Земајќи ги у предвид двата вида лажење/кажување вистина.
Криеш нешо у твоја корист, а се надеваш дека не би штетело.
и
Криеш работи од луѓето, работи шо ги мислиш за нив и слииично.
За второто, tralalalalala, DA.
Ко прво, животов ни е и онака пренервозен за уште да се фрустрираме ради стфари шо немаме храброст да им ги кажеме на луѓето (човечки и спонтано да им ги кажеме нормално), можда и од страв дека ќе бидеме сами ако кажеме што мислиме наместо она "стандардот".
Епа ја не се плашам, и не земам такви информации на мој товар; живеј слободно, кажи што мислиш (најчесто нормално, не секогаш, и тоа е вештина) и терај даље, направи си ја среќата, и не собирај отпадоци во душата.
А за првото, нормално дека мора да се лаже!

