Post рок е обично инструментална музика. Албумот на Sigur излезе сега и мене не ми е нешто посебно, онака како известување го објавив. Ајде ова дали е геј ислушај го, чисто пост рокерско. Sigur се експериментални, јас многу многу не ги сакам, ама се сметаат за едни од појаките.
Особено обрни внимание на втората песна и психоделијата. Јас GYBE ги викам Дорси во денешново време
За музика често ја тупам и анализирам, вака некако стои кај мене мислата.
Баграта од Ла Кања ја имам на фб, тие што пуштаат секој ден музика каде поплавуваат со интернет-креирани настани , различно име, иста тематика. Од пост рок абер немаат. Другото е даркерски синтисајзерски поп со њу вејв елементи, впрочем и со тоа го поплавуваат ѕидот. Од тоа што гледам по мојов фејсбук, слабо пост рокот. Ептен мал број на луѓе, ни малку експонирани во јавност, онака љубители кои уживаат низ посмирена музика, сосем нормални љубители без желба и нагони за продавање курназлаци
А пост рок сум почнал сосем случајно да слушам, барав потивка музика со гитари која нема да ми одзема внимание. Така и започнав, нешто да брмчи во позадина. Како откривав се повеќе и повеќе, ја осетив жичката на бендови кои тргаат корени кроз пост рокот од прогресив, па се до блуз. Навидум личи како едноставен правец, но во него се најдува од се по нешто. Од нежни ко Сигур, до бендови со металски елементи. Goodspead кај мене е зацртано в глава како најдоброто нешто еве нека биди после 2000та што се случило во музичката сцена, иако се тро постари. Ла Кања се здрвени во 80ти, 90ти. Ново јок.
Пост рокот е поблизу со било кој правец од пост панк, само во бојата на гитара по мое е нивната сличност, другото јок. Јас сум скроз спротивно од атеистите(верник сум), од либералците со отворени умови(традиционалното го негувам во мене) кои умаловажуваат во стилот тераат напред со времето. впрочем да бидам искрен доста ми се интересни кога ќе се обидат да сконтаат некој интелектуален статус кој ќе насобере по 100 лајка, и успат аплаузи и честитки како тоа е врвно, високо, ау демек. Може на дело да е поинаку во Скопјето, не можам да гарантирам кога не сум видел, нит па сум се дружел или бил во кафиќите, но она што го гледам кое го постираат, сето е 80ти. За нив е тој неповторливиот период и точка. Од нова музика се слабички, можеби ја следат но не ја форсираат, та Мирко, та таа од Ѓумбир Исмаил черката, та тој од новинарката режисерот. И искрено не ме интересираат, ме интересира чисто музиката и како тоа ми прави било филмови, било ми буди емоции од некое слатко неповторливо минато, или пак ми разбудува креативност. Впрочем и книгата која сум на напишал, поголем дел ја пишував дури слушав инструменталки која ја користев само за создавање на амбиент поинаков од реалниот.
