Баш ми е гајле за идентитетот на оној играорецот кој опнал знаме на Охридската тврдина, ниту пак ме заболе какво знаме ставил дали со двоглави орли, змејови, слонови, кенгури или жирафи, сеедно, него друго ми е поентата, независно на етничката, верска, расна, класна или политичка припадност колку треба едно момче, еден човек да биде неизживеан, празен, исфрустриран, незадоволен од животот, швркнат во паметот или незнам каков да оди во туѓа странска држава и да закачува онолкави знамиња на врв на тврдини како демек глејте ме колку сум јас силен и паметен, глејте ме што направив, колку паметно дело, дело за восхит ... уште па кога ќе помислам дека има и такви, а знам дека има кои се восхитуваат на ваквите ступидни и малограѓански дела навистина немам коментар освен ...ало Психитрија... работете си ја работата ...
