Комплексна тема е ова.
Од една страна човекот што е неизлечливо болен и шансите за преживување се минимални жалосно е да се гледа како се мачи со денови, месеци па и години. Шансите за смрт се екстремно големи, а шансите за живот минимални. Тоа е едно големо измачување, со мали шанси за позитивен ефект.
Но од друга страна најчесто за аутаназијата треба да реши фамилијата поради неможноста самото лице да ја изјасни својата желба бидејки најчесто тоа се лица во кома, кои се под апарати, кои не можат да зборат и сл. А како да одлучи фамилијата да убие свој најблизок член мајка, татко, сестра, ќерка, син ...
Која болка е тоа и која совест се носи во случај да се сложат за еутаназија.
Не сакаш да гледаш својата блиска личност, личност со твоја крв како се измачува. Но и тешко е и да се одличиш ти да неговиот живот згасне.
Навистина не сакам ни да помислам таква ситуација. Не сум воопшто храбра и цел живот би се каела кога би дала дозвола на блисок да му се изврши еутаназија. Би имала совест дека јас сум ја убила.
Затоа би рекла засега дека сум против.
Ќе оставам да се бори за животот, ако е возможно. Секогаш постои и најмала шанса за успех.
Имам минимален процент за подржување на еутаназијата. Тоа е во неизбежни ситуациии, на кои не би сакала ни да помислам.
