Религиска промоција

[Al Khalid]

Мене не-но многу има...многу имааааа се игоре-па знаеш ли ти ШТО ЗНАЧИ да организираш држава чија основ и Темел е РЕЛИГИЈА,чии ЗАКОНИ се оттаму-КАТАСТРОФА и светска закана(потенцијална).

Навистина?

 

[Фан на Интер]

E KAKO KE JA SMENI NEKOJ NACIONALNOSTA AJ OBJASNI

Значи и националноста како и религијата е ствар на избор според тебе и сето тоа се сведува на Религиска и Национална пропаганда т.е си ги мериме на кој му е поголем и кој повеќе ке убеди ...

Според твоиве коментари Историјата губи на вредност и станува само една прикаска која што се менува во зависност од политичкото и националното убедување.

Викаш националноста може да се смени најлесно со самиот попис:pos2:А што правиме ако забораваат да направат ПОПИС дали ќе бидеме национално обезличени и нема да знаеме што сме:nesvest:

 

[Lurtz]

Пописите уште во СФРЈ биле средство за добивање одредени права, тогаш и се формира уште една (по тоа е и екс-ју феномен и збир на апсурдни идеологии) единствена во светот националност -муслиман. Кој есап го имал Тито (и УСА како лидер на проектот преку неповратна помош), може само да се претпостави. Преку попис се добиваат права на име не националност за република наместо покраина, за право за еден од официјалните јазици, учење...на име на религија се добиваат други подобности...а помеѓу 2 пописи се вршат активности во одредени области. Тоа е за јавноста познат механизам, помалку познато е дека за попис се попишува со копија документи од странство и слични малверзации...так се стигнува до посакуваните цели. Да не навлегуваме во пописите (и начините за манипулација), факт е дека и националноста е предмет на манипулации, посебно регионите од долниот дел на тетовско, преку гостиварско, до струшко.

 

[Фан на Интер]

Пописите уште во СФРЈ биле средство за добивање одредени права, тогаш и се формира уште една (по тоа е и екс-ју феномен и збир на апсурдни идеологии) единствена во светот националност -муслиман. Кој есап го имал Тито (и УСА како лидер на проектот преку неповратна помош), може само да се претпостави. Преку попис се добиваат права на име не националност за република наместо покраина, за право за еден од официјалните јазици, учење...на име на религија се добиваат други подобности...а помеѓу 2 пописи се вршат активности во одредени области. Тоа е за јавноста познат механизам, помалку познато е дека за попис се попишува со копија документи од странство и слични малверзации...так се стигнува до посакуваните цели. Да не навлегуваме во пописите (и начините за манипулација), факт е дека и националноста е предмет на манипулации, посебно регионите од долниот дел на тетовско, преку гостиварско, до струшко.

Ova ti e dosta tendeciozno demek samo vo Tetovsko Strusko i Strusko Nacionalnosta moza de se smeni i nigde na drugo mesto vo svetot a sto e so Strumicko, Probistipsko, ili podobro kazjano cel Istok otade vardar Spaska Mitrova i slicni, kaj isceznaa Makedoncite od Pirinska Makedonija ako gi imalo, kaj iscezna iselenicite po ceska i slovacka za vreme na gragjanskata vojna vo Grcija, kaj se Makedoncite od Egejot koj sto ostanaa vo Grcija nemislis valjda deka se samo 10000 a drugite narpotiv se najgolemi pobornici protiv Makedonija. Jas tuka da pojasnam Nacionalnost e najgolem mehanizam na kontrola na edna zaednica i nejzina Manipulacija. Prilicno nova tvorba 18ti vek e sozdaden Nacionalizmot i nacionalnosta porano postoele pleminja etnicki zaednici nikako nacionalni ama jbg dor ima ovaca bice i vune ....Religiska i Nacionalna probaganda se najgolemi na svet a najloso e koga tie dve ke se spojat kako vo Makedonskiot i Srpskiot pa i Grckiot slucaj imeno Makedonskata nacionalnost e kopija na Srpskata i Grckata kade poagja od Religiozna naconalnost

 

[Lurtz]

Ova ti e dosta tendeciozno demek samo vo Tetovsko Strusko i Strusko Nacionalnosta moza de se smeni i nigde

За тој дел знам од лични искуства од терен, источна не сум бил активен во тој дел, но фино што потсети на тие случаи, имало значи и таму појави како и тука. Сепак во овој дел што го спомнав се работи за тукуречи цели села.

An early example of the use of the word "nation" in conjunction with language and territory is provided in 968 by Liutprand, bishop of Cremona, who, while confronting Nicephorus II, the Byzantine emperor on behalf of his patron Otto I, Holy Roman Emperor, declared:

"The land...which you say belongs to your empire belongs, as the nationality and language of the people proves, to the kingdom of Italy.'" (Emphasis added.)[9]
​

Although Liutprand was writing in Latin, his native tongue was Lombard, a Germanic language.
A significant early use of the term nation, as natio, was at mediaeval universities (see: nation (university)), to describe the colleagues in a college or students, above all at the University of Paris, who were all born within a pays, spoke the same language and expected to be ruled by their own familiar law. In 1383 and 1384, while studying theology at Paris, Jean Gerson was twice elected procurator for the French natio (i.e. the French-born Francophone students at the University). The division of students into a natio was also adopted at the University of Prague, where from its opening in 1349 the studium generale was divided among Bohemian, Bavarian, Saxon and Polish nations.

Инаку за манипулациите со одредени групи и села еве овде
http://www.makedonskosonce.com/broevis/2002/sonce438/Tekst08.htm

Во Центар Жупа на еден дел од попишаните кои се изјасниле како Македонци- Муслимани, одредни луѓе им ги копирале пописниците за да подоцна им вршат притисок. Во куќите каде што луѓето не се образовани, односно не се еманципирани, или пак се постари и незапознаени со националниот статус, попишувачите попишувањето го вршеле со молив, за подоцна да ги попишат како Турци или Албанци.
Отсекогаш сме се залагале против промена на каков било симбол, против промена на знамето на РМ. На тие кои се залагаат за соживот не треба да им пречат симболите на една држава. Секој кој се чувствува како граѓанин на РМ без разлика на која нација и припаѓа треба да ја почитува државата, а со тоа ќе ја покаже лојалноста кон државата.

@Exlexmk, се извинувам за малку поопширното пишување за попис и етнос, но ова во склоп на претходната страна (објаснување дали некој мења и национална припадност...а вера и националност се менуваат помалку според слободна волја, повеќе под притисок или одредени бенефиции и поволности).

 

[smart ass]

Пропаганда

 

[Lurtz]

Пропаганда

најверојатно мисли -љубовта е мојот опиум...сиров

 

[џо!]

ЊТФ ? ? ?

-Луѓе уше се препираат за религија???
Grow up...=.=
Ни Исус , ни Мохамедот не пропагирале за создавање на религија.
Ни Мојсеј ни Буда. . .
Најдете си хоби кога веќе не сте доволно моќни за да ги спознаете вашите амбиции во животот.

 

[Фан на Интер]

Во Центар Жупа на еден дел од попишаните кои се изјасниле како Македонци- Муслимани, одредни луѓе им ги копирале пописниците за да подоцна им вршат притисок. Во куќите каде што луѓето не се образовани, односно не се еманципирани, или пак се постари и незапознаени со националниот статус, попишувачите попишувањето го вршеле со молив, за подоцна да ги попишат како Турци или Албанци.
Отсекогаш сме се залагале против промена на каков било симбол, против промена на знамето на РМ. На тие кои се залагаат за соживот не треба да им пречат симболите на една држава. Секој кој се чувствува како граѓанин на РМ без разлика на која нација и припаѓа треба да ја почитува државата, а со тоа ќе ја покаже лојалноста кон државата.

I vo dvata slucai se raboti za manipuliranje so naselenieto post ne se ni edno ni drugo nego se Torbeshi muslimani da naglasam dodeka Makedonskata nacija e stvorena kako reper na Grckata , Srpskata na baza na Teritorija i pripadnost kon edna religija vo konkretniov slucaj Makedonci = Narod sto ja naseluval Teritorijata na oblasta Makedonija i bile Hristijani po Veriispovest neznam sega sto tuka gi mesas Torbesite koi sto vrska nemaat so Makedonskiot Hristijanski nacionalizam

 

[Lurtz]

ЊТФ ? ? ?

-Луѓе уше се препираат за религија???
Grow up...=.=
Ни Исус , ни Мохамедот не пропагирале за создавање на религија.
Ни Мојсеј ни Буда. . .
Најдете си хоби кога веќе не сте доволно моќни за да ги спознаете вашите амбиции во животот.

Што пропагирале ако не религија?

--- надополнето ---

I vo dvata slucai se raboti za manipuliranje so naselenieto post ne se ni edno ni drugo nego se Torbeshi muslimani da naglasam dodeka Makedonskata nacija e stvorena kako reper na Grckata , Srpskata na baza na Teritorija i pripadnost kon edna religija vo konkretniov slucaj Makedonci = Narod sto ja naseluval Teritorijata na oblasta Makedonija i bile Hristijani po Veriispovest neznam sega sto tuka gi mesas Torbesite koi sto vrska nemaat so Makedonskiot Hristijanski nacionalizam

Ти посочив пример пошто прашуваше дал може да се мења националност. А дал македонците се доселени тука...во областа Македонија, то е интересна теза за историја...овде се збори за религија и пропаганда на одредени религии, не за национална.

 

[Фан на Интер]

Отсекогаш сме се залагале против промена на каков било симбол, против промена на знамето на РМ. На тие кои се залагаат за соживот не треба да им пречат симболите на една држава. Секој кој се чувствува како граѓанин на РМ без разлика на која нација и припаѓа треба да ја почитува државата, а со тоа ќе ја покаже лојалноста кон државата.

Da no i simbolite na edna Drzjava koja e multinacionalna multi religiska treba i taka da se crtaat i iscrtuvaat nemozj na 1000ka jas da nosam nonstop Bogorodici vo Dzep moze sum Musliman mozje Ateist Budist Komunist toa ne e vo sklop so moeto veruvanje a ti me primoruvas t.e me siluvas na samo za tebe poznat nacin,Za da Eden simbol na novoformirana drzjava kako sto e Makedonija da bide pocituvan i prifaten od site nejzini gragjani treba da bide izbran od site nejzini Grgani ne nametnat kako vo slucajov so Makedonija

 

[Lurtz]

Еве нешто за навлегување на исламот на балканот

Колонизација на муслиманите

Процесот на колонизација на муслиманите на Балканот се одвивал истовремено со османлиските освојувања. Целта на овие организирани преселувања на луѓе од Мала Азија била да се воспостават институциите на новата власт и да се организира животот на освоените територии. Во градовите биле сместувани претставниците на османлиската световна и верска администрација (санџак-бегови, кадии, имами, муезини и др.), а во градските тврдини воените гарнизони. Во овие први бранови на колонизација селата на Балканот останале незасегнати. Исто така, од почетокот на XV век па се до средината на XVI век османлиските власти спроведувале и масовно населување на Јуруци (номадско-сточарско население) од Анадолија. Јуруците биле населувани по големите речни долини на Балканот по кои врвеле и најзначајните комуникации и нивна главна задача била да ги обезбедуваат. Од турските дефтери дознаваме дека големи јуручки санџаци биле формирани во Овчеполието и во околината на Солун. Доселениците доаѓале со своите семејства и тие со себе ја донеле својата вера, обичаи, навики, културни практики и сл. На тој начин во социјалната и во културната сфера на народите на Балканот започнале да влегуваат нови елементи.

Исламизација на христијаните

Мерките на колонизација што ги спроведувала Османлиската Империја на Балканот не биле доволни во зацврстување на власта во новосвоените територии. Од тие причини државата започнала да спроведува политика на исламизација - преведување во ислам на христијанското население. Исламот бил новата монотеистичка религија која на Балканот ја донеле Османлиите. Нивната света книга била Коранот во која биле запишани зборовите на Алах пренесени преку пророкот Мухамед. Припадниците на исламската религија се нарекувале муслимани.

Во Османлиската држава муслиманите биле сметани за полноправни граѓани и имале поголеми права и привилегии во однос на припадниците на другите религии. Да се биде муслиман значело побрзо социјално и економско прилагодување и напредување во државниот систем, работа во државните служби, служење во војска, помали даноци, стекнување високи места во власта и сл. Од друга страна, христијаните и Евреите биле сметани за граѓани “од втор ред”. Тие плаќале поголеми даноци, а како “неверници” немале право да вршат државни и воени служби, ниту пак да сведочат во судовите против муслиманите и др. Во секојдневниот живот тие немале право да носат оружје, да се облекуваат во определена облека, да одат во амами кога тоа го правеле муслиманите и др. Во такви социо-економски услови “доброволното” преминување во ислам за голем број немуслимани претставувало единствен сигурен начин да се одбегне дискриминацијата и да се добие статус на полноправен член на општеството.

Освен “доброволната” имало и присилна исламизација изразена низ земање на деца (познатиот данок во крв – девширме) за потребите на јаничарскиот корпус на османлиската војска, кои потоа биле преведувани во ислам и претворани во фанатични борци за новата вера; рушење на цркви и на нивно место градење на џамии; грабење на жени и девојки кои потоа биле насилно мажени за муслимани; повремени акции за масовно исламизирање на месното христијанско население особено во делови од западна и југоисточна Македонија.

Пресудна улога во попречувањето на масовната исламизација во Македонија имал народниот отпор. За широките народни слоеви преминувањето во ислам било еднакво со неверништво и предавство. Ваквото сфаќање го негувала христијанската црква и таа со нејзиното делување во голема мера придонела да се оддржи народниот дух.

Примери за жесток отпор против исламизацијата наоѓаме во житијата на македонските маченици: Ѓорги Кратовец и Злата Мегленска. Ѓорги Кратовец, кој одбивал да го прифати исламот, бил фрлен во зандани под изговор дека го напаѓал исламот и бидејќи не се откажувал од својата вера турските власти го спалиле на клада. Од житието за Злата Мегленска дознаваме дека оваа млада девојка била грабната од Османлиите и била принудувана да го прифати исламот и да се омажи за еден од нив. И покрај заканите од грабнувачите и молбите од нејзините родители и сестри да се покори, таа не сакала да ја смени својата вера, заради што била измачувана и на крајот обесена. Моштите на Злата ги сочувале нејзините соселани, а таа како светица била живописувана во македонските манастири и цркви.

Процесот на исламизација на Балканот се случувал низ целиот период на османлиското владеење, а својот зенит го достигнал во втората половина на XVI век. Најмасовни размери имал на териториите на денешна Босна, Албанија, Македонија и Бугарија. Според податоците од турските пописни дефтери се смета дека до крајот на XVI век во Македонија околу 25% од градското и 3% од селското население ја прифатило новата вера или приближно меѓу 50.000 и 60.000 лица. Исламизираните Македонци од Западна Македонија денес се познати под името Торбеши или Македонци-Муслимани. И покрај прифаќањето на новата вера ова македонско население го зачувало својот јазик и идентитет. Исламизацијата која се одвивала во текот на целиот османлиски период не успеала драстично да го промени православниот верски идентитет на македонското население.

Крипто-христијанство (двоверство)

Прифаќањето на исламот не претставувал ниту брз ниту лесен процес за луѓето кои станале муслимани. Оттука, голем дел од лицата што го прифатиле исламот долго време по конверзијата продолжувале тајно да ја практикуваат христијанската вера. Тие во своите домови ги употребувале своите христијански имиња, ги крстеле децата и ги празнувале христијанските празници, додека во јавниот живот се претставувале како вистински муслимани, оделе во џамија, ги користеле своите муслимански имиња и ги празнувале муслиманските верски празници. Еден Сулејман можел да биде познат и како Константин, а еден Мустафа како Петко. Еден турски телеграфист во Албанија, во почетокот на дваесеттиот век забележал: “Мухамеданците овде не се вистински мухамеданци, ниту христијаните се вистински христијани”. Уште повпечатливо одговориле некои селани од западна Македонија кога биле прашани од која вера се: “ние сме муслимани, но на Богородица”. Ова т.н. криптохристијанство се одржало на Балканот и по заминувањето на Османлиите.

Промени во урбаната архитектура

Распространувањето на новата култура довело и до промена на физиономијата на градовите кои се повеќе добивале исламско-ориентален карактер. Во сите поголеми и познајчајни градови на Балканот (Скопје, Сараево, Софија, Солун) во XV и XVI век биле изградени: џамии, амами, анови, безистени, текии, турбиња (гробници) и др.

Многу често новите џамии биле градени врз темелите на средновековните цркви или пак постоечките цркви биле претворани во џамии. Во времето на султанот Селим I (1512-1520), најголемите македонски храмови, катедралната црква Св. Софија и Климентовиот манастир Св. Пантелејмон во Охрид биле претворени во џамии, а на местото на манастирот Св. Ѓорги Горг во Скопје, уште од 1428 година се извишува Султан Муратовата џамија. Во негово време биле разурнати и повеќе манастири меѓу кои: полошкиот Св. Ѓорѓи, реканскиот Св. Арангел и др.

Градењето нови цркви, посебно во градовите, им било забрането на христијаните, додека нивното поправање или доградување било регулирано со низа од строги прописи. На пример, не смеел да се наруши ниту изгледот ниту димензиите на стариот објект, а влезната врата не смеела да биде повисока од еден метар и дваесет сантиметри, поради што таа најчесто била вкопувана во земја. Типичен пример за тоа е влезот на црквата Св. Спас во Скопје. Особено интересна е и забраната за употребата на црковните ѕвона која важела за целата Османлиска империја. Лишени од употребата на ѕвоната, христијаните, како што сведочат современите патници, се досетувале на различни начини. Наместо ѕвоно била користена штица по која се удирало со чекан или пак се удирало по бронза.

Потисната од градските средини културата на македонските христијани продолжила да се негува и развива во оддалечените и непристапни манастирски средишта.

МИЛЕТ СИСТЕМОТ ВО ОСМАНЛИСКАТА ИМПЕРИЈА

Милетите во Османлиската Империја

Султанот Мехмед II кој поради освојувањето на Константинопол (Цариград, Истанбул) бил наречен Фатих (Освојувач), на христијаните и на Евреите, кои имале свои свети книги Библијата и Талмудот, односно биле народи од Книга, им дозволил и понатаму да ја практикуваат својата религија преку своите верски институции. На тој начин започнал да функционира милет системот во Османлиската империја.

Зборот милет е од арапско потекло (ар. millet) и означува: народност, заедница, нација, националност. Со овој поим во Османлиската Империја се означувале луѓе дефинирани според нивната верска припадност. Од XV век Османлиската Империја признавала три милети: Рум милетот, Ермено-грегоријанскиот милет (и двата православни) и Еврејскиот милет. Овие верски дефинирани заедници на луѓе имале одредени права, имале свој совет и свој верски водач. Најважни и најзначајни права на секој милет биле правото да го ползува својот јазик, да ја исповеда својата вера, да ја развива својата култура и да формира свои образовни институции. Сферите во кои милетот имал речиси целосни овластувања биле од верски и од световен карактер, како што биле склучување бракови, разводи, наследства и разни други граѓански прашања во кои биле инволвирани само немуслиманите. Милетот бил претставуван од водачот кој бил одговорен пред властите за собирање на даноците од неговата заедница и за нивното добро однесување.

Милет системот и неговото значење за немуслиманите

Милет системот им дозволувал на немуслиманските верски заедници во Османлиската Империја да живеат во согласност со своите традици и да го зачуваат своето културно наследство. Овој систем, всушност, може да се третира како посебна верска држава во рамките на османлиската супер држава. Властите во однос на немуслиманите ја прифатиле улогата на еден вид полициска сила која се грижела за јавниот ред и мир, додека преку системот на милетите добар дел од верските и граѓанските прашања бил оставен во рацете на религиозните заедници. На тој начин животот на различните етно-јазични и верски заедници во османлиското општество бил регулиран не толку од државните закони колку од старите обичаи и практики што ги наследувал. Се до втората половина на XVIII век милетите продуцирале религиски универзализам и единство.

Милетите и раѓањето на нациите

Верскиот карактер на милетите бил нарушен во XIX век под влијание на западните идеи за нацијата. Елитите на милетските заедници прифаќајќи ги тие идеи постепено започнале да ги истакнуваат својот јазик, своите обичаи и традиции својствени за нивните групи. Тие започнале да работат во согласност со политичките аспирации на својата етничка или лингвистичка група, обидувајќи се да ги скршат религиските рамки на милетот и да изградат солидарност со луѓето кои зборуваат ист јазик и споделуваат иста култура. На тој начин во православниот милет започнале да се нагласуваат етничката припадност и посебност.

Овие стремежи кај македонскиот народ се појавиле во почетокот на XIX век кога Јоаким Крчовски и Кирил Пејчиновиќ ги напечатиле и првите книги на македонско наречје со примеси од црковно-словенскиот јазик. Во истиот период Теодосиј Синаитски во Солун отворил печатница во која бил испечатен и првиот буквар Началное учение составен од архимандритот Анатолиј Зографски. Во втората половина на XIX век движењето за воведување на словенски јазик во црквите во Македонија и народен јазик во училиштата се засилило уште повеќе. Повеќе македонски преродбеници, меѓу кои: Партениј Зографски, Димитар Македонски, Кузман Шапкарев и др. започнале да објавуваат учебници напишани на македонско наречје со примеси од црковно-словенскиот јазик и од јазикот на кој тие самите зборувале. Во 1880 година, Ѓорѓија Пулевски го објавил првиот дел од првата граматика на народен македонски јазик. На тој начин кај народот започнала да се буди и да се зацврстува македонската национална свест. Македонскиот народ се помасовно се вклучувал во преродбенскиот процес истакнувајќи ја својата посебност во однос на останатите православни народи во Османлиската Империја.

 

[Фан на Интер]

Што пропагирале ако не религија?

--- надополнето ---

Ти посочив пример пошто прашуваше дал може да се мења националност. А дал македонците се доселени тука...во областа Македонија, то е интересна теза за историја...овде се збори за религија и пропаганда на одредени религии

Ne rekov deka se doseleni samo kazjav deka kako e prifaten terminot Makedonec i sto uslovi trebalo eden da gi ispolnuva za da se smeta za Makedonec sega odednas uslovite se menjaat i toa mi e nesvatlivo , Znaci nacija spored mene sto nemozje da se menja nego i nepostoi postoi samo religija etnicka pripadnost a dravite bi trebalo da prestavuvaat socijalni drustva nikako nacionalni konzervativni tvorbi. Jugoslavija toa i bila socijalno drustvo na narodi i narodnosti a na Balkan kade sto uste edno godisno dete se doji i se raste so doza na nacionalizam nikakvo drugo drzavno ureduvanje nemozje da opstoi poveke od 50 godini t.e edna generacija

 

[Lurtz]

За црквите и христијанството

ЦРКОВНИТЕ ИНСТИТУЦИИ НА БАЛКАНОТ ВО ВРЕМЕ НА ОСМАНЛИСКОТО ВЛАДЕЕЊЕ

Цариградската Патријаршија

По освојувањето на Константинопол и конечното уништување на Византиската Империја, султанот Мехмед II, почитувајќи го правото на православните христијани да ја исповедаат својата вера, донел одлука илјадагодишната Цариградска Патријаршија да продолжи да функционира. Со тој чин, Цариградската Патријаршија продолжила непречено да го применува своето наследно право на универзална/вселенска црква за сето време на османлиското владеење и да се смета за врховен арбитар во внатрешниот живот на другите автокефални православни цркви. Покрај извршувањето на духовните функции, Патријаршијата преку милет системот била вовлечена и во политиката и администрацијата, како глас на православните поданици на Империјата. Патријархот бил водач на целокупниот православен милет и лично одговарал пред султанот за собирањето даноци од христијаните и за однесувањето на своите верници.

Со тек на време дошло до зголемување на финансиските и етичките проблеми внатре во Патријаршијата. Тоа се гледало и од честите промени на патријаршискиот престол. На пример, ако во XVI век на патријаршискиот престол се измениле само деветнаесет патријарси веќе во следниот век нивниот број изнесувал дури шеесет и еден. Се поголемата корупција во редовите на Патријаршијата се совпаднала со подемот на група богати и западно образовани грчки семејства од Цариград, познати како фанариоти (според делот на градот во кој живееле - Фанар). Тие станале посредници на највисоките нивоа на османлиската администрација и започнале да доминираат во световните служби на Патријаршијата.
Еве како учениот Византиец од XV век, Георгиј Сфранцес, ја опишал средбата меѓу цариградскиот патријарх Генадиј Схолариј и султанот Мехмед II: “…бидејќи (Мехмед II) сакал да постапи како владетел на Градот (Константинопол) како што правеле и христијанските цареви тој го поканил патријархот да седне и да јаде со него. И кога патријархот дошол тиранинот го пречекал со почит и откако долго разговарале меѓу себе, тој ветил дека ќе му даде на патријархот многубројни подароци. Штом наближило времето патријархот да замине од дворецот султанот станал со него, му го дал на дар скапоцениот жезол и го замолил да го прими. Се симнал со патријархот надолу до дворот…и бидејќи коњот бил подготвен го качил и им заповедал на сите дворјани да го следат патријархот и така го придружувал до почитуваниот храм посветен на Светите Апостоли…затоа што тоа светилиште султанот го определил за Патријаршија.”

Од “Хрониката“ на Георгиј Сфранцес, угледен византиски дипломат и учен човек од XV век.
Поткупувањето на османлиските чиновници, со пари позајмени од фанариотите, станало главно средство за стекнување на високи црковни функции во Патријаршијата. Парите што идните црковни функционери често пати ги зајмеле од фанариотите можеле да се вратат само преку зголемување на црковните даноци на христијанските селани. Еден британски патеписец запишал една изрека од некои грчки селани во која се вели: “земјата страда од три зла: поповите, коџобашиите и Турците, трите чуми наредени по тој редослед”. Влијанието и контролата на фанаритотите во црковните и световните прашања на Патријаршијата довеле и до промена на ориентацијата на црквата, од универзалистичка кон национална. Најголемиот пресврт во оваа ориентација се случил во XVIII век кога другите две автокефални цркви на балканското православно население: Охридската Архиепископија и Пеќската Патријаршија биле укинати, а Цариградската Патријаршија се посилно започна да ги застапувала грчките национални интереси.

Охридската Архиепископија

Охридската Архиепископија продолжила да постои и во рамките на османлиската држава успевајќи да ја зачува својата автокефалност, своите права и привилегии. По својата организациона структура Архиепископијата била поделена на епархии (околу 33 во 1530 г.) на чело со митрополити кои го сочинувале Синодот на Охридската Архиепископија. Синодот бил највисокото законодавно и управно тело на Архиепископијата. Со него претседавал архиепископот кој истовремено можел да биде сменет или осуден од страна на Синодот. Архиепископот вршел надзор над целата црква, ја претставувал пред другите православни цркви, свикувал собори, назначувал митрополити и ги претставувал своите верници пред османлиските власти. Архиепископијата се издржувала од даноците собирани од верниците.

Нејзиниот територијален опсег, во различни временски периоди, варирал во зависност од политичките и од црковните прилики. На пример, во XV и XVI век кога всушност Архиепископијата била и најмоќна, под нејзина управа се наоѓале Софиската и Видинската епархија, епархиите Влашко (до почетокот на XVI век) и Молдавија (до крајот на XVI век), делови на укинатата Пеќска Патријаршија, и т.н. италијанска епархија (Апулија, Калабрија, Сицилија, Малта, Венеција и Далмација).

И покрај верската толерантност на Османлиската држава, сепак Охридската Архиепископија трпела големи штети и неправди од Османлиите. Голем број цркви биле претворени во џамии, биле одземани црковни имоти, било поттикнувано отцепување на некои епархии на Архиепископијата и сл. Поради незавидната положба на Архиепископијата, почнувајќи од XVI век, повеќе нејзини архиепископи патувале низ Европа со цел да обезбедат помош и поддршка за архиепископијата, но и за нејзините ослободитилени активности. Реакцијата на османлиските власти на ваквите активности била жестока. Во 1598 година во Велес бил убиен тогашниот охридски архиепископ Варлаам, а на Архиепископијата и биле наметнати уште поголеми даноци кои, всушност, претставувале дополнително оптоварување за сиромашното македонско население.

Судирот на интересите меѓу Цариградската Патријаршија и Охридската Архиепископија за контрола над балканските христијански епархии кулминирал во втората половина на XVII век. Овој судир завршил со укинување на Охридската Архиепископија во 1767 година. Под силен притисок на цариградскиот патријарх и на моќната фанариотска елита во Истанбул и во Охрид, последниот охридски архиепископ од македонско потекло Арсениј бил принуден на 16. 01. 1767 година да му поднесе писмена оставка на цариградскиот патријарх Самуил.[1] Веднаш потоа било издејствувано султанското ираде (наредба) со кое се потврдило укинувањето на Охридската Архиепископија. Оттогаш, па се до формирањето на националните цркви на Балканот во XIX век, со македонските епархии на Охридската Архиепископија управувала Цариградската Патријаршија.

Значењето на Охридската Архиепископија за зачувување на македонскиот идентитет и христијанска култура е огромно. Благодарение на автокефалниот статус, Архиепископијата продолжила да ја шири словенската писменост меѓу православните народи на Балканот. Нејзините манастири биле жаришта на книжевната дејност изразена низ создавањето на многубројни црковни ракописи и книги. Охридската Архиепископија како духовен заштитник на православните христијани против исламот и зулумите на локалните моќници, претставувала и чувар на народносната припадност на сите православни народи посебно на македонскиот кој претставувал нејзина база.

Пеќската Патријаршија

По ликвидирањето на средновековната српска држава од страна на Османлиите привремено престанала да делува и Пеќската Патријаршија (1459 година). Нејзиното обновување се случило во 1557 година кога на функцијата велик везир дошол Мехмед паша Соколлу, исламизиран христијанин од Босна. Прв патријарх станал Макариј, брат на Мехмед паша, кој всушност бил и главен иницијатор за возобновување на Патријаршијата.

Со тоа настапил вториот период во историјата на Пеќската Патријаршија (1557-1766 година). Во нејзината диоцеза биле вклучени сите православни христијани во Србија, Босна и Херцеговина, Далмација, Славонија, Банат, Бачка, Барања, а исто така и епархиите Ќустендил и Самоков. Градот Пеќ повторно станал резиденција на Патријаршијата, се обновиле старите епархии, се отвориле манастирите и се зголемил бројот на препишувачите на книги.

И Пеќската Патријаршија била во постојан судир со Цариградската Патријаршија која настојувала да се меша во внатрешните работи на Патријаршијата околу контролата и влијанието во нејзините епархии. Обидувајќи да се ослободи од влијанието на Цариград, Пеќската Патријаршија одржувала врски со папата, со Австрија, Русија и со други сили, а ги помагала и востаничките движења. Поради тоа ја изгубила довербата и наклонетоста на османлиските власти. Повторно настанал период на разграбување на црквите и манастирите, а за патријарси и епископи биле испраќани Грци. Со текот на времето авторитетот на Пеќската Патријаршија опаднал, а нејзините долгови постојано растеле. Во 1766 година султанот Мустафа III издал ферман за нејзино укинување. Нејзините епархии преминале под јурисдикција на Цариградската Патријаршија, а словенските митрополити биле заменети со грчки.

Католичката црква на Балканот

На Балканскиот полустров во време на османлиското владеење освен православната, присутна била и католичката црква. Постоеле повеќе католички седишта со свои територии, во кои, надбискупите, бискупите и мисионерите се грижеле за духовниот живот на католиците расфрлени низ целиот Балкан. Такви седишта биле: Бар, Белград, Скопје, Призрен, Скадар, Софија и др. Целта на католичкото свештенство и на мисионерите била да го спречат што е можно повеќе процесот на исламизацијата посебно сред албанското католичко население и, од друга страна, ако може да ги придобијат православните верници и цркви за унија со Римокатоличката црква. За склучување на унија меѓу двете цркви неколку пати биле водени преговори меѓу Охридската Архиепископија и Пеќската Патријаршија од една страна, и претставници на Папата, од друга страна, меѓутоа никаков договор не бил постигнат. Активноста на Католичката црква посебно се засилила по 1622 г. кога папата формирал “Конгрегација за пропаганда на верата” која раководела со дејноста на мисионерите во целиот свет. Во склоп на таа засилена католичка пропаганда тие во 1630 година се обиделе дури да ја преземат архиепископската црква Св. Богородица Перивлепта во Охрид, но Архиепископијата успеала со голем поткуп даден и на султанот, да го осуети овој план. Иако бројот на католиците во османлиските балкански провинции поради исламизацијата се намалил и посебно во неговите јужни делови бил многу мал, сепак Папската столица не престанала да биде присутна на овие територии и да внимава на состојбите со нејзините верници.

------------------------------------------------------------------------
[1] Оваа голема неправда е опеана во песната Илјада и седумстотин шеесет и второ лето од познатиот македонски преродбеник и поет Григор Прличев.

 

[Фан на Интер]

Еве нешто за навлегување на исламот на балканот

Sto toa go pisuvale dodvoruvaci , nacionalni platenici nikao pravi Istoricri, Ako bile pravi Istoricari kaj gi izgubile Bogmilite koi sto se direkten kontakt so Muslimanite na Balkanov,

Za kolku seriozni Istoricari se raboti mozje da se procita i u samata nivna Istorija kade sto Osmanliskata drzjava se prestavuva kako nacionalisticka kako sto se segasnuve a ustvari bila Feudalna, Vo Osmanliskata drzjava sekoja etnicka grupa zboruvala na svoj jazik, imala svoe skolo , svoi verski objekit i nisto ne se negiralo za razlika od densenive drzjvi koj sekoj nesto nekomu negira, pa Makedonija pod bugarska bila samo 5 godini i bile smeneti site preziminja i se bilo smetano za Bugarsko,A za danoci se plakalo i ke se plakaa vo sekoja drzjava mozebi Makedonija sega ima i posurovi danocni politiki i od samite Osmaliii.
Mal primer vo Makedonija edna firma mora da plati danok bez razlika dali ima dobivka ili zaguba, edno semejstvo mora da plati danok na imot bez ralika dali ima prihod od toj imot dodeka vo Osmaliskata drjzava se znaelo se plaka danok edna desetina na dobivkata