Erich Zann
Модератор
- Член од
- 13 мај 2012
- Мислења
- 14.657
- Поени од реакции
- 31.886
- Возраст
- 34
Да ја отворам темава ме поттикна размислувањето на Емил Диркем околу криминалитетот.
Ме интересира дали според вас криминалитетот е лоша или корисна појава во општеството. Ќе го образложам подетално неговото учење, но доколку некој го мрзи да чита, нека премини директнo надолу кај темно зелените букви.
Еве дел од неговото размислување кое е доста интересно.
Најпрвин да дефинираме што преставува нормална или пожелна појава во општествениот живот. Тој вика дека вакви појави се оние кои најчесто се јавуваат, кои се способни за опстанок и кои оттаму се корисни. Освен тоа за да биде нормална, една општа просечна појава мора треба да биде поврзана и со општите услови на колективниот живот. Појавите кои отстапуваат од просечното се болни, патолошки појави.
Според него криминалитетот е нормална појава бидејќи е присутна во сите типови на општества. Ваквата констатација ја поткрепува со два аргументи: првиот постоењето на престапот овозможува да не зачаури тику да се развива колективната свест, а вториот постоењето на криминалитетот го јакне единството и солидарноста при заедничка борба против него и ја развива свеста за заедничките морални норми.
Е сега да подобјаснам некои од поимите кои ги употреби во аргументите. Според него во суштината на општеството кое го посматра како органска целина од примарно каузално значење е односот спрема поединецот и поединечните општествени појави(силогизам) се наоѓаат два основни елементи: идеен и морфолошки.
Идејната срж на општеството ја сочинува заедничката колективна свест (морално единство на членовите на општеството или солидарност за вредностите, целите и идеите) која е составена од колективни претстави.
Колективните претстави пак како извор на таа солидарност , се составени од идеи и норми. Со нив се регулира поведението. Тие го определуваат колективниот начин на дејствување, мислење, чувствување и како претпоставка на општествениот живот се задолжителни за сите поединци, нешто што врз нивната свест им се наложува однадвро, од нивнезависна присилба. Потоа таа општествена присилба не делува само од надвор, туку се претвора во внатрешна присилба по пат на воспитување и заеднички живот каде се усвојуваат некои колективни содржини од колективната свест.
Општествените појави смета дека се sui generis , појави на колективната свест кои се разликуваат од појавите на индивидуалната свест. Колективната свест може да се нарече како тоталитет на верувања и сентименти заеднички за просечниот граѓанин на исто општество.
Суштината на општествениот живот ја наоѓа во моралното единство на членовите од општеството, било да се работи за примитивни заедници со механичка солидарност(каде нема поделба на труд) или општества со органска солидарност.
Со оглед дека криминалитетот да се навратам сега на главното претставува нормална појава, тој произлегува и е составен дел на општествена структура и од таму не може да се разбере и анализира одделно туку секогаш во поврзаност со определена култура. Во него спаѓаат сите облици кои ги навредуваат силните чувства на колективната свест. Тој е фактор на здраво општество кој не само што е нужен туку и корисен е и служи како регулатор на општествениот живот. Претерано зголемување на криминалитетот како и претерано опаѓање секогаш наговестуваат некое значајно општествено нарушување. Коренот на криминалитетот го пронаоѓа во самата природа на општеството, тој извира од структурата на општеството, па со тоа тој му е иманентен на општеството. Доколку не би постоеле злосторствата не би постоел ни развој во областа на правото и другите научни дисциплини кои се занимаваат со откривање и спречување на криминалитетот. Ако општествтовото мора да напредува тогаш тоа мора да пружи можност за сестран израз на акциите на поединецот, а тоа да вклучува различни активности на релација од генијални до криминални. Па така злосторникот не е антиопштествено суштество туку тоа е редовен агенс на општествениот живот. Целосно искоренување не е ниту можно ниту пожелно. Со казните се одржува колективната свест на одредено нужно ниво. Без казната колективната свест би ја изгубила моќта и контролата на индивидуалното поведение(кое е лошо, себично, егоистичко, неконтролирано, пакосно).
Познат е и Диркемовиот парадокс : Криминалот мора да биде главен носител на општествените промени и дека општеството мора како криминалци да ги понижува оние луѓе кои се најзаслужни за неговото напредување.
Или во најкратки црти. Криминалот е позитивна појава која го води општеството во прогрес со цел да напредува, да бара решение за негово искоренување, да развива средства/методи/модели преку содејство на науките кои зафаќаат различни области. Воедно со тоа се зајакнува единството, заедничката реакција на мнозинството кон оваа појава, се јача колективната свест која се поврзува со прифатени општествени норми, вредности, правила на однесување.
Кое е вашето мислење околу криминалитетот? Дали тој е лоша општествена појава, или има и добра страна? Дали навистина тој е еден од елементите кои водат кон прогрес, или само создава штета за сите нас?
Ме интересира дали според вас криминалитетот е лоша или корисна појава во општеството. Ќе го образложам подетално неговото учење, но доколку некој го мрзи да чита, нека премини директнo надолу кај темно зелените букви.
Еве дел од неговото размислување кое е доста интересно.
Најпрвин да дефинираме што преставува нормална или пожелна појава во општествениот живот. Тој вика дека вакви појави се оние кои најчесто се јавуваат, кои се способни за опстанок и кои оттаму се корисни. Освен тоа за да биде нормална, една општа просечна појава мора треба да биде поврзана и со општите услови на колективниот живот. Појавите кои отстапуваат од просечното се болни, патолошки појави.
Според него криминалитетот е нормална појава бидејќи е присутна во сите типови на општества. Ваквата констатација ја поткрепува со два аргументи: првиот постоењето на престапот овозможува да не зачаури тику да се развива колективната свест, а вториот постоењето на криминалитетот го јакне единството и солидарноста при заедничка борба против него и ја развива свеста за заедничките морални норми.
Е сега да подобјаснам некои од поимите кои ги употреби во аргументите. Според него во суштината на општеството кое го посматра како органска целина од примарно каузално значење е односот спрема поединецот и поединечните општествени појави(силогизам) се наоѓаат два основни елементи: идеен и морфолошки.
Идејната срж на општеството ја сочинува заедничката колективна свест (морално единство на членовите на општеството или солидарност за вредностите, целите и идеите) која е составена од колективни претстави.
Колективните претстави пак како извор на таа солидарност , се составени од идеи и норми. Со нив се регулира поведението. Тие го определуваат колективниот начин на дејствување, мислење, чувствување и како претпоставка на општествениот живот се задолжителни за сите поединци, нешто што врз нивната свест им се наложува однадвро, од нивнезависна присилба. Потоа таа општествена присилба не делува само од надвор, туку се претвора во внатрешна присилба по пат на воспитување и заеднички живот каде се усвојуваат некои колективни содржини од колективната свест.
Општествените појави смета дека се sui generis , појави на колективната свест кои се разликуваат од појавите на индивидуалната свест. Колективната свест може да се нарече како тоталитет на верувања и сентименти заеднички за просечниот граѓанин на исто општество.
Суштината на општествениот живот ја наоѓа во моралното единство на членовите од општеството, било да се работи за примитивни заедници со механичка солидарност(каде нема поделба на труд) или општества со органска солидарност.
Со оглед дека криминалитетот да се навратам сега на главното претставува нормална појава, тој произлегува и е составен дел на општествена структура и од таму не може да се разбере и анализира одделно туку секогаш во поврзаност со определена култура. Во него спаѓаат сите облици кои ги навредуваат силните чувства на колективната свест. Тој е фактор на здраво општество кој не само што е нужен туку и корисен е и служи како регулатор на општествениот живот. Претерано зголемување на криминалитетот како и претерано опаѓање секогаш наговестуваат некое значајно општествено нарушување. Коренот на криминалитетот го пронаоѓа во самата природа на општеството, тој извира од структурата на општеството, па со тоа тој му е иманентен на општеството. Доколку не би постоеле злосторствата не би постоел ни развој во областа на правото и другите научни дисциплини кои се занимаваат со откривање и спречување на криминалитетот. Ако општествтовото мора да напредува тогаш тоа мора да пружи можност за сестран израз на акциите на поединецот, а тоа да вклучува различни активности на релација од генијални до криминални. Па така злосторникот не е антиопштествено суштество туку тоа е редовен агенс на општествениот живот. Целосно искоренување не е ниту можно ниту пожелно. Со казните се одржува колективната свест на одредено нужно ниво. Без казната колективната свест би ја изгубила моќта и контролата на индивидуалното поведение(кое е лошо, себично, егоистичко, неконтролирано, пакосно).
Познат е и Диркемовиот парадокс : Криминалот мора да биде главен носител на општествените промени и дека општеството мора како криминалци да ги понижува оние луѓе кои се најзаслужни за неговото напредување.
Или во најкратки црти. Криминалот е позитивна појава која го води општеството во прогрес со цел да напредува, да бара решение за негово искоренување, да развива средства/методи/модели преку содејство на науките кои зафаќаат различни области. Воедно со тоа се зајакнува единството, заедничката реакција на мнозинството кон оваа појава, се јача колективната свест која се поврзува со прифатени општествени норми, вредности, правила на однесување.
Кое е вашето мислење околу криминалитетот? Дали тој е лоша општествена појава, или има и добра страна? Дали навистина тој е еден од елементите кои водат кон прогрес, или само создава штета за сите нас?