Имаме проблем со формулацијата и дефиницијата на "најпростото". Имаме проблем и со степенувањето. Ако дојдам тука и пишам дека "Јас, Разиел, уживам во музиката што ја вади пилата додека сече некое дрво, за мене тоа е најпростото нешто што ми се допаѓа и го сметам за музика, a ако некој ми каже дека тоа не е музика може да оди бестрага", ќе има ли смисла таа моја изјава? Ти тука викаш дека не е убаво да се степенува, да се додава или одзема вредност, да се реди едно над друго, па со тоа моето инсистирање дека тој ебано ужасен звук на моторната пила или рикањето на магарето е музика, станува легитимно.
Друго нешто шо приметив е еден сериозно емаскулиран пристап во твојава одбрана. Не треба да се степенува, не треба да се вреднува, не треба да се дебатира. Треба само да се ужива. Пази која опасна дефанзива е тоа, Рики. Ти ниту еднаш погоре не се потруди да акцентираш вредност, квалитет или нешто у таа насока, туку целосно ги отфрлаш како концепти и се вадиш на чист хедонизам. И на кого тоа планираш да му го продадеш?
Овој дел вака. Јас муабетот го правам пошто најчесто се соочувам со аргументи од типот „ова не е музика, нема музичка вредност“, ти текнува? И јас на тоа викам, океј бе, нека не е музика. Ајде, не е музика, нека е обично гомно. Ми се свиѓа звукот, шта чеш. Кој како сака нека го дефинира, мене тоа ми се свиѓа, тоа е тоа. Не планирам да ја бранам таа „музика“. Целта ми е да ги бранам луѓето кои ја слушаат оваа „музика“, бидејќи и јас спаѓам во тие луѓе.
Mислам дека тука и завршуваме со полемики за музика. Не дека ги имаше. Тебе тие никогаш не ти ни биле приоритет. Овде нема дебата за тоа дали нешто вреди или не. Ова не е филозофска расправа за давање опипливост на нечиј субјективизам, Рики. Овде центарот треба да бидеш ти, тоа кој си ти, што тебе ти се свиѓа, колку ти си уствари срцка. Цело време таму ја тераш воденицата. Еве и ти болдирав. Пази која нарцисоидност прска во овие неколку болдови.
Финта продаваш, Рики. Влегуваш на тема за Лајно, таму некои луѓе викаат "лајното смрди", го толкуваат лајното како такво и идеш ти со твоето прво лице еднина и викаш "Јас еднаш имам стапнато на лајно, ама да ви кажам, тоа во ниту еден момент не ме попречи да uspeam vo zhivotot". Шо им се мешаш на луѓе додека разговараат за лајно со твојата претпоставена грандиозност? Каква врска имаш ти со тоа хипотетичко лајно? Кој спори дека и да си згазил на тоа хипотетичко лајно и да го носиш со себе до крајот на животот залепено за твојата патика, пак можеш да uspeesh vo zhivotot? Никој, Рики. Никој тоа не го спори. Луѓето само му даваат име и смрдеа, ти и твојата лична аседенција немате никаква врска. Сте тотално небитни.
Е стој сеа. Да, го извртев накај мене. Ама зошто? Еве врати се на првиот пост на кој реплицирав. Членот вика „Одвратно, и не само тоа туку што е најстрашно е и погубно. Немање слух за жал е тесно поврзано со тежок облик на простоќа, само што не е нешто што може лесно секој да го примети“. Го прашав дали ова значи дека јас сум прост, и тој потврди. Од тука јас решив да го вртам муабетот накај мене, зашто муабетот за мене е почнат од моментот кога тој почна да ги осудува луѓето како мене. Она што јас го правам е, ги користам моите позитивни квалитети за да ги одбранам овие замислени „негативни“. Бидејќи некој се осмелил да рече дека јас сум прост, базирано врз ништо друго, освен вкус за музика. Што за мене е многу по „просто“. Како може да дефинираш човек ако знаеш само една и единствена информација за него, а и таа не е толку битна. Такашто, да, важи тоа што го пишав горе. Мене не ми е толку целта да полемизирам за музиката, колку што ми е цел да се одбранам кога сум нападнат. Знаеш, едно е човек да ти рече „немаш добар вкус“. Океј, ми е гајле. Ама друго е некој да ти рече „глуп си штом слушаш ова“. Значи ова се сосема различни категории. И јас имам бескрајна борба пред мене да се бранам, интересно ми е, но во исто време ми е предизвик бидејќи секој размислува на свој начин и јас наоѓам нов начин да ги разубедам и да ги приклонам кон мојата филозофија. А мојата филозофија е следната, ќе го разработам ова преку пример:
Имаме две ситуации, во кои главни актери сме јас и ти.
1. Се запознаваме и прва информација која ти ја дознаваш за мене е дека јас слушам турбо-фолк. Ти си човек што не може да го поднесе турбо-фолкот и ми викаш „губи се, нејќам да иам ништо со тебе“. Избегнуваш секаков контакт, не дискутираш за ништо со мене, не ги откриваш останатите мои доблести и маани, односно не ми го дооткриваш ликот. И не знаеш што можам да понудам.
2. Се запознаваме и се погодува да не знаеме каков вкус за музика имаме. Се слагаме за филмови, за ист клуб навиваме, праиме муабет за некои интересни хобија, филозофираме, се дружиме, излагаме по кафичи, стануваме друштво, мои другари-твои другари, ти требаат пари јас ти позајмувам, ми требаат пари ти ми позајмуваш, и се пушташ на некоја ја сум ти wing-man и обратно, сум ти помогнал да излезеш од депресија, долго време сме „екипица“ и си ги откриваме квалитетите. И дури подоцна, во сосема случаен муабет, дознаваш дека јас слушам музика која ти не можеш да ја поднесеш. И што сега, сето претходно искуство го бришеш? Јас не чинам, готово, веќе ништо ко да не било, не се дружиме? Многу нормално дека не. Ова станува само една обична маана. Ти сепак ќе го имаш истото мислење за мене, само што во твоите очи ќе имам една мала маана, која е неспоредливо мала во споредба со сите други работи. А тоа ништо нема да ти смени во нашиот однос, за разлика од првиот случај.
Ова е суштината на проблемот кој се ствара кога луѓето ги пишуваат овие работи, и ова е суштината во тоа зошто јас упорно ги вртам муабетиве. Да, верувам тоа сакаш да го слушнеш. Не ми е цел да ја бранам музиката, верувај. Кога се работи за музика, мојот став е едноставен. Остај ме мене да си слушам што сакам, јас те оставам тебе да си слушаш што сакаш. Кажи слободно бе, Милица е курва, Елитни Одреди се педери, кажувај вицеви за Саша Матич, ми е гајле. Али моментот кога ќе ја преминеш линијата и ќе почнеш да ги „осудуваш“ луѓето затоа дека се понеинтелигентни за тоа што слушале ваква музика, тука јас не можам да преќутам. Е тука доаѓаат овие муабети, тука е моментот кај што ја терам воденицата. Бидејќи не разбирам, навистина не разбирам. Музиката е само еден сегмент од човекот. Секоја личност, било која, секој има милион други сегменти кои можеш да ги категоризираш и да го оформиш своето мислење за него. Причината за која јас се земам себе како пример, верувај не е од его. Да, јас сум егоист, не го негирам тоа, тоа ми е една од првите карактеиристики кога се опишувам себеси. Но, во овој контекст не зборам за себе од таа причина, барем не од самобендисаност (ако го исфилозофираме можеме да дојдеме и до тоа основно его некако, но тоа што сакам да го кажам е дека не се земам себе за пример поради тоа што сум самобендисан). Зборам бидејќи сметам дека е најсоодветно да се земам себеси како пример. Најдобро се познавам себеси и најлесно можам да ја направам таа компарација, која ми е во прилог на филозофијата.
Крај-краева, која и да е причината (дури и целосно да го занемариме параграфот над овој), сметам дека имам секакво право, не само што го имам, туку и морам да го користам тоа право, да зборувам за себе кога некој се осмелил да ме омаловажи во овој поглед. Бидејќи, нели, тој почнал да збори за мене, не јас. Па ако тоа ме прави егоист, so be it.
