Z
zmej gorjanin
Гостин
Се сложувам дека човекот делува емотивно, меѓутоа не се емоциите тие кои што го тераат да верува. Надежта и вербата дека може да биде секогаш подобро, тежината на совеста дека можеби згрешил некому го даваат покајанието, ја даваат понизноста. Тоа е во човековата природа, а тоа е и суштината на Христијанството.Очајниот човек ретко кога е рационален, тој пред се е емотивен (односно делува емотивно) и бара помош од сите (за него) познати “донатори на помош“... било тие да се блиски луѓе, медицински лица, видовити луѓе или самиот бог и светците... меѓутоа како што кажав тоа е емотивна одлука. [Рационалната одлука секогаш е правилната, и тоа е непобитен факт. (пример: наместо човек да оди во црква и да запали свеќа за здравје на некој болен близок/ или секоја вечер пред спиење да исчита еден “оченаш“- што претставува сврување кон виша сила, тој би постапил рационално кога би се информирал максимално за болеста, кога би се консултирал со доктори, би барал второ мислење за болеста, би побарал помош да се соберат средства за евентуален медицински зафат, би го продал автомобилот/златото/сликите, би нашол втора работа за дополнителен приход... и.т.н)
Каењето за лошите дела не е ексклузивно само за религиозните, и атеистите можат да се каат... но пред самите себе, жалејќи што во одредени ситуации донеле погрешни одлуки, и нормално за разлика од религиозните, атеистите не бараат простување од никого (поп, свештеник, бог) за своите грешки.
Најпосле, ако зборувам за мене... неможам да кажам дека сум се нашол пред некој ужасно тешки ситуации во мојот живот... но при сите “тешки“ моменти никогаш не сум го барал излезот во повисока сила (карма, божја казна, пекол или пак божја милост, рај или судбина) туку сум се трудел после кратката нервоза и хистерија- работите да ги согледам рационално и да го изберам најлесниот и најправилниот начин како да се справам со проблемот/ситуацијата. Не секогаш сум носел точни одлуки, но барем знам дека јас сум тој што сум згрешил или тој што направил правилна одлука... значи јас го превземам и анализирам ризикот на одлуката- но сам на себе си ги припишувам заслугите од исходот.
Научно неможе да се објасни ништо поврзано со убедувањата и верувањата на луѓето, посебно ако се тие религиски. Верувам дека има многу “атеисти“ што носат икончиња и крстиња во џеб за време на испит или интервју за работа, но верувам дека има и многу религиозни луѓе кои религијата ја прифаќаат традиционално но во суштина се потполни агностици. И се разбира никој неможе да предвити кој се може да западне во тешки ситуации за да може да му ја “стави на тест“ неговата верба или (не)верба во виша сила. Ако согледаме историски (од познати личности за кои постојат веродостојни податоци) со голема сигурност можам да те уверам дека сосема мал број “докажани“ атеисти се изјасниле како верници во текот на нивниот живот (иако за многу од нив самата црква пробала да ги “овековечи“ како верници постхумно).
На крајот едно е јасно: Вербата и религијата се ирационални убедувања, се додека човекот делува рационално- тие никогаш нема да му затребаат.
Па добро не можеш да ги претставиш ниту сите верници на тој начин и да генерализираш. Зошто мислиш ти дека јас сето ова не би го направил само затоа што сум верник и исклучиво би се потпрел на божјата воља. Јас реков безизлезни ситуации, ситуации каде на пример повеќето доктори ти потврдуваат дека ќе останеш инвалид или повеќето ти кажале дека имаш уште малку време да проживееш, јас тврдам дека во тие моменти и најтврдокорните атеисти попуштаат и почнуваат да молат за помош и прошка и за само уште една шанса.
Истото го правам и јас и не гледам на кој начин тоа се коси со мојата верба во Бога. Секогаш постојат безизлезни ситуации во животот на еден човек, за кои што тој самиот не е способен да ги реши без оглед на тоа колку и да се обидува, а ниту пак може да си обезбеди помош од некој негов близок, во таква ситуација бев и самиот и се што ми остана беше да му се помолам само нему да ми помогне, само тоа и ми остана. Во оние моменти кога ми беше најтешко и кога некои црни мисли ми се мотаа низ глава, јас го добив тоа за кое се молев, колку и да ми изгледаше безнадежно ситуацијата тогаш.