Неможам повеќе да издржам, се распаднувам доста често во последниве неколку дена, но потоа се обидувам пак и да се составам и правам како воопшто ништо и да не било. Среќна, исполнета, радосна, спремна за учење, шетање, дружење. Не можам ни да се замислам со некој друг, го нема тоа во нив, тоа што јас го пронајдов во тебе. А што пронајдов во тебе? Ништо, само еднообично разочарување, може и тоа можеш и само да го дадеш. Нема врска! Но, најголемата иронија е тоа што и да се вратам назад 6-7 месеци и пак да започнам со тебе пак истото ќе го повторам, јас бев среќна во тие моменти, ми беше најубаво, цел свет го имав на дланка, а сега.. сега се имам самата себеси и доволно ми е, барем толку доста е, можев и тоа да го немам. Зошто ова се случува? Јас не сакам да се распаднам, моите најблиски го чекаат моментот тогаш кога јас веќе нема да можам.. а јас полека ја губам силата и пронаоѓам сила сама во себе, се борам, преживувам, се обидувам и тоа малку што остана од мене внатре да го направам да е многу и доволно барем во наредниов период да ме одржува. Понекогаш добро ми иде, понекогаш како денес се губам, но јас сум добра.. само ме боли, незнам не очекував од тебе, од тебе не.. имам толку многу прашања до тебе, само го чекам моментот тогаш кога сите ќе ги поставам а ти ќе се изгубиш во одговорите. Да, тој момент ќе биде пресуден, уште малце ќе дојде и тој пресврт.. Ова е само затишје пред бура.