Драга
pos2
Поаѓајки со празен куфер со надеж дека некогаш ќе го исполнеш со стварите што ти значат најмногу у животот, само да бидеш пресретнат од некој ист ко тебе кој веќе го преполнил својот па му се наоѓаш како џокер во ракав и преземаш дел од теретот, а не ни бираш што си зел и на крајот пак да бидеш со својот празен, но овој пат сумлив со секој твој потег..
Со тек на времето случајно или не наоѓаш два златни предмети кој ги сместуваш во страничните џебови. Овие два предмети ја одржуваат рамнотежата во твојот и покрај се празен куфер. Следниот чекор ти е како стоеш на перон наоружан со пенкало и празен бел лист сместени во левиот и десен џеб од твоето палто, а на грбот стои куферот кој воопшто не ти тежи, па на моменти не го ни осеќаш.. Се присетуваш дека носиш нешто на плеќи само кога се судруваш со случајните минувачи на перонот број 6 каде веќе се насобрала гужва, контраст од луѓе, различни ко Јинг и Јанг кои имаат една иста цел како и тебе да се сместат во некое купе на возот за ... . Се шират различни миризби, чад од цигари кој ти ги надразнува осетливите очи, но те потсеќа и ти да запалиш цигара.. Веќе половина час каде касни возот, веќе видено и очекувано. Нозете почнуваат да попуштаат, нервозата пополека се шири од човек на човек, па решаваш да седнеш на најблиската клупа.. Сончево е и пријатно, но те лазат морници, ладна пот по челото која продолжува на наочарите. Во потрага по марама, наидувам на пенкалото во мојот џеб и се решавам сепак да запишам нешто и да ми ги оттргне мислите од неизвесноста која се наголемуваше во секој момент. Го запишав датумот на ливчето 19-02-20... Х.. кога се чу свирежот на возот кој веќе пристигнал, а јас несфатливо не сум го забележал. Побрзав да најдам слободно купе каде ќе се ослободам од целата облека што ја имам во мене. Но на влезот ме прекочи една мисла и пуштајки ја раката во десниот џеб на куферот, сретнав само празен простор.. Едниот предмет веќе го немаше. Почнав да паничам, почнав да снемувам рамнотежа, го пропуштив возот и заминав да трагам по мојот украден/загубен/напуштен предмет. Падна ноќ, сивило ме препокри во градот темен.. Трагав на секое место кое претходно сум го посетил, но се беше залудно. Паднав во заблуда, веќе неможев ни да се верувам на себе, губејќи го тоа вредно нешто го изгубив и детето во себе, значи мртов живеам.. Решив да не верувам на никој околу мене, сомневајќи се дека луѓето се криви за се, дека предметот ми е украден.. Се сместив под мостот на кејот, сам со мојот празен куфер кој сега целиот беше изгужван, смачкан.. Покрај старото палто, носев само една дуксерка, заврзана околу мојата половина.. Искинатите патики веќе ми се навлажнуваа па запалив оган од околното ѓубре, се препокрив со дуксерката и некако сум заспал.. Веќе беше 6 часот изутрина, се разбира по моја проценка, пошо и батеријата на сатот веќе ми била цркнала. Ме разбуди униформирано лице со зборовите дека не смеам да бидам таму и веднаш да напуштам место. Не се ни побунив, немав сили, мразам џандари.. Се измив на блиската чешма и седнав во најблискиот парк. Го извадив куферот, го подисчистив и ја протнав раката во левиот џеб да видам дали втората фигура е сеуште таму и беше, но ја немаше златната обвивка на себе и беше целосна смрзната.. Кога веќе тргна се на лошо, ова не е ништо ново - си реков и погледнав кон небото кое беше смуртено, црни облаци и во секој момент очекував да заврне. Несомнено беше дека веќе тонам, ја немав рамнотежата, ја немаше првата фигура. Седев така со саати на клупата и чекав да заврне. Немав сила ни да размислувам, а не ни сакав. Погледот ми го оттргна една старица која ми подаде кифла со зборовите - Земи синко, треба да јадиш. Ја зедов кифлата, но ништо не изговорив, не се ни заблагодарив, сепак сеуште ги мразев луѓето и само си помислив што ако таа ми ја украла фигурата, па сега манипулира со мене.. Толку бев сјебан, што веќе не ни сфаќав што зборувам, што размислувам. Станав од клупата и тргнав накај.. и јас незнаев каде одам. Минаа часови кога ја поткренав главата и забележав дека сум во некоја пустелија, урбаниот асфалт, го заменив со селска калдрма и миризба на животински измет. Се решив да се вратам назад, кога веќе се е исто. Кога се вратив на влезот од градот, сонцето веќе зајдуваше зад блиската планина. Почнав да размислувам каде да се сместам оваа ноќ. Немав никој свој во градот, сам воин пешачи во непознат крај, сам самурај во потрага по својот спас..
Се решив да се вратам онаму од каде почна се. Сите реки водат кон море, сите патишта водат кон дома. Пристигнав на железничката и седнав во внатрешноста, се потприв на еден ѕид и го симнав куферот од плеќи. Беше потежок и почист. Отворајќи го се запрепастив. Беше полн.. Од онај чакмак што го заборавив под мостот, па се до трошките од кифлата што ми ги даде старата баба. Го најдов и празниот бел лист на кој покрај Х. веќе се наоѓаше и К. но не беше од мене испишана. Зарем некој ми гибал во мојот куфер ? Не верував на моите очи, па набрзина скокнав кон џебот од каде ми беше ‘‘украден‘‘ златниот предмет, но и тој беше таму. Го прегрнав заедно со вториот, замижав и слатко се насмевнав. Веќе не беше ноќ и се наоѓав надвор, а пред мене истиот оној воз што го пропуштив. Овој пат без никава двоумица се качив и сместив во првото купе. Пресреќен, презадоволен, повторно во рамнотежа... Можеби требаше да го изгубам оној предмет, за да сватам колку е важна сегашноста, дека во секој момент можеш да изгубиш се, но и дека можеш да придобиеш се, се додека постапуваш разумно и според она што срцето ти го зборува..
Некогаш и да имаш грешна забелешка, искажи му ја на оној што ти значи, за да видиш дека и покрај се ќе биди со тебе, сега дури и поблизок, те гледа поинаку..
Ризикувај со искреноста, биди искрен во секој момент,макар и да не е за добро..
Искреноста на крајот победува.
Извини шо те замарам, ама од мал пост излезе една малеча кодирана порака.. Извини уште еднаш :smir:
