Да видиме нови мислења во врска со тоа дали знаеме што е другар, а што љубов.
vlatkolik напиша:
Повеќето случаи за кои што јас знам и се дешавале во мој круг на пријатели секогаш биле од терање инает еден на друг или правење љубоморен а воедно и расипување на другарство кое што траело со години а било прекинато заради нечија одмазда,што тоа ич не ми се допаѓа и никогаш не би направил такво нешто бидејќи знам колку ми е важно мене другарството,вистински пријател се сретнува ретко а девојка може да ти биде секоја втора :helou:
Дали секогаш ситуациите се слични на оваа? Вашите или тие на другите?
Дали мислите дека вреди врска со другар/ка на бившиот/ата само за да се направи тој љубоморен или да му се осветиме за нешто?
:pusi:
Не би говорел многу околу тоа што е љубов, а што другар... Дискутабилно е дали постојат и двете работи.
Сведок сум бил на девојки кои биле спремни да се изебат и со коњ, само за да биде тоа пред бившиот. Нормално, и магарињата не се исклучок, само доколку на некој начин биле „блиски“ со бившиот на девојката. Тоа што најверојатно не го сфаќаат „заљубените двојки“ (па и тројки) е дека предизвикуваат само потсмев во очите на публиката и создаваат контраефект. Контраефект во смисла - направена е услуга на бившиот, со тоа што сфатил со какво дрољиче уствари си имал работа, а така, љубомората исчезнува и почнува да функционира свеста. Девојката пак, се трансформира во модел С.Б
Обично по прекинувањето на една врска, симптоматично е тоа што едниот од (екс) партнерите го менува своето однесување за 360 степени. Почнуваат нови дружби, познанства, пријателства. Луѓето кои претходно биле омилена тема за оговарање (без разлика дали е тоа за мрсната коса, волуменот на влакна по телото, дебелината, промискуитетниот живот[и коментарите од типот: "лее, како можел така еј, идиот! свашта има на светов") одеднаш се забораваат и стануваат "привлечни".
Премногу има да се говори на оваа тема. Психата на овој тип на луѓе е предмет на вечна и неисцрпна дискусија. Нејсе, има еден фин цитат од друга тема кој би го постирал во прилог на темава:
"Промискуитет. Морал. Пријателство. Лицемерие. Курви.
Многу ме интересира психолошката дефиниција на зборот КУРВА. Јас сум млад и зелен, сакам некој повозрасен или поискусен да ми каже за што тоа пее Жељко Самарџиќ, Далека Обала и многу други...
Што им е во психата? Како рамислуваат? Што, ама ШТО т.е КОЈ КУР им е целта? Каде им е крајот?
Лесно е денес, кога живееме на границата на разумот и нормалното, да правиме работи од двете страни на тенката црвена линија и да си најдеме оправдување за сопствената слабост во релативноста на луѓето, настаните, времето... ама незнам сериозно, каде е црвената линија за курвите? КАДЕ се мадињата бре луѓе, малата ДОЗА на човечност, онај грам кој не дели, разделува од животните?
Сум грешел и самиот. Сум бил курвар. Сум повредил блиски, сум зажалил... Ама секогаш сум имал грам муда да признаам, во очи да погледнам и да кажам дека знам дека сум говнар. ТОА е мојата црвена линија, која сум ја прешол и ми било жал - многу од нас ја прешле... Ама после преоѓањето, секогаш сум одел како шо зборам! А сум зборел дека сум научил што е вредно, а што не.
КАДЕ е црвената линија на курвите? Колку курови во мозок им се доволни за да си го истераат сопствениот филм? Кој кур им е потребен за да запрат, и да пронајдат некоја поинаква реалност? Кое оправдување ги води пред вратите на сами себе, чисти и мирни, подготвени да продолжат понатаму? До кога ќе сакаат да си докажат дека вредат? До кога под превезот на лажната невиност и "заштитени" од шмизлианскиот грип, ќе се самоебаваат - мислејќи, борејќи се за некои сопствени високи цели / или кур во пичка?"
обожаавам да гледам дека се поти кога глеа дека може да ме има друг и тоа најбољи другар 
