Ваша поезија!

„Двајца што не постоеле“


Ајде дожду, измиј ја тагата од моето лице
овие очи никогаш не плачеле,
овие солзи никогаш не потекле.
Ајде ветру однеси ми ги спомените,
нароси пепел врз таа љубов,
ние никогаш не постоевме.
Ајде небо направи бура,
нека го избрише од минатото,
нека го искорне од срцево,
тој не припаѓа таму.. таму не смее да живее.
Ајде ѕвезди заборавете,
скријте се низ маглата.. вие нашата љубов не ја видовте.
Ајде месечино изгасни, како што згасна неговиот копнеж,
избриши ги неговите траги од мене.
Ајде огну разгори се,
нека гори душава што по него страда,
нека гори срцево што по него бие,
нека горам и јас со нив..
велат кој еднаш се изгорел,
втор пат тој оган ќе биде.





 
Искра

ќе се скријам во себе денес никој да не ме најде
како кутивче со накит
оставштина од бабите
во мирис на зумбули

ќе светнам
само ако отвориш
и набрзина затвориш
со блесок ќе те дарам, пред да зајдеш
 
.

Не постојат ѕидови
не постојат далечини

постоиме Ние.

Еден спроти Друг.

Се чуваме
и го виткаме небото
во ролна
мапа, за на Оној свет.

постоиме Ние.

Еден спроти Друг

кога влегуваме
во

се’ Постои.
се постои.
се постои.
се постои.
 
„Што е човек без љубов“

И наеднаш како светот да се превртува наопаку.
Како се да почнува да губи боја.
Се е само време кое стои во место и како вртлог те заробува во спомените
кои сеуште мирисаат на сегашност.
И насмевката боли, како оштрици да ти се зариваат на лицето
секогаш кога ќе се обидеш лажно да ја провлечеш.
А во градите дуваат празни ветрови,
го равлекуваат телото низ места каде мислејќи дека се крие заборавот.
Дланките не треперат веќе од возбуда, треперат од студ.. од самотија.
Во стомакот веќе бурата ги убила сите пеперутки,
пролетта веќе одамна се преточила во крволочна зима.
И телото е само леш.. а душата е само празнина..
Таква е таа судбина на оној кој тагува..
На оној чие срце пресушило од солзи и станало пепел..
Затоа што човек без љубов, меѓу живите не се вбројува.
 
Те љубам

Те љубам, со брзина на светлината
додека се будиш
и ти се истура кафето на пижамата
те љубам, со забавеноста на старите снимки
на македонска телевизија
со дамки, како кафе
кругови во рамки
на весниците што носат се'
а најмногу молерски капи
те љубам
како да ти ги знам сите телесни мапи
а во тебе тело не отелотворувам
гласно те зазборувам
за да ја исплачам тишината
и длабоко се засадувам
како прв корен
на Вистината
Те љубам, за надежта што ќе никне.

додека

Те љубам
Ме љубиш
Се губам
Се губиш.

А најдени сме.
 
„И отсутноста е присутност“

Не се сетив дека ми недостига
се додека не ме пречека утро и изгрејсонце
на празна перница,
на масата видов едно кафе,
и нема тишина.
на која и фалеше нечие кикотење.
Не се сетив дека ми недостига
се додека молчењето ми стана подраго,
зошто зборовите кои сакав да ги изустам
немаше кој да ги чуе..
Не се сетив дека ми недостига
се додека не заборавив
каква боја имаше неговиот глас,
и како звучеше кога го изговараше моето име.
Не се сетив дека ми недостига
се додека не му ги видов дланките
испреплетени во нечија друга кожа,
и студот во очите
со кои ме гледаше како туѓинец.
Не се сетив дека ми недостига
додека не почувствував празнина
на десната страна
која ме стегаше како чевел со помал број,
и дури тогаш се сетив дека во неговата отсутност
беше поприсутен од било кој.
 
до чупете шо ми се припикнуваше и ми спиеше на рамо од Велес до Битола, очајно шо сакаше да се запознае со мене, а шо слезе Ат пазар:
Не е лепотице проблемот во тебе...убавa си како музика!
Се ќе ти биде јасно, кога ќе ме сретнеш некогаш,
како го шетам синот за раче по Широк Сокак[DOUBLEPOST=1416257817][/DOUBLEPOST]моќно, моќно...

велат кој еднаш се изгорел,
втор пат тој оган ќе биде.


[/quote]
 
Парче иднина


Се оближуваш за турско,

Ама ќе речеш пред мене макијато.

Ќе си помислиш “Шо и е со косава?”,

Ама мене “Прекрасна” ќе ми дофрлиш.

Ќе ткаеш копнеш по некој друг цвет,

ама мене единствена ќе ме нарекуваш.

Ќе се мултиплицираш додека

јас ти го нафрлам моето секојдневие,

Ама ќе ми кимнеш благ насмев.

Ќе ти заѕвони Теодора,

Ама ќе речеш “Еве го Тео”.

И ќе се бркаме со лагите до немајкаде

оти полесно е да трчаш со фиктивна љубов,

него да чекориш со заљубено срце.

Ќе се судрат една искреност и една досада

денот кога ќе престанам да ја оправдувам твојата отсутност.

Ќе ме гушне мене мојата песна

а ќе те стопли тебе твојот Тео.
 
Пред сонот
да ми ги заспие мислите
грешни,
и те згасне во очиве,
јас ќе те закопам ноќва
длабоко
во моето посакување,
да изгориш
и не го видиш,
сето она што извира од мене,
создавајќи океани,
од сина светлина
пресликана во темното
небо,
на кое со крвта
и малку вино во неа,
се исцртува
последното созвездие
на љубовта.
 
прашање


Си нарамив се’ што немам
и да тргнам, кај ќе стасам
не знам

зар треба да знае човек
каде оди
кога срцето веќе стигнало

На врвот на својата планина?
 
Your Mom is The Mountain

Sometimes I want to rhyme
what's on the top of my mind.
I don't mind if it's not worth a dime
or maybe not - it's just sublime.

Pop on the street, look at your mom
check out those tits, check out the bum.
I wanna slam her, would that be dumb?
But I'm a hammer, and you're the thumb.
Big fucking what if she thinks that I'm scum
I'm gonna tame her, she will succumb.
I'll be on top in no fucking time
she's gonna mop up my jelly white slime.
And I will bang her like a fucking bass drum
She's gonna stagger like I dropped a shock bomb.
I know this is confusing, like Mr. Mime,
But I've got to do it,
since your Mom is the Mountain.

Your Mom is the mountain,
I can't get her off me
we're shagging and humping
she squirts like a fountain.

Knock - knock bitch, I wanna knock up your mamma ,
but fuck it I ain't gonna risk a family drama
this shit is too much for me I just wanna bail
I ain't touching your mom's coochie
man that bitch is so fucking stale

But now I wrote her this beautiful song,
and now she knows that my dick is too long.
She wants to tie me and suck on my shlong
Jesus fucking Christ this is so fucking wrong!

Please Mrs. B I was joking I swear
ow, leave my balls bitch I only got one pair.

I'm piling some boxes while she bashes the door,
wildly pushing and rushing like a Russian forest boar.
I realize that it's hopeless when slams the door open
and starts to violate my penis while I'm praying and moping.

Crushed under the weight I feel like the Viper,
because your mom is the mountain.

Your Mom is the mountain,
I can't get her off me
we're shagging and humping
she squirts like a fountain.
 
Копнеење...
Да можев да ги препознаам зборовите,
да ги напишам, ко што неможам да ги изустам ;
Да можев да ги излекувам со секоје подголтнувње,
да ги задушам со секое вдишување,
да можев да ги искорнам да не гнијат во мене;
Да можев...
 
Бекриска

Да се љубиме
а и по меани да се губиме
да ти се кријам под астал
да се истури ракијата
немој да си ми заспал!
Да не’ зборат по чаршијата.

Со виЉувче во Љто да те збоднам,
ножето да пресече
ме водиш, или те водам,
како и да се рече
ќе е право
Ти велам - здраво
запевнувам и натпивам
наздравувам
и седнувам

Се допираме и опираме
на системот, врисокот во чашките опива
ништо не завршува, не се допива
не сопираме
во тебе гледам ноти и страст
живеам
за да бидне Нас

Да се љубиме
а и по меани да се губиме
да ми се најдеш кога музиката вели фајронт
да бидеш в срце
кога светот е фронт.
 
Неродени


Џебовите се празни
во нив носевме по една нова пролет
секој засебно, секој набашка
паднало, се измолкнално
Времето,
останале само џамлии закачени
за гравитацијата
и камења за тркалање
под стапалата,

твојот поглед
како на лисица
што будно мерка кокошарник,
вперен е во ноќта
како да гледа во мене
кажи ми, кажи Љубов
имаш ли далечина, имаш ли време
да ги наполниш
џебовите со украдени соништа
додека некаде тивко
ќе се расплакаат Децата

Неродени, а создадени од нашата историја?
 
ПАТУВАЊЕ

Се враќа наназад часот на патувањето
кој секој различно го измери:
во поминати километри или минути читање
со долг расказ и кус роман помеѓу
во надеж да биде разбран од читателот.
Кога си ги мирисавме душите
во паузите од воздишките и одразите во стаклата
пред да продолжиме со чкртање по страниците
да не се познае што сме напишале.
Па кога листавме побрзо да го дознаеме крајот,
прескокнувајќи животни страници и станици,
како да плативме поскапа карта
за возење со експресен воз,
за да не видиме како слегуваат старците
во испустените села со зинати прозорци од чудење.
За да не видиме неважни места
и судбини со 'рѓосани катанци.
Си го зедовме багажот, помагајќи си да го сметнеме
на станица преполна патници.
Ти реков ли „збогум“, кај ми избега?
...Во часов кој полека изминува...
 
Последно уредено:
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom