Замислено другарче

[Magde.]

Но некој да израсне со вакво нешто, колку и да е нормален за мене е псајхоу.

Фала бе.
Зашто бе.Како инаку ќе му се развие имагинацијата на детето ако не преку замислени другарчиња?

@буцио..конечно за една работа да се согласиме:smir:

 

[bucio]

Но некој да израсне со вакво нешто, колку и да е нормален за мене е псајхоу.

Дали најголемите писатели на бајки и басни се псајхоу според тебе?

 

[wot]

Maгде,

И јас се рачунам како дете со доволно развиена имагинација. (Н)
Немав сепак такво пријателче.

Еј, не мислев да те навредам, ама сепак си го подзаборавила, не си во контакт со него активно нели?
Aj да го довршам моето priceless work of art т.е замислено пријателче и ќе ги дружиме. :back:

/оut


bucio, да.

 

[Срцуфка]

Не се сеќавам дека некогаш сум имала замислено пријателче. И не ми се допаѓа идејата. Да, Fosters home for imaginary friends e интересно цртанче, Bloo е пресладок, ама, ew. Да измислуваш дека слушаш гласови и да разговараш со луѓе што не постојат е малку блесаво. Децата треба да се учат да комуницираат и се дружат со свои реално-постоечки врсници, а не да си симулираат такви. Ако некое дете е срамежливо а му треба другарче, сепак е подобро некако да го преброди тој срам и да си најде вистинско другарче отколку да си го измислува.
Детето може да си разговара со играчките, со мечиња, со барбики, со акшнмено, да ја оживува фантазијата во тој правец, ама да дава човечки карактеристики на воздухот, не можам да сварам. Ок, сите функционираме на различен начин, може на некое дете таа игра природно му доаѓа да ја игра. Се додека не му наштети на (здравјето на) детето веројатно не е опасна..

 

[bucio]

bucio, да.

Е капа ти симнувам за мислењево.А да ми образложиш малку повеќе зошто дел од книжевната уметност и нејзините автори мислиш дека се луди.

 

[wot]

Oh, come on now. На крај јас ќе излезам псајхоу пошо сум немал такво пријателче?

Ти дај ми пример од 70годишен писател, бестселер, со познати дела, кој тврди ОФИЦИЈАЛНО и во јавноста дека има imaginary friend со кој уште активно се дружи, и јас ќе ти кажам лично мислење за него.
Мислам, ако те занима мојот став, толку.

 

[Magde.]

Мислам ако те занима мојот став.

Ме занима мене твојот став зашто викаш дека сите со замислени другарчиња се псајхоу..

Не образложи зашто и нормално е да добиваш вакви постови..

 

[wot]

Сфакам де, ама друго реков јас. Погрешно разбравте.
Реков дека се псајхос ако пораснат со нив, пошо јас ни во живо немам сретнато детенце со вакво пријателче, а камоли возрасен човек.
Малце чудно ми дојде, ако ви вреди нешто.. се извинувам (?)

 

[~~БоЖиЦа~~]

Дали најголемите писатели на бајки и басни се псајхоу според тебе?

Најголемите писатели на бајки и басни,не разговараат со нивните ликови,не мислат дека се постојано со нив.Детето не сваќа дека е тоа имагинација,за разлика од пистелите кои веќе се возрасни и сваќаат дека нивните ликови живеат само во книгата,а не дека се околу нив и дека со нив можат да ги делат сите работи.Детето мисли дека неговиот лик живее со него,дека се наоѓаат на некој начин во иста димензија ...
И на крај за темава ќе додадам дека на некој начин,замисленото другарче не е толку застапено во нашиве простори,т.е тоа повеќе припаѓа во психологијата на западните земји,,како факт за ова ќе земам тоа што не сум сретнала никој од моја генерација и можам да речам од повеќето од поголемите генерации не си играле дури биле мали со детенце од нивната имагинација..Можеби во последно е застапено кај помладите генерации,но не е многу често...

 

[bucio]

Најголемите писатели на бајки и басни,не разговараат со нивните ликови,не мислат дека се постојано со нив.Детето не сваќа дека е тоа имагинација,за разлика од пистелите кои веќе се возрасни и сваќаат дека нивните ликови живеат само во книгата,а не дека се околу нив и дека со нив можат да ги делат сите работи.Детето мисли дека неговиот лик живее со него,дека се наоѓаат на некој начин во иста димензија ...

Дали знаеш колкава е комплексноста да напишеш роман со дваесетина главни ликови,и со уште толку споредни?Па потоа на секој од нив да му одредиш одреден пат и сето тоа да изгледа логички?Не да не зборуваат, туку тие писатели си создаваат цел еден свет во својот ум, и се постојано со нив пошто се во нивниот ум додека го пишуваат тоа дело.И накрај детето само си кажало дека тоа другарче е замислено, подобро сваќање од тоа амин.

 

[~~БоЖиЦа~~]

Дали знаеш колкава е комплексноста да напишеш роман со дваесетина главни ликови,и со уште толку споредни?Па потоа на секој од нив да му одредиш одреден пат и сето тоа да изгледа логички?Не да не зборуваат, туку тие писатели си создаваат цел еден свет во својот ум, и се постојано со нив пошто се во нивниот ум додека го пишуваат тоа дело.И накрај детето само си кажало дека тоа другарче е замислено, подобро сваќање од тоа амин.

Споредуваш писател со дете...?Тоа ми беше поентата на предходниот муабет,детето НА КРАЈ сваќа дека тоа е само негова илузија но еден перио тие буквално живеат со нив,за разлика од писателите кои се свесни за нивниот измислен свет,и можеби се постојано со нив во нивниот ум додека го пишуваат,но тоа не значи дека и тие живеат во тој свет...Затоа што ако тие веруваат во тоа што пишуваат и во краен случај се внесуваат во некој лик од книгата испосоветувајќи го со себе,тие веруваат дека всушност се тој лик,или пак дека нивните ликови постојат,тогаш писателите со што се разликуваат од лудаците?
За децата,да се вратам на темата измисленото другарче,сепак ќе речам дека е сериозен проблем,не од аспект дека тие се луди или глупави,воопшто не се,но кога некој веќе се одлучува да си најде другарче да отиде до таму и да измисли,тогаш тие деца можам да кажам дека се многу запоставени(тука мислам запоставени во смисла на дружење),и не е случајно што баш тоа е застапено во западните земји,каде што капитализмот е најразвиен,а со тоа и родителите на нивните деца немаат ни време доволно за нив,а децата се чувствителни на тоа,и не им преостанува ништо друго освен да си најдат утеха,во нивното "другарче"кое е секогаш со нив и се грижи за нив за разлика од неговите родители....И за да не ги замешаш писателите во овој муабет,да објаснам дека тие не пишуваат затоа што се запоставени,туку пишуваат или за заработка,или можеби за своја душа,затоа што пишувањето е еден вид уметност,и свесни се за тоа(зошто пишуваат и што претставуваат нивните ликови).....

 

[Out Of Reality]

Хеј..јас имав замислено другарче кога бев мало.И не знам зашто да доведе до болест обично замислено другарче на малечко дете..
Секако,децата израснуваат од нив,многу не се ни сеќаваат затоа што рано почнуваат во градинка,во школо и некако рано им почнува соцјалниот живот.
Инаку моето замислено другарче..никогаш не му дадов име иако се сеќавам дека се трудев да му дадам..кога бев сама дома(а како мала често бев) многу ми помогна тоа што имам “другарче„ така да не се чувствувам осамено и не ми беше страв.Знаев дека не постои во реалноста,дека сама со себе си играм,ама не си признавав
Покрај тоа што постоеше невидливото другарче,не ретко им зборев на куклите,на цвеќињата..„ти седи овде,ти сеа ова ќе го праиш,ти сеа ко демек на него ова ќе му речеш“...и слични муабети...
Мене многу ми помогна бе другарчево,кога и да се враќав по темница дома,се чувствував заштитена од него,ќе ме брани ако некој сака да ме украде

Добро сеа...никој не знаеше дека постои,сепак срам ми беше да зборам за неа..него...тоа...хмм..
Ама сега ми изгледа нормално

моето замислено другар4е Метју мисли дека си многу чудна личност... и многу чувствителна (spored toa sto go pisa) :back:

 

[BiG_kIsS]

Не сум имала, а сум сакала Интересна работа е...

 

[оптимиСКА]

Да!имаВВ!!!двееее
две беа - ангелче и ѓаволче живееа во мојата глава мислам тоа им беше дом беше уредено како пештера и постојано се караа ѓаволчето ме тераше да правам лоши работи и некои ги правев несвесно па после ангелчето ме караше, онака баш како во цртаните на том и џери хахахаха ама беше толку вистинско....нема да ги заборавам .... знам дека се обидував да го уништам цело време ѓаволчето и и еден ден го уништив а потоа со тек на време и другото човечуле се изгуби. Сепак, никој не дозна за моите имеџинри френдз, освен океј, сега кајгана форум хаха...контактирав со нив преку мислите никогаш на глас, ми беше страв да дознае некој за нив. Мислам дека ги имав помеѓу 3-4-5 или... 6 години.......ЧУДНО=)

 

[Foxy`BuTTerFLY]

Јас не се пронајдов во муабетов. единствено замислено другарче ми е Кајгана, во драга кајгана каде што си ја истурам нервозата и вишакот инспирација.
а ко мала не, не сум си зборувала со некој што непостои, гледав еден филм со замислено другарче, и девојчето многу казни добиваше од мајката поради глупостите што ги правеше со другарчето (дроп ит фред), така да несакав да сум на нејзино место.