bitushanec
Борец за човекови права
- Член од
- 17 јануари 2006
- Мислења
- 3.741
- Поени од реакции
- 814
Иван Камениат, солунчанец кој себеси се декларирал како Македонец, ја има напишано историјата за Солун во 904 г., при неговата опсада од страна на Арапите. Имено, Арапите во 904 г. го зазеле Солун, сите солунчани што ги затекле во градот ги испоубиле или продале како робје, додека најголем број од солунчаните претходно пребегнале по македонските кнежевства, по планините: струмјаните, ринхините и драговитите. Тој го опишува и карактерот на Македонците и македонските власти од 10 век, па пишува:
...На запад (од Солун) се простира една рамнина, која завршува до едни други планини, каде се издига еден град, нарекуван Вероја (Бер), град познат како по жителите, така и по сите особини, со кои може да се пофали еден град по конструкција. Во средното пространство на таа рамнина, се наоѓаат некои распрснати села, од кои едни близу до градов (Солун), нарекувани со име драговите и сагудати, потчинети на градов, други пак плаќаат данок на соседниот Скитски-бугарски народ, кој не е далеку. Инаку селата живеат по соседство едни со други, па како и бидува, неретко влегуваат во сродство едни меѓу себе и со солунчаните, а тргуваат со бугарите....[79. Joannes Cameniata, De excidio Thessalonicensi, cap. 6, в изданието на Theophanis Contin., ed. Bon., p. 498. T. Tafel, De Thessalonica eiusque argo, Berolini, 1839, p. LXXVII — LXXVIII, et p. 252. ].
Гледајки дека Солун ќе биде заземен од Арапите, солунчаните решиле да побараат помош од околните Македонци т.е. од македонските кнежевства, пред се од Стримионската тема (денеска пиринска Македонија и источна егејска Македонија). Но, Македонците од околината не се одзвале на повикот на помош на солунчани, а Камениат пишува: "тоа стана поради тоа што некои од нив се прости, а кнезовите им се многу лоши; тие (кнезовите) си ја ставаат сопствената корист над општото добро, имаат обичај да прават зло на соседите, да се залагаат да добиваат подароци и не се занимаваат со ништо друго освен со сопствениот имот....
...На Војводата (струмјански-стримионски) не му беше гајле за загунувањето на еден таков град и не се погрижи тој, ниту некој од неговите потчинети да дојде и да помогне во таквата беда на нас опсадените, но како не залажуваше сите со надеж дека ќе пристигне на помош, дури до последниот ден на војната тајно го постигна злото намислено против нас и многу се потсмеваше на несреќата која не измачуваше [J. Cameniata, ibid., p. 5152–19].
Јужните Македонци биле разделени меѓу Бугарите и Византијците, но тоа ропство не било класично, ами под ропство се подразбирало плаќање данок на Бугарите и Византијците, за да не бидат напаѓани (типично македонче, не смее да се бори!). На Византија плаќале данок Драговитите и Сагудатите, додека северно од нив била Стримионската тема каде Ринхините, Смолјаните и дел од Струмјаните (пиринска Македонија) плаќале Данок на Бугарите. Македонците си имале целосна автономија, со свои кнезови и војводи на чело на кнежествата, а Бугарите и Византијците не им се мешале во уредувањето на кнежествата, ниту имале свои војски таму [81. L. Niederle, 425—428].
Уште еден важен историски факт е тоа што Македонците во 10-от век имале и своја посебна црковна организација, во времето кога Бугарите веќе имаат оформена бугарска канонски призната Црква, и покрај тоа што северна и центрлна Македонија биле окупирана од бугарската држава. Во Житието на Св. Наум Охридски се зборува за „епископ Словенски” Марко, четврт епископ на Словените од Девол, што јасно кажува дека средновековните Македонци имале религиска автономија, како посебен етникум во рамките на средновековна Бугарија од 10от век (Извор: „Житието на Св. Наум Охридски”, „Спомен за нашиот преподобен отец Наум”, 10 век, Охрид). Да биле средновековните Македонците потчинети на бугарската или ромејската црква, тогаш, би биле покорни на бугарскиот преславски или ромејскиот константинополски патријарх, и нив би ги славиле и спомнувале по пишаните документи.
Впрочем, во целата средновековната книжнина од Македонија никогаш не се спомнуваат верски лидери од соседните народи, како бугарските или византиските патријарси, но се спомнуваат само државните лидери на окупаторите на македонската земја, бугарскиот и византискиот император. Сите средновековни автори од Македонија, обично, своето пишано дело го завршуваат со годината, името на политичкиот и верскиот лидер (по духовната традиција се пишува и името на нивниот верскипастир) кога е завршено делото или пак настанот што е опишан; како нивен верски пастир секогаш се опишани охридските словенски епископи. Се забележува прифаќањето на световната власт на окупаторските сили, но не и на дyховната власт и некаква верска автономија која се уште не е доволно истражена.
:je: :je: :je:
...На запад (од Солун) се простира една рамнина, која завршува до едни други планини, каде се издига еден град, нарекуван Вероја (Бер), град познат како по жителите, така и по сите особини, со кои може да се пофали еден град по конструкција. Во средното пространство на таа рамнина, се наоѓаат некои распрснати села, од кои едни близу до градов (Солун), нарекувани со име драговите и сагудати, потчинети на градов, други пак плаќаат данок на соседниот Скитски-бугарски народ, кој не е далеку. Инаку селата живеат по соседство едни со други, па како и бидува, неретко влегуваат во сродство едни меѓу себе и со солунчаните, а тргуваат со бугарите....[79. Joannes Cameniata, De excidio Thessalonicensi, cap. 6, в изданието на Theophanis Contin., ed. Bon., p. 498. T. Tafel, De Thessalonica eiusque argo, Berolini, 1839, p. LXXVII — LXXVIII, et p. 252. ].
Гледајки дека Солун ќе биде заземен од Арапите, солунчаните решиле да побараат помош од околните Македонци т.е. од македонските кнежевства, пред се од Стримионската тема (денеска пиринска Македонија и источна егејска Македонија). Но, Македонците од околината не се одзвале на повикот на помош на солунчани, а Камениат пишува: "тоа стана поради тоа што некои од нив се прости, а кнезовите им се многу лоши; тие (кнезовите) си ја ставаат сопствената корист над општото добро, имаат обичај да прават зло на соседите, да се залагаат да добиваат подароци и не се занимаваат со ништо друго освен со сопствениот имот....
...На Војводата (струмјански-стримионски) не му беше гајле за загунувањето на еден таков град и не се погрижи тој, ниту некој од неговите потчинети да дојде и да помогне во таквата беда на нас опсадените, но како не залажуваше сите со надеж дека ќе пристигне на помош, дури до последниот ден на војната тајно го постигна злото намислено против нас и многу се потсмеваше на несреќата која не измачуваше [J. Cameniata, ibid., p. 5152–19].
Јужните Македонци биле разделени меѓу Бугарите и Византијците, но тоа ропство не било класично, ами под ропство се подразбирало плаќање данок на Бугарите и Византијците, за да не бидат напаѓани (типично македонче, не смее да се бори!). На Византија плаќале данок Драговитите и Сагудатите, додека северно од нив била Стримионската тема каде Ринхините, Смолјаните и дел од Струмјаните (пиринска Македонија) плаќале Данок на Бугарите. Македонците си имале целосна автономија, со свои кнезови и војводи на чело на кнежествата, а Бугарите и Византијците не им се мешале во уредувањето на кнежествата, ниту имале свои војски таму [81. L. Niederle, 425—428].
Уште еден важен историски факт е тоа што Македонците во 10-от век имале и своја посебна црковна организација, во времето кога Бугарите веќе имаат оформена бугарска канонски призната Црква, и покрај тоа што северна и центрлна Македонија биле окупирана од бугарската држава. Во Житието на Св. Наум Охридски се зборува за „епископ Словенски” Марко, четврт епископ на Словените од Девол, што јасно кажува дека средновековните Македонци имале религиска автономија, како посебен етникум во рамките на средновековна Бугарија од 10от век (Извор: „Житието на Св. Наум Охридски”, „Спомен за нашиот преподобен отец Наум”, 10 век, Охрид). Да биле средновековните Македонците потчинети на бугарската или ромејската црква, тогаш, би биле покорни на бугарскиот преславски или ромејскиот константинополски патријарх, и нив би ги славиле и спомнувале по пишаните документи.
Впрочем, во целата средновековната книжнина од Македонија никогаш не се спомнуваат верски лидери од соседните народи, како бугарските или византиските патријарси, но се спомнуваат само државните лидери на окупаторите на македонската земја, бугарскиот и византискиот император. Сите средновековни автори од Македонија, обично, своето пишано дело го завршуваат со годината, името на политичкиот и верскиот лидер (по духовната традиција се пишува и името на нивниот верскипастир) кога е завршено делото или пак настанот што е опишан; како нивен верски пастир секогаш се опишани охридските словенски епископи. Се забележува прифаќањето на световната власт на окупаторските сили, но не и на дyховната власт и некаква верска автономија која се уште не е доволно истражена.
:je: :je: :je:
