Внимавам многу на исхраната. Не јадам глупости.
Чисто пример, кога печеме бише, не го зимаме од било каде. Си се знае кој знае да го расне како што треба, да биде убаво мевцето, да има малце мрсничко, онака, ко за вкус.. ептен да не е суво, ебаго.
Сега викендов печевме јагнешко, ама, онака, многу внимателно го испековме. Знаеш што убаво испадна? Мх..мх... мераци, прсти лижевме, ребренца глодавме. Али, се тоа внимателно.
Кога сме више кај ребренцата, им фрливме мерак многу во последно време, има многу убави, меснати, големи во (да не праам реклама де сеа). Абе, скарана кутрата, едвај на нози стои кога ќе и сместиш 4-5 да се печат. Е сеа, мора внимателно да се прави тоа, сигурно не сакаш да падне некое ребренце на земја. Па на крај краева, ако падне, можеш да го дувнеш после, или да го шибнеш у тањир кај оној што те изнервирал, ко оној што е задужен за ракијата, а тебе ти ја остаил празна чашата и се праиш на три ипол. Али, многу поголем проблем е да не ги препечеш. Е тогаш си ја ебал утката. Ејјј.. па ако не си ги посолил убаво пред тоа, бегај... не ми се појавувај пред очи. Таква невнимателност со храната не можам да трпам. Ко она женине кога ќе се праат паметни, они ќе го спремат месото и после ко мармалад да јадам, ебаго. Треба внимателно да се посоли, да си бара после пивце, винце, што ќе се најде. Да иде.
Уф... муабетов... црева кркорат... Идам внимателно да изберам некое ребро од месарана доле.