Поимот Словени е политичка конструкција на берлинско-виенската школа. Ова може да се потврди со најмеродавниот доказ, со Етрурците, создавачите на Рим. Во старата ера тие пишувале со рецки (руни) и затоа биле само Рецкари. Кога го презеле словото, станале Словени. Според Стефан Византиски, во првата половина во VI век, Етрурците биле Словени.
Исто така, Русите никогаш не биле Словени! Тие пишувале со рецки и биле само Рецкари. Значи, роцки народ, потврдени од Кирил и Методиј. Русите од солунските браќа го презеле словото, според Божјо Слово, и се изјасниле за Словени. Според цариградскиот патријарх Фотиј, тие прв пат се изјасниле за Словени само во 860 година. Киевскиот свештеник Нестор (XI век) говори за Русите. Тие биле Словени. Исто така, тие биле Илири, од Илирија на Балканот.
Од Нестор поимот Словен го презел малтешкиот свештеник Мавро Орбини, според кого постоел и малтешки ред наречен "Мавро Орбини". Од него како влијателен поим Илири, како синоним за Словени, опстоил дури и во XIX век. Вилкинсон вели дека Словен и Илир е едно исто: на пример, "Илир" беше употребуван како синоним на "Словен", што се поврзува со В. Милер (1842), а "тој го употребува терминот Илир за да означи Словен".
Ова било повод Илирите да бидат покрај заткарпатските Руси, Србите, Бугарите, Хрватите, Словенците итн. Илирското име ја носи и територијата од Јадран до Сава (илирски провинции), која ја формирал Наполеон Бонапарта (1809-1813). Значи, Илирите биле само Словени.
Според сите албански автори, Албанците биле Илири. Ова може да се потврди со топонимијата во Албанија, која е словенска.
Ова го пишува Германецот Јохан Годфрид Хердер (1791), Рене Миле (XIX век), Хан (1865), Селишчев (1930) итн. Роберто Салинас Прајс докажува дека "многу албански топоними биле од словенско потекло, дури и повеќе, дека и Албанците водат потекло од Словените, така што нивната теорија за тоа дека како народ биле од несловенско потекло ќе биде буквално смешна".
Ова се потврдува со си она што го има напишано Ѓорѓија Кастриот Комненов Македонски, што важело за неговиот татко Иван Кастриот, наследник на македонското царство, семејството Комнен, чија сопственост била Арбанија (т.н. Албанија), а си било на словенски јазик. Битно е дали ова го потврдува некој албански автор, кој живеел и творел во Македонија, познат и прочуен на просторите на некогашна СФР Југославија и Албанија. Тоа бил историчарот Хадри, кој говори:
"Во училиштата се употребувале грчкиот и латинскиот јазик, а старословенското писмо се користело не само во црквите, туку и во световната администрација. Ниеден напишан документ на албански јазик до XIV век не е зачуван".
Наводите на авторот меѓусебно не се совпаѓаат. Имено, кај него стои: во училиштата грчкиот (македонски коине, XIX век, т.н. старогрчки) и латинскиот јазик, а старословенското писмо во црквите и во световната администрација.
Овде се поставува прашањето: во кои школи? Такви имала само црквата. А во неа и во администрацијата било старословенското писмо. Па, тогаш на кој јазик било ова писмо? Ниту на коине, ниту на латински, туку само на старословенски јазик. Тој како автор се плаши да го спомне јазикот на Охридската архиепископија. Поради тоа, во своите следни страници тој говори само за цар Самуил, Тихомир, Петар Делјан, Ѓорѓи Војтех, Михајло Воиславлевиќ со синот Бодин, Рашка со Стеван Немања, Зета со Вукан со престолнината Скадар итн. На ова треба да се надоврзе Св. Владимир, без кого нема арбанска историја. Сe ова е на старословенски јазик. Затоа никогаш ништо немало посебно арбанско.
Албанците својата историја ја засноваат само на преселбите на Словените на Балканот. Во VI век тие со трска го препливале Дунав.
Меѓутоа, на длабокиот Дунав нема трска.
Бидејќи нивните автори говорат дека Словените потекнувале од Заткарпатите, тие треба да ја одредат страната на Заткарпатите, од каде тие дошле:
- руската (северна),
- украинската (источна),
- полската (западна) и
- балканската (јужна).
Најбитно е што никој не говори за Карпатите. Бидејќи вонкарпатските простори биле без пештери, со своето најниско надморско ниво, тие до денес се со највисоко ниво на потпочвена вода.
Всушност, барски итн.
Токму затоа историските Словени уште во стариот век би биле удавени во подземните живеалишта со највисоката историска потпочвена вода.
Бидејќи албанските историчари тврдат дека на Балканот Словените биле дојденци, а Албанците домородци, битно е дали има докази дека Албанците биле одродени Словени? Покрај веќе кажаното, се наведува денешниот албански јазик. Токму овој е најмеродавен доказ. Албанците ги имаат сите гласови на Словените, кои ги нема ниту коине, ниту латинскиот јазик. Токму јазикот на Албанците во последните векови бил коинизиран и латинизиран, значи грцизиран и романизиран. За пример се наведува малото ер, во македонскиот јазик означено со запирка. Потоа следува македонското "ѕ". Исто така, ќ, ѓ, љ, њ, џ, ш, итн. што важи за Власите. Според Вајганд, Албанците и Власите биле "браќа".
Поради тоа, нивните автори треба сами да се прашаат зошто тие ги имаат сите словенски гласови? Кога словенските гласови дошле во Албанија со Епир?
Најбитни биле словенското мал ер, македонското "ѕ". Како најмалубројни Македонците успеале врз нив, многу побројни и помоќни, да им го наметнат македонското ѕ? Исто така, како е можно гласот на мало ер, кој помасовно се користи на источниот Балкан, преку Македонија тоа да дојде кај нив? Зошто овие го имаат овој глас помасовно дури од Бугарите? Токму Бугарите ги обвинувале Македонците, што тие под српско влијание го отфрлиле овој глас.
Да не се изуми, чартер летовите биле само во ХХ век. Бидејќи според сточарската наука, до XIX век ниедно домашно животно не ја преминало реката Дунав, никогаш немало преселби северно од Дунав. Ова говори дека никогаш немало Словени.
Си ова го потврдува грчкиот лингвист Тсиоулкас (1907), кој истакнал дека Славо-Македонците од Лерин говореле Хомеров јазик. Исто така, Хомеровите критјани во 1913 година не го разбирале грчкиот јазик на Кораис (1850), кој бил вулгарен (народен) коински јазик, како спротивност на бугарскиот, кој за нив бил разбирлив. Токму со Букурешкиот договор Бугарија, а не Грција, била принудена да се откаже од островот Крит. 'Зошто денес тие говорат различен јазик од Словените? Затоа што биле само одродени од Хомеровиот словенски јазик. Ова се објаснува со тоа што во своите повеќе расни јазици, покрај Хомерови зборови од словенскиот јазик, тие на Белците имаат семитски зборови од коине и од латинскиот, кои постојат во грчкиот и романскиот, дури и во татаро-турскиот јазик на Монголите.
Леон Доминијан во 1915 и во 1917 година истакнал дека според Г.Мајер од 5.140 албански зборови би можело да се набројат само 400 неизмешани индоевропски елементи. Татаротурскиот брои 1.108, романскиот 1.420, грчкиот 840, словенскиот 540 зборови,
а останатите се непознати. Г. Лииен, пак, од 1861 година за Власите пишува:
"нивниот јазик не беше чист латински, туку повеќе би можело да се каже изведен од 'латинизираниот дациски' (т.е. романски). Тие веројатно претставуваат потомци од Дација дојдени во Мизија. Романците го разбирале нивниот јазик, но тој сепак се разликува од романскиот. Од секој осми влашки збор, само третиот е изведен од латински, два се позајмени - муслимански, грчки, турски зборови итн. а три припаѓаат кон непознат корен сличенна албанскиот".
Овде е битно да се одгатне татаро-турското потекло на зборовите. Во Епир, во XI век, биле населувани Монголи и тоа од Јужна Италија. Нивното потекло било од Кавказ. Таму била кавказка Албанија (Азербејџан). Ова продолжило за време на Османлиското царство. Тие биле Арнаути, претставени од Татари од Црноморието и Черкези од Черкезија, сосед на Чеченија.
Во XIX век тие биле колонизирани во Јужна Србија. Тоа било од 1840 година, и тоа имало 100.000 Татари и 500.000 Черкези.
Вакво нешто потврдуваат Мекензи и Ибри, Вајганд, Вилкинсон, Шових итн. Во една дамнешна емисија на МРТ, новинарот Арнаут се разбираше со Арнаутите во Украина. Нивниот татарски јазик бил разбирлив за Арнаутите во јужна Србија, што важело за Черкезите.
Нивниот јазик бил татаротурски, како азербејџанскиот. Токму Арнаутите до денес не се разбираат со Албанците.
Си уште има Арнаути со монголски одлики: темен пигмент на лицето, црна коса, црни очи, дебело и право монголско влакно на косата итн. Има вакви пратеници и министри. Според албанските автори, во Македонија имало 90 отсто Геги (Арнаути) и 10 отсто Албанци (Шкиптари-Тоски).
До денес во Македонија се албанизираат Арнаутите: злосторство во Македонија.
