- Член од
- 29 јуни 2005
- Мислења
- 1.284
- Поени од реакции
- 14
Mnogu dobari pouchen tekst :
Евроентузијасти под опсада
Автор: Цветин Чилиманов
Во хаотичните денови околу Букурешт, кога цела нација беше на лекарства за смирување и секои 15 минути се менуваа работите „ќе нè примат“, „нема да нè примат“, со колегите од македонските медиуми на самитот стигнавме неколку минути да поплачеме и на туѓ гроб. Украинскиот претседател Виктор Јушченко, опкружен со огромна свита советници и функционери, со уште поголема маса фоторепортери и новинари, кои трчаа пред него, двапати помина низ новинарската сала во Палатата во Букурешт. Покрај нас поминуваше човекот што и крв проплука (буквално) за да ја пикне својата земја во цивилизираното друштво на Европа. Седење на барикади, соочување со специјалци, труење со отров подметнат од Кремљ од кој надворешноста му остана трајно нагрдена - сето тоа за да се обиде да ѝ даде иднина на Украина.
И, како го пречекаа во Букурешт? Германија и (се разбира) Франција оценија дека Украина и Грузија не ги исполниле условите за да почнат преговори за членство во НАТО, по што, заедно со Македонија, овие две земји беа најголеми губитници на самитот. Нормално, единствената здраворазумска сила што притискаше за приемот на Украина и на Грузија во НАТО, САД, се најде надгласана од викенд-членови како Франција и Германија - земји што се први за пиење кафе на конференциите, а последни за испраќање војници што навистина ќе се борат во мисиите на НАТО.
Епилогот е јасен. Европа покажа слабост, а некој ќе се најде таа празнина да ја пополни. Во случајов - Русија. Русите, кои крајно неспортски го прифатија распаѓањето на нивната империја, се обидуваат да се претстават како земја во подем, која се враќа на светската сцена и која може да се наметне како алтернатива на западниот модел. Мал проблем е што руски модел не постои. Рускиот концепт, за изградба на руското економско чудо(виште), е да ставиш претседател исповрзан со тоталитарната тајна полиција на чело на државата, кој ќе ги разбие другите партии и ќе ги преземе медиумите. Да го оставиш да ја подели економијата по олигархиски линии и потоа да си живееш од нафтата. Да беше рускиот модел применлив во други држави, Македонија денес ќе беше богата земја. Сакаш претседател-интимус на тајните служби? Го добивме, барем за уште неколку месеци. Сакаш олигарси под негова контрола? Нема проблем. Но бидејќи овој систем сам по себе не функционира, за да се одржи му е потребна нафта. Русија ја има, Македонија и Грузија ја немаат. Затоа алтернативата за овие земји е да тргнат по потешкиот пат, реформи, отворено стопанство и трговија, образование, владеење на правото, демократија, декомуњаризација. Патот што го поминаа речиси сите други руски сателити.
Самото тоа што земји како Грузија, Украина, Македонија се обидуваат да го сменат таборот, да прејдат кон спротивната страна, значи отворање сезона на отстрел на реформските сили од страна на луѓето на кои досега камилите убаво им се растоварале во стариот систем. Тие по правило ги држат полицијата, политиката, медиумите, судството. Да се тргне против нив значи однапред да си резервираш парцела, сеедно дали ќе те снајде труење со диоксин, руски проектил по глава, ќе ти се расипат сопирачките или нешто трето. Тука Европа би требало да биде катализаторот на промените, гарант дека и реформските сили имаат на кого да се потпрат, ако нивните противници се потпрат врз тенкови, мафија, судство... Со европска поддршка, промените во соседните земји би траеле многу покусо и би биле многу побезболни. Со вртење на грбот, кое Европа го направи во Букурешт, ги препушти овие земји на мафијата, на хаосот, на агресијата. Европските земји што знаат што е руска чизма се јавија. Балтичките републики заедно со Полска потпишаа заедничка декларација во која ја повикаа Европската Унија да направи нешто. Тие, и земјите што се обидуваат да влезат во Европа, се бранителите на европската солидарност денес (не на лажната солидарност на Европа со некаква Грција). Граничните земји знаат дека Европа не може да не се шири - самото тоа што е богата, развиена, со среќни и задоволни луѓе, ја прави заразна за соседите. Соседите, пак, кои сакаат работите да си останат како што и досега си биле, ќе се обидуваат со сила да ја задржат. Тоа сите го знаат, освен бирократите во Брисел, кои велат „не можеме“, „не умееме“, „слаби сме“. Брисел - таму денес се евроскептиците.
Вилијам Кристол својата вчерашна колумна во „Њујорк тајмс“ ја почна со мал историски потсетник. Кристол наведува како во далечната 1921 година, Грузија, која успеала да си прогласи независна република, се нашла нападната од Советска Русија. Грузијците, како што е ред кога те гази некој десетпати посилен, се пожалиле во Лигата на народите, бледа и бескорисна организација, претходник на денешните бледи и бескорисни Обединети нации. Оттаму барем добиле чесен одговор без лажна надеж: „Лигата на народите не може да ви испрати материјална помош. Нашето морално влијание, кое е силно орудие кога ќе се употреби врз цивилизирани држави, веројатно нема да има никакво влијание врз Советска Русија“. Грузијците љубезно се заблагодариле на моралната поддршка и останале под советска окупација до 1991 година. Доколку Европа (и САД) мислат и овојпат да ги остават на цедило, би било чесно веднаш да им кажат.
Евроентузијасти под опсада
Автор: Цветин Чилиманов
И, како го пречекаа во Букурешт? Германија и (се разбира) Франција оценија дека Украина и Грузија не ги исполниле условите за да почнат преговори за членство во НАТО, по што, заедно со Македонија, овие две земји беа најголеми губитници на самитот. Нормално, единствената здраворазумска сила што притискаше за приемот на Украина и на Грузија во НАТО, САД, се најде надгласана од викенд-членови како Франција и Германија - земји што се први за пиење кафе на конференциите, а последни за испраќање војници што навистина ќе се борат во мисиите на НАТО.
Епилогот е јасен. Европа покажа слабост, а некој ќе се најде таа празнина да ја пополни. Во случајов - Русија. Русите, кои крајно неспортски го прифатија распаѓањето на нивната империја, се обидуваат да се претстават како земја во подем, која се враќа на светската сцена и која може да се наметне како алтернатива на западниот модел. Мал проблем е што руски модел не постои. Рускиот концепт, за изградба на руското економско чудо(виште), е да ставиш претседател исповрзан со тоталитарната тајна полиција на чело на државата, кој ќе ги разбие другите партии и ќе ги преземе медиумите. Да го оставиш да ја подели економијата по олигархиски линии и потоа да си живееш од нафтата. Да беше рускиот модел применлив во други држави, Македонија денес ќе беше богата земја. Сакаш претседател-интимус на тајните служби? Го добивме, барем за уште неколку месеци. Сакаш олигарси под негова контрола? Нема проблем. Но бидејќи овој систем сам по себе не функционира, за да се одржи му е потребна нафта. Русија ја има, Македонија и Грузија ја немаат. Затоа алтернативата за овие земји е да тргнат по потешкиот пат, реформи, отворено стопанство и трговија, образование, владеење на правото, демократија, декомуњаризација. Патот што го поминаа речиси сите други руски сателити.
Самото тоа што земји како Грузија, Украина, Македонија се обидуваат да го сменат таборот, да прејдат кон спротивната страна, значи отворање сезона на отстрел на реформските сили од страна на луѓето на кои досега камилите убаво им се растоварале во стариот систем. Тие по правило ги држат полицијата, политиката, медиумите, судството. Да се тргне против нив значи однапред да си резервираш парцела, сеедно дали ќе те снајде труење со диоксин, руски проектил по глава, ќе ти се расипат сопирачките или нешто трето. Тука Европа би требало да биде катализаторот на промените, гарант дека и реформските сили имаат на кого да се потпрат, ако нивните противници се потпрат врз тенкови, мафија, судство... Со европска поддршка, промените во соседните земји би траеле многу покусо и би биле многу побезболни. Со вртење на грбот, кое Европа го направи во Букурешт, ги препушти овие земји на мафијата, на хаосот, на агресијата. Европските земји што знаат што е руска чизма се јавија. Балтичките републики заедно со Полска потпишаа заедничка декларација во која ја повикаа Европската Унија да направи нешто. Тие, и земјите што се обидуваат да влезат во Европа, се бранителите на европската солидарност денес (не на лажната солидарност на Европа со некаква Грција). Граничните земји знаат дека Европа не може да не се шири - самото тоа што е богата, развиена, со среќни и задоволни луѓе, ја прави заразна за соседите. Соседите, пак, кои сакаат работите да си останат како што и досега си биле, ќе се обидуваат со сила да ја задржат. Тоа сите го знаат, освен бирократите во Брисел, кои велат „не можеме“, „не умееме“, „слаби сме“. Брисел - таму денес се евроскептиците.
Вилијам Кристол својата вчерашна колумна во „Њујорк тајмс“ ја почна со мал историски потсетник. Кристол наведува како во далечната 1921 година, Грузија, која успеала да си прогласи независна република, се нашла нападната од Советска Русија. Грузијците, како што е ред кога те гази некој десетпати посилен, се пожалиле во Лигата на народите, бледа и бескорисна организација, претходник на денешните бледи и бескорисни Обединети нации. Оттаму барем добиле чесен одговор без лажна надеж: „Лигата на народите не може да ви испрати материјална помош. Нашето морално влијание, кое е силно орудие кога ќе се употреби врз цивилизирани држави, веројатно нема да има никакво влијание врз Советска Русија“. Грузијците љубезно се заблагодариле на моралната поддршка и останале под советска окупација до 1991 година. Доколку Европа (и САД) мислат и овојпат да ги остават на цедило, би било чесно веднаш да им кажат.
