Дали би одбрале вечен живот?

[Chombe_United]

Што ќе ми е вечен живот ако немам со кого да го живеам!

 

[ScaryGirl]

не, зошто јас и онака сакам да умрам

 

[Mac))]

Мац, кога ќе имаш дете ќе разбереш. Иди прашај ги тие на кои тоа им се десило дали во тој момент, ако би имале избор, би мењале место со своето дете. Они сигурно ќе ти кажат дека, да е можно, они би одбрале да умрат за да му дадат на детето свое шанса да живее уште.

И преку глава ми е од тие - чим си ги родил веќе има ризик да умре пред тебе бла, бла, бла.....Деца, родете свое, па ќе праиме муабет за болката за закопување свое дете. Не е исто како пријател, мајка, татко, дедо, баба.....ееее, не е исто.

И многу голема арогантност искача од тие твои зборови - па зошто живеете сега? Што не го скратите? Дете, ДЕЦАТА!!! И пак ќе ти кажам дека никој не рече дека животот им смета. Само дека гледаме доволно во иднината, со рационалност и чувства и можеме да претпоставиме како ќе биде.

И шо е со тоа - а, се плашите од природниот циклус. Не бе брат. Ние што викаме дека неќеме вечно да живееме не сме тие со стравот. Ние сме го прифатиле циклусот на recycling, вие не.

Конечно малце да ја изанализирам подлабоко вашата теорија,што ако и сите вие сте го направеле истово,немаше волку конфузни и контрадикторни изјави да давате во исто време...

Значи прво,за првото болдирано.
Сепак,гледам дека сите застапници на романтичниот пристап,многу погрешно ги извртувате работите.
Доказ е болдираното,збориш за некој што му се случило тоа,значи пред се мислиш на човек кој во просечен живот го надживеал своето дете.
Тоа е толку грешно,и надвор од теоријата,што навистина се чудам колку размислени се вашиве тврдења.
Да елаборираме :

Ние кога збориме за вечниот живот,и смртта на нашите деца,пред се мислиме на природна смрт,што значи од старост.
Што значи,кога ќе умре вашето дете,а вие имате вечен живот,логично е да се мисли само во насока дека ќе умре над некои 65 години,кои претставуваат просечен животен век.
Со други зборови,технички кажано,вашето дете,тогаш нема да биде дете,туку старец од некои 80тина години.

Ако го поврземе тоа со теоријата на вашиот циклус на животот,тој тогаш ќе умре како среќен човек,бидејќи нели верувате во рециклирање,и во целиот тој круг.

Од трета страна,да речеме дека живеете просечен живот,и вашето дете ве надживува.
Нели е почовечко нешто да бидете тука и да му помагате,отколку да го напуштите,од страв дека некој ден ќе се случи нешто,и тоа ќе исчезне?
Не е тоа кукавичко размислување?

Носите дете на овој свет,треба да сте толку затворени во некој ваш илузорен свет,да не прерачунате дека еден ден,и тоа ќе умре?
Кој тука не го прифаќа рециклирањето и смртта сега?

Вашето дете ќе умре,без разлика дали вие ќе бидете тука или ќе се откажете од животот.
Прифатете го тоа,и размислувајте похрабро.
И смешно е да се поврзува вечниот живот,и сите неограничени можности кои тој ги нуди,со некоја теорија за надживување на децата...

Да ви поврзам колку смешно изгледа вашето оправдување,тоа е исто како да се плашиш да излезеш од дома,бидејќи постои дистинктивна шанса да се сруши авион врз вас...

Кој тука ве убедува дека вечниот живот е поубав од просечниот?
Уште пред 2 страни јасно апелирав дека ГРЕШНО е да се споредува просечниот живот со вечниот,бидејќи самиот вечен живот во него соддржи n пати просечни животи...
Вашиот избор не е меѓу просечен и вечен живот,туку меѓу вечен живот и смрт.

Знам дека мора да биде убиствено тешко да изгубиш дете (не она мало 8 годишно,како што си претставувате,него на стари години,ваше дете!),но тоа ќе се случи,без разлика дали вие ќе изберете или нема да изберете вечен живот.

Премногу лузерско размислување,самите се залажувате...


Значи,од една страна го имате вечниот живот,можеби емотивно уништувачки,но логистички,благороднички,временски и на било каков друг начин,едноставно ограничен со неограничени можности.
Да,вашето дете ќе умре,да,сите што сте ги знаеле ќе заминат итн итн...
Никој не ве убедува дека нема да се чуствувате лошо и мизерно.
Но,кој вели дека по некои 100 години нема да го надминете тоа?

Ни јас,ни вие не може да го тврдиме тоа,од емпириска гледна точка.

Но,да ја видиме другата,вашата страна.
Бирате смрт.
Знам,вечниот живот е тежок,ќе се чуствувате мизерно.
И тука лежи клучниот збор.
ЧУСТВУВАТЕ.
Имено,после смртта,вие сте ништо.
Вие,не чуствувате.
Вие не плачете,не продолжувате,туку едноставно се откажувате.
И не постоите.
Ве нема.
Не живеете.

И затоа не разбирам,кога некој доволно длабоко ќе ја разгледа темава,и секако логички ќе ги поврзе сите извикани теории и краеви,како може да не сака да избере вечен живот,од толку банални причини?

Зашто би го прифатил вашево неиздржано размислување,вие дури и кога мислите на деца,мислите на 8 годишни деца,наместо дека во вечниот живот вашето дете ќе умре на 88 години...
Да не продолжувам понатака,преполни сте со вакви неразмислени аргументи,кои всушност се базираат на просечниот,а не на вечниот живот...

 

[Almala]

цепидлакиш Мац....ја си стојам на моето. А ти земи преиспитај се зошто толку ти се плашиш од смртта, кога според твоја логика тоа е неизбежен циклус? Зошто бегаш од тоа со бирање на вечен живот? Влези длабоко во својата потсвест и соочи се со тоа. Само тогаш ќе добиеш поголемо разбирање за нас, „романтичарите“.....прашај се дали сам себе нешто си се утешуваш со тоа што на нас покушаваш да ни ги „разбиеш“ теориите, каков импакт има тоа на твоето его?

 

[Cool Hand Luke]

Мац, кога мислиш на вечна младост, мислиш ли и на бесмртност и на неуништивост на телото? Бидејќи само така би бил возможен тој вечен телесен живот, со бесмртно тело од кое нема спас, кое би било вечен затвор. Заборави на сите филмови во кои сепак постојат опции за убивање на бесмртните. Тоа би било ко она проклетството на Црниот Бисер...

 

[Mac))]

цепидлакиш Мац....ја си стојам на моето. А ти земи преиспитај се зошто толку ти се плашиш од смртта, кога според твоја логика тоа е неизбежен циклус? Зошто бегаш од тоа со бирање на вечен живот? Влези длабоко во својата потсвест и соочи се со тоа. Само тогаш ќе добиеш поголемо разбирање за нас, „романтичарите“.....прашај се дали сам себе нешто си се утешуваш со тоа што на нас покушаваш да ни ги „разбиеш“ теориите, каков импакт има тоа на твоето его?

Ах,неизбежно голем одговор,ова и очекував,кога некој нема доволно големо разбирање и кохезија со темата и фактите изнесени од другата страна...
А зашто не би бегал од смртта,тоа е нешто што е добро за мене,од било која смисла?

Не е поентата дали се плашам од смртта или не,работата е на какви смешни и бесмислени коментари ја држите вашата теорија.
Јас кога стојам зад нешто,цврсто верувам во тоа и го бранам со фактите,кои впрочем ме натерале да ја заземам таа страна.
А што ни кажуваат твоите факти,кога ти на толку обемен пост,се што имаш да кажеш е дека "цепидлачам",и да пробаш да ме дискредитираш како некој што се плаши од смртта?

Вие имате наметнато мислење,и тоа пред се од општеството,бидејќи човек секогаш се теши дека јаболката која е на дрвото,и не може да ја достигне,има всушност кисел вкус...
Така е и со теорииве,едноставно сакате да прифатите дека ова што сега го имате,е всушност најможната совршена верзија на светот.
Зашто и како?

Тоа не е битно,цепидлачење е...
Ова е најсовршениот животен век,со просек од 65 и 70 години,ретроспективно за мажи и жени.
Кога уште само би имале одговор зашто би престанал да живеам,би се развила некаква дискусија...

Вака,не цепидлачам јас,ти цепидлачиш :wink:

 

[Almala]

Ах,неизбежно голем одговор,ова и очекував,кога некој нема доволно големо разбирање и кохезија со темата и фактите изнесени од другата страна...
А зашто не би бегал од смртта,тоа е нешто што е добро за мене,од било која смисла?

Не е поентата дали се плашам од смртта или не,работата е на какви смешни и бесмислени коментари ја држите вашата теорија.
Јас кога стојам зад нешто,цврсто верувам во тоа и го бранам со фактите,кои впрочем ме натерале да ја заземам таа страна.
А што ни кажуваат твоите факти,кога ти на толку обемен пост,се што имаш да кажеш е дека "цепидлачам",и да пробаш да ме дискредитираш како некој што се плаши од смртта?

Вие имате наметнато мислење,и тоа пред се од општеството,бидејќи човек секогаш се теши дека јаболката која е на дрвото,и не може да ја достигне,има всушност кисел вкус...
Така е и со теорииве,едноставно сакате да прифатите дека ова што сега го имате,е всушност најможната совршена верзија на светот.
Зашто и како?

Тоа не е битно,цепидлачење е...
Ова е најсовршениот животен век,со просек од 65 и 70 години,ретроспективно за мажи и жени.
Кога уште само би имале одговор зашто би престанал да живеам,би се развила некаква дискусија...

Вака,не цепидлачам јас,ти цепидлачиш :wink:

Избегнуваш да одговориш за себе...баш типично, сврти го муабетот повторно кон мене.

И јас верувам цврсто во тоа што го кажувам. Да го бранам мојот став? Зошто? Нема потреба. Ако го бранам, значи не сум сигурна у тоа ни ја самата.

Наметнато што, Мац? Како може општеството мене да ми наметне било што за кое збориме на оваа тема? Се читаш ли?

Мене ми викаш дека ја немам доволно разбирање на темата? Од кај ти знаеш тоа? Ја можам да го речам истото за тебе. Го немаш согледано светот точно каков е и од што се состои и составуваш мислење гледано само од една страна. Брани си го мислењето колку сакаш, ама тоа не го побива фактот дека негде длабоко во себе ни ти самиот не си сигурен и стоиш на климави нозе.

 

[Raziel]

Премногу идеолошко размислување,преполно со некои наметнати ставови од општеството...
Секој си ја извртува темата на свој начин,а во твојов случај конкретно,ти си земаш за право да изиграваш фин и добар тип,кој ќе сака да дава шанса на нов живот.
Нашите деца,колку и да ни е тешко да го прифатиме фактот,без разлика дали ние ќе бидеме живи да го видиме тоа или не,тие сепак во еден момент ќе умрат.

Насловот на темата не е дали би одбрал смрт како антрополошка вистина или вечен живот како благодет.Насловот тоа не го кажува,значи оној кој извртува и лепи тапети со плунка си ти.
Значи,јас како фин и добар тип,кој знае кога ароганцијата да ја дисбалансира од нејзината вкоренетост во карактерот,имав доблест да кажам дека сум спремен да се откажам од благодетите(ова условно) на вечниот живот,бидејќи тие сами по себе влечат многу работи,како што е свесната бариера дека не смее да се создава нов живот,за да не дојде до препопулација,а со тоа да снема храна.Не е романтизирање,туку согледување на некоја фиктивна реалност на која сме приморани да размислуваме во темава.Со самото тоа дека сакам да имам деца и дека сум спремен да се откажам од повеќе работи,јас не се помирувам со тоа дека ќе умрам,туку бирам животот да продолжи во поинаков тек.Со тоа ја прифаќам и нивната смрт.Не сум спремен на неа,ако не е навремена,ама знам дека сум превземал ризик кога сум решил да го дисекцирам сопствениот дух и да го предадам во друго суштество.

И кој тука сеа се лаже со илузијата дека ако умреш,полесно ќе ти биде,зашто нема да го видиш детето како умира?
Сфаќам дека мора секаде да се вмешаат некои општествени сфаќања,кои не се ништо повеќе од генералното мислење на масата,што не значи дека тоа е правилно и точно.

Од друга страна,кој ви гарантира дека ако и во овој наш мал просечен живот,нема да ги надживеете своите деца?
Мислам,сите кои тоа го спорат со децата,имаат по 19 и 20 години (освен Short1),и не сфаќам јас вие од каде пак ја разбирате таа болка?
Или се плашите од непознатото?

Шорт ја разбира,па тоа не те спречи да бидеш подеднакво дрзок.Кога веќе зборуваме за возрасни граници и дека тоа ја носи компетентноста во една тема(иако сметам дека е тоа чиста глупост),тогаш нејзиното излагање треба да се земе за конечно.
Јас отсекогаш како животен идеал сум го носел тоа дека ќе учам,ќе се развивам на сите полиња,за утре на моето дете да можам да му приуштам барем онолку колку моите ми дале мене.Родителското чувство постои уште кога малите деца си играат со кукли или кога имаат кученце.Вградена ни е таа љубов,и со годините расте.Оние кои ја немаат,се емоционално стерилни,и затоа размислуваат вака фаталистички,и се стремат кон идеали кои се тотална контра на човечката природа.

Ако тоа ви е единствената причина да не изберете вечен живот,тоа значи дека си контрирате самите себе со живеењето.
Како?
Бидејќи постои веројатност и во овој живот вашите деца да умрат,и да ги надживеете...
Но сепак,вие го живеете овој живот,надевајќи се дека тоа нема да се случи,а ако се случи,ќе се справите тогаш со тоа...
И оддеднаш излегувате како дилетанти,односно не се плашите од веројатноста,туку само од сигурноста која доаѓа со вечниот живот.

Никој не ви гарантира дека во просечниот живот дека нема да ги надживеете вашите деца.
Ако ви е толку страв од тоа,зашто живеете?
Зашто не го скратите кругот,прекрасниот круг на животот со еден дијаметар,бидејќи нели,и смртта е прифатлива.

Како прво,живеам бидејќи тоа ми е дар од моите родители.Живеам и сум среќен оти сум убава случајност на природата,и оти во многу работи сум различен од другите.
Живеам оти чувствувам потенцијал дека можам нешто да направам.Ако за никој друг,тогаш за лична сатисфакција.
Живеам за да имам деца,семејство,мој круг каде ќе можам да се свртам и да се надевам дека се ќе минува убаво.
Живеам можеби неподготвен за лоши времиња.И нив им доаѓа редот,ама знам дека и тогаш,јас,што е до мене,нема да придонесам за нив.Јас ќе направам се во својата мала патетична моќ на моите деца да им биде убаво,се додека нешто субјективно не ја заеба работата.не сакам да размислувам за тоа дека можеби ќе ги надживеам.Ама ако ги надживеам,тоа ќе го сметам за човечка реалност,ќе тагувам,можеби и ќе се случи нешто со мојата душа,ама никогаш нема да посегнам по себе.Бидејќи,јас,како единка,не сум погрешил ништо.Само сум ги следел правилата кои природата ми ги поставила,и правилата кои јас во мојот живот сум ги нарекол принципи.

И само поради оваа причина,ве сметам сите поддржувачи на "надживување деца" теоријата,за тешки дилентанти.
Едноставно,не си стоите до крај со ставот.

Со такви контра аргументи,треба да ти е срам воопшто да се впушташ во дебата.Искрено и добронамерно ти кажувам.Кој е твојот контра аргумент?Која е точката на топење?дека не сме биле подготвени или не сме знаеле оти постои шанса да ги надживееме децата!ЧУПАКАБРА,ЧУПАКАБРА!!!

Ние кога збориме за вечниот живот,и смртта на нашите деца,пред се мислиме на природна смрт,што значи од старост.
Што значи,кога ќе умре вашето дете,а вие имате вечен живот,логично е да се мисли само во насока дека ќе умре над некои 65 години,кои претставуваат просечен животен век.
Со други зборови,технички кажано,вашето дете,тогаш нема да биде дете,туку старец од некои 80тина години.

Ако го поврземе тоа со теоријата на вашиот циклус на животот,тој тогаш ќе умре како среќен човек,бидејќи нели верувате во рециклирање,и во целиот тој круг.

Од трета страна,да речеме дека живеете просечен живот,и вашето дете ве надживува.
Нели е почовечко нешто да бидете тука и да му помагате,отколку да го напуштите,од страв дека некој ден ќе се случи нешто,и тоа ќе исчезне?
Не е тоа кукавичко размислување?

Староста на нашето дете до одреден период на нивниот живот ќе ја доживееме,гледано според твојата теорија.И,да,ќе се надеваме дека ќе умре тој стар човек среќен,и причина плус за неговата среќа ќе биде тоа дека во голем дел од неговиот живот не имал нас.
Е сега,ако ние сме тука да му помогнеме него до крајот на неговото постоење,потоа ние остануваме и понатаму да помагаме на генерациите нели?Ако сме живееле да помогнеме на нашето дете,и тоа влегло во нашиот ментален склоп,тогаш повеќе ќе ми личи на проклетство да живееме вечно само за да бидеме слуги на небројни генерации после нас.на луѓе кои веќе генетски нема да имаат ништо од нас.До каде?Која е точката на вриење?There's only so much that a person can give.And the limits have been created in the only place that counts.Our hearts.Нема крај на еден таков маѓесен круг.Вечниот живот нема да заврши со нашето дете.Ако веќе сакаме да ужваме во него(во некоја луда вонземска теорија),тогаш по природа треба да сме нарциси и неблагодарници.
Значи да,на прв поглед делува почовечки,ама сепак ова е наш живот,и во него треба да дадеме само онолку колку животот како релативност ќе ни дозволи.

Носите дете на овој свет,треба да сте толку затворени во некој ваш илузорен свет,да не прерачунате дека еден ден,и тоа ќе умре?
Кој тука не го прифаќа рециклирањето и смртта сега?

Цепидлачиш,дефинитивно.Која е илузорноста во прифаќањето на смртта како сеопшт факт подеднакво валиден за секого?Си прифатил да умреш,а со тоа прифаќаш исто и за твоите деца.Незнам дали навистина мислиш дека постигнуваш поента овде.

Вашето дете ќе умре,без разлика дали вие ќе бидете тука или ќе се откажете од животот.
Прифатете го тоа,и размислувајте похрабро.
И смешно е да се поврзува вечниот живот,и сите неограничени можности кои тој ги нуди,со некоја теорија за надживување на децата...

Пак ќе ти објаснам нешто што го напишав во претходниот пост,иако мразам да се повторувам.Ако јас сам одберам вечен живот,нема да имам деца.Од страв дека ќе ги надживеам.Ако сите на Земјата го достигнат тој степен на бесмртност,НИКОЈ нема да смее да има деца,за да не дојде до пренатрупување со луѓе.Тоа не сакам да го прифатам.
И уште една работа.Во овој живот шансите да го надживееме нашето дете се теорија,која многу ретко се остварува,а во вечниот живот тоа е константен факт со стопроцентна шанса за остварување.И тука боли.
(Еве и јас цепидлачам.Најверојатно оти пласираш исти,нашминкани теории)

Да ви поврзам колку смешно изгледа вашето оправдување,тоа е исто како да се плашиш да излезеш од дома,бидејќи постои дистинктивна шанса да се сруши авион врз вас...

Не држи.

Кој тука ве убедува дека вечниот живот е поубав од просечниот?
Уште пред 2 страни јасно апелирав дека ГРЕШНО е да се споредува просечниот живот со вечниот,бидејќи самиот вечен живот во него соддржи n пати просечни животи...
Вашиот избор не е меѓу просечен и вечен живот,туку меѓу вечен живот и смрт.

Тука пласираш демагогии."Прифати ја смртта веднаш,помири се со неа,сфати дека животот нема смисла,ништо во него нема смисла,ти си никој и ништо и ќе умреш,ќе останеш прашинка во ветрот" и тн и тн...
Не е точно.Никој не ти го ускратува животот ако одбереш да не бидеш вечен.Само се рационализира неговото траење.Не значи дека ја сакаш смртта ако одбереш да не бидеш метузалем.
Значи,слободно оние кои дискутираат под мене нека размислуваат и за просечниот живот како опција ставена на маса.Вие не бирате смрт ако одбиете илузија(оти поентата на животот е да биде паралела на смртта.Ден и Ноќ.Сонце и Месечина).

Знам дека мора да биде убиствено тешко да изгубиш дете (не она мало 8 годишно,како што си претставувате,него на стари години,ваше дете!),но тоа ќе се случи,без разлика дали вие ќе изберете или нема да изберете вечен живот.

Ок.Објаснивме дека го прифаќаме тоа.Дадовме и аргументи.

Премногу лузерско размислување,самите се залажувате...

Лузерско е да пласираш теории во кои пропагираш нарцисоидност и оние кои размислуваат поинаку ги карактеризираш како дилетанти и лузери.Еј,жената има свои деца!!Знае како е!!Има уште многу боровинки јадење во твојот(и мојот)живот за да го достигнеме нејзиниот стадиум.Не е ова добар начин на дискутирање.
Лузерите се гласни!
Кога губиш-Викај!

Значи,од една страна го имате вечниот живот,можеби емотивно уништувачки,но логистички,благороднички,временски и на било каков друг начин,едноставно ограничен со неограничени можности.
Да,вашето дете ќе умре,да,сите што сте ги знаеле ќе заминат итн итн...
Никој не ве убедува дека нема да се чуствувате лошо и мизерно.
Но,кој вели дека по некои 100 години нема да го надминете тоа?

И каде е смислата на животот овде?каде е крајот?не,стварно ми е под ниво на овакво нешто да реплицирам....дали нависитна веруваш во ова?
Утре ќе биде подобро,утре ќе биде подобро.....до недоглед....смрт на сите страни,смрт на најблиските,нови најблиски,нивна смрт....она помеѓу е неважно...знаеш,на крај и емоциите имаат животен век.На крај и душата умира,заробена во тело кое е преморено од вечноста.
A barren wasteland of an ungrateful soul.
Полека,ти стануваш смртта.Дрско создаваш живот за да го гледаш како гасне во твоите раце.Создаваш љубов за да гледаш како старее и умира...пак сам...секогаш сам.

Зашто би го прифатил вашево неиздржано размислување,вие дури и кога мислите на деца,мислите на 8 годишни деца,наместо дека во вечниот живот вашето дете ќе умре на 88 години...
Да не продолжувам понатака,преполни сте со вакви неразмислени аргументи,кои всушност се базираат на просечниот,а не на вечниот живот...

Моето дете ќе умре на 88,ама ќе умре пред мене.Тоа е факт.Кажав,сакам смртта на моето дете да остане на одвај возможна теорија.не сакам да ја видам.А овој,просечен живот,кој итекако е предмет на избор,ми ја дава таа можност.


"That is not dead which can eternal lie,And with strange aeons even death may die."

 

[Mac))]

Конечно,место за дискусија,а таман се разочарав од Шорт :zlo:

Засега,само ќе кажам дека ограниченоста на гледањата доаѓа од самата наша перцепција на животот...
That being said (јеее англиски,се мучев да преведувам изрази на македонски ),кој ви бара да имате деца во вечниот живот?

Заборавате,човекот е адаптабилен,biology 101,секогаш се прилагодува на условите...
Но едно е прифаќање и прилагодување,друго е преувеличување на истите,а токму тоа се прави овде,односно се воздигнува животот каков што е,бидејќи сите знаеме дека технички вечен живот не постои.

Со вечен живот,граница е само вашата имагинација,замислете само какви моменти би доживеале...
Ако вашата фантазија не работи во моментов,пробајте ретроспективно,како би било да сте проживеале низ времето на Римското Кралство,борби со гладијатори,да сте биле сведоци на раѓањето на Исус,да ги знаете сите тие митови од прва рака?

И ти би го фрлил се тоа,поточно заменил,за смртта?

Ае,повеќе вечер после 12,ко ќе стигнам дома...

 

[Raziel]

Конечно,место за дискусија,а таман се разочарав од Шорт :zlo:

Или таа од тебе.

Засега,само ќе кажам дека ограниченоста на гледањата доаѓа од самата наша перцепција на животот...

Ограниченоста е дел од нас.Читајќи меѓу редови на титанскиот мој пост,ќе увидиш дека тоа и ми беше поентата.Вкоренитостите неможат да се избегнат.Тоа што сме не е предмет на дискусија.Оваа вештачка материја може да се дебатира само ако ние не сме луѓе,и,како такви,не сме репродуктивна материја.

That being said (јеее англиски,се мучев да преведувам изрази на македонски ),кој ви бара да имате деца во вечниот живот?

Тоа не е одговор на општиот проблем.Јас кажав дека само нарцис и болен човек мрази деца.Тоа е,се разбира,мое мислење неподложно на дебата,на кое строго се придржувам.Досега цело време зборевме за изводливоста на вечниот живот во ситуација кога човекот се впушта во животните благодети-Љубов,брак,потомство....за сега тоа да го сведеш во реченица која ја елиминиравме уште кога навлеговме во проблемот.

Заборавате,човекот е адаптабилен,biology 101,секогаш се прилагодува на условите...
Но едно е прифаќање и прилагодување,друго е преувеличување на истите,а токму тоа се прави овде,односно се воздигнува животот каков што е,бидејќи сите знаеме дека технички вечен живот не постои.

Да.Се прилагодува на природните појави,на временските промени и слично.
Ама промена од ваков тип...живеење на самотнички живот само за себично да се живее...тоа не е промена,туку деформација на човекот како таков.Деформација на се' она кое човекот макотрпно го градел за да,во себе,го оправда своето постоење.Овде адаптибилност неможе да има.Принципите се врв на човечката психа.Смислата на животот не смее да се менува.
Понатаму,ова не е преувеличување на ништо.Ништо нереално не кажав.Само ги изнесов фактите и предностите на смртничкиот живот(да,правилно се изразив),наспроти оној кој нуди мутација на нашето постоење,и,пак ќе се повторам,на нашата природа.

Со вечен живот,граница е само вашата имагинација,замислете само какви моменти би доживеале...
Ако вашата фантазија не работи во моментов,пробајте ретроспективно,како би било да сте проживеале низ времето на Римското Кралство,борби со гладијатори,да сте биле сведоци на раѓањето на Исус,да ги знаете сите тие митови од прва рака?

И ти би го фрлил се тоа,поточно заменил,за смртта?

Да.Оти не сум нарцис бе друже.Која вредност и тежина на кантарот ја носи тоа што ќе видиш како Калигула пиел крв наспрема моментот кога ќе го држиш твоето дете во раце?
Ти мислиш историјата на човекот е убаво нешто за гледање?Инквизации,Црни Чуми,Распетија,Војни,Глад,Холокауст....не.
Мојот живот е еден мал круг полн правовремена љубов,која за ништо не ја давам.КОга ќе реши да згасне...само ќе замижам

 

[Bada Bing!]

Убаво што некои муабети што ги имам направено заклучно со 12ти роденден (иј пер шо ако живееме вечно) некои и после пубертет ги праат на мошне наивно ниво (и пер ќе ги надживееме децата). :bip:

 

[Raziel]

Убаво што некои муабети што ги имам направено заклучно со 12ти роденден (иј пер шо ако живееме вечно) некои и после пубертет ги праат на мошне наивно ниво (и пер ќе ги надживееме децата). :bip:

Затоа,како повозрасен(фигуративно),ќе се спуштиш на нивно ниво и ќе им објасниш дека тоа е нелогично.

Или,ќе центрираш курч у црвена точка центар и ќе кажуваш дека на 12 години јадењето скроз си го варел у адамовото јаболко.

 

[HCL]

Темава со наслов "дали би одбрале вечен живот?" се претвори во "дали би можеле да живеете после смрта на вашите деца?". Испадна дека децата СЕКОГАШ умираат после родителите. Јас лично знам фамилија на кои им има починато дете во сообраќајна несреќа, па ене ги не ги гледам дека нешто се брзаат да умрат.

 

[Dj_Madness]

Јас сум веќе бесмртен.

Шала настрана...гледам веќе бааѓи сте дискуритале на темава,имаше некои безвеза постови,но имаше и некои што држеа вода.
Јас лично би сакал да бидам вечно млад,но сепак тоа „вечно“ не во буквална смисла,туку да речеме 5-6 века.Но веќе кога бираме некои фикс способности,јас повеќе би сакал да си живеам стандард(колку што ми е пишано),но да бидам способен да „скокам“-она од филмот Jumper,ако ме разбирате.

Малку ја пуштив фантазијата и прекинувам тука.Over :salut:

 

[Mac))]

Добро,иако на почетокот бев прилично оптимистичен,се разочарав од твоите стереотипни гледања...
Ипак,ако некој има зацртано дека само ако има жена и деца ќе биде среќен во животот,тоа е веќе психолошка природа врз која може само да се дебатира,но не и апелира успешно врз неа.
Од друга страна пак,многу ме мачи хипотетичката страна која ја прескокнуваш,односно што ако животот не ти оди по планот?
И тогаш ќе бидеш задоволен,пред смртта?

Како трето,кое очигледно,иако се декларираш за мисловно повозрасен,е поентата дека во вечниот живот,ќе го имаш тој твој просечен живот,кој толку го сакаш.
Само што овде,наместо на крај да и се предадеш на прекрасните прегратки на смртта,ќе продолжиш понатака.

Да не заборавиме,ваша теорија се заснова на едно големо АКО :
Ако бидеш среќен,ако имаш жена и деца,кои се единствен пример на исполнетост.
Другата хипотеза,со која ја побивате мојата теорија е :
Дека нема да може да се прилагоди,дека нема да преболи смрт на близок ни за 100 години (фигуративно земено)

Би рекол,прилично варијабилни настани врз кои ја базирате вашата теорија.

И да,со вечниот живот ќе се изнагледаш лоши нешта,сурови,грди и понижувачки.
Но пак морам да повторам,клучното е дека ќе се ИЗНАГЛЕДАШ.

Со смртта,што постигнуваш?

Нормално,не сфаќам кој логичен човек,од некоја банална причина да не биде етикетиран како нарцисоиден (и на форум,и во real life),би ја избрал смртта,пред било каков живот.


И секоја понатамошна дискусија ќе биде вртење во круг,бидејќи едноставно погледите према целта и општо према животот ни се дијаметрално различни.
А како второ,мозок ми е научен да не реагира на фурања од типот "спуштање под ниво".