Сакам да слушам и да го ислушам човекот што има да си каже.Ако сака совет,совет ќе добие.Никогаш не сум била од оние типови на луѓе кои што би кажале било што само колку да не мораат да се замараат,а притоа и низ текот на целиот муабет не ни слушаат за проблемот.Имам таква другарка,која што некогаш едноставно ќе се загледа во луѓето што поминуваат,делува ко сите други да и се поинтересни,а кога ќе и го раскажувам проблемот,се зафркава,ме прекинува и не е сериозна.Тоа многу ме нервира и често се караме за тоа.
Не знам,јас не можам така да се однесувам.Кога треба да давам совет се соживувам со проблемот на соговорникот,се ставам во негова кожа,колку што е тоа можно,затоа што навистина сакам да помогнам.
Обично кога ќе побарам совет,некогаш помислувам дека луѓето забораваат да слушаат и се случувало да го елаборирам проблемот и да ми дадат совет кој што воопшто не е ни поврзан со проблемот и она што ме загрижува,па така некои работи едноставно не ги ни кажувам,зашто знам дека нема да бидат сфатени.Совети прифаќам и слушам доколку знам дека се добронамерни,а тоа се осеќа.Сепак не трчам одма да прифатам и да постапам според советот,туку тоа добро го промислувам што ми било речено,па правам комбинација измеѓу тоа што ми било речено и тоа што го мислам јас,односно што мислам дека е правилно.
Е сега,за солењето памет.За мене солење памет е кога некој ти тупи и буквално те тера да постапиш како што он сака и те замара и постојано и без да побараш совет ти кажува што треба,а што не треба да правиш.Така кога се случува,едноставно пробувам да се исклучам или си кажувам дека мојот живот е моја работа и дека ако ми требало совет ќе сум побарала.
