Драга Татковино,
Те напуштив пред еден месец и морам да признаам, не ми недостигаш...
Нормално, тука во Канада ми недостигаат моите сестри, пријателките, понекогаш и мојот размазен брат, веројатно затоа што е висок - а тоа тука е скоро загрозен вид...А како секоја вистинска балканка, освен високи мажи, ми недостига и кафе и цигари! Не е тука како кај тебе, со цигара сегде па и во болница - тука да се пуши е срамота и скапо, немаш каде, а да најдеш кафе што ќе те рассони, тоа единствено можеш ако купиш турско во некој специјализиран дуќан па да го свариш дома, да излезеш на трем и низ димот да ги гледаш минувачите кои се згрозуваат од твоето очигледно самоубиство. Ама затоа од една кутија на ден стигнуваш до една на три дена (кога ќе дојде зима, ќе биде една на три недели).
Тука има уште многу чудни работи, како на пример - сите се љубезни! Влегуваш во продавница, те прашуваат како си, ако немаат нешто што ти треба ти се извинуваат, им подаваш чаша ти викаат фала, им готвиш вечера ти кажуваат фала и браво, а ако исчистиш зад себе, ти кажуваат и фала и браво и со денови зборуваат дека си најдобра цимерка на светот! Знам дека тебе тоа ти звучи досадно, ама верувај ми, брзо се навикнуваш. Освен тоа, Мајко на интровертните деца, тука луѓето се гушкаат! Какво здраво, добар ден, како си...тоа се зборува во продавница, а ако некој ти е мил, го гушкаш - и тоа вистински а не како девојка што замара!
А пази го ова - не само што не треба да се плашиш на пешачки премин, туку можеш да поминеш кај сакаш и колку сакаш и уште со насмевка ти застануваат.
Сепак, Татковино моја, ова е најмалку ќе ти се верува тебе: работиш и те плаќаат!Завршуваш факултет и те вработуваат!
А сега малку за мене! Јас својата канадска кариера ја започнав како келнерка - женско сум па не можам на градилиште...
Во принцип не беше тешко да се вработам. Слушнав за некое место каде што продаваат ракија, реков дека сакам ракија па ја најдов адресата, беше пристојна и утредента почнав да работам. И не, не работам кај твојот син Хрват, тука не се баш доверливи! Верувала или не, работам за Србин. Ми помогна многу, но за тоа друг пат, не сакам сосема да те убијам во поим.
Знам дека можев од дома да продавам ракија, но верувај ми, патот се исплатеше.
Да се биде келнерка во Канада е поинаку од самиот почеток бидејќи гостите не те гледаат како полуписмена фуфа која можат да ја викнат на кафе кога ќе им текне. Овде повеќето келнери се млади луѓе и тоа им е попатна станица пред „вистинската“ работа. Од друга страна, разговорот со гостите не се сведува на тоа колку (не) сум убава. Но сепак, продавам ракија па знае да се најде некој од твоите синови кои уредно мислат дека во Торонто, етнички најшареноликиот град во светот, само тие зборуваат „на нашки“. Некогаш се симпатични па се преправам дека не ги разбирам, но кога слушнав: „Види ја, ко да е од наше производство“, ми беше страв што ќе кажат понатаму па одговорив: „Херцеговина 870ма!“. Беа пресреќни, веројатно навреме ги прекинав.
А кога сме кај Херцеговина, мојата мила баба Херцеговина - заради неа неколку луѓе доведов во незгодна ситуација. Некој пар бара сметка, јас му ја тупнувам на фраерот! Некоја девојка слави роденден, ете ја и таа сметка...Што да правам, така сум научена - машкото плаќа, жената ќути, славеникот плаќа, гостинот пие! А тоа да ти било, тука секој си го плаќа своето. Мислам, и ние го правиме тоа, ама ние барем ги собираме парите на купче и толку - а ова е пластична нација: „Јас го изедов тоа и тоа и мене дај ми посебна сметка“...Тоа ме излудуваше на почетокот, но кога ќе ги преброиш бакшишите, ти станува помалку тешко.
Татковино убава, доста за денес, и онака ти е тежок животот. Се слушаме наскоро„
Се надевам дека нема да завршам како оној Мујо пред неколку години, но своето прво писмо ќе го завршам со неговите зборови - Канада е прекрасна земја!
Извор. on.net
