Драга Кајги,
Денес имав многу напорен ден, премногу емотивен. Се случија толку многу работи кои ме натераа да размислам за куп работи. Имав навистина ужасен период, па работите почнаа малку да се средуваат и после пак следуваше провалијата. Се случија некои работи кои навистина ме повредија, а најмногу сум виновна јас. Јас имам навистина прекрасен живот. Имам куп луѓе околу мене кои ме сакаат, ме почитуваат и луѓе кои се секогаш до мене кога ми треба помош, без јас да им кажам. Но јас не би била јас, ако сама не си го загорчам животот. Успеав да повредам и некој друг. За да биде уште бетер несвесно не направив ништо, само седев од страна и немо посматрав. Можеби не сум јас толку виновна, ама сепак јас требаше да размислам подобро. Не ми е гајле што направиле друите и дали направиле нешто, важно е што јас не направив ништо, а се` беше толку лесно!
Значи Драга, денес чув нешто што навистина ме погоди, ме врати во еден период од кој едвај излегов. Погрешив, многу погрешив! Многу се каам. Се` што требаше да направиме е кога им се јавуваме на сите да го завртиме и тој број, не е воопшто тешко. Не знам како можев да го направам тој превид. Јас обично мислам на сите ситници, јас обично пазам многу. Дечкиве не знам што си мислат за мене, а искрено и не ми е баш гајле. За се` постојат правила на игра, работите кои не ги правиме дома не ги правиме ни надвор, ама.. Овој пат јас погрешив! Погрешив затоа што воопшто не ми ни текна дека тоа дете постои, а детето е душичка, па затоа ми е уште потешко. Знам дека премногу емотивно реагирам и знам дека треба да престанам да бидам ваква плачка, ама не можам, јас сум таква. Ситниците и мало невнимание ме погодува. Ги сакам ситниците, тие ми се подраги. Наместо да го направам она што требаше, јас го сторив она што мене ми го правеа цело време, она што најмногу ме повредуваше. Знаев дека денес ќе биде тешко, ама не знаев дека од една навидум толку мала работа ќе дотрам далеку со сеќавањата. Се` ми се врати како бумеранг. Јас онаа која внимава на се` испаднав толку крута, толку заникаде. Ова нема никогаш да си го простам, не знам како можев?! Дечките ми помогнаа кога ми беше најтешко, кога бев најдоле, кога буквално се давев. Јас го допрев моето дно, подоле не можев да бидам и тогаш сфатив дека точката која беше на крајот беше навистина излез од тунелот, а не сијалица со ознака дека сум го утнала патот. Криво ми е што не можев да му помогнам на некој друг да излезе од тунелот, туку несакајќи и не знаејќи низ што поминува го пуштив да го види знакот дека се движи во погрешен правец. Се чувстувам дека отиде во погрешна насока баш поради мене.
Секоја планина своја тежина! Секој треба да си ги знае своите обврски, треба да си ги исполнува на време и треба да внимава се` да биде коректно. Мојата функција не е да организирам, туку само да присуствувам, АМА според годините кои ги имам и според годините кои ги имаат требаше да внимавам повеќе, многу повеќе! Се надевам дека во скоро време ќе успеам да ги променам работите. Во моментов знам само една работа која е сугурна, ја сфатив грешката и мора да ја поправам. Жал ми е што мораше она да се случи за да сфатам дека сум погрешила, ама нејсе... бидна!
Драга Кајги, многу ми е криво!
п.с. мора да престанам да бидам ваква плачка! Со ова не се решава ништо
Само кој ќе помислам дека утре е понеделник и колку напорна недела ми следи...Се што можам да кажам е АуФ -.-' Плус на сево ова кога ќе додадам дека се чуствувам многу збунето просто страв ме фаќа 
Баај сега :back:
