Месец дена снимавме долгометражен филм и сето тоа време бев надвор од сите случувања затоа што 15 часа работно време е премногу за да направиш нешто друго, а особено кога филмот има доста ноќни сцени и снимаш по цели ноќи.
Ми се случија многу работи и од сите ќе се опоравам, но нема да ја заборавам последната ноќ на снимање кога снимавме сцена со вечера во двор од куќа и поставивме огромен рефлектор на патот за Канео, некаде 40 метри воздушна висина од куќата во која што снимавме затоа што така се прави лажна месечина на филм, се добива подобра светлина за снимање и таа светлина може да се контролира. Не знам како испадна, но требаше да им помогнам на колегите од сектор светло и да постојам до рефлекторот додека одат да приклучат друго светло подалеку. Седев подолго време, беше околу полноќ и бев исцрпен ама ме држеше чувството дека тоа е последна ноќ на снимање, онаа возбуда кога стигнуваш до целта (може нешто слично е и претрчан маратон). Наеднаш на патот поминува еден младич и слуша музика на телефонот, а дотогаш жива душа не помина (а кој би, на Канео во 12 навечер во безвезе студена ноќ). И ми беше досадно пошо го прескролав цел интернет, и кога младичот помина пред мене и ме погледна, му реков здраво, од култура или од навика, поим немам. И тој ми рече здраво, и продолжи да оди, и после се врати и ми вика - И ти шеташ вака сам како мене? Нешто тешко ти е?
Не бе му викам, на работа сум, еве местиме рефлектор, вака се прави лажна месечина во филм...
И младичот се озари во лицето, се насмеа, почна да ме прашува повеќе за филмот, и јас му објаснував и првпат се слушав себеси како објаснувам што значи тоа филм за мене и како го доживувам. Па тој седна до мене и ми рече дека му било многу тешко и дека излегол да се прошета сам, дека му е преку кур од се и ништо не го прави среќен.
Како бе така, му викам, а помлад од мене, само некако тажно ми рече - мислам дека можам да постигнам повеќе во животот, а не знам кој пат да го одберам. Не ми фали ништо, само сум несреќен онака.
Не знаев што да му речам. Во џебовите имав лижавчиња од кока кола пошо ги делевме на снимање како дилери, и споделив едно со него и гледав во езерото и вистинската месечина на небото и нашата месечина и ги споредував, и тој ме праша дали знам нешто за животот и што можам да го советувам.
- Не знам ништо, му реков и не сум сигурен дали го излажав, али што можам да му кажам на некој, ниту сум Ник Вујичич ниту сум Паоло Коелјо и не треба да е моја работа да кажам некому како треба да се живее.
И тој остана така и ми раскажа се за неговиот живот, за девојките што ги сакал, другарите, за родителите и студирањата во друг град и јас само го слушав и потоа тој стана и ми рече дека тоа што ме сретнал мене било најубавото нешто што му се случило тој ден, и да не ме сретнел којзнае што ќе направел таа ноќ.
Потоа ми кажа како се вика и каде живее во Охрид и ми рече дека можеби некогаш ќе се сретнеме повторно, ми се заблагодари за се и си замина. Јас останав да ја местам нашата лажна месечина и да се испитувам себеси што се сум поминал досега, како некој незрел, во тие минути на слободно време помеѓу стоп и акција, и младичот што ме натера да се присетувам, и сето тоа ми заврши кога ја исклучивме лажната месечина и остана само една и потоа едно утро се вовлеков во нејзиниот кревет и нејзината коса ми влегуваше во устата и беше некако природно топло и понекогаш ќе ми текне на младичот и се надевам дека е добар и дека нема да шета сам навечер барајќи се себеси.
