До каде може да стигне дарежливоста на љубовта. Може ли да се сака од себеси посилно, толку што кога ќе видиш во неговите очи дека веќе не си ти неговата среќа, ќе си заминеш зашто го сакаш, зашто пред твојата љубов за него доаѓа неговата среќа. Јас едноставно би замолчила и би заминала, знам дека немам сили да се борам, и на љубовта кога е вистинска не и треба борба, и нема ништо поважно за мене од неговата среќа. Како кога можеш да го погледнеш во очи и да кажеш "те сакам, го знаеш тоа, сакам се во тебе јас, од љубовта во твоите очи одамна нема траги, не можам да те принудам на сила да ме сакаш, не сакам да те повредам, ја нема во тебе љубовта. Си одам зашто те сакам од себеси посилно знаеш ти, си одам зашто те разбирам, не си одамна среќен со мене ти. По навика пак кажуваше ти дека се е како порано, но гледам јас во твоите очи од рамнодушност траги."
Што би направиле вие тогаш, колку може вашата љубов да биде дарежлива, дури и да боли, може ли да се сака од себеси посилно, можете ли да кажете на вашата љубов, си одам затоа што те сакам ??
Многу нејќам да гледам работи во нечии очи кои ми се блиски. Сакам да слушнам на глас што има да каже и што чувствува. До сега барем така било ... ниту една врска не ми се базирала на "чекај да видам што ти кажуваат очите".
Друго, имаме вистинска љубов, борба и навика во ист муабет. Борба за што? Каква навика? Јас не се борам за љубовта. Треба спонтано одржување, но борба? Со кого и за што? Некогаш љубовта од наједноставна и најчиста појава, ја правите најкомплицираното нешто на свет.
А исто и по навика не кажувам работи. Ако до вчера сум кажувала дека ми е убаво со него, дека го сакам и сл., а тоа денес се променило, нема по навика да продолжам да го кажувам истото. По навика можам да запалам цигара, да си купам чоколадо по пат за дома, ама не и да кажам нешто што не го мислам и чувствувам.
Истите работи и постапки ги очекувам и од партнерот. Се трудам секогаш да доставам до знаење дека сакам се` да знам, без оглед дали е добро или лошо, ќе ме израдува или натажи ...
До сега, сум немала проблем со тоа, па останува да одговорам хипотетички.
Значи, доколку јас си умислам дека неговиот поглед е несреќен, прибидејќи знам да зборувам, јасно ќе го прашам што му е и ако има некој проблем кој е тој. Ако каже добро. Ако каже дека јас го гушам, дека повеќе не е среќен со мене, може да прашам само дали можам да сменам нешто, доколку го сакам. Ако ми каже крајно не, нема да бидам идиот и да не прифатам крај на врската, за доброто на двајцата. Тогаш, сигурно ќе си одам.
А доколку ми каже дека е се` во ред, ќе го прифатам тоа како некој проблем кој нема врска со мене. Наредно нешто што може да ме натера да го оставам е ако забележам дека почнува лошо да се однесува со мене. Неможе никој ако не ме сака да ме третира исто како порано. Ако е повлечен и нејќе да ми каже, сигурно постапките ќе го откријат. Тогаш ќе почнам да се ладам и јас кон него, пред се` затоа што ми го крши првото правило - не е искрен со мене. Кога ќе си дојде погоден момент, ќе си одам, но не затоа што ми е жал за него и сакам да е среќен со друга, туку затоа што без оглед што ми мисли - тој мене не ме заслужува. И да, тоа воопшто не мислам дека е себично.
Како и да е, само од еден поглед не се откажувам од некој што го сакам. Ќе ме јаде цел живот помислата дека можеби било друго во прашање, а јас немоќна да истерам до крај сум заминала. Тоа не сум јас.
