Ваша поезија!

I did it all just for him
But that wasn't enough
I tried to leave that and make it a past...

I gave him an ode for his cruelty
And than pray for his mercy
But with my venomous kiss a turn him into dust.

Three little words and a question why?
Did you ever forget that i tried?
But now the fire in my eyes grew dim and died.

With the power of death over our souls
Secret words are said to start a war
And my hating for him still grows and grows...



​
 
Дај ми лажно име
да се довикуваме по улици.
Јас ќе те познавам по круговите чад од цигари
ти мене по моите несмасни чекори.
Мило ми е
што на плоштадното небо нема Месечина
знам кој ја украде
и ми ја донесе спакувана во бонбониера.
Ти купувам радост секој ден
бидермаер на чекањето... да го фрлам ли во вода?
Ниедна жена не е дотаму луда
да сонува живо, кога животот и е сон.
И ти...
Ти благодарам што ми свириш на нерви
барем можам да пеам
и со својот глас да те нарушам
покрај сите ритми искршени што ги имаш...
Да си дадеме лажни надежи.
Кога ќе се прегрнеме на улица...
Јас ќе те препознаам по насмевката што патува
а ти мене по стисокот кој не задржува...
 
The sun went down to fuck up my surface
She said bye and destroyed my heaven
Wish me away, and melt me slow
I was never really that lost.

The sun is up and I breathe again
She said hi and sent me down to hell
Now I’m high and I dream about life
I’m still standing on the porch…because I’m scared
 
Додека надвор беснее бура
ја слушам крцкавата топлина
на дабовите дрва фрлени во огнот.
Читам стрип:
сенките пишуваат
по ѕидот.
Боже, надвор сеуште
беснее бура!

ОНИЕ ШТО ГИ ЗАСПИВААТ ДЕЦАТА

Не ги сакам
оние што ги заспиваат децата.
И штркови измислуваат,
огледала замаглуваат,
да не ги разбудат.
Не ги сакам
оние што пред вистина се вцрвуваат,
оние што ги заспиваат децата.
По ходникот темен само право:
не палат светла, врати не отвораат
децата да не ги разбудат.

РЕКВИЕМ
Пеперуга си,
уловена додека води љубов
со мирисот на тревите.
Се бориш.
Со глава во бедеми.
Полека умираш.
Гаснеш.
Се претопуваш
со дречилото на светлечките реклами.​
 
Во ветер
се отиде натаму, по снегот, стапалките на огромните чизми твои
плискотот на мразулците кои капат од стреите
правејќи волшебни сфери по себе...
Студи, и ни студеше
не смеевме да застанеме
здив кој плаче и повикува
е најтешко искушение.
Во своите лаги најде и една вистина
но сосем случајно ми ја подметна!
Не знам кој си
и каде ме одведе
во ветер
да мирисам само сеќавање.
Ние не можеме да се задржиме, не.
И подобро ни е,
кога знаеш, утрото е попаметно од ноќта
и се можеме во мрак да премолчиме.
Те сонував како заминуваш
а знаев.
Толку е.
 
BliND напиша:
Искочив на улица
Изнервиран како секогаш
Со безбол палица во рака
Во душата со мака
За моите грижи никој не го интересира
Зашто да се замараат коа имаат живот копиран
Па да , имаат живот препариран
Само следи тоа шо другите прават
За свое мислење потреба нема
Купи го она другиот што го зема
Не се издржува веќе морам да излезам пак
Морам да убијам вечерва за да преживеам
„Душо вечерата е сервирана“
И пак , недостаток на крв...
Кликни за повеќе...
*замавнува со емо шишката* :)
 
Проколнатик​
Ме колнат клети думи,
ме јадосуваат змијски пелин јазици
од срце црна крв ми истекува и низ вени ми протекува
без надеж и иљач, над распарталена црница кленкат
со глава ведната, гради голи и чело ниско наземи,
со оков на вратов, како пранга в душа,​
Јадосан, проколнатик клетнувам
а ме клетат како рој од темни ангели и демони.

​
Корави и смуртени погледи на минати гибели ми велат​
да станам, да испростутма и од жила и месо да откорнам​
живо срце, јадосано, од гради да избијам
и со пискот каракамен да искршам.
Да фрлам синџир железен, синџир
од брат на брата подарен, како од мој побратим, обремен
ил’ на плеќи накладен да премрежам и гибелам како довека.

​
Се думам, а просолзувам над вејки веснички​
и не ми даваат да се свијам​
сал како Триглав бог, а со кол в срце,​
kако нежив и нељубичив откорнатик​
дур полека сам со пепел се посипувам​
и црна земја мајка нарекувам​
в неа душа оставам, душа ми прелестува, созерцува,​
а со несмев умирам, клет Македонец и проколнатик.​
 
Преминувам на хемија
Природата не ми помогна
Срцето веќе не е на моја страна
Ниту пак ова клето искуство
Зошто нема магија
Зошто нема волшебници
...ах колку понекогаш ми требаат

Не знаеш колку е сето ова појако од мене
А јас се сметам за силен човек
Се ќе преживеам, но една душа ќе ме отруе
Веќе и го изгубив детското радување на снегот

Запомни само една работа, ако ме уништиш мене ќе се уништиш и себе.
 
Боја на крв,
мирис на заборавена шминка,
тивки светла,
пригушен аплауз,
милозвучни, а речиси без здив овации,
гротескна глума на две срца,
смрт на платното,
сцена на заборавот,
маска на Сварог
а над неа темница
од црниот облак...
 
No mas!
Згаденост од храна
Несоница
Грозоморни гримаси
Едноумие
100 цигари
10 кафиња
Лигавење над стари слики
Бедно чекање на телефонот
Избегнување на надворешниот свет

Душо колку те сакам:wub:
 
Mrsnite konci na spomenite u6te se motat,
Dusata mi ja zamrsuvaat;
Mislite mi gi vrzuvaat,
a nemozam dva zbora da najdam.

Dva edinstveni sto ke znacat delo,
Dva edinstveni sto ke napravat pak da se poznavame.

Pustinski prsti go molat neboto za oaza.
I jas gi setiv tie prokeltnici
I gi nahraniv i voda im dadov,
Od raka mi jadea, od srce molea,
Na krajot grb zavrtea......
...a placev potoa.

Nitu del od mene ne ja dovrsi zadacata
Nitu jas nekade otidov
Nitu nekoj me znaese
Nitu nekoj znaev...

Ama sekogas za mene greeja...
...najsvetlite,najnevinite,najcistite...
...dvete mesta vo koi najmnogu sakav da se gubam,
da ne znam niz sto minuvam,a tie da me vodat.

I sega sto?
Dvete zvezdi sonuvaa za novi vidici,
novi zborovi i sonuvaa tugji sonista.
Jas...nikade.

Ednostavnosta tuka e mnogu slozena,
mozebi i zatoa izbegav od nea,
a sega ocajno kopneam...
...se vrtam kon poslednoto vreme,
na poslednata strana kade sto te ima tebe.

Prestanav da molcam i da zboruvam vo isto vreme...
...I poveke zborovi ne doagjaat...
...I poveke nema da te ima...
 
Да можам со разумот да се искачам на најголемиот врв,
би го постигнал тоа...
Ќе го набљудувам просторот и со поглед ќе го барам изворот на сите мои убави случувања-радости, сеќавања, очекувања и слабости...
сватив дека тој извор што го барам е пред мене-Ти!
Без разлика на се што е меѓу нас засекогаш ќе ТЕ САКАМ...


*******


Љубовта те разболе но тоа брзо ќе помине и нема да остае никаква трага и брзо ќе биде заборавена, а пак спротивно кај мене ја сум постојано болен од љубов секогаш ме боли срце кога ќе помислам на тебе, таа болка не знам до кога ќе трае но јас никогаш нема да престанам да се трудам таа болка да замине а таа ќе замине кога ќе ја имам до мене личноста која од секоаш сум ја сакал а тоа си ти, можеби никогаш нема да замине таа болка ама ја никогаш баш никогаш нема да престанам да се обидувам да замине...


*******




​
 
Би сакала да имав крилја
да можев навечер да прелетам до најблиското тобако
да си купам чипс и благо
без да врзувам и мокрам патики,
туку да одврзам и ослободам крилја
да лутам како градски ангел,
кој наместо ореол
има ордеверче над главата
и на секоја починка
си каснува залче од своите мисли.
Мераклија на сите блаженства за празниците
хедонистички посегнувам по секое задоволство,
храна, сексуални играрии и вино
како во склад на моите сензори
им даваат правец на сите одлуки
како да се движам по креветот, горе долу или само наоколу...
О, дааа... Па не сум јас никакво небеско суштество
нити имам моќ да си ја намалам телесната тежина периодов
можам да скитам како кученце низ одаите на радоста
да душкам се што ми е вкусно
Гладна, гладна, но за што?
Сета храна не е секогаш потребна...
 
Црна завеса
многу мравки
истрел на куршум
мирис на барут
мирис на безживотно тело
мирис на свеж леш
и пак многу мравки
црвени светулки
сиви површини
есенски лисја
црни чадори а под нив пак црни мравки.
 
Лепршави стапала
Изникнати зомби
калливи гробови
скршени черепи
боси нозе расечени од распарчени коски
коски под коските на расечените стапала
Крв... многу.
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom