Без да навлегувам во ова, дали е јасно дека таа монархија не истата држава со денешнава Русија?
Ќе заглавуваме во калимеро дискусии за минатото? Ќе гледаме кој колку ни згрешил? Па тогаш зошто не гледаме колку западот ни згрешил? Гледано во периодот кој го дискутирате, Британија има најактивно учество во спречувањето на создавање на македонска држава. Гледано во сегашноста, САД ни е најголемиот непријател заедно со истата таа Британија и останатите западноевропски вазали.
Побогу, дали по милионити пат треба да се нагласува дека денес и сега за Македонија нема поприроден сојузник од Русија? Тие ги имаат истите непријатели, и истовремено се иста православна вера и роднински словенски народ кој наспроти сите гoмнoјадења, реалноста е дека на нас гледа со релативна симпатија (барем тие што се свесни дека постоиме). Но без заблуди - никој нема да ни помогне освен ако нема свој интерес, па така и ние ќе треба да си го одработиме нашиот дел. Како што се движат работите - веројатно и ќе имаме шанса. Но со вакви квазиисторијски калимеро ставови никаде нема да стигнеме.
Пошто многу видлива е западната пропаганда против можната соработка со РФ, од најниско ниво (википедија, сорос сајтови, итн) па до изјави во јавноста на квинслинзите кои се сатрапи на власт заедно со УЧК.
Ова всушност во последниве страници е муабет за во темата со
дискусија за Македонија. Таму всушност и му реплицирав на овој „новиов“ член
@Pitu Guli MKD (кој по се изгледа е дупли акаунт на некој од the usual suspects овде). Пазете од самиот (последен) скриншот што го ставил, убаво се гледа дека Mürzsteg договорот всушност е направен помеѓу 6-те големи сили и Турците. Но ликов од петни жили се труди да направи како сето тоа да е дело на царска Русија.
Неговиот скриншот:
Прегледај го приврзокот 411958
Во темата за Македонија посочив книга и историјски сведоштва и документи за надворешната политика на Британија кон Македонија, благодарение на која надворешна политика македонската држава била убиена на зачнување. Посочив историјски факти и британски сведоштва од времето. Воопшто не е тајна улогата на Британија во спорниот период (па и сега), и таа улога никогаш не била насочена за постоење на македонска држава.
Сега кога ја имаме каква таква држава, сега тие работат на разнебитување на македонското).
Како што напишав и таму, целта на Британија била да ја стабилизира Отоманската Империја (чија моќ тогаш била во пад) за да биде противтежа на Руската и Австроунгарската Империја. Целта на руската и австроунгарската монархија било ширење на сфера на интерес и излез на Средоземно Море, што било нешто кое Британската Империја со сите сили се обидувала да го спречи.
Најпосле Британија ја помага тогашна Турција во неколку војни против Русија, од кои најпозната е Кримската војна... И ликов се обидува да направи филм дека таа царска Русија работела во интерес на Турција?
Ние секако сме биле колатерална штета, но важно е да се знае кои биле најголемите режисери на таа наша македонска судбина.
Еве ја книгата која ја посочив во другата дискусија, и таму е најдобро и да се продолжи - освен за деловите кои ја засегаат специфично Русија.
Managing Macedonia: British Statecraft, Intervention, and ‘Proto-peacekeeping’ in Ottoman Macedonia, 1902-1905
Основниот интерес на Британија бил да се спречи македонскобугарска војна против Турците притоа саботирајќи ги напорите на ВМРО, затоа што таквиот развој на настаните би ја зајакнал позицијата на Русија, донекаде и на Австроунгарија. Тогаш почнале со пeдeрската тактика на „мировници“ кои всушност работат за нивни интереси.
Вистината е дека многу „иновации“ за уништување на цели народи и судбини се пробани прво во Македонија. Не само првата употреба на напалм (Британија/САД против Македонците), туку и првите „мировници“ е тактика искористена во Македонија. Со ова Британија успеала (барем на кратко време) да ги стабилизира Турците, и да ги спречи напорите на Русија и на Австроунгарија. Но тоа нема да го прочитате на пeдеропедија, туку во книги од кои некои бегаат како ѓавол од крст.
Great Britain’s response to the events in Macedonia can be considered a quiet
example of a well-managed crisis. Preemptive measures that had been taken to mitigate
and prevent a crisis helped prepare the British government for the crises when they
occurred. When events escalated during the Ilinden Uprising in the summer of 1903,
British officials were able to respond effectively and even opportunistically, using
knowledge and pragmatism to navigate through the crisis. The British government
positioned itself to recover from the crisis in the short term and play a more prominent
role in the fledging Mürzsteg Reform Program.
Information was a vital tool of statecraft. In contrast to 1876, the British
government positioned itself to be the most trusted source of information in Britain
regarding Macedonia. As a result, most opposition members of parliament qualified their
criticisms and looked to the government’s ‘Blue Books’ for clarification. By mid 1903, the
appeals of the revolutionaries for Macedonian autonomy were largely falling on deaf
ears. Even the government’s critics qualified their words on Macedonia by noting ‘age-
old hatreds’ and describing the rebels with the same unflattering terms as they depicted
the Ottomans. By the 1900s, European and Ottoman officials had been explaining inter-
communal violence in the Ottoman Empire for several decades.15 To many observers in
Britain, the conflict in Macedonia was just the latest episode of troublesome relations in
the region known as the ‘Near East.’
The Ilinden Uprising of August 1903 presented the British with their most serious
challenge in the succession of crises that had begun in October 1902. The government
was able to deflect initial criticisms from the Liberal opposition for drawing moral
equivalences between the Ottomans and the rebels. However, pressure mounted from
the Balkan Committee for the government to demand the withdrawal of Ottoman troops
from Macedonia and to appoint a European governor as numerous reports of atrocities
by Muslim irregulars against Christian civilians emerged from Macedonia in the late
summer. The news brought back memories of the ‘Bulgarian Horrors’ of 1876 and the
Balkan Committee was quick to point out that British diplomacy had reinstated Ottoman
rule in Macedonia through the Treaty of Berlin in 1878. Under pressure from an
expanding opposition—which included secular and religious organizations—the British
government shifted away from arguments of moral equivalency between the rebels and
the Ottoman security forces and moved to advocating for the victims of the violence. In
doing so, they were careful to focus on the civilian suffering and to give no credence to
the political objectives of the rebels. This strategy won over several of the government’s
strongest domestic critics, notably the Balkan Committee. The Balkan Committee
received diplomatic support from the government to deliver aid to civilian victims during
the autumn and winter months of 1903 through the auspices of the Macedonian Relief
Fund, which was the Balkan Committee in all but name. By November, several of Lord
Lansdowne’s most vociferous critics were praising him for his initiatives to help the
sufferers and bring reform to Macedonia.
In their diplomacy, the British had long advocated reform as the best means of
stabilizing the Ottoman Empire. Through reform, they hoped to affect the
Europeanization of the Ottoman security forces, introduce more financial reforms which
would make the Ottoman Empire more amenable to international trade and investment...
...
The British response to the crises of 1902-1903 and the course of action towards
Ottoman Macedonia from 1901 to 1905 did reflect strategic foreign-policy objectives. At
a time of imperial overstretch, the pursuit of a multilateral intervention initiative in
Macedonia was fiscally and strategically prudent. Fearing an engagement with their
longstanding imperial rival Russia, and concerned about the growth of German influence
on the Ottoman government at British expense, an expanded multilateral presence in the
region was of potential benefit to British interests.
As for its legacies, the British approach to Macedonia presents an intriguing case
study in crisis management. The preemptive initiatives and the successful dovetailing of
political strategy with public opinion represent an answer from British conservatives to
the legacies of liberal interventionists like Lord Byron and William Gladstone. The
Mürzsteg Reform Program has often been criticized as a half measure that failed to
arrest the violence in Macedonia, but the intervention was successful in containing the
conflict and a much-feared Ottoman-Bulgarian war was avoided.
ali deka e patriot i ima dobri nameri apsolutno.