...пак ќе ја затвориш портата по моето заминување,
пак ќе ме молиш,ќе довикнеш да застанам и да се завртам,
да ти го видам благиот израз на очите.
Не сакам.Цркни.
Толку е мек и примамлив што нозеве ги пресекува,
ги прави трупци а потоа ја пушта од мене живоста
која кон тебе снажно ме повлекува.
Ќе ми тутнеш неколку прегратки.
Ќе те бакнувам.
Ќе те исмевам и ќе ја имитирам крофнарката од
Сител додека го вовлекуваш последниот дим и
зјапаш во диштанс затоа што сијалиците ти се фетиш.
Еми ајде де....
Ќе ти велам дека нема спас од клетоста
од црковни повраќаници и од летни скакулци,
Наезда се...како ѕвездите вечерва....што ќе правиш.
Ќе љубиш.
Да се правело нешто.