Прозни искри

[Fabullous_178]

Me against Life

На едната страна јас.Во почетокот.На влезот во еден нов свет.Неспремен сеуште да влезам таму.Опремен само со здрава логика и со голема фантазија.Работи кои во тој свет не вредат ама баш ништо.Повеке би ми вредело да можев да газам врз луге.Така и ке успеев многу лесно.Ама неможам.Сеуште ранлив.Со свежо отворени емоции,со направена рана која тешко дека брзо ке зарасне.Веројатно аутсајдер во битката.
На друга страна животот.Апстрактен поим кој јас го персонифицирам во живо суштество.Во мене.Постои со само една цел.Да ме порази мене.Да ме види доле.Ја користи буквално секоја шанса за тоа.Ме познава комплетно,ја знае секоја моја слабост.Едноставно,опремен е со сите потребни елементи за да победи и да ме уништи.Создаден е да победи.Играта е негова,правилата исто.Ја сум само слабак,жртва која треба да се презре и понижи.
Битката почнува.Јас против животот.
Почнува со напад на животот.Сака да ја реши битката уште веднаш,со брз удар.Уште на мојот почеток.Сака да ме фати додека сум ранлив и малечок.Ударот боли.Па да,како би можело да не го боли едно детенце,кое уште на мала возраст доживува шок.Тага.Удари на животот.Сепак,малото дете има срека.Има луге кои се на негова страна и кои ке му помогнат да се крене.Да се врати во игра.Иако со последици сепак детето е назад.Реми.Животот е незадоволен од исходот.Ова требаше уште веднаш да се реши.Сепак,колку и да е перфектен,животот направи грешка.Не ги вкалкулира блиските на тоа дете.Тие кои му помогнаа.
Животот се повлече.Само за момент.Само додека го испланира новиот напад.Си вети дека нема одново да ја повтори грешката.
Детето се одмора.Ги лечи раните.Лесно му е.Мисли дека борбата е завршена и дека веке нема да доживее удар.Безбедно е со тие до него,затоа станува премногу невнимателно.
Вториот удар на животот.Детето веке не е дете.Сега е веке повозрасно,можеби созреано,но сепак премногу наивно и емоционално неподготвено.Не очекува ништо од неговиот непријател.Неможе ни да замисли каков удар ке добие.Во мегувреме,животот зема залет.Знае,ако се биде во ред,овојпат ке биде се готово.Се е пресметано,сите чекори предвидени.И почнува.Го задава ударот.Страшен е.Удар на местото каде што знае дека ке го повреди најмногу.Директно во срцето.Знае дека љубовта му значи се на тоа дете,и затоа го удира таму.Ја прекинува љубовта.Животот ликува.Детето е доле.Во пропаст.Во провалија.Живее само од обврска кон некои луге.Ништо повеке.Се е без врска веке.Се е изгубено за него.Животот триумфално се смее.Со презир во него.Очекуваше поголема борба.Подобар противник.Доби слабак.
И наеднаш...детето е одново на нозе.Како во некој филм.Одново грешка на животот.Одново пропушти да пресмета нешто.Не увиде дека можеби во таа провалија во која го пикна детето,тоа може да сретне некој,со кој ке се извади со заеднички сили.Се случува баш тоа.Со помош на таа личност,детето се крева одново.Овојпат посилно од се.Свесно дека ке има многу удари.Затоа се подготвува за нив.Ако веке животот намислил да го уништи,тогаш барем ке се намачи за да го направи тоа.
Детето се спрема.Ги затвора емоциите.Го затвора срцето.Неможе веке да биде така лесно повредено.Сепак,неможе ни да биде комплетно срекно како дотогаш.Но според неговата пресметка,подобро е така.Во својата школка,очекувајки удар.
Животот е доле.Двата претходни удари не му успеаа,а беа толку силни.Што ке прави сега?...Наеднаш,генијален план.Таен план,за кој е сигурен дека ке му донесе победа.Одново удар кон срцето,но овојпат суптилно.Првен ке го отвори комплетно детето,ке му даде надеж дека се е во ред,дека конечно може да биде вистински срекно како порано и кога се тоа ке доживее кулминација,ке удри.Длабоко во срцето.Овојпат не смее да згреши.Овојпат обрнува посебно внимание на блиските.Никој од нив не смее да го поремети планот.Ги оддалечува од детето.Свесно,за да неможат во никој случај да му помогнат.
Во мегувреме,детето ужива во својата благосостојба.Конечно се опушта.Помислува дека е редно време да излезе од школката,поради тоа што животот е премногу слаб после последната битка,и дека нема да може да го повреди.И го прави тоа.Излегува.Се отвара комплетно.И дозволува на љубовта да влезе во него.Прекрасно е.Но сепак...греши.
Се се одвива според планот на животот.Ударот е силен,директен.Баш во време на кулминацијата.Така највеке ке боли.Овојпат детето веке не е свесно што го снашло.Му треба време за да си ја увиди состојбата.Да свати што се случува.Кога конечно свака,пага во депресија.Толку голема болка,иста таква каква што си вети дека нема да ја доживее уште еднаш.Си вети дека нема да ја направи одново таа грешка.А ја направи.Зошто?...Добро му беше пред тоа.Зошто мораше да се отвора?Зошто мораше да излегува од безбедноста на својата школка?Дали тоа се должеше на неговиот карактер,кој му наложуваше константно да бара возбуда?Или на неговото срце,кое колку и да беше безбедно,сепак имаше потреба од љубов?
Како и да е,детето овојпат беше премногу повредено.Отворена е рана која тешко дека ке зацели некогаш.Било кога.И најтрагично,овојпат нема никој до него да му помогне.Планот на животот беше и премногу успешен.Суштество создадено за победа.
Сепак,детето прави неочекуван потег.Неочекуван дури и за него самиот.
Во поинаков случај би се повлекло во својата школка и би се надевало дека болката со време ке престане,на почетокот и мислеше да го направи тоа,но сепак не го направи.Направи нешто друго.Го нападна животот.Совршената борбена структура создадена за победа.Животот не го очекуваше ова.Толку време се концетрираше на напад,што ги стави сите свои сили таму,а заборави на одбраната.Тоа го чинеше скапо.
Следат две брзи победи.Детето,кое веке е возрасен човек,успева.Успева да го победи животот во битката.Се врака на голема врата.Повреден,со тешки рани од борбите,но сепак со дигната глава и со насмевка.И гордост.Гордост од победата.Успеа.Сега е време за прослава.
Животот е повлечен.Во својата пештера.Можеби се мачи.Можеби го спрема својот нов план за напад.Но...тешко дека нешто овојпат ке го повреди детето.Најголемата грешка на животот е тоа што со секој напад се повеке го зацврнуваше детето.Нападите беа меч со две острици.Тоа што не го уби детето,го направи посилно.
Сега детето ликува на својата победа.Стои горе и се смее.Очекува.Очекува нов удар.Сега е спремен за се.За се што ке донесе животот.
Сепак,последици од борбите има.Иако срцето е затворено,раната во него е голема.Иако не како на почетокот,сепак сеуште боли.Сеуште има моменти во кои детето се секава на времето пред нападот.Тоа е толку депресивно.Сепак,тоа се само моменти.
Сега до него има некој што му носи срека.Што го прави задоволен.Што ке му помогне да заборави.Што ке му го врати соништата.Ке му ја донесе назад енергијата.Заедно со него,детето е силно.Заедно со него,детето е тоа што било отсекогаш....а dreamer.

 

[Сатори]

~*~

Момент ... потребен е само еден единствен момент, да го погледнам животот под трепавиците намачкани со многу маскара, за да го осудам или пак, милозливата кралица, хероината, да се заљуби.
Навистина ми е многу лесно да се третирам сама себе со доза на иронија и сарказам или пак да ги третирам сите останати како апсурд; кој е виновен што нивите животи се преполни со суровост облечена во „pinky pink world“.
Би велела дека сум уморна од овие барбики и манекени, шетачи на писти или ... кретени?
Но не, не сум!




Декларацијата за независност-неподложност!

(22.11.2007-педагогија)
​

 

[Fabullous_178]

Беше убава нок.Една од оние во кои мирисот потсека на носталгија,влегува во носот и осекаш како ти навираат спомените од некое минато време.Можеби ке ти донесат депресија,можеби срека.Едно е сигурно:вреди да се умре на таква нок.Само поради мирисот.Едноставно,убава нок за смрт.
Тој одеше сам.Требаше да се сретне со другарите,но сепак,имаше сеуште време до тоа.Излезе порано за да размислува малку.Во тие денови го мачеше грижа на совест.Поради мајка му.Веке подолго време константно ја лажеше за тоа дека ништо не му се случува.А се случуваше.А мајка му знаеше.Си го познаваше синот,можеше да му го види тоа во очите,сепак не си дозволуваше да си дава предвремени заклучоци,бидејки така би ризикувала кавги со него.Затоа не спомнуваше.
Како и да е,тој имаше грижа на совест поради тоа што ја лаже мајка му.Воопшто не за ништо друго.Веке беше помирен со тоа што го прави,во неговата глава си измисли милион оправданија,за кои знаеше дека се само илузорни,но сепак,му даваа мир со самиот себе.
Вечерта размислуваше околу тоа.Веројатно мирисот го натера.Уште еднаш си ги повтори сите можни оправдувања кои ги имаше измислено и тргна.Знаеше во која насока ке отиде таа нок,па затоа сакаше да биде добро морално подготвен,за да нема конфликти со самиот себеси отпосле,бидејки тоа би го расипало неговото високо ценето уживање.Не дозволуваше ама баш ништо да му го поремети тоа.Во периодот,тоа уживање му беше се.И девојка,и другар,и помош,и рамо за плачење...и секогаш беше до него.Во никој случај не би го напуштил.Не сакаше да си го дозволи тоа.Би останал без ништо.Веке имаше едно такво искуство,од претходниот период,кој беше само една голема сива маса,бескрајно чекање да помине време.Не сакаше да се врати на тоа.
Стигна на местото.Веке имаше луге таму.Тој беше во елемент.Убаво му беше таа нок.Се осекаше некако безбеден,повеке од секогаш беше благодарен што има скоро се од работите што ги посакува.Другари,дрога,лето,убав воздух...доволно беше толку,за денот да биде перфектен.А беше токму таков.Му недостигаше само едно.Му недостигаше таа.Во суштина,не знаеше точно која би можела да биде таа,не ни размислуваше на таа тема веке подолго време,сепак,во него остана уште од порано,дека е убаво покрај себе да се има вистинска личност,со крв и месо,со која би се карал,би разговарал со часови,би ја бакнувал,дури и би бил интимен со неа.Како и да е,него му беше доволно и само растението,ама сепак,немаше да одбие кога би сретнал таква личност.
На местото веке имаше многу луге.Сите во својот филм,по различна логика дојдени тука,и знаеше уште однапред дека ако биде тоа што вистински е,тешко дека ке биде сватен.Затоа мораше да има мали модификации,кој не би го оддалечиле од неговиот вистински карактер,но сепак би го приближиле поблиску до околината и би го направиле посватлив за неа.
Сепак,таа вечер се одлучи да оди до крај.Да биде тоа што е вистински.Да ја пушти својата фантазија да тече низ него,бидејки веке долго време беше заробена,и нормало да се надева дека некој ке свати.И го направи тоа.Иако без некои поголеми очекувања.Само ситна надеж.
Наеднаш,изненадување.Додека занесен зборуваше и додека цела толпа само се смееше,како да гледаат некој ретардиран пред нив,од лугето излезе едно лице,кое почна да зборува исто како него.Го свати комплетно,дури и го надополнуваше перфектно.И он нејзе.Му беше мило поради тоа.Конечно некој.Си рече дека овојпат нема да биде толку индиферентен,дека ако не друго,барем ке проба да ја запознае подобро,бидејки во неа се гледаше самиот себеси.Така и се нарекуваа.Својата машка и женска половина.
Совршена вечер.Си дојде дома,насмеан,задоволен бидејки запознал личност која е како него.Се совпагаат.Беа на комплетно иста фреквенција,сепак и двајцата имаа во себе доволно дрскост да се критикуваат уште пред убаво да се запознаат.Беше толку нетипична ситуација за него.Обично,кога на почеток се запознавал со некој,се држел на дистанца,и он,и тој другиот.Се ограничувал на нормални разговори,колку што може,а кога би видел дека неможе да прави нормални разговори,престануваше да зборуваа воопшто за себе,и поставуваше прашање.
Сега не беше така.Зошто?Зошто можеше да и каже се на таа девојка,која патем ја познаваше само неколку дена?Како е можно таа почетна дистанца да се стопи веднаш после првиот кажан збор,после првиот поглед?Тишина.Не го знае одговорот на тоа прашање.Знае само дека таа одговара на некој негов профил,заостанат во мозокот,прашлив,со особености поставени многу оддамна,од личност која веке долго време не беше дел од неговиот живот.Сепак,профилот стоеше,иако веке воопшто и не се надеваше дека ке најде некоја која би одговарала на него.Тогаш,како се случи ова чудо?Како аларм се активираше нешто во него,кое му рече дека ова може да биде тоа.Викаше во него на цел глас дека ова не смее во никој случај да го испушти.После еден месец познанство со неа,се реши да биде храбар.Веке некое време му се допагаше,а и толку време беа заедно,што повеке изгледаа како пар,отколку како другари.А не беа тоа.Сепак,тој се надеваше.Како и да е,немаше да му смета и кога би останале само другари.Прекрасно му беше и така,би можел да биде така со години,и ништо да не му недостига.Сепак,се реши да и каже.Да ризикува.Ја отвори можноста да се расипе прекрасното другарство,заради тоа што она му се допагаше.Каков глупак!Би расипал едно прекрасно нешто,само заради привлечност.Типично.А не беше типичен како човек.Зошто направи така?
Сепак,иако одговорот беше негативен,девојката не дозволи да се растури другарството.Веројатно тоа би и недостигало и нејзе.Затоа,едноставно и двајцата преминаа преку тоа,едноставно,знаеја дека не треба да разговараат за тоа,бидејки тоа би го расипало односот.И како договорени,воопшто никогаш и не ни го спомнаа.А зошто и да го спомнат.Имаа толку многу теми за разговор,што можеа слободно да дробат 12 часа,без никаква пауза.
Беа заедно со денови.Почнаа веке и некако физички да се ослободуваат,почнаа некакви допири,кои него му го донесоа она убаво чувство во стомакот,иако пријателската дистанца сепак постоеше.Имаше граница до каде може да се оди,и таа беше многу цврста.Никој не ни помислуваше да ја премине.Посебно не тој,иако имаше желба да го направи тоа.Немаше храброст.Се помири со тоа што го има,а кое реално беше и повеке од доволно.Се беше убаво.
Се беше толку идеално.
Се додека не се премина границата.Додека беше зад границата,беше безбеден.Знаеше дека е на негова територија,знаеше дека може да се повлече во секој момент,доколку тоа го побара таа од него,без да има некои многу тешки последици.Конечно,после подолго време,осекаше дека внесол некаква логика во неговиот живот,за кој дотогаш мислеше дека е скинат партал,дуван на сите страни од ветерот,воопшто без никаква волја да му се спротистави,и да постави некоја своја линија на движење.Осекаше стабилност во него.Се беше прекрасно.
И наеднаш...шок.Се случи тоа што толку многу го посакуваше,а за кое знаеше дека може многу да го повреди во иднина.Првиот бакнеж.Знаеше дека оттаму веке нема назад.Границата е помината.Од тој момент знаеше дека се ке биде поинаку.Сепак,се реши да ризикува.Се убеди дека се ке биде во ред,занемарувајки ги нејзините предупредувања дека ова што се случува мегу нив,може наеднаш да заврши.Едноставно,го батали тоа,и реши да оди до крај.Премногу му беше убаво за да не го направи тоа.
И се предаде.Останатото е историја.Зошто направи така мое момче?Зошто се излажа самиот себеси?Зошто сам си го одзема видот,за да не го видиш тоа што не сакаш да го видиш?
Тажно,тажно,тажно....

 

[Сатори]

~*~

If you be my baby ... I'll fly to the moon and back!

Ебете се сите, сакам дел од светот!
Прозна искра!

 

[Serpico]

If you be my baby ... I'll fly to the moon and back!

Ебете се сите, сакам дел од светот!
Прозна искра!

Светот, само за лепо друштво!

 

[Fabullous_178]

I beg the nature,the energy,the trees,the flowers...
Ги замолувам секој ден да ми го вратат мирот во мене.Тој што ми го одзема ти.Ги гледам лисјата како пагаат...се надевам,дека јас ке можам сам да го доживеам нивниот пад како порано,кога ги гледавме заедно.Ама не.Кога сум сам,падот на лисјата е само обична гравитација.Проста наука.Сиво.Неинтересно.А пред тоа...тогаш беше уметност.Го гледав еден лист како пага,како полека оди по својата слегувачка патека и си замислував...како пред тоа бил дом на илјадници живи суштества,мали енергии кои го основале својот живот базирајки се на тој еден лист.Сега нивниот дом се распага.Тажно е.Ги губат блиските до нив,го губат нивниот концепт на живот,на крај...го губат самиот живот.Завршува се.Глупаво.Процес.Мора да се случи тогаш.Исто и како со лугето.Сепак,поинаку е кога знаеш дека во текот на тој процес,или барем во дел од него,имаш некој кој ке направи да заборавиш на сето тоа.Ке ти даде моменти во кои,животот,процесот,едноставно не е битен.Не е битно што сите стареат и умираат.Тоа е само секундарен пропратен елемент,за кој може да се грижиш подоцна.
Она што е битно е моментот.Ништо повеке.Моментот е посебен,бидејки ги крши основните принципи со природата.Не старее,не умира.Трае вечно.Барем за тој на кој му значел нешто.Тогаш застанува времето.Нема никакво значење.Ништо не е битно,освен тој...моментот.Се предтоа губи секакво значење,секаква болка минува,секаква грижа за иднината престанува.Иако,трае кратко.
И тогаш завршува.Боли.Сепак,неможеш да се препуштиш на болката,би имал премногу грижа на совест поради другите луге кои верувале во тебе.Затоа напред.Во потрага по нови моменти.Поубави.Оние кои ке ти ја олеснат болката,кои ке ти ги потиснат спомените и врз нив ке постават други.Те очекува период на благосостојба.Срека.Убаво е кога знаеш дека одново имаш некој со кој можеш да создаваш нешто бесконечно.И така,почнува одново.Долгиот циклус на создавање моменти,наречен од некои...живот.
А старите моменти?Нели беа бесконечни?Па да,тие не умираат,само стојат длабоко во тебе и одвреме навреме излегуваат за да те потсетат,некогаш си бил нешто друг,некогаш бил некој друг до тебе...

 

[zocipro]

Есенска симфонија

Си видел ли лист? Сув, жолт, есенски лист кој моли да преживее уште еден меланхоличен ден..

Лист кој набрзо по неговата молба е понесен на крилјата на оној ѓаволски ветер...

Лист кој залудно моли, кога никој не го слуша...

Лист, кој е на патот кон некој друг свет, најверојатно правливата
улица, каде ќе запознае нови такви листови како него...

Лист, кој таму, баш кога ќе добие една воздишка надеж - завршува под нечии стапала чиј сопственик никогаш и не се сетил дека тоа што го направил боли, дека повредил "некого", дека и неговата душа еден
ден ќе биде таков лист...

Лист, чија смрт одѕвонува во ушите на неговиот убиец, како најдобра есенска симфонија!

Таа есенска симфонија беше единственото задоволство кое го уживав во тој најтажен период од годината, но одеднаш, почнувајќи од моите нозе, почнав да треперам. Да треперам баш како тој лист додека лебдеше во прегратката на ветрот и тогаш ветрот ми шепна дека понекогаш и надежта има краток здив, па истиот момент се најдов на правливата улица на ЉУБОВТА, каде се изгубив меѓу зградите и куќите од тага, болка, осаменост, очај, потреба, солзи...

Тогаш таквата моја патетична изгубена состојба, кулминираше кога еден "човек", стапна врз мене не водејќи сметка за мојата душа која го обожуваше, а ТОЈ најверојатно како во секоја есенска симфонија, уживаше во тонот со кој мојата душа се закопа во правта на ЉУБОВТА...

mi se dopadna idejata i iskrenosta no bi sakala da ne bese so JAS tuku kako sto pocna vo nekoe treto lice inaku bravo

 

[aquarius]

Секој ден го живеам најдобро што можам.Го живеам животот каков што ми е даден и не размислувам многу за тоа што можело да биде,доколку сум постапувала поинаку.Се смеам и кога имам малку причини за тоа,се радувам на секој убав збор,на секоја насмевка што ќе ја предизвикам.Егзистирам многу едноставно,би рекла,се до оној миг кога маските ќе паднат,а солзите ќе избијат како вулкан.Ерупција на емоции,кои вешто сум ги криела од сите,ќе излезат од мене,да ме прогонуваат со сета своја сила.Зошто сум толку проклето САМА?Низ образите се слеваат солзи,останувам без здив и занемувам.Тапо чувство на немоќ и би сакала да е поинаку,но не е.Тишина.......Морам да ги испратам непожелните гости.Ги измивам солзите,ги заклучувам емоциите и ставам насмевка на лицето.Им велам ЗБОГУМ...........до следниот пат.

 

[Natural-girl]

Normal people worry me...

Дозволи ми да бидам чудна. Да се откачувам одвреме-навреме. Тивка во бучава, гласна во тишина. Да се смеам без причина. Тоа само значи дека сум среќна, не ме прашувај зошто, само биди среќен, со мене. Зошто никогаш не знаеме кога ќе биде нашиот последен ден.
Дозволи ми да бидам сама. Не сакам никогаш да се заситам од тебе. Дозволи ми да те водам на места каде што не си бил досега, низ милово ни Скопје.
Дозволи ми да бидам љубопитна, знаеш, таква сум по природа. Дозволи ми да бидам посесивна на моменти, тоа значи дека те сакам само за себе.
Дозволи ми да сонувам! Да верувам дела најсјајната ѕвезда и не е толку далеку, подржи ме дека можеби е најблиската. Дозволи ми да зјапам во небото се додека не ја најдам Месечината. Да шизнувам на песна од којзнае кој жанр. Да трчам до Водно. Да пијам текили со твоите другари. Да седам до 3 сабајле и станувам во 8.
Да мислам на тебе, да те сонувам, да ги студирам твоите зборови, а да го кријам сево ова. Дозволи ми да бидам исплашена да го кажам она што го чувствувам. Зашто да кажувам, зар сјајот во мојот поглед не ја искажува посветеноста?
Дозволи ми бегам од дневното кафе оговарање и понекогаш да ми е гајле за другите.
Едноставно прифати. Ако не, едноставно биди ми френд.
:smir:

 

[CafeDelMar]

Единствено вкусот на кафето можев да го чувствувам преку целиот ден.Сите други вкусови ми беа многу моментални.Сакам да ви го кажам мојот сон.Мојот портокалов сон исполнет со кактуси.Заградена сум со ограда, која секое утро доаѓаат едни луѓе да ја пребојуваат,секој ден е различна боја,а целата таа боја кога се разлева ,се разлева во една боја-портокалова.Неможам да се ослободам од неа,не умеам како,но знаете секогаш играм.Играм додека ја бојадисуваат оградата,влеваат живот во мене,ме разигруваат.Секој ден нешто различно,различни бои,а и онаа плавата боја се секавате кога цела ноќ неможеше да се исуши?Е тогаш највеке играв ,не се плашев сто бев заробена во толку мал простор и што ме гледаа сите луге.Бев видлива за сите случајни минувачи и за оние кои не беа случајни кои намерно идеа за да се потсмеваат на мојата игра.Ама јас танцував,танцуваав и со комарците и со осите,танцував и со ветровите и со девојките кои фрлаа снег секое утро.

 

[Fabullous_178]

Приказни од безграничниот ум-Обракање до парадоксалниот навидум невидлив чове

Убави соништа,да не набројувам.Се досега,плус некакви бели мечки со рогови и со опашки на мачиња,шо живеат на Амазон,ама во единствениот неоткриен предел,кај шо врне снег.И ти си таму сред нив,и немаш никаква храна,а немаш ни никакви прилагодувања кон околината,мислам,почнувајки од тенот па до капутот,контраст еден тон од снегот,и технички твоите први планови да бидеш предатор,се уништени.*пали цигар*ж
Ти си сега жртва,а единствена надеж(е значи мразам кога има единствена надеж,ама па без неа ке биде многу кратка приказната)ти едно мече,такво мало,шо уствари бил со многу слободоумни погледи кон светот,и според тоа многу се разликувало од неговите родители и општо предците,а имало такви погледи не поради неговите гени,туку поради една многу неочекувана причина.Пред само еден месец јадело амазонки(халуциногени печурки,у превод) и
дознало дека има многу повеке од само прост живот во снегот,и замисли кој бед му е...он знае дека светот е толку пошироко место од било какви нивни дотогашни теории,кои се граничеле на тоа дека границата на светот е нивната територија и после тоа има само водопади без дно.Он свака дека мора да излезе од таму,ако не ке падне у депресија и ке умре без да ја исполни својата цел,а ако не го направи тоа,нема да оди во Мечкиниот Рај.Барем според нивната религија.
Тука настапуваш ти.Мечето свака дека ке мора да најде некој од надворешниот свет за да му помогне.Те наога тебе.
-крај во стилот на глупа американска серија-


Дали заедно ке успеат да се спасат?Дали разликите во видовите,навидум непремостливи,ке ја направат нивната мисија невозможна?
Дознајте во следната епизода на "Приказни од безграничниот ум"

 

[Сатори]

~*~

~Чекајќи ја неа~
​

Мртвилото се рееше низ воздухот како магла, смртта која избиваше од секоја негова затворена пора, дворец завиткан во црни шуми.
Седеше како и секоја вечер пред каминот со цигара во уста, толку мирен и спокоен, безчуствителен и внатрешно грд.Се смируваше со некоја мелодија на Клинт Мансел, убиствено му влијаеше врз текот на мислите, беше фрустриран.
Му одговараше, потполно патетичен во својата мизерија предизвикана од премногу алкохол, среќен што има цигара во уста.
Луд.
Чмаеше, замислен, заигран во мислите ... таа.Долга пепелеста коса и големи зелени очи, прекрасно суштество.
А тој ја тепаше, морон, а таа изневеруваше, курва.
Таа изневеруваше зошто тој тепаше, повторно морон, идиот ... курва.
Запали уште една цигара во меѓувреме, ја чекаше и оваа проклета вечер да си дојде, џабе.
Одамна ја закопа во градината.

 

[Сатори]

~*~

Еве сум си јас во стан, цигарата како и секогаш во уста, размислувам, дефинирам, анализирам ... се само себе уништувам и толку силно ми влијаеш да просто тонам, се губам во некоја бледа слика за таа Виолета што сакам да бидам, јас во туѓи очи, ладнокрвна, патетична, мизерна, силна, ебано тривијална и длабока ... но знаеш што, јас тебе те љубам повеќе од сликата над гробовите и повеќе од илузиите.
Ако те изгубам ... просто ќе треба да заминам, да заборавам се што ме правиш да бидам, за прв пат ... нечија.ж
Твоја.
Не, доволно беше да лажам и да се кријам зад маските на мојата наводна остроумност и интелегенција ... твоја.
Нежна, млада и заљубена.
Твоја.
Те љубам.

 

[Fabullous_178]

From top to bottom...and back again

Заврши неговата најголема битка.Беше поразен.Беше доле.Наземја.Во крв.Без никој да му помогне.Не знаеше веке каде,ги заборави сите свои причини за живот.Не ни живееше веке.Само...постоеше,без некоја посебна поента.Битката го истошти премногу.Ја вложи сета своја енергија во неа.Сете своја надеж.Толку длабоко посакуваше да успее.Но не овојпат.Овојпат беше осуден на пропаст уште од самиот почеток.Го знаеше тоа.Знаеше уште пред воопшто да има било каков знак од борба,знаеше дека ултимативно ке заврши таму каде што е сега.На дното.Повреден.Со срце искршено на парчиња.Ризикот не се исплати.Веке се изгледаше парадоксално.По вторпат во животот се најде во ситуација за која мислеше дека нема излез.Првиот пат,иако беше скептичен,излезот го најде прилично брзо.Но овојпат...едноставно немаше причина да верува дека историјата ке се повтори.Мислеше дека е се готово.А можеби и беше...
Се обзрна наоколу.Беше темно таму на дното.Некаква лоша миризба се ширеше насекаде.Се прашуваше дали е тоа миризбата на распаднатите срца на некои исти такви како него.Некои кои ја предизвикале судбината,кои решиле да одат против строго зацртаниот пат на енергијата,и платиле скапа цена за тоа.
Немаше никого.Беше празно.Никој жив.Никој да му помогне.Веке комплетно ја губеше надежта.Веке почна и да се помирува...тоа го плашеше најмногу.Дека ке се помири комплетно со се и ке остави да биде проголтан од темнината.Зар би можел да си го дозволи тоа?Цел свој живот се гордееше со својата надеж,оптимизам...каде беа сега?Оваа битка му зема се.Вложи се во неа.Толку го посакуваше успехот,што заборави да остави малку надеж во резерва,во случај да се случи најлошото.Но не,премногу беше горд за да си дозволи да мисли на најлошото.Си го забрани тоа и едноставно го отфрли како опција.А во него знаеше дека баш тоа и ке се случи.
Продолжуваше со својот од.Темнина сеуште.Сега веке стануваше морничаво.Некакви гласови одекнуваа доле.Иако не му беше првпат таму,сепак,ситуацијата имаше иста тежина како и првичната.Можеби и поголема.Одеше.Размислуваше во себе.Како воопшто дозволи сево ова да му се случи?Како можеше да биде толку слеп?Веројатно предолгиот престој таму горе,на врвот,го заслепил.Сета таа светлина,срека...избриша секаков сигнал на предупредување во него.Се опушти комплетно...зар имаше причина да мисли дека нема да остане вечно таму?Ги гледаше настаните пред него...совршено се поклопуваа сите до еден.Се одеше во негова корист.Како можеше со својот обичен човечки ум да претпостави дека целиот тој баланс,целата таа сјајна империја која ја имаше изградено,на која толку многу се гордееше и која му носеше толку многу радост,ке пукне во само еден ден?Можеби...можеби требаше да го разгледа поубаво фактот дека тој негов замок од сјај е изграден на гнили темели.Дека иако однадвор изгледаше совршено,тоа внатре беше многу напукнато,веке неможеше да држи...ја чекаше само својата шанса да пукне.Едноставно беше премногу за еден гнил темел на своите плеки да носи толкав товар.Темелот осекаше болка.Осекаше гнев кон својот господар,бидејки овој не обрнал никакво внимание на неговата кревка снага,и само додавал товар и уживал во тоа.Затоа,го дочека својот момент,и пукна.
Сега веке се му беше јасно.Полека одејки по темнината,со солзи во очите,почнуваше да ја свака вистината.Колку иронично,во темнината почна да гледа многу поубаво отколку горе на светлото.Секогаш е така,нели.Но сепак,беше касно.Немаше никаква корист од вистината сега.Неможеше да ја употреби никако.Немаше темел кој би пробал да го зацврсти.Се беше завршено.
Наеднаш...рака.Нејзината рака.Раката на надежта.Се појави пред него комплетно неочекувано.Беше целата во светлина.Колку беше само прекрасна.Се смееше.Нејзината насмевка,на чуден начин го грееше неговото срце.Беше збунет.Од каде дојде ова?Не му беше јасно.Зар е можно одново од никаде да се појави некој кој ке го спаси од дното?Недоверливост.Премногу удари претрпе,премногу болка,за сега така наивно да поверува во ова чудо.Затоа не ја прифати веднаш раката.Не.Овојпат се реши да почека,да види дали Таа ке има трпение.Така ке знае дали го сака доволно.Кога би останала до крај со него,дури и на дното,само за да го спаси,тогаш би знаел дека Нејзините емоции се вистински и цврсти,а не само ветрушки кои лесно ке ја напуштат кога ке дувне првиот посилен ветер.Не смееше да си дозволи уште една таква грешка.Тоа би го убило со сигурност.Затоа,чекаше.
Искрено,не веруваше дека ке остане.Некако немаше логика сето тоа за него.Па да,зошто би останала со него на дното?Тој беше само еден пропаднат случај...зошто би го ризикувала своето место под сонцето заради еден таков створ.Очекуваше во секој момент да ја крене раката и да си отиде.Воопшто немаше да го зачуди тоа.Повеке размислуваше што ке прави откако Таа ке замине.
Но не замина.Остана таму...со него.Прекрасна.Облиена со светлина.Нејзината енергија континуирано влегуваше во него.Неговото тело ја примаше толку лесно,што беше зачудувачки дури и за него самиот.Полека,закрепнуваше.Се појавија,срамежливо,првите знаци на доверба.Зар е можно да остане до крај.Оваа веројатност полека му се вселуваше во мозокот.Сега веке имаше некоја поголема логика.А Таа...продолжуваше да се смее.И да го слуша.Да ги разбира сите негови болки,да ги лечи сите негови повреди здобиени од битката.Секогаш толку нежна.Не беше навикнат на тоа.Обвивката околу неговото срце,која ја постави самиот за веке ништо да неможе да влезе во него,полека почна да пука.Тој почна да осека во себе слобода.Се вракаше надежта.Дека можеби и навистина ке се случи уште еднаш да биде горе.Уште еднаш да ја почувствува убавината на сонцето,да го вдиши тој прекрасен воздух кој побудуваше во него толку емоции...да биде допрен уште еднаш од капките на виножитото.Самата помисла на сето тоа,го лечеше.
И наеднаш...ја грабна нејзината рака.Таа го чекаше тоа.Го повлече нагоре со огромна брзина.Неколку моменти и....светлина.Одново беше горе.Одново на врвот.Плачеше.Првпат од очите му течеа солзи радосници.Беше прекрасно.Секое вдишување му носеше оргазам.Беше срекен...одново.
А Таа...Таа беше до него.Срекна.Исто како него.И одново и се разлеа насмевка.Беше прекрасна.Сеуште е...

ЗА ТЕБЕ...БЛАГОДАРАМ ШТО СИ ДО МЕНЕ:back:

 

[Сатори]

~*~

Искривена, исечкана патека, молчаливо расположение на тумурната млада дама, заробена, со пранги кои не можат да се тргнат, закована на замок од кој лаже дека е прекрасна, мртва, одамна скаменета статуа.
Кои емоции да ги опишувам сега, кога знам дека сум одамна без срце, одамна без душа, преполна со идеи кои не ни знам дали ми припаѓаат, толку западната во некоја своја димензија, неспособна да излезам од неа.А сакав, навистина сакав ...
Но затвори и казни, принцези и бајки, мал милион прстени кои не знам колку ми се потребни, се е илузија, се е реално, кога патот ме води назад кон мене, не кон нас.