Здраво нов сум на форумов имам проблем со една особа.
Добро, еве што се случува. Разговарам со оваа девојка веќе околу 3.5 недели. Таа има 16 години, а јас имам 19. Ја прашав дали тоа претставува проблем што сум 3 години постар од неа и таа ми рече дека не е проблем, таа живее на 29 км од мене, што е околу 30 минути возење, но тоа не е главниот проблем.
Во почетокот на пишење одеше се некако споро со едно зборни огдовори пр. што правиш - нишко како си - незнам,после 2рата недела работите почнаја на подобра страна да одат. И почнавме да се разбираме многу добро, откривме дека имаме многу заеднички работи, и разговорите ни беа лесни. Сфатив дека многу сака мачиња, портокали и некои други работи, што беше убаво да се дознае. Ми испраќаше фотографии од своите аутфити и ноктите, ми раскажуваше како знае убо да готви, и споделуваше разни работи за себе, и искрено уживав да ја запознавам подобро. Дури се шегувавме и смеевме, што ја правеше ситуацијата многу природна меѓу нас.
Потоа, одлучив да ја прашам да излеземе на кафе. Мислев дека тоа е добар начин да направиме следен чекор и да се сретнеме лично. Но, таа ми рече дека не е удобно да излегува со некој кого не го познава добро. Сосема ја разбирав и, наместо да притискам, предложив друг начин да се поврземе. Ја прашав дали би сакала да направиме видео повик само за да разговараме и да се запознаеме уште повеќе. Таа се согласи, и се чувствував добро поради идејата дека ќе можеме да се поврземе, дури и ако не можеме да се сретнеме лично. Но, за време на видео повикот, таа ми постави прашање, и изгледа дека се потклеков и на крај ѝ реков дека имам чувства за неа. Не беше нешто што планирав да го кажам, но само излезе. По тоа, забележав промена во нејзиниот тон. Таа стана подалечна и разговорите не беа исто како претходно. Одговараше со едносложни зборови и сега престана да ми одговара. Кога ја прашав дали не сака да комуницира повеќе, таа ми рече дека не сака да комуницира со никого, бидејќи се чувствува "уморна од животот". Тоа ме погоди, и ја почитував нејзината потреба за простор, особено ако поминува низ нешто тешко. Оттогаш, сè е различно.
Таа сѐ уште ми испраќа фотографии, но не како порано. Фотографиите се променети; наместо да испраќа фотографии од облеката и лични фотографии, ми испраќа фотографии само од нејзините чевли или замаглени слики. Таа испраќа еднословни одговори како (да, не, ок, зошто, вау, ок, к). Очигледно е дека се дистанцира, а нивото на интимност или поврзаност во фотографиите значително се намалило. Се обидов да ги почитувам нејзините граници, и кога директно ја прашав дали не сака да комуницираме, таа потврди дека не сака да разговара со мене или со никого во овој момент. Јас тоа го разбирав и решив да ѝ дадам простор.
Збунивањето е тоа што таа сѐ уште ми испраќа фотографии на Инстаграм, иако не се толку лични или ангажирачки како порано. Изгледа дека се уште сака некаква форма на контакт, но истовремено, тоа е подалеку, и не сум сигурен што да правам со тоа. Изгледа дека е помеѓу сакањето да одржи некаква поврзаност, но не е подготвена да се ангажира како порано. Сега, не сум сигурен што е најдобро да направам. Не сакам да ја притискам, но истовремено не сакам да се повлечам ако има можност да ги изградиме работите повторно, дури и само на ниво на пријателство. Сакам да го почитувам нејзиниот простор, особено бидејќи ми рече дека се чувствува уморно и не е во расположение за контакт во моментот. Но исто така, не сакам да изгледам како да се откажувам премногу лесно, ако таа сѐ уште е некако отворена за комуникација, дури и ако е во ограничен начин.
Мислев да ѝ дадам малку време и простор, да измина недела, а потоа да се јавам повторно. Но исто така, не сакам да ја влошам ситуацијата така што ќе ѝ пишувам премногу брзо или да ја притискам ако не е подготвена да зборува. Ако се јавам по недела, сакам да биде лесно и без притисок, но не сум сигурен дали тоа е вистинскиот потег или треба целосно да го оставам тоа и да ѝ дозволам да ми се јави кога ќе биде подготвена (не ќе го направи тоа). Не сакам да ја натерам да се чувствува притисната, но исто така сакам да знае дека ми е важна и дека сум тука ако сака да се повторно поврземе во било кој момент.
Просто се обидувам да разберам дали е подобро да ѝ дадам целосен простор како што бара, или ако ја контактирам по недела, тоа може да ѝ даде шанса да се врати со нејзини услови. Во крајна линија, не сакам да ја натерам да се чувствува преоптоварена, но исто така не сакам целосно да ја изгубам шансата да изградиме нешто повторно, дури и ако тоа е побавно.
Дали треба да ѝ дадам простор и да избегнувам да одговарам на нејзините фотографии, знаејќи дека најверојатно ќе бидат замаглени или дистанцирани? И за Нова Година, дали треба да ѝ испратам едноставен текст "Среќна Нова Година" за да го признаам настанот, или тоа ќе ја направи работата полоша и ќе ја доведе ситуацијата до крајот?
