Значи се додека на анималното во нас му е добро,нагонското суштество ке биде задоволно,но штом неговите интереси станат загрозени,саканата личност не води сметка за него да речеме,нагонското суш.ке почне да оди во друг смер измислувајки разни поводи,разлози ,загрозеност и ке се најде во друг кревет..сосема несвесно.
Значи и љубовта е диригирана од нагоните,често и ментално сложување е диригирано од нагоните,затоа ни е еден од најважните критериуми при запознавањето партнер сексуланата привлечност.Пријателството во една врска е често маска зад која се крие слатката игра на нагоните кога ке исчезне,и пријателството брзо ке исчезне..
Морам да се сложам, само не можам да ја прифатам твојата мисла како црно бела, бидејќи сексот во врска може да се надградува, тоа е нешто кое можеме да го усовршиме или да го практикуваме по книга... книга која ќе ни даде безбор идеи како сексуалниот живот со партнерот да не ни биде монотон.
Сепак, признавам дека компатибилноста во кревет е ненадминилива и доколку партнерите едноставно не одговораат по она непишано правило и закон кој никој не може да го објасни, и тој секс нема да биде долго успешен, со тоа и таа врска нема да биде долго успешна.
Но кога би земал пример на партнери кои сексуално се совршени, и со фантастична имагинација која ќе ги одржува во еротски занес со децении и од тој аспект нема да имаат проблем да ја одржат врската... тогаш, ќе се појави општествениот проблем.
Како што има компатибилност нагонски, односно природен, по истиот систем има компатибилност општествена. Па на сцена стапува пред се` карактерот на човекот кој не секогаш оди правопорционално со задоволувањрто во креветот. Во таа ситуација имаме идеални склопови на партнери (како во книгата) каде на тоа општествено рамниште ќе бидат феноменални, но во нагонскиот дел ќе бидат катастрофални.
Сакам да кажам, ниту задоволувањето на нагонскиот дел кој го спомна не ни гарантира опстојување на врската, всушност убеден сум дека таа многу побрзо ќе се распадне од онаа каде ќе има карактерна усогласеност.
Затоа, и љубовта ја гледам како сублимат на компатибилност. Оној кој го нашол партнерот што идеално ќе му одговара и во кревет и на фотељата веднаш до креветот да го задоволи и ментално веднаш по сексот, јас би му препорачал да се држи до него, бидејќи повеќе уживам во љубовната сигурност и стабилност, отколку во константата потрага по поидеалниот партнер (не постои такво нешто како “поидеалност“ знам, но намерно е).
mateas напиша:
Секако не ,не е поентата тоа како треба да живееме туку во тоа што сме ние всушност и колку се познаваме.
Многу интересна реченица, многу провокативна за мене... Ние колку и да мислиме дека се познаваме себе си, секогаш мора да знаеме дека и онаа слика која моментално ја имаме, не е точна. Начинот на кој не доживува светот, и како ние делуваме во него и на него, е сосема различен од тоа како ние мислиме. Верувам дека дури и пред самата природна смрт, некаде во 9та декада од нашиот живот, немам поим што сме, и не се познаваме.
Но во меѓувреме, додека сме млади, па и не толку млади, сме убедени дека последните случувања ни го смениле животот, не натерале да сфатиме нешто, да продолжиме посилни напред а всушност, само се вртиме во круг бидејќи нема и ништо за сфаќање. Кога би имало апсолутна вистина за нашето постоење тука на земјата немало ни воопшто да седиме и да размислуваме за тоа, првиот миг со таа мисла во глава веќе би биле мртви. Доколку еден ден би се осознале себе си, веќе нема да имаме цел за понатаму, животот од оваа гледна точка ми се чини како вечна потрага по нашата нова мизерија за која ќе се убедиме дека е конечната смисла на нашето постоење.
Па ќе читаме хороскоп, ќе копнееме по идеалната девојка, ќе работиме силно за пари и слава, и на крајот на патот сите ние ќе се најдеме со илјадници болки зад себе, илјадници прегазени багреми со боси нозе, и на секој чекор на нашиот пат до моменталната ситуација ќе имаме безброј грешки, понижувања, страдања, неуспеси. Но прекрасниот дел е што ќе се сеќаваме гордо на онаа десетина измеѓу која била радосен момент за нас, па макар колку и да е тоа иронично како сме стигнале до таму, или дали е тоа вистински успех, или само илузија.
Но ова иако го внесов со овој текст во негативен правец, самиот збор на темата мене ме потсеќа на нешто ведро и позитивно, на начин на размислување кој вели дека можеме да постигнеме апсолутно се` што сакаме, а директно инспириран од Ричард Бах и неговата прекрасна книѓка со двајцата авијатичари а наречена “Илузии“. Затоа и би сакал целиот мој песимистички приод да е неточен, и на крајот да дојдам до еден конечен заклучок дека навистина, сиот наш живот е голема илузија, и дека сум навистина способен со овој мој ум да “се капам во земја и да одам по вода“, и дека вистинската слика која треба да ја имаме за земјата е рајска, бидејќи со тоа би биле способни и да ја направиме таква. Би сакал Ричард да е во право... би сакал...
