за да се подготват младите луѓе полесно да созреат?

 

[Nemiseverue]

Еве Дивајн,како промотор и форсирач на врховноста од родителското воспитување,нека ми даде одговор на неколку прости прашања.

1. Дали човек со неприкосновената љубов која ја добил од родителите може полесно да созрее?
2. Дали секој родител знае однапред што е најдобро за своето дете?
3. Дали секој родител е вистински возрасна и зрела личност,па со тоа и компетентна да гради темел на еден млад и неразвиен карактер?
4. Дали преку лагата за постоење на Дедо Мраз и Tooth Faery децата се заштитуваат од надворешниот свет,или тие илузии кои родителите ги создаваат,по рецепт на Кока-Кола и браќата Грим,се повеќе од потребни за да се подготват младите луѓе полесно да созреат?

Јас не сум Дивајн, ама мерак ми е да ти одговорам, иако се надевам и Дивајн ќе го стори тоа, плус, знаеш колку многу форумот и неговите членови уживаат во нашите преписки. Да живее сеирот :smir:

Прво, и основно и темел на муабетот е дека сите прашања ти се наведувачки, и одлично смислени, но ако...

1. Не може! Но, исто времено, оној кој не добивал неприкосновена љубов, квази љубов, или не добивал љубов, ќе израсне во нешто девијантно, кое исто така не може да се класифицира како возрасно човечко суштество.

2. Секако дека знае. Проблемот настанува кога родителот ги одбира методите.

3. Не, секоја личност не е зрела. Во исто време, кога веќе сме стигнале до делот “имам дете, треба да го воспитувам“, тогаш секако таа личност е созреана под присила, и иако нема да ги изврши родителските обврски фантастично, секако ќе ги направи подобро од некоја теткица во дом за сирачиња. Теткицата индиректно ќе биде “виновна“ за созревањето на детето, но тогаш се наоѓаме во една ситуација каде детето пак немало детство, што е проблем исто толку голем (ако не и поголем) од останувањето дете вечно.

4. Замислата за Дедо Мраз е прекрасна. Тоа е приказна која им овозможува на децата да фантазираат и да ги натера на размислување кое е мошне важно за секое дете. Тоа не е подготовка за пораснување, тоа е растење. Секое дете, мора да се соочи со тој процес, на таков или поинаков начин. Идејата за добивање поклон од имагинарниот дебелко, ги тера на послушност и приспособување кон општеството, а во исто време ги тера на размислување што ќе добијат доколку ги исполнат зададените задачи. It`s a win - win situation.

И така... :helou:

 

[Дивајн]

Родителите пречесто можат да извршат контра-услуга со тоа што на детето ќе му всадат одредени (за нив) вредности и ќе му изџвакаат начин на однесување и снаоѓање во околината.Наспроти тоа,оние насилни родители кои ги млатат сопствените деца,кои не им обезбедиле никакви здрави услови за надградба и учење,следствено придонесуваат детето да се труди повеќе,да учи и да гледа што побргу да избега од своите тирани.Со една таква подлога и такво преемптивно однесување,тоа дете бргу ќе се прилагоди на надворешниот свет,бидејќи колку и да налета на лоши ситуации,веќе е навикнат на нив и како искуство ги има всадено и процесирано.
А мораме да бидеме реални и да признаеме дека светот е гладијаторски круг.

Првиот случај е пример за лош родител. Вториот може да е или полош или подобар. Зависи од тоа за кое дете се работи и колку е истото храбро, за од таквото нивно однесување да извлече нешто позитивно. Но тоа веќе го пишав претходно, да не се повторувам.

Еве Дивајн,како промотор и форсирач на врховноста од родителското воспитување,нека ми даде одговор на неколку прости прашања.

Дали човек со неприкосновената љубов која ја добил од родителите може полесно да созрее?
Дали секој родител знае однапред што е најдобро за своето дете?
Дали секој родител е вистински возрасна и зрела личност,па со тоа и компетентна да гради темел на еден млад и неразвиен карактер?
Дали преку лагата за постоење на Дедо Мраз и Tooth Faery децата се заштитуваат од надворешниот свет,или тие илузии кои родителите ги создаваат,по рецепт на Кока-Кола и браќата Грим,се повеќе од потребни за да се подготват младите луѓе полесно да созреат?

Уште еднаш "нападната" дека форсирам нешто што не е исправно, нормално ќе одговорам и се надевам ако и јас поставам прашање, овој пат од тебе барем ќе го добијам. Туку може на тоа па некој сосем трет да ми се пушти, ама во ред, се е одлично додека имаме предизвик да реплицираме на вакви прекрасни теми.:smir:
Прво да кажам дека прашањата колку се прости толку се и сложени. Така ми изгледа затоа што работите кои ете мене ми се најнормални, на другите им се толку туѓи и несфатливи. Ама ај пак да не ја тупам непотребно, да си одговорам на тоа што културно сум прашана.

1.Човек со неприкосновена љубов од родителите, апсолутно полесно може да созрее. Зошто? Затоа што поимот љубов јас и ти не го сфаќаме истото. За тебе има само црно и бело, а за мене уште мал милион други бои. За тебе ако родителот го сака своето дете, значи дека му наметнува свои мислења, свои гледишта т.е. со еден збор целиот свој живот и се труди од него да направи своја копија.
За мене ако родителот неприкосновено го сака своето дете, значи дека ќе му дозволи да живее како сака, со упатување кон позитивни патишта. Ќе го учи што е лошо, што е добро во животот општо, а и лично за него како свое чедо, а потоа ќе го остави само да избере што ќе прифати од тоа. Со добро воспитување, тоа дете ќе знае само да избира само добри нешта, со што кога ќе созрее ќе е паметен и добар човек.

2. Секој родител знае дека му посакува се` најдобро на своето дете. Тука нема да ги спомнам исклучоците кои им наштетуваат на своите деца. Тие јас не ги сметам за родители, па не ни имаат место во мојот пост.
Значи, родителот со самото тоа што сака неговото дете да има добар живот, секако ќе му нуди позитивни совети и предлози, кои пак ќе напоменам треба да дозволи детето само да ги прифати или отфрли. Тука најмногу мислам на неговото образование, кариера и сл. што е најчесто наметнато нешто нели. Во никој случај не би требал да си дозволи да му наметнува работи. Но за да не му наметнува и да нема меѓу нив постојан инает, треба да постои помеѓу нив добро изграден и слободен однос, во кој секој ќе има право на збор и ќе биде подеднакво почитуван. Само во таква средина нема да има проблеми, како тие кои најчесто ги гледаме околу нас.

3.Третово прашање и претходно го одговорив. Секој родител не е зрела и возрасна личност која е компетентна да гради нечиј живот, поточно да помага во неговото градење. Но тоа јас не го негирам ниту игнорирам. Не го избегнав и тоа да кажам дека не сите деца еден ден созреваат и стануваат луѓе. Само, нејќам да коментирам многу за таквите примери, кои навистина ме растревожуваат.

4. Лагата за постоење на Дедо Мраз и другите бајки никогаш не сум ги сметала за некаква заштита или подготовка за надворешниот свет. Едноставно тоа ми е нормален начин за забава на мало дете до некоја возраст кога почнува да ги разбира работите. Нема ваљда првите зборови кои треба да ги научи едно детенце да бидат "лицемерен е овој свет и полн со злоба" и на тоа некое дело на Агата Кристи, пропратено со албум со сликички на громорозни насилства и убиства.

Многу се распишав и сепак не ми остана некое посебно дополнително прашање. Можеш само да ми реплицираш доколку на нешто повторно ми забележуваш.:helou:

 

[~~~~]

возрасен мислам дека се станува со одредено животно искуство и превземања на обврски и соочување на последиците постанати од самите тие обврски.јас сум од оние кои мислат дека родителите имаат клучна улога за тоа дали и кога ке ти биде дадена шанса да станеш возрасен и тука секое контрање на други членови дали е некој у право или не пага у вода затоа што сите имаме разлицни родители и сме воспирани различно едноставно не сме деца на сериски модел на родители и затоа сите објаснуванја колку се важни родителите или ич не се важни е субјективна работа.

 

[*OSS*]

Ех да беа сите вака свесни за влијанијата што се примаат од „надвор“... Знаете како велат: „Децата се слика на своите родители“...
Ја поддржувам Дивајн во муабетот за родителите. Тие ја имаат најважната улога во воспитувањето на своето дете и подготвување за „надворешниот свет“, и ред други веќе спомнати муабети... Развојот на човекот како личност тече континуирано (би требало) и во стадиуми, значи не можеме одредени „фази“ од животот да ги скокнеме. Значи во понатамошните стадиуми на сцена стапуваат другарите, професорите, момчето/девојката, комшиите итн. :helou: и така еден ден без да сме свесни за тоа колку време поминало, ќе сфатиме дека сме возрасни... :smir:

 

[Сатори]

Не мора да се фрлаш на сите, цитирај ме мене дека јас најмногу ги потенцирав родителите. Има и друга варијанта ... можеби ме персираш, а во тој случај благодарам.
Е сега да ти дообјаснам како што е ред, за да се смириш малку, бидејќи изгледаш доста изреволтирана.

Ако сакав да ти се обратам лично тебе со постот, тогаш токму тоа и ќе го направев.Напротив, ги калкулирав сите постови заедно и дојдов до заклучок дека поголемиот процент на темава отпаѓа врз „како родителите си ги воспитуваат децата“, затоа не најдов причина тебе лично на било која основа да те цитирам и да ти барам одговори.
Изреволтирана, не, само зачудена, патем, благодарам на одговорот на прашањето кое што го поставив.

Родителите не се единствен, но се најбитен фактор и не за растењето, туку за созревањето и воспитувањето на детето. Без оглед до која година сакаш да биде тоа, со нив почнува. Нека бидат главни до неговата 4-та, 10-та или 20-та година - сеедно. Коренот е нивен и пресуден. Понатаму, кога детето само почнува да го запознава светот околу него, зависи како ќе го прифаќа токму од тоа како е научено да го. Ако успеале родителите да му посветат доволно внимание, ако го сакале повеќе од нивната работа, кариера, љубов, проблеми итн, успеале и да му докажат дека најважно и најскапоцено нешто од се` е семејството и само тоа ќе го поддржува понатаму во секоја негова одлука, во секое негово паѓање и станување. Според тоа, тоа секогаш би требало да се придржува на нивните совети кои секогаш би биле најдобронамерни, а исто така и да ги прифаќа.
Така воспитано дете нема да си ги тресе гаќите од некој трет, што за мене лично е малку глупаво, без навреда. Неможе некој од улица да ми е поголем авторитет од моите родители. Ни ме рани, ни ме чува, ни се грижи за мене колку нив. Според тоа, не би можел да ми влијае повеќе од нив и точка.

Повторно се повикува на генералниот концепт за тоа како работите би требало да бидат, а не како се и која е нивната позадина.Семејството како поим со текот на времето го менува своето значење, со што аналогно на тоа и влијанието што родителите треба да го имаат врз своите деца ја менува својата функција, интензитет и енормност.
Јас никаде во моите предходни ставови не го негирам влијанието на родителот, но не го земам како целосно битно и некозервирано, затоа што додека се градат децата по одредени општествени патерни, клаузи и правила, нормите ќе бидат тие кои што треба да владеат и во семејството.
Кога ќе се уклучат вестите, изгледа сепак, не е така!

Да, детенцето кое тргнува на училиште почнува да прима и туѓи влијанија, но како што кажав, тоа веќе би требало да е оформено и да има еден темел, врз кого ќе знае што треба да изгради. Можеби и нема да знае бидејќи е премало тогаш, но нешто длабоко во себе ќе му кажува што треба да прифаќа, а што да одбива. Ќе знае што е лошо и што не треба да прави, доколку на тоа е научено од дома. А за нештата со кои прв пат ќе се соочува, ќе биде слободно да разговара со родителите повторно, и со нив заедно да продолжи да учи како да живее и да се снаоѓа.
Кога ќе дојде денот да се најде во ситуација која му е нова и само знае како да изреагира и при тоа да донесе правилна одлука, тогаш веќе е на пат кон возрасните.

Претпоставка со која што се сложувам, темелот на детето, да, треба да биде изграден, ама куќата нема само темели.:smir:
Патот кон возрасните го одиме сите ние од почетокот, до крајот на нашите животи, она што не прави само делумно способни да си го дадеме овој примат на сами себе е фактот дека нешто сме создале, а во таа тема, нема да навлегувам.

Нормално дека тргнуваш од себе, но треба сепак уште многу работи да учиш. Со вакво размислување не си спремна за мајка.
(Мала шала во врска со тоа што сама изјави на друга тема.:wink

Ќе треба уште многу да учам и во моментот кога ќе станам мајка, а за тоа каков родител ќе бидам, не станува збор на темава, крајно, јас им давам големи предности не само на воспитувањето, туку и на гените, активноста на индивидуата и околината во која што мислам да ја пораснам ќерка ми.

А за да не прекине тука муабетот, еве и едно прашање.
Што мислиш, родителите не се одговорни за синот кој се дрогира или за ќерката која секој ден е во различен кревет? Со таа незрелост, немаат врска родителите? Или тоа децата го учат на улица, а родителите нема што да прават тука повеќе?

Во слободно, либерално општество кога влијанието на родителот е само едно во низа на сите бомбардирања од страна на пријателите, медиумите и модерните трендови, никогаш вината нема да отпадне само на родителот.Затоа што колку и да биде добро завршена една работа, никогаш, не смее да се заборави дека станува збор за човек, карактер кој што шифтира и се менува и е пред се подложен, не можеме да очекуваме финален производ од човекот.
А родителите, секогаш ќе имаат нешто повеќе да направат, дури и да направиле се.

 

[Ankica]

станав родител многу млада ,со не голема помош од страна на родителите а и не ја барав многу ,сакав да бидам самостојна,одговорностите ги превземав целосно а каков родител бев не можам да кажам Немав никакво искуство се ориентирав по своите чувства во дадени ситуации.Гледајки од овој аспект и многу грешев .Ама растев и јас со моите деца.Кога дојдоа во пубертет ,имав поголемо разбирање со нив отколку постарите родители. А и го поминав најубавиот дел од својот живот кога игравме пинг понг,карти,монопол со децата и некаде до седмо одделение јас ги победував полека почнаа тие да победуваат а со тоа јас почнав да им ги препуштам одлуките на нив самите се разбира со моја мала сугестија но никогаш не настојував да биде по мое .Од децата сум релативно задоволна со нивната одговорност према фамилиите ,работата и своите деца . Ама во контекс на ова за родителите ќе кажам дека двете деца се воспитувани во иста средина во исти услови а се сосема различни .Сосема различно реагираат на даден совет потреба за помош ,однос со родител , пријател или близок.Така да јас мислам , главна работа е генот што го носи детето во себе ,ние само им укажуваме на некој морални кодекси кои треба да се почитуваат, со еден збор ги воспитуваме по наши мерила за етика, а дали тие ќе го прифатат тоа зависи само од нив. А нас како родители ни останува и покрај се да ги сакаме и да им помагаме ако го побараат тоа од нас . Можеби излегов од темата но и по ова мислам дека се гледа дека, одговорноста не прави возрасни ,а колку тоа ќе бидеме зависи само од нашиот карактер.

 

[Cool Hand Luke]

Дали мислите дека е ова точно? Факт е дека некои луѓе едноставно никогаш не пораснуваат, но дали тешкотиите низ детството, тинејџерството, допринесуваат или не? Дали е сосема обратно? Мирното детство да ни овозможи подлога за спознавање на светот и со тоа да влеземе лесно во светот на возрасните... М?

Субјективно, не може ни тоа да се генерализира би рекол, некои добро учат на туѓи грешки и искуства, некои ни на свои ни на туѓи. Интересно е она што Разиел го напиша за радикално лоши родители, како тие можат најдобро да влијаат на осамостојувањето на детето, но и тоа може понекогаш роб да им стане. Веќе видено во многу хорори, крими па и комедии. А и во реалност.
Би додал уште дека освен карактерно созревање постои и духовно, тоа би го опишал како кога некој се воздига над амбициите и материјалното. Може некој ќе рече дека тие два вида се поврзани. Може, но друштвото не не учи на тоа. Би требало Ентони де Мело да го вклучи... Ајд м'рш, Лук.

 

[ada]

Освен годините, кои носат физички промени според кои ја класифицираме личноста како дете, адолесцент, возрасен, што друго ја право поделбата помеѓу дете и возрасен (во поширока смисла)?

Затоа што верувам дека тука разговараме за емотивна состојба, а не за т.н "билошки часовник", ме интересира кои се карактерните одлики на дете, а кои на оној што е возрасен?

 

[Nemiseverue]

Освен годините, кои носат физички промени според кои ја класифицираме личноста како дете, адолесцент, возрасен, што друго ја право поделбата помеѓу дете и возрасен (во поширока смисла)?

Затоа што верувам дека тука разговараме за емотивна состојба, а не за т.н "билошки часовник", ме интересира кои се карактерните одлики на дете, а кои на оној што е возрасен?

Муабетов ти е као на Небо666... “дефинирај вселена“. Јебига не знам да дефинирам возрасен, ама можам да ти речам овој е! - после пол саат муабет на маса.
Шо знам, ти дефинирај го пред себе, како ти е мерак, па ако се сложиме ќе дискутираме, ако не, ќе ти кажеме каде не се сложуваме, може така? :smir:

 

[ada]

Муабетов ти е као на Небо666... “дефинирај вселена“. Јебига не знам да дефинирам возрасен, ама можам да ти речам овој е! - после пол саат муабет на маса.
Шо знам, ти дефинирај го пред себе, како ти е мерак, па ако се сложиме ќе дискутираме, ако не, ќе ти кажеме каде не се сложуваме, може така? :smir:

Баш затоа што не можам да направам таква поделба, побарав дефиниција, односно твој став (пошо си автор на темава) или нечиј друг, сеедно, кој ќе ми даде смерници за дикусија.
Сакам класификации, јеби га :smir:

 

[FrEaKy GiRL]

Мислам дека нема таков што го поминал детствто неповреден...Па дури и да е чуван под стаклено ѕвоно. Кога тогаш, еднаш сигурно се разочарал од нешто...ако ништо друго затоа што се испокарал со другарчето. И мислам дека од тоа зависи дали некои порано или подоцна созрева. Некој што уште во детството преживеал мн. работи, и увидел каков всушност е животот, побрзо сорева, за разлика од некој што немал многу раочарувања.

Кога некој се смета за возрасен? Во оној момент кога ќе сфати всушност каков навистина е животот, кога ќе биде подготвен да превземе мн. одговорности, но пред се самиот ќе биде одговорен. Не се само годините битни. Не значи дека кога ќе наполниш 18, дека си возрасен. Има луѓе што созреваат на 16-17, но има и некои што до 25 не созреваат. Јас на пр. имам вујко има 24-25 години, но и покрај тоа се однесува како мало дете. Се глупира, се смее на се и сешто, кога и да идам кај него се тепаме(јас со 16, па ова ми е некако премн. детски(не дека ми пречи тоа, баш супер да се навратам малку во детството)), се лути а глупости итн. итн. Дури не кажува дека женска фатил:pop: Луѓе на негови години се женат... И што сеа, он ако има 25, значи возрасен е и покрај тоа што вака се однесува?