Ilumious
Патник, педер, поет, администратор, масон
Да, како што гласи темата, тука ќе дискутираме за плачот и солзите кај спортистите. Не зборувам за лигавење, цмиздрење по судии, жалење по телевизии. Целта ми е да дознаам што вие мислите и што ви паѓа прво на памет кога ќе видите спортист со насолзени очи на крајот на некој натпревар или на церемонија на доделување на медали. Да ја отворам темава бев поттикната од медалоносците на ЛОИ, за кои ЛОИ изгледа претставуваа огромна чест штом не можеа да ги запрат емоциите, некои од нив дури изјавија дека би менувале и светски медал за олимписки.
Иако некои од овие слики не се од ЛОИ, зборувам за ова:
Јас лично како спортист имам неколку пати заплакано во мојот живот. И за убаво и за лошо.
За убаво првпат се случи кога освоив златен медал на Балканијадата во Белград. Кога испливав и видов дека сум прва, не ми значеше ништо, но кога се качив на подиумот и кога ја слушнав македонската химна и го видов медалот на моите гради, не можев да се запрам. Тоа се моментите кога спортистот сфаќа дека е на самиот врв и дека конечно му се исплати сиот труд кој го вложил во тренингот, сите пропуштени важни моменти во животот... Солзите сами ми течеа, но воопшто не ми е гајле дали некој се смеел поради тоа. Јас бев таа со медалот, не тој/таа/тие што се смееше/ја.
Тука се и лошите страни, еднаш бев дисквалификувана во едно финале по 800 метри пливање поради неправилна ротација. Тогаш само ми се насолзија очите бидејќи низ очи ми поминаа сите трки што ги испливав за да дојдам до тоа финале. Да се искачиш до врвот и да те бутнат. Иако беше грешка на судијата(натпреварот беше во Солун, самото тоа кажува) сепак ме погоди, но не ме премисли да се предадам, туку ме охрабри упорно да продолжам со тренинг за да бидам што е можно поуспешна и ми беше плус животно искуство кое ме направи посилна.
Сакам да ве прашам дали се смеете и викате: "Види го плачконо, му изгуби тимот и сега ќе цмиздри" или па спортистот што плаче е во победничкиот тим или е победник индивидуалец вие го сметате за голем емотивец и слабак?
Или па ако видите освојувач на медал како не може да се запре на подиумот си помислувате: "Ех, тоа се солзи радосници, се` би дал/а некогаш и јас да заплакам поради таква причина?"
Иако некои од овие слики не се од ЛОИ, зборувам за ова:





Јас лично како спортист имам неколку пати заплакано во мојот живот. И за убаво и за лошо.
За убаво првпат се случи кога освоив златен медал на Балканијадата во Белград. Кога испливав и видов дека сум прва, не ми значеше ништо, но кога се качив на подиумот и кога ја слушнав македонската химна и го видов медалот на моите гради, не можев да се запрам. Тоа се моментите кога спортистот сфаќа дека е на самиот врв и дека конечно му се исплати сиот труд кој го вложил во тренингот, сите пропуштени важни моменти во животот... Солзите сами ми течеа, но воопшто не ми е гајле дали некој се смеел поради тоа. Јас бев таа со медалот, не тој/таа/тие што се смееше/ја.
Тука се и лошите страни, еднаш бев дисквалификувана во едно финале по 800 метри пливање поради неправилна ротација. Тогаш само ми се насолзија очите бидејќи низ очи ми поминаа сите трки што ги испливав за да дојдам до тоа финале. Да се искачиш до врвот и да те бутнат. Иако беше грешка на судијата(натпреварот беше во Солун, самото тоа кажува) сепак ме погоди, но не ме премисли да се предадам, туку ме охрабри упорно да продолжам со тренинг за да бидам што е можно поуспешна и ми беше плус животно искуство кое ме направи посилна.
Сакам да ве прашам дали се смеете и викате: "Види го плачконо, му изгуби тимот и сега ќе цмиздри" или па спортистот што плаче е во победничкиот тим или е победник индивидуалец вие го сметате за голем емотивец и слабак?
Или па ако видите освојувач на медал како не може да се запре на подиумот си помислувате: "Ех, тоа се солзи радосници, се` би дал/а некогаш и јас да заплакам поради таква причина?"