A Simple Plan. Го гледав уште пред некој ден, ама никако да пишам. Почетокот беше одличен, но како што течеше филмот се повеќе губев интерес и внимание. Сепак неколку работи ми станаа јасни од филмов:
- сите ние моралниве, најверојатно не сме добиле доволно јако искушение, за да сфатиме колку сме неморални;
- сите оние кои не признаваат дека би ја продале душата, најверојатно не им била понудена добра сума (што е воедно и варијација на првава точка);
- не се познаваме самите себеси, не па другите луѓе;
- нема ништо пострашно и поопасно од човек без совест, кој не бира средства за остварување на целите;
- човекот е трул и оптоварен со материјалното.
И ај да не претерувам со заклучоци...
Филмов одлично презентира како човекот се менува и колку е лабилен. Вредностите и себството не вредат ништо ако од другата страна стои куп со пари. Главниов лик е семеен човек, образован, морален, свесен... и за таков профил на човек... па уби само 5 луѓе. Најдобар момент ми беше кога братот го праша дали себеси се смета за зол човек. Е тогаш мораше да се разбуди совеста. Ама ништо.
Ликовите ужасно ме нервираа. Нарочито овој што ги чуваше парите и неговата поштена сопруга.
Светла точка ми беше Торнтон кој во филмов беше одличен. Никогаш не сум ја сакал неговата глума, ама во овој филм тој беше најдобар.
Филм јасен како ден. Немаше некоја длабочина. На моменти предвидлив и со редица пропусти во приказната. Сепак, добар за гледање и тепање досада. Од мене само 7.
Иако сите се согласуваат со тебе, ја мора да идам контра. Уште од сам старт, почетокот ми беше онака, после здобив интерес и внимание поради потенцијалот и желбата како и да видам што ќе се деси иако признавам евтин хук, така и да видам како ќе го реализираат.
Второ, тој што ги чуваше парите уствари беше бекбоунот на филмот, развивање на карактер според мене е прилично клучно за квалитетен филм. Од дткало до убиец и само поради што срањата почнаа да удираат у фенот, онака colossally. Едно надоврзувајќи се на друго на друго. Иако беше плитко прикажано како битка за морал, за мене не беше тоа. Се познаваше по повтарањето на крај: "we're almost home, we're almost home". That hit home for me. Тука го осетив жешкото столче шо го печело цело време.
А не, трето, Били Боб, кој релано у секоја улога распалува, па тука не ми беше некое изненадување, али да, рака на срце предобро изглуми. Меѓутоа тоа што ми пречеше кај него беше многу лошо напишаниот лик. Едно време мислиш е нешто ретардиран, после се избацува со фази на ултра свесност како да ги гледа конците како функционира уствари светот и делува ко ајкју да има тру да рууф, после го мава некоја меланхолија и ќе се самоубива. Океј, ќе кажете, разбирам, реално е така, не е ко на филм, не може секој да се носи со толку убиства, ама тооооолку недефиниран лик одамна ми немало скршено филм.
Создаде тензија на крај, ме зацементира уз столче, ама проблемот со филмот е што нема да го памтам веќе следните недели, еве пример е гранде јуве. Ништо впечатливо што ги вивнува филмовите таму горе со оцените. Онака, океј филмче за тепање време. И у цел тој ролеркостер од тензија и емоции и шо-ќе-биде наместо да сум инвестиран комплетно, пошо стварно имаше immersive атмосфера, мене ме сецна една друга сцена од друг филм кој увек изнудува насмевка на фаца и испуштање звуци дур се смеам и ја веќе бев окезен и се смеев и не ми беше битно шо ќе биде со Били Боб, макар и брат му. А таа сцена од тој друг филм е:
kraj.
