- Член од
- 30 јануари 2005
- Мислења
- 7.397
- Поени од реакции
- 1.308
Од поодамна практика е средните школи и професорите по македонски јазик да организираат групно одење во театар на учениците.
Така во театар добиваме група на луѓе која е помлада од 18. Галами, не ја интересира претстава, се глупира, се смее кога има и кога нема потреба, ја отежнува работата на актерите, на редарите, им смета на оние кои дошле со љубов да гледаат... бла бла бла.
А знам и за пример низ разни театри кога актерите револтирано ја напуштале сцената, знам за примери кога не толку револтирано, актер излегувал на сцената да моли за мир за да може претставата да се одигра. Зар не е ова патетично?
Од друга страна одењето на театар на младиот човек е од важно значење за оформување на личноста.
Што правиме? има ли место за дебата на темава?
Така во театар добиваме група на луѓе која е помлада од 18. Галами, не ја интересира претстава, се глупира, се смее кога има и кога нема потреба, ја отежнува работата на актерите, на редарите, им смета на оние кои дошле со љубов да гледаат... бла бла бла.
А знам и за пример низ разни театри кога актерите револтирано ја напуштале сцената, знам за примери кога не толку револтирано, актер излегувал на сцената да моли за мир за да може претставата да се одигра. Зар не е ова патетично?
Од друга страна одењето на театар на младиот човек е од важно значење за оформување на личноста.
Што правиме? има ли место за дебата на темава?