Што ви недостига од детството?

  • Креатор на темата Креатор на темата Buci
  • Време на започнување Време на започнување
sto mi nedostiga pa samoto detstvo odnosno pak da bidam dete, da si igram so drugarkite, da se druzam, da se setam a najveke mladosta.
 
Начинот на кој размислуваш. Ете тоа најмногу ми фали. За ништо не се замараш, слободен си и сите работи поинаку ги гледаш. На пример кога гледаш цртан си го доживуваш како вистинско, а да не зборам како се чувствуваш кога си играш. Имаш супер моќи, го спасуваш светот, одиш во вселената и такви работи. И не се замараш со школо :/
 
Понекогаш ми фали некој да ми го чува стравот. Родителот секогаш го чува стравот на детето. Нели кога одиме на забар или на инекција, родителот не држи за рака и ни го чува стравот, ни кажува дека се ке биде во ред. Детето мора секогаш да е безгрижно, секогаш на прво место. Животот на детето е поважен од животот на родителот.
Сега е обратно. Сега сум спремен да го чувам стравот на другите. :)
 
Дружбите со прерано починатиот братучед. Излегувањата со него, слушањето музика, играњето нинтендо, поседоците, греењето покрај огнот во ладните зимски ноќи........
На второ место детските игри со другарите, фудбалот во училиштето, берењето зелени сливи, тепањето со снежни топки. Излегувањето со родителите и нивното држење за рака, чувството како да целиот свет се врти околу тебе, а ти само гледаш и се чудиш, притоа не претпоставувајќи што се те очекува во иднина. Фантазирањето до бесконечност и потајното надевање за негово остварување понатаму.
 
е...! детство кога беше тоа,
за ова сум пишувал и во други теми,на кои би им одговарало и друго име
на пример: животот на децата во скопските маала.
Секако за нас што сме пораснале во тие маала кои сега и ги нема.Го нема
тоа другарство,тој живот на улицата,на ширинките,кај чешмите,на реката,
на плажите,кај голубарите,на Калето и на излетничките места.
Тоа беше време на еднаквост,на разбирање,на почит,на пријателство,
на незавидност,на добро,на среќа и радост во заедничките игри.
Тоа беше време без мобилки во рацете и „марка“патики на нозете.
Тоа беше време на кришка леб со шеќер,попрскана со вода одозгора.
Тоа беше време на боси нозе во апостолки,паради и црвени марами.
Т оа беше време без спортски кладионици и апашки машини на среќа.
Во интерес на вистината имаше “улична“ фанта,каде ние деца ако се приближиме од љубопитност јадевме клоци, но имаше бегање на првата
појава на „марица“ по околните улици.
Најповеќе ми фали што не ги гледам сега децава да играт друштвени игри.
Ч Е Л И К ! колку деца ја игравме оваа игра,уште толку истата ја посматраа.
З М А Е В И ! сега во Скопје повеќе не летаат змаеви. Деца знаете ли како ги правевеме тие змаеви.Колку ли само трчање имаше ако се скинеше конецот.отиде змајот во друго маало.( а трчање имаше и по „плакати“ кои тоа време често се врлаа од двокрилнине авиони).
К А М А Ј ! најомолената игра на машките деца во секое мало.(само до стемнување) потоа се знае Борис Мајсторот „сто и една приказна “
миење нозе и во кревет. До утре до новата игра.
Ми фалат деновите од детството,косата од главата,4,6 и 7 на горната вил....
--- надополнето: 14 мај 2012 во 21:07 ---
е...! детство кога беше тоа,
за ова сум пишувал и во други теми,на кои би им одговарало и друго име
на пример: животот на децата во скопските маала.
Секако за нас што сме пораснале во тие маала кои сега и ги нема.Го нема
тоа другарство,тој живот на улицата,на ширинките,кај чешмите,на реката,
на плажите,кај голубарите,на Калето и на излетничките места.
Тоа беше време на еднаквост,на разбирање,на почит,на пријателство,
на незавидност,на добро,на среќа и радост во заедничките игри.
Тоа беше време без мобилки во рацете и „марка“патики на нозете.
Тоа беше време на кришка леб со шеќер,попрскана со вода одозгора.
Тоа беше време на боси нозе во апостолки,паради и црвени марами.
Т оа беше време без спортски кладионици и апашки машини на среќа.
Во интерес на вистината имаше “улична“ фанта,каде ние деца ако се приближиме од љубопитност јадевме клоци, но имаше бегање на првата
појава на „марица“ по околните улици.
Најповеќе ми фали што не ги гледам сега децава да играт друштвени игри.
Ч Е Л И К ! колку деца ја игравме оваа игра,уште толку истата ја посматраа.
З М А Е В И ! сега во Скопје повеќе не летаат змаеви. Деца знаете ли како ги правевеме тие змаеви.Колку ли само трчање имаше ако се скинеше конецот.отиде змајот во друго маало.( а трчање имаше и по „плакати“ кои тоа време често се врлаа од двокрилнине авиони).
К А М А Ј ! најомолената игра на машките деца во секое мало.(само до стемнување) потоа се знае Борис Мајсторот „сто и една приказна “
миење нозе и во кревет. До утре до новата игра.
Ми фалат деновите од детството,косата од главата,4,6 и 7 на горната вил....
 
Cistata detska ljubov.Onaa ljubov od celoto srce, posvetena na nesto, bez razlika dali e simpatija kon kuce devojce momce igracka ili sto i da e.Prosto, onaa iskrena detska ljubov bez nikakvi zadni idei.Cistiot um, bez nikakvi uzasni informacii od temninata vo svetov.
Ete samo toa go sakam .... sakam da si gi staam naocarite na neznite detski dusi.Onaka da go gledam svetot rozev, bezgrizen, srekjen, ubav ..................................... samo toa mi nedostiga i nisto povekje.
 
Ми недостигаат безгрижните денови поминати со брат ми, баба и дедо. Кога со брат ми правевме палати од еден куп ќебиња и столчиња...кога играв со алиштата и шминките од мајка ми и баба ми...кога се затворав во кујната на баба ми и дедо ми и не излегував со часови замислувајќи се дека сум мајка која цело време го заспива своето бебе ( а всушност моето бебе беше пластично шише наполнето со вода и обвиено со бела крпа). Ми недостига времето кога баба ми ми даваше да јадам во двор, лулајќи ме на лулашка и времето кога дедо ми секој ден ме пречекуваше со насмевка на училиште и кога со велосипед ме носеше до дома. Ми недостга времето кога со татко ми прв пат зборував за тоа што е родителска љубов и за тоа на што се се спремни родителите за своите деца. Времето кога мајка ми ќе ми го направеше најубавиот сендвич со домати и сирење кој го јадев надвор играјќи криенка. Ми недостига времето кога правевме приредби во маало, детските симпатии, скриените насмевки и лупањето на срцето кога ќе ја видиш симпатијата, времето кога одиш со другарките на местата каде што е симпатијата, а штом го видиш веднаш посакуваш да побегнеш од срам. Беа тоа прекрасни времиња. Времиња кога не беше ништо важно освен каде ќе се скриеш додека играш криенка. Време кога не се преоптоваруваш со ништо. Кога целиот страв исчезнува штом ќе се појават тие-нашите родители, баба, дедо. :)
 
Безгрижноста,дружбата,немањето потреба да се мисли на многу работи,слободата,детската невиност и наивност,искреноста,запишувањето во маалската продавничка за чипсови,мастики и слично,пиењето вода кај мене после граница пошто само јас бев на приземје...многу работи ми фалат,многу.
 
Anco напиша:
е...! детство кога беше тоа,
за ова сум пишувал и во други теми,на кои би им одговарало и друго име
на пример: животот на децата во скопските маала.
Секако за нас што сме пораснале во тие маала кои сега и ги нема.Го нема
тоа другарство,тој живот на улицата,на ширинките,кај чешмите,на реката,
на плажите,кај голубарите,на Калето и на излетничките места.
Тоа беше време на еднаквост,на разбирање,на почит,на пријателство,
на незавидност,на добро,на среќа и радост во заедничките игри.
Тоа беше време без мобилки во рацете и „марка“патики на нозете.
Тоа беше време на кришка леб со шеќер,попрскана со вода одозгора.
Тоа беше време на боси нозе во апостолки,паради и црвени марами.
Т оа беше време без спортски кладионици и апашки машини на среќа.
Во интерес на вистината имаше “улична“ фанта,каде ние деца ако се приближиме од љубопитност јадевме клоци, но имаше бегање на првата
појава на „марица“ по околните улици.
Најповеќе ми фали што не ги гледам сега децава да играт друштвени игри.
Ч Е Л И К ! колку деца ја игравме оваа игра,уште толку истата ја посматраа.
З М А Е В И ! сега во Скопје повеќе не летаат змаеви. Деца знаете ли како ги правевеме тие змаеви.Колку ли само трчање имаше ако се скинеше конецот.отиде змајот во друго маало.( а трчање имаше и по „плакати“ кои тоа време често се врлаа од двокрилнине авиони).
К А М А Ј ! најомолената игра на машките деца во секое мало.(само до стемнување) потоа се знае Борис Мајсторот „сто и една приказна “
миење нозе и во кревет. До утре до новата игра.
Ми фалат деновите од детството,косата од главата,4,6 и 7 на горната вил....
--- надополнето: 14 мај 2012 во 21:07 ---
е...! детство кога беше тоа,
за ова сум пишувал и во други теми,на кои би им одговарало и друго име
на пример: животот на децата во скопските маала.
Секако за нас што сме пораснале во тие маала кои сега и ги нема.Го нема
тоа другарство,тој живот на улицата,на ширинките,кај чешмите,на реката,
на плажите,кај голубарите,на Калето и на излетничките места.
Тоа беше време на еднаквост,на разбирање,на почит,на пријателство,
на незавидност,на добро,на среќа и радост во заедничките игри.
Тоа беше време без мобилки во рацете и „марка“патики на нозете.
Тоа беше време на кришка леб со шеќер,попрскана со вода одозгора.
Тоа беше време на боси нозе во апостолки,паради и црвени марами.
Т оа беше време без спортски кладионици и апашки машини на среќа.
Во интерес на вистината имаше “улична“ фанта,каде ние деца ако се приближиме од љубопитност јадевме клоци, но имаше бегање на првата
појава на „марица“ по околните улици.
Најповеќе ми фали што не ги гледам сега децава да играт друштвени игри.
Ч Е Л И К ! колку деца ја игравме оваа игра,уште толку истата ја посматраа.
З М А Е В И ! сега во Скопје повеќе не летаат змаеви. Деца знаете ли како ги правевеме тие змаеви.Колку ли само трчање имаше ако се скинеше конецот.отиде змајот во друго маало.( а трчање имаше и по „плакати“ кои тоа време често се врлаа од двокрилнине авиони).
К А М А Ј ! најомолената игра на машките деца во секое мало.(само до стемнување) потоа се знае Борис Мајсторот „сто и една приказна “
миење нозе и во кревет. До утре до новата игра.
Ми фалат деновите од детството,косата од главата,4,6 и 7 на горната вил....
Кликни за повеќе...
,,,,,e totalka me raspameti choek,,,,,,,sekoja chest ,,,,deneshnive deca ,,,, posebno toa kamaj ,,, pojma nemaat shto e ,,,,ushte ednash ,,,bravo za boldiranoto,,,(y),,,,,,,,i po nekoja sopka ,,,i rascepeno koleno,,,,:cuc:
 
Другарките...Кога се учев да возам ролери и паѓав ама бев упорна и научив.Кога со татко ми се возевме во колата,онака,без грижа колку е скап бензинот.Кога не пушев и ми сметаше чадот од цигарите и го молев татко ми да на пуши.Ми фалат приказните на баба ми,дедо ми,наивната верба во тоа дека се ќе биде во ред,Ѕвон на мтв 1,картун нетворк,народните приказни со Ѓорѓи Колозов,летните одмори со мајка ми татко ми и сестра ми,чоколино,споменарот во кој ги криев сите тие ''тајни'' и симпатии.Екскурзиите со наставничките и одделението,кога не редеа во редица за рака двајца по двајца :) кога станував сабајле,се топлев пред каминот и заминував надвор,на училиште или било каде без да се нашминкам и без да размислам што ќе облечам.Чекањето на снегот за да направам Снешко во дворот,чекањето на Нова година со надеж дека на телевизија ќе има некој интересен филм или цртан.

Е денес за жал децата тој драгоцен период кој е многу краток,го трошат на фејсбукот,се секираат зошто не им растат ц*цките,брзаат што порано да смуваат некој,да фатат дечко,да го осетат првото пијанство,да пушат трева.Зошто?Стварно ми е многу жал што голем дел од денешните девојчиња на 13 години ги облекуваат првите штикли, го ставаат првиот кармин,ја палат првата цигара и едвај чекаат да станат жени.Не дека ние не сакавме да пораснеме,ама барем почуствувавме нешто што цел живот ќе ни недостасува-сме биле дечиња.
 
Бабите и двете многу ми недостигаат.. со нив израснав, а многу брзо си заминаа од овој свет..
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom