Тука пишуваме на зададена тема

[Windfucker]

Некогаш оддамна зад седум мориња, седум гори, седум езера и седум градови си живееше малиот влечкар Трајче. Трајче вредно работеше секој ден и им правеше папучи на сите папучари во кралството. Со малкути парите што му остануваа после арачот за да можат благородниците и кралот да живееат како бубрег во лој ги подмируваше сметките и купуваше леб и паштета додека во петок леб и туна зошто Трајче беше побожен..................................................................................................................................

Кралството на Трајче беше опкружено со темна вода во која пливаа големи ајкули но големата брана и зидини го штитеа вредно кралството со години и години од тие штеточини и пропаст.
Едно утро Трајче одеше со велосипедот цуцле Партизан на работа и го стегна нешто стомакот - уф изгледа е од млекото си помисли во себе, што ми требаше да се напијам млеко по три години, арно само на леб, сол и чај бев на утро.......

Со трчање се упати до една кула но таму стражарот решаваше судоку на ајподот и му се види малку непристојно, па се прикраде до една грмушка покрај патот, разгледа да не има некој во близина и ги турна гаќите.
Запна силно и најпрво беше тврдиот дел кој му задаваше мака, кога тој успеа да помине низ аналниот отвор, Трајче почуствува големо задоволство кога се ослободи од товарот.

Се забриша со ферманот кој го читаше дека неговото кралство е најдобро кралство во околината и дека кралицата ќе делела колачиња наместо леб и ги крена гаќите.
Се подиспули дискретно во местото каде се олеснуваше и си помисли во ум - ај машала што зајре сум оставил, ах пусто млеко од утрово.....
И кога помисли да го јавни велосипедот и да продолжи за на дуќан, слушна нешто како шепурка во зидот, се упати на местото каде идеше шумот и се шокира. Зидот напукнал колку еден милиметар и водата течеше полека, почна да трча и да бара нешто да го затвори за да не навлезе водата и ајкулите во кралството но не можеше ништо да најде соодветно. Испаничен почна да вика и бара помош но никој немаше утрото тука, се врата кај зидот но дупката веќе се пораширила.
Го кладе показалецот од раката но водата течеше, тогаш го кладе средниот прст и водата престана да тече.
Добро е - си помисли Трајче, ќе помине некој покасно, ќе ми помогне да ја затвориме дупкава и спасиме кралството

.......................................................................................................................................................................................

Сонцето изгреа зад седумте ридови и го разгали лицето на Трајче кој веќе дремеше со прстот во зидот. Ги подотвори очите од сонцето и почна да се прозева и разгледува наоколу за да побара помош.
Покрај зидот поминаа две деца на седум - осумгодишна воздраст и Трајче почна да вика по нив

Помош, помош добри деца - викаше Трајче

Кажи бе стари - рече едно од децата

Ќе може да повикате некој од вашите родители зошто кралството е во голема опасност

Нема никој дома сеа пеер, старио е у лимбо од ракија три дена, старата рмба у текстилна четири смени- одговори едно од децата и запали цигара

Кажете му на учителот, и изгаси ја цигарата немаш ни десет години - рече возбудено Трајче

Не идеме бе на школо ебате, кој напрајл пари од школо ебате лузер и не сум десет години туку осум стјупед мадафака

Идеме бе - му рече на другото дете му удрија по една клоца на Трајче и заминаа во непознат правец

Ах што не ги воспитуваат родителите како што треба децава си помисли Трајче кој со слободната рака се ја бришеше прашината од ногавиците.

Еј господине, господине ве молам - му викаше Трајче на еден од кралските везири кој слегуваше од кочијата
Мене ми се обраќате - му одговори везирот

Да Вам, кралството е во голема опасност и мора да се спаси му објасна Трајче на везирот кој стрпливо го слушаше

Со странки работам од 9часот до 11 претпладне, ве молам уплатете најпрво на жиро сметка и не заборавајте админситративни трошоци на посеба сметка. Вашата молба ќе биде разгледана во најкус можен рок и одговорена - учтиво одговори везирот и влезе во кочијата

По улицата се заврвија река од луѓе, но никој не му обрнуваше внимание на Трајче, дури еден од нив му го украде велосипедот кога му кажа дека не можи да се помести зошто прстот му е заглавен и опстанокот на целото кралство зависи од неговиот среден прст
Трајче почна да станува очаен се повеќе и повеќе, дури и не веруваше на своите очи дека никој не е заинтересиран да го спаси кралството но тогаш помина неговиот стар професор по физика кој беше исклучитилен човек, интелектуалец пар екселанс, филантроп и космополит додека му предаваше.
Професоре, професоре - почна да вика Трајче среќен дека сретнал еден разумен човек денеска
Трајче дали си тоа ти - видно остарен со брада воскликна возбудено професорот кој му ја подаде раката на Трајче да се поздрави

Не можам професоре, зафатена ми е - одговори Трајче и му објасни на професорот до детаљ што се случува и во каква опасност е кралството.

Тогаш професорот седна, се замисли и изваде нож од џебот кој го забрца во раката на Трајче.
Трајче списка како попален, почна да се брани со едната рака, додека другата му беше во крв и почна да вика

Што ви професоре, зарем се полуделе

Вади ја раката Трајче од зидот, зарем не гледаш дека овие подданици не заслужуваат да живеат - викаше професорот кој се обидуваше да му ја извади раката од зидот

Трајче се бранеше и успеа да го оттурне професорот од зидот кој падна на улица, во моментот кога се обидуваше да стане и да му го зададе последниот напад на Трајче помина кочија по правливата улица и го уби професорот.

Поминаа дузина кочии кој само го прегазуваа телото на професорот за кој Трајче и покрај се чуствуваше жал, за на крај да застане кочијата на која пишуваше STAРО КУPUЕМ, му ги испразне џебовите на мртвото тело од професорот и го остави покрај патот да не го газат останатите кочии.

Трајче сеуште празно гледаше во ликовитекој одеа по улиците и веќе не се обидуваше да вика за помош, туку чекаше нешто и самиот не знаеќи што.
Тогаш се појави едно свештено лице кое слезе од една кочија.

Оче, оче, вие сте сигурно послан од Бога -почна да вика Трајче...................................................................................


Дали свештеникот и Бог ќе го спаси Трајче и кралството, што ќе се случи понатаму во оваа приказна ќе дознаете после рекламите

 

[Windfucker]

И тогаш свештеникот го погледна Трајче, рече нека биди светлина и запали цигара
И Трајче рече прости ми оче
Шест дена работи и седмиот одмарај му рече свештеникот
И тогаш свештеникот изваде список од под петрафил
И Трајче му кажа за зидот
И тогаш се договорија да му крсти вода за 300 денари за славата
И тогаш Трајче се прекрсти со лева рака и побара корка леб
И тогаш свештеникот му рече нека му е на помош
И Трајче заплака и се помоли
И свештеникот си замина со Мерцедес на шопинг во Солун


Како што јас немам време и приказнава веќе станува дегутантна и досадна со многу граматички грешки решив да ја привршам при крај за што обезбедив извонредна кулминација и расплет во едно..........................................................

Трајче веќе втор ден немаше јадено леб и неговите суви усни напукнати од сонцето молеа за капка вода, никој во кралството дотогаш не му обрнуваше внимание се додека еден ден не се појави мала група со камера и новинар за да направи интервју.

По половина час се појави кралската свита на чело со кралот, 128 везири и 126,000 верни подданици кој дојдоа да му дадат поддршка на Трајче да издржи во неговата намера да го спаси кралството.
Кралот почна да дава еден говор дека тој цело време мислел на Трајче и за тоа подготвил орден за издржливост кој ќе му го врачи лично нему.
Вода, вода и малку леб ви се молам- веќе шепотеше Трајче
Кралот и неговата свита го зедоа орденот од црврното перниче, плех оркестарот ја свиреше химната и кралот се приближи да му го стави орденот на Трајче после прочитаниот говор од 300 страници.

РАСПЛЕТ БРОЈ 1.

И тогаш се случи неочекуваното, Трајче како да се разбуди од некој сон и на изненадување на сите го изваде средниот прст од зидот.
Од стоењето беше енорно голем и вцрвенет, го крена високо и му го покажа на сите околу него и почна да вика ЕБЕТЕ СЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕ, ЕБЕТЕ СЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕ
Дупката почна да се шири и водата безмилосно пенетрираше во кралството, ајкулите почнуваат со главите да маваат во зидот жедни за крв, Трајче почека да влезе првата ајкула, се качи на нејзиниот грб и почна да ја пее Alive - Pearl Jam. Слабо платените членовите на плех оркестарот се качија на останатите ајкули и почнаа да ја свират истата песна откако Трајче им вети дека ќе им залепи некоја пара на фајронт.
Ајкулите на Трајче и оркестарот одеа по кралските подданици и правеа ЦАК..ЦАК..ЦАК.......

И тогаш кралството се ослободи од лошиот крал и неговите приврзаници и сите среќно си живееа до крајот на животот


РАСПЛЕТ БРОЈ 2.

И кралот му го стави орденот на Трајче, се слика со него, изрази голема благодарност за жртвата на Трајче која ја прави за кралството. Кралот му испрати забар да му намести порцелан заби зошто на сликите во дневниот печат и телевизијата беше забележано дека Трајче има кариес на кецот и почетоци на парадентоза па како таков е неподобен за во јавност. По два дена кралот распиша тендер да се зацементира Трајче за да не се залудно троши азното на споменици и вајари по неговата смрт, туку вака директно да остане сведовштвото на неговото херојство.
Додека неподмачканата мешалката бетон правеше ШКРЦ..ШКРЦ.. Трајче го почуствува вкусот на песокот во неговата уста и почна да ја пее Indifference - Pearl Jam.

И така кралот и неговите 128 везири среќно си живее до крајот на животот

 

[џимеј]

За Л. спомените од неговото детство беа единственото добро нешто за изнудување насмевка, воедно носталгична и меланхолична, а исто така и причина плус да мрази се што не е во ред денес. Затоа што порано имало разлика меѓу работите. Се знаело што е маж, што жена, што е добро, што лошо, што е во ред, а што не. Л. го мрази денешното општество затоа што мисли дека единствената разлика во него е меѓу пепси и кока кола. Ама приказната, како што мене ми ја кажале и сум бил некогаш и лично сведок на понатаму наведените настани, говори со цврсти факти за тоа дека неговата изреволтираност е оправдана . Јас го знам Л. лично, а знам и многу луѓе кои можат да потврдат дека сето тоа е вистина.

Л. имаше три идоли во својот живот. Еден од нив беше неговиот дедо кој бил еден од најстарите кино прожектери во градот и воопшто пошироко. Л. порасна во тоа кино. Всушност и неговото детство дел беше зад прожекторот, а дел во публиката. "Ајде испикај се низ гужвава", ќе му речеше некогаш Зоки, ученикот на неговиот дедо, кој прво кинеше карти на влезот па после одеше да учи како да пушта филм. Л. секогаш влегувал без пари и преку ред и многу луѓе го пцуеле.

Таткото на Л., другиот идол во неговиот живот, секогаш го носеше да гледа филмови, без разлика какви. Знам само дека никогаш не го пушти да го гледа Истерувач на ѓаволот, ама Л. го има гледано Волшебната судбина на Амелија Пулен, филм кој го има гледано само тој единствен пат, а уште го знае напамет. Некогаш кога ќе го спомнат тој филм, Л. само ќе се насмевне, како прво затоа што имал убави спомени, а како второ дека кога пораснал сфатил дека е целосен шовинист кога станува збор за филм. Л. гледал уште 3 француски филма каде главна улога се жени и не бил нешто посебно воодушевен.

Таткото на Л. секогаш седеше на исто место, на средина. Имаше една своја теорија дека на средина има поголемо место за поминување на луѓето и затоа можат да ги испружат нозете додека гледаат филм. Ќе му купеше пуканки пред влегување и секогаш ќе го советуваше дека добар филм може да се доживее само на кино. Л. уште се слага со оваа теорија.
Л. го гледал Вечера со глупавиот, француски филм правен според театар. Тој филм секогаш ќе го потсеќа на неговиот татко затоа што толку многу им се свиѓал, што и другиот ден отишле да го гледаат пак.

Кога Л. наполни солидна цифра години за да може да оди во кино со другари, секогаш другарите влегуваа без пари поради него. Доволно беше само "чичко Зоки, една услуга - другариве се со мене и сите без пари сакам да влезет".
Немаше никаков проблем. Л. беше нивно дете и тие не правеа никакви проблеми.
Л. се сеќава дека го гледал Титаник, Господарот на прстените и Бетмен и Робин на кино. Исто така има изгледано еден куп француски и италијански филмови. Кога Л. денес ќе го пушти Амаркорд на Фелини, неговиот дедо само ќе го потапка по рамото и ќе рече "Е... јас ко го пуштав овај филм, по 5 проекции на ден", а потоа татко му ќе се надоврзеше "А тато памтиш ко дававте филмој со Брус Ли и ко ја искршија вратата за да влезет побрзо?".
И тогаш Л. им се восхитува и посакува да бил роден во времето кога се одело на кино, кога луѓето после гледањето филм со ајкули не се капеле в езеро со недели.
Л. еуфорично го има доживеано само Мумија, затоа што тоа е единствениот филм на кој имало повеќе луѓе отколку столчиња во киното.

И денес некој постар човек ќе го сретне на Л. и ќе му каже "Дедо ти секогаш од заднана врата не пушташе да влезиме, а цела улица беше полна ред чекаше".
И сите го знаеја неговиот дедо. Кога Л. наполни некои 13-14 години неговиот дедо се пензионира. Ама Л. секогаш ќе се сеќава кој филм го гледал последно со неговиот дедо - Шоуто на Труман со Џим Кери, и точно до ден денес знае на кое столче седел додека го гледал тој филм.

За чудо Л. никогаш не однесол девојка на кино. Го гледал Терминал со Том Хенкс со негова брачеда, ама со девојка никогаш. Можеби за да не му смета никој дур го гледа филмот, кој знае. Уште никој точно не знае зошто Л. одеше сам на кино. Јас мислам затоа што добрите филмови се направени за да ги гледаш сам. И во преполно кино, ама сам.

Како и да е, денес во тоа кино не оди никој. Додуша, филмови и ретко се даваат, ама никој не оди на нив. Л. го има гледано Борновиот идентитет со уште тројца на кино. 4 души публика, и тоа сите со гратиси.
Неговиот дедо до ден денес му зборува за Хичкок, Кинг Конг и црно бели латиноамерикански филмови. Омилен филм на дедо е Еден ден живот, филм кој Л. го има во колекција со години а никогаш не го гледал.
Омилен филм на неговиот татко е Гладијатор, кој исто така е изгледан на кино.

Пред неколку дена го видов Л. и уште е истатата личност која гледа какви филмови ќе се прикажат било каде во било кое кино во државава и скромно се надева дека ќе има барем 10 души на премиерната проекција.
Л. и денес кога има време ќе наврати таму. Ќе се поздрави со Зоки кој е сега главен кино прожектер, и ќе му побара клуч за да ја отвори салата и да седи на истото столче на кое седел цел живот и гледал филмови.
Се надева дека пак ќе ја види полна таа кино сала, со свирежи на секс сцени и аплауз кога ќе умре негативецот.
Ама ете, денес ни во филмовите не постојат оригинални негативци и оригинални херои. Л. своите херои ги одбрал од филмови кои се постари.
Не знам искрено зошто тој се уште оди таму за да се сеќава. Можеби чека некој знак. Некои зборуваат дека ја чека љубовта на својот живот, некоја девојка која ќе се појави од зад него и на уво ќе му шепне цитат од филм кој Л. не го гледал со години, а го знае напамет.

 

[Сатори]

Јас сум навистина лош раскажувач на приказни, користам премногу метафори и мислата не ми е концизна и јасна, можам да пишувам и да раскажувам само по полноќ.
И тоа само лоши, трагични приказни ...

Во градот во кој што се родив луѓето не знаат да живеат.Се затвараат во своите малечки херметички кутии преполни емоции и желби за одмазда и чекаат да дојде денот кога ќе бидат спремни да се соочат со животот.Во меѓувреме тој поминува покрај нив и тие се стари и излитени, фрустрирани.До пред некоја година, цврсто верував дека тоа е случај само со Велес.Иако често сакаат да кажуваат Велешани дека се граѓани од прв ред затоа што тоа е град со култура и традиција зад себе.Можеби јас не го разбирав доволно, можеби тоа што мајка ми е Прилепчанка, татко ми Кумановец никогаш не ми дозволи да се индентификувам како што треба со градот и со нивните навики.Веројатно е да не сум можела да продрам доволно длабоко под површноста и морето од лажна куртоазија и лицемерие па да успеам да уживам во она што може да ми го понуди.Често низ животот ме обвинуваа за овој недостаток на патриотизам, за желбата за поголемо, повеќе, поинаку, пошироко.Се чувствувам и денес кога веќе не сум таму како детенце кое што упорно бара ново лижалче пред да го заврши сладоледот, но искрено и немам веќе што да кажам во своја одбрана.

Некаде попатно научив и дека нема потреба да се оправдувам за тоа што го чувствувам, иако, верувај те ми на ова, на луѓето тоа им треба и мора да им дадете образложение за да чувствуваат дека се битни.Се додека не престанат да бидат или вас веќе не ви е до измислување на нови приказни.

Кога завршив со мојот преубав, прекрасен град, се што сакав е да не се вратам никогаш повеќе, да заборавам дека постои, дека го има на мапа, дека некогаш сум била таму.Не беше лош со мене, ооо не, само секогаш беше премногу тесно и полно со многу луѓе, а јас сум малку клаустрофобична.А сега, кога не ме врзува за него ништо друго освен фамилијата се враќам дома секогаш кога имам можност.Баба ми раскажува приказни за времето кога била млада и многу го сакала дедо ми па за него заминала бегалка.Дедо ми се кара со баба ми.Братучед ми им се смее на црно-белите фотографии а дада ми носи локум од Истамбул само за да може баба да го проба.

Ветив лоша и трагична приказна, верував дека мојата е таква и дека па, ниту јас, ниту некој друг, заслужува нешто подобра, таков е животот, не?
Но очигледно, најлесно се пишува со едноставни зборови, посебно кога се опишува среќа на лицата на луѓе кои што те прават џин кога си само 163 висок.
Го сакам мојот град и пишувам за него како првооделенец, ама во тоа и е неговата убавина ... што не сака да ме врзува, повеќе.Затоа што конечно, се му простувам.

 

[bucio]

Ааааааааа одговорот беше не може, затоа што досега крв не сум дал, на нејзината шега одговорив потврдно дека не сум дал никогаш доброволно крв, но имаше ситуации кога ми имаат земено крв и не беше на доброволна основа. Сум можел крв да дадам во количина колку што даваат двете девојки легнати на тоа креветите. Ти не се плашеле, а јас и јас не се плашам ама крв сам не давам освен кога сака некој да ми земе за испитување или поради друго нешто, првото е со согласност, а во другиот случај сигурно не се бараше моја согласност. Пупе викаше кога дарувал крв потоа многу полесно се чувствувал поубаво се ослободувал од вишокот кој да го знае, можеби е така за него не знам за мене.

 

[Пеам на свадби]

„Приказна“

Во мојата глава сите приказни изгледаат побојни, побројни и стаклено јасни. Кога доаѓаат до врвот на јазикот, се борат со плунката што се двоуми дали да ги голтне или да ти ги залепи во лицемерната одвратност што ти љубиш да си ја нарекуваш лице.

Откако ќе избројам до десет, желбата да ти кажам дека знам колку животни си убил, (меѓу кои и бели коњи и летачки ластовици, а и онакви од одвратните змии и гасеници) станува уште посилна.

Не знам зошто очекуваш да ги офарбам зборовите со политичка коректност (колку глупаво, зашто нема коректност во гадост како политиката), да те поштедам во мера во која ти се трудиш да ме газиш. Инаку, во минатото си корнев влакна од косата за да ја направам густа по твој мерак, а сега ти ги чувам за да ми испиташ ДНК. И евентуално за вуду.

Повеќе не го трошам животот на пишување дневник, на нешто што нема никој да го прочита откако ќе ми ги фрли четирите метри кубни хумус или црвеница врз онаа кутија во која или завиткуваат предмети кога ги праќаат со авион во друга држава, или кога закопуваат мртовец.

И така, колку повеќе стареам, толку повеќе им завидувам на малите деца што сакаат да слушаат приказна пред да заспијат. Не знаат колку таа приказна со текот на годините ќе зацрнува и ќе ги боли. Повеќе од раскрвавеното колено по падот на песокливото игралиште.

 

[Setsuko]

А јас на овој свет сум само попатно, се чувствувам како Гостин...

 

[bucio]

Не можевме секс да имаме зошто дојде тетка и на гости, многу незгоден период на време се погоди баш кога му се присакува на човек. А тоа тече крв надолу по колена како да е заклан човек. Па и викам срце многу лош период за менструација имаш а и ги заборави влошките изгледа, такава ми ти ситуација дојде тетка и на гости и си замина остана само сеќавање и доживување за периодот кога беше тука поради што не можевме да имаме секс.

 

[Fantasy]

Моето детство не беше лесно. Не беше полно со детски радости, лулашки, раскрварени колена, играње ластик во маало со децата, карање од учителките. Не, воопшто не личеше на тоа. Многу работи научив порано кога не ми беше време. Стискав заби, си велев во себе дека еден ден ќе побегнам. Нема да ме најдете. Ќе се изгубам во времето и просторот барајќи го она што има светот да ми го понуди, далеку од тука. Тинејџерскиот периот ми беше подобар. Имав нови дилеми, нови проблеми но бев посилна. Го чувствував тоа. Татко ми умре на моја 14 година од животот. Многу работи се променија, но нашиот живот беше доволно олеснат. Барем неморав да ги слушам по цели денови како се караат за најбанални работи. Имав мисија да и помогнам на сестра ми, баше малечка и не разбираше за смртта на нејзиниот татко. Имаше среќа што не го запозна како што треба. Не разбираше, но знаеше. Беше навикната на навидум непознатиот човек во кујната што се појавува одвреме навреме да земе некој пијалок од фрижидерот. Можев да ја слушнам навечер како плаче и се будев во ноќта да и помогнам да заборави. Но нашата состојба не се подобруваше. Ја изгубивме куќата со бедната плата на старата. Но нашето семејство беше тука, ни помагаше. Излеговме од кризата. Нова помала куќа. Но јас неможев да го издржам целиот притисок. Заминав. Далеку од одовде. Најдов работа, напредував. И се јавував на мајка ми да ја слушнам а сестра ми порасна во убава тинејџерка. Бев среќна во мојот свет низ кои поминаа неколку мажи, пријателки за коктел забави, имав стан и имав добро платена работа. Еднаш годишно ќе отидев во тоа градче на југ, да ја видам старата и сестра ми. Тешко го поднесував тоа. Бевме како тотални странци. Се чувствував како гостин во нивната куќа. Сестра ми беше посреќна од мене кога бев на нејзини години. Таа ми кажуваше некои работи од нејзината сегашност, но никогаш неможеше целосно да ми се довери. Неможеше да ми раскаже како се чувствува. Да ги подели своите најдлабоки емоции и стравови со мене. Но кој може да ја обвинува? Заминав кога и беше потребно, да ја барам својата среќа. Мислев дека на мајка ми ќе и биде полесно кога ќе се грижи само за едно дете. Дали бев во право, сеуште не ми е јасно. Тие живеат сега пристојно но знам потајно дека мајка ми патела за мене. Но тоа беше мој избор. Моето нарушено детство и болните тинејџерски години придонесоа да не го сакам тоа за мојата иднина. Но се има своја цена. Можеби тоа што секојпат коа ќе го видам моето единствено семејство, кога ќе дојдам на колачи и кафе, кога вергламе некој бесмислен муабет со мајка ми.. дека јас не припаѓам таму повеќе и дека го изгубив правото на тоа оној ден кога заминав и оставив се зад себе. Да, понекогаш сме себични, но последиците секогаш доаѓаат до нас.

 

[Красулка]

Никогаш не сум ги сакала оние ненајавени и непоканети гости. Има нешто во нивната појава што страшно ме иритира. Можеби нивното импозантно наметнување, а до одредена мера и нивната неучтивост и бессрамност, минувајќи го прагот од твојот дом. Мојот ненајавен гостин пристигна заедно со зимскиот снег. Обично, секоја година снегот со себе си носи посебна приказна, но таа година не бев расположена за нови приказни, а посебно не, некоја која почнува со ненајавен гостин.
За време на неговиот престој, настојував колку што е можно повеќе да го избегнувам. Но сепак имаше некоја способност, едноставно да не можеш да го игнорираш. Фактички, од петни жили се трудиш да го игнорираш. Имаше некоја ѕвезда што би рекле старите. И колку што не' зборувавме, толку повеќе станувавме блиски.
Понатаму, целата приказна е едно огромно клише. Си замина со заминувањето на снегот, не говорејќи ништо, успевајќи да ти се вреже под кожа. Секое нова зима и секој нов снег, не можам да го поднесам. Исто како што и не можев да го поднесам непоканетиот гостин.

 

[Mary Poppins]

Се појави од никаде како гром од ведро небо. Ме гледаше злобно со очи поцрвенети од бес кои како да велеа ''Те мразам од дното на душата.'' Со животински крик ме собори на земјата што за момент помислив дека овде е крајот на моето постоење. ''Кој си ти? Што сум ти направила...'' очајно се обидував да ја пронајдам логиката во сиот тој хаос од емоции и чувства во мене. Две работи беа сигурни. Овој дефинитивно не е човечко суштество и очигледно во мене ја препознал личноста која ја бара.
Одеднаш како да добив сила. "Бори се!" - извикуваше нешто од длабочината на моето битие. Но како да се борам против оваа бескрупулозна креатура која со секоја измината секунда како да беше се' побесна. Идејата да употребам физичка сила уште веднаш ја избришав од главата, со оглед на тоа колку (не) ја поседував. Пот ми капеше од челото, а рацете и нозете не ги ни чувствував додека се обидував со последните сили да проговорам и да ја искористам последната шанса да се спасам.
-Престани - извикав одеднаш со таква сигурност во гласот што и самата се исплашив -Јас не сум таа што ја бараш.
Овие зборови за миг му одвлекоа вниманието, за веднаш потоа да одговори
-И онака не е важно. Сите еден ќе умреме... Некој порано, некој подоцна. Сите сме гости на овој свет.
-Те молам... - проговорив со последните сили, внесувајќи ја сета надеж во овие два збора.

 

[Hannibal Ante Portas]

Дајте друга тема, поподобна за пишување, оваа е веќе подолго време.

 

[Vollstandig]

Се разбудив, со лево око, само да ѕирнам на која позиција се стрелките на ѕидниот часовник. Отчукуваа 8:50 и некоја секунда. Ми се замати видот, па ги истрив убаво очите и видов дека сум се успал малку. Отворив прозор, ме мавна “свеж“ воздух измешан со дим од цигари, коли, трактори и други четиритркални возила. Помина една куродвигателна професорка.Ги анализирав чавките на бандерата , и сфатив дека стојат по 3 на една жица.
-Ова е лош знак, си реков во себе.
Сонцето пукаше, како да си го пуштил електричното на тројка.Денот ми изгледаше прекрасен, пиејќи го утринското кафе сервирано на маса, и јадејќи од бурекот од локалната бурекџилница, се осеќав како да сум претседател на некоја европска земја. Денот навистина ми тргна убаво, се додека не дојде таа кај мене дома. Поточно тие.
Влегоа, како и обично со се врата внатре. Незнаејќи да отворат врата, се слушна силен тресок а после едно “извини“ за кое народот има традиција и верува дека ја поправа направената грешка.
Вратата сеуште чкрипи од нивното претпоследно влегување. Тоа беа мојата тетка со мојте НАЈ НЕ САКАНИ братучеди. Единствено кога се во прашање тие, сум се насмевнал кога си одеа, еднаш, останувајќи кај нас рекордно кратко време од 3 дена. Тоа беше празник на душата, рај за очите, и генерално чистење на домот, од отпадни гости.
Немаше ни 5 минути кога братучеда ми се втера во мојата соба, и толку ја расипа хармонијата во мојата соба, што мислам дека ресиверот од диг. тв 2 пати се рестартира. Со самото влегување, зрачи радиоактивно , испушта несакани дејствија. Знам , знам дека го мразиш тој допир, тој несмасен лик, тој невкусен отпечаток од прсти, врато моја сакана, и ти квако, која те држи братучеда ми, помислив. Ме пречека со едно мизерно “Шо прајш чоек“ и се префрли на компјутерот кој беше во фаза на мирување, и седна да провери нејзиниот мочан фејсбук.
Седна, чкрапа, стиска, и мислам дека доколку тастатурата би имала нозе и уста, би испцујала еднаш и би избегала што подалеку од неа. Па да беше од камен ќе попуштеше на таквото гњавење.
После неа дојде братучедот, кој 3 пати го нашамарив да не ги чепка аквариумските риби и да не им тура храна, кој прво влегување, се затрча во рибите и сакајќи да извади една го одвратив од неговата глупава и садистичка намера. Следна на листата беше мојата мачка која доби едно тегнење за опаш, и после едното вртење доби удар во ѕидот, за кој братучедот си плати дупло.
Мајка ми ја слушна галамата, па божем “ме кара“ мене, а во неа врие, и со душа чека да заминат гостите, ми одмавна со главата. Знакот беше јасен, а тоа е мачката оди Кај панда, бабата што седи до мене. Барем ќе има мир малце мачката таму
По неколку досадни минути, слушајќи ги копчињата на тастатурата, и глупавото смеење на братучетка ми на која додворувачите и кажуваа глупави вицови, и гледајќи го смотаниот братучед како ужива до неа и се смеат, решив да направам една стратегија. А тоа беше, исклучување на главниот довод за струја во мојата соба за компјутерот, вадење на кабловската жица, по 15 минути испранетата соба следеше едно заклучување и нормално, како и мачката и мене истата судбина, да заминам од сопствениот дом на гости

 

[Setsuko]

Новата тема е Во библиотеката...

 

[Скопјанка]

Седев на клупата во паркот со книгите во скут. -Ах, повторно доцни... -промрморев.-Не, еве го.
Дојде, целиот задишан од трчање, со извадената кошула и пастата за заби на работ од усната.
-Гледам, многу си брзал. -реков смеејќи се. -Лесно ти е тебе, ај, ај.-почна да се брише.
Влеговме во зградата, таа барокна зграда со бетонски рози од шари. Внатре беше свежичко и мирисаше на убавина. Мирисаше на зборови, на мисли...
Седнавме да читаме кога наеднаш се слушна “трассс“. Се стресовме. -Што ли беше тоа? -прашав.
Стана и тргна. Го следеше правецот на тресокот. Над купот паднати книги се гледаше карираното здолниште на убавата бринета. Тоа беше Сузи, библиотекарката. -Ах, Горане, ве молам, помогнете ми. -молеше со вперен поглед од рамката на очилата. -Секако. -се насмевна тој, додека јас нервозно се смешкав.
-Ах, Горане ... дојди ваму... -луто го завлеков по ракавот. Тој ме гледаше зачудено додека јас се трудев да потонам во текстот од книгата.
Никогаш не дозна зашто така изреагирав, никогаш не му кажав дека бев вљубена во него, во библиотеката...