Од аспект на нега, грижа и способност, дококу семејството може да си дозволи старечки дом (што за жал кај нас е не секогаш лесно остварливо), домот е работа која мора да се дестигматизира, и да не се гледа на него како место кај што го „фрлаш“ стариот.
Не е за стигма работата. Нормално, природниот тек на работите треба да биде дом, кај што фамилијата нема да се замара и стручни лица ќе ја превземат грижата. Но, како некој кој поминал низ овие работи, домовите кој за мене, колку толку, имаа прифатливи условите, чинеа над 35.000 ден. Тоа не вклучуваше, инфузии, суплементи, масажи и сл. Се на се 45.000 ден тогаш беше некоја прифатлива нега. Тоа беше пред 6 години. Сигурно цените се сега рипнати. Комшијата, ја даде мајка му во дом за 26.000 ден, жената умре за помалку од 2 недели. Многу такви случаии сум чул. Масовен шок е тоа за стари луѓе.
Негата не е на ниво во мнозинство домови. Квалитет си кошта, а не секој може да си го дозволи. Плус, и не можеш да го најдеш баш тука. Зошто би дал некој родител во дом, кога е свесен дека тој човек би се измачувал таму, и би ги поминал последните моменти од животот во емоционална и физичка агонија? Дали некој би му го направил тоа на некој драг?
Плус има други фактори. Пример дедо ми рмбал по странство со децении да изгради куќа за децата. Направил голема фамилијарна куќа сам, а за себе си оставил мала гарсонњера во неа. Секој ден прави обиколки, средува работи околу неа на скоро 90 години. Сега, нешто, не дај боже да му се деси, и му се отежне движењето на човекот, ја треба да му кажам во дом дека треба да оди? Па, инфаркт ќе го стегне човекот. Едноставно не сум спремен да му правам такви шокови на човек кој цел живот го инвестирал во грижење за фамилијата. Така што овие работи се покомплицирани од 1+1=2. Дом е често логично решение, ама тешко е да се спроведе од Х причини. Луѓе со тврди ставови, мора дом, едноставно не се запознаени со сите проблематики на оваа тема.