Во врска со љубовта: Сакам да ти кажам дека...
- Креатор на темата Crazy in Love
- Време на започнување
S
SpaceTraveler
Гостин
не знам за кој грев од минатото плаќам, ама... уфф... ќе издржам. Збогум
New Age
Lean Back
- Член од
- 22 ноември 2010
- Мислења
- 264
- Поени од реакции
- 235
OK! Se isplasi i pobegna ne sum seriozen i sum imal mnogu demoni blabla, da im dades sansa da gi zapoznaes ke vidis ne se bas tolku strasni. Na krajot od denot iako ne razmisluvas in the box ocigledno tvojata sklonost kon emotivnost i neizdresirana emocionalna intelgencija go pravi svoeto, za zal bas toa i mi e sexy kaj tebe.
Saladin
被爆者
- Член од
- 5 февруари 2007
- Мислења
- 10.794
- Поени од реакции
- 13.712
To my friend that went away...
Седиме, едно октомвриско утро, ти и јас на некоја клупа, некаде во „помирниот дел“ од градот, со нас е вечниот придружник едно евтино шише црвено (веројатно од Имако) и две ПеВеЦе чашки кои редовно ги оставаме таму да го обележат нашето присуство, чекајќи го утринскиот ветер да бидат одвеaни. Од мобилниот трешти саканата Ејми, опевајќи ја болката на својата идеална љубов, потсетувајќи не` дека во исто време и постои и не постои такво нешто. Замаени сме од идеалите на совршено либерално општество каде секој би се декларирал онаков каков што е, тргајќи ги своите маски на лажна индиферентност и глумење лудило. Воопшто не се срамиме од оноа што сме, двајца идеалисти на човековата психа, ги голтаме мислите наизменично, што ги имаме насадено во главата, болката е речиси сведена на минимум, the moment of serenity is just... there. Не, не, тоа не се некои лажни епитети кои најчесто ги доделуваат луѓето при подолга апстиненција од меѓусебно гледање, или пак да кажам демек колку се имаш променето (кон подобро секако) само за да ти докажам дека ти се восхитувам. Не, не ти се восхитувам бре.... Ич не ти се восхитувам! Ќе звучам себично и ќе ти кажам дека проклето ми недостасува твоето присуство, општо ми недостасува ова погоре што го опишав. Ми фалат бе моментите кога ќе ми заѕвониш у 2 у полноќ, ќе земевме едно шише (од дома секогаш „магично“ имаше) и 2те чашки и правац на таа една клупа. Ми фалат и оние мали екскурзии коа ничим изазвани ќе отидевме до Велес, Матка и поширока околина, ќе ја запалеше цигарата онака нервозно, прво да ја опипаш мојата тренутна душевна состојба (сепак имаше мали трикови на истражување кои јас многу подоцна ги научив за жал). И ќе ги распостелевме душите, ќе зборевме и некогаш и по цели ноќи на телефон ако беше многу студено надвор. Ми фали моментот на јадење на благ ремет кога ќе ти раскажев за пропаднатите љубови, за твојата тешка вонвременска љубов за која мораше да ставиш крај бидејќи се гушеше во неа.
И што сега? Поминаа нешто повеќе од 7 месеци откако замина оттука без некои големи помпи и церемонии (многу ми е криво за ова) оставајќи ме сам на спомениве немилосрдно да ми ја глодаат душава... Понекогаш талкам крај нашата клупа и гледам една девојка со долга црна коса како збори на телефонот и молам бога тоа да не си ти. Бидејќи тогаш би завршила целава оваа меланхолија и би се осеќал целосно како некогаш пред неколку години. А не сакам. Себично не сакам.
Седиме, едно октомвриско утро, ти и јас на некоја клупа, некаде во „помирниот дел“ од градот, со нас е вечниот придружник едно евтино шише црвено (веројатно од Имако) и две ПеВеЦе чашки кои редовно ги оставаме таму да го обележат нашето присуство, чекајќи го утринскиот ветер да бидат одвеaни. Од мобилниот трешти саканата Ејми, опевајќи ја болката на својата идеална љубов, потсетувајќи не` дека во исто време и постои и не постои такво нешто. Замаени сме од идеалите на совршено либерално општество каде секој би се декларирал онаков каков што е, тргајќи ги своите маски на лажна индиферентност и глумење лудило. Воопшто не се срамиме од оноа што сме, двајца идеалисти на човековата психа, ги голтаме мислите наизменично, што ги имаме насадено во главата, болката е речиси сведена на минимум, the moment of serenity is just... there. Не, не, тоа не се некои лажни епитети кои најчесто ги доделуваат луѓето при подолга апстиненција од меѓусебно гледање, или пак да кажам демек колку се имаш променето (кон подобро секако) само за да ти докажам дека ти се восхитувам. Не, не ти се восхитувам бре.... Ич не ти се восхитувам! Ќе звучам себично и ќе ти кажам дека проклето ми недостасува твоето присуство, општо ми недостасува ова погоре што го опишав. Ми фалат бе моментите кога ќе ми заѕвониш у 2 у полноќ, ќе земевме едно шише (од дома секогаш „магично“ имаше) и 2те чашки и правац на таа една клупа. Ми фалат и оние мали екскурзии коа ничим изазвани ќе отидевме до Велес, Матка и поширока околина, ќе ја запалеше цигарата онака нервозно, прво да ја опипаш мојата тренутна душевна состојба (сепак имаше мали трикови на истражување кои јас многу подоцна ги научив за жал). И ќе ги распостелевме душите, ќе зборевме и некогаш и по цели ноќи на телефон ако беше многу студено надвор. Ми фали моментот на јадење на благ ремет кога ќе ти раскажев за пропаднатите љубови, за твојата тешка вонвременска љубов за која мораше да ставиш крај бидејќи се гушеше во неа.
И што сега? Поминаа нешто повеќе од 7 месеци откако замина оттука без некои големи помпи и церемонии (многу ми е криво за ова) оставајќи ме сам на спомениве немилосрдно да ми ја глодаат душава... Понекогаш талкам крај нашата клупа и гледам една девојка со долга црна коса како збори на телефонот и молам бога тоа да не си ти. Бидејќи тогаш би завршила целава оваа меланхолија и би се осеќал целосно како некогаш пред неколку години. А не сакам. Себично не сакам.
S
SpaceTraveler
Гостин
Нашето пријателство е досадно. Боље кога болеше, а си се сакавме... 
Miss.Independent
Me,Myself & I
Заврши денов.Долгоочекуван ден.И пак ништо.Те видов,ме виде.Погледи се пресретнаа и пак ништо.И тоа по трет пат.Не знам веќе што да очекувам ни од тебе ни од себе а ни од љубовниот живот што за жал или среќа немам ни љ од љубовен.Ова знам дека дека беше последно.Нема друга прилика каде би можеле да се видиме.Можеби има,но не сум сигурна дека тоа ќе се случи во блиска а ни во далечна иднина.Се се завршува денес.Јас се откажувам а твојот проблем не го знам.
S
SpaceTraveler
Гостин
Ми рече дека со мене си сфатила дека сепак има некој да те сака, а сакаш да останеме пријатели, сакаш некој друг и ти не знаеш кого, на некој еден што навистина те засакал доволно добро и да станеш свесна за тоа, му се мочаш на целиот труд. Оооо каде отидоа годините...
- Член од
- 1 март 2010
- Мислења
- 7.910
- Поени од реакции
- 14.538
Шо тебам, скапи дома.
M
Moon Child
Гостин
Со какво нетрпение те чекам да дојдеш, секој ден се будам и погледнувам уште колку време останало. Како да не му верувам на времето, па морам да проверам. Како да се плашам да не издолжува намерно.
Мене не ми пречи самотијата, мене ме боли секој ден поминат без тебе, секое утро кога сама ќе се разбудам, секоја ноќ кога не те слушам како дишиш до мене, кога знам дека си 420 км подалеку. А јас овде, без тебе.
Те чекаме јас и Фигаро, секоја ноќ на истото место, во истиот кревет. Дојди да спиеме еден до друг, дојди да се љубиме бескрајно и да ти се топам в прегратки.
Љубов моја...
Мене не ми пречи самотијата, мене ме боли секој ден поминат без тебе, секое утро кога сама ќе се разбудам, секоја ноќ кога не те слушам како дишиш до мене, кога знам дека си 420 км подалеку. А јас овде, без тебе.
Те чекаме јас и Фигаро, секоја ноќ на истото место, во истиот кревет. Дојди да спиеме еден до друг, дојди да се љубиме бескрајно и да ти се топам в прегратки.
Љубов моја...
S
SpaceTraveler
Гостин
Имаш среќа што сум вегетерјанец инаку со плескавица би ги убил сите пеперутик во стомакот. Ми пишуваш дека си среќна поради тоа што некој ,,пријател" те побарал утрово... што ми кажуваш ма? Кога требаше да знам те немаше никаде. Ишшшш.... -.-