Драга,
Знаеш што ме вади од такт во последно време? Оптимисти.
Ебано вечни оптимисти со розеви очила и што гледаат ебани виножита за секоја работа. Живеат на планетава, во државава воопшто?
Ау да, ако некој се најде увреден во ова, ич не ми чуе, нека скрола оти нешто позитивно во постов нема да најде. Да не им упропастам ден де.
Некни се најдов во дискусија со оптимист. Дојде до муабет дека и ако работиш со диплома ко чистачка во државава, пак треба да си среќна, оти духовното е битното, ако си имаш љубов и деца, тогаш тоа било занемарливо.
Како, како, како .... Не знам, стварно не знам.
Али ок, ова иде од личност која има 5-6 видови на пудра и уште си купува, што нема апсолутно никакви љубовни проблеми и се иде ко подмачкано, од раскинување ни Р нема видено, 4 години на факс си ги помина само шетајќи се до таму и учејќи колку јас за една, на колоквиум си нема паднато, значи не ни знае како е да се осетиш мизерно иако си се здробил учејќи.
Дали ме нервираат такви личности што не ни знаат дека ги чека Агенцијата за вработување после дипломата? Многу.
Сега да се разбереме, не сум јас песимист, далеку од тоа, и јас гледам да се релаксирам со мали нешта, како нов лак и да си се излакирам, но јасно ми е дека повеќето од времето повеќе од работиве што ги гледам околу мене ми сметаат.
Друго. Вчера се случи работа што мислев дека никогаш нема да ја доживеам.
Јбг, се случи. Порано не знам што ќе направев, сега сум толку рамнодушна кон се, јас стварно не знам што ми се случува. Не знам, врска неам, последниве неколку месеци, тотална кома, тоа е ужас. Само некои ретки моменти во кои уживам и тоа е тоа.
За факултет, неам што да кажам. И последниов што го полагав, не ми стои ни тоа розово дека
ќе поминам, затоа се туфкам од вчера да му пишам мејл на профето, не објавил резултати, да сме му пишеле. Ма дај. Страв ми е да му пишам, ќе ми врати паднавте за 2 поена колешке, ко претходниот пат и ќе го фатам пенџерето.
Чекам да ме носи на лулашки мрднатиов, сакам да се лулам, да, ептен.
Ми е гајле, и некое дете ќе кренам, убаво ми е.
.
.