Може ли кај нас самохран родител да посвои дете?

  • Креатор на темата Креатор на темата RocknRolaa
  • Време на започнување Време на започнување
Зошто ако законот дозволува самохран родител да посвои дете, нема ни една тужба или јавно презентирање на проблемот?


Ова е само моја претпоставка, не знам точни статистики за посвојување и самохрани родители, али претпоставувам дека ги нема во толку голем број за да можат да добијат било медиумско внимание - било правда. Во секој случај, дури и да дојде до активација на проблемот социјалните работници секогаш можат да се „извадат“ со посочување на неправилности кои ги нашле во минатото или сегашноста на потенцијалниот адоптивен родител. Тоа ти е како инспекција - колку и да ти е чист бизнисот, инспекторот секогаш за нешто може да се фати.
 
Не би требало да постои дискриминација во однос на брачен статус и според закон не постои, али реалноста е малце поразлична.

При посвојување на дете оставено во дом за деца без родители секогаш ќе се даде предност на брачен пар отколку на самохран родител, без оглед на тоа колку самохраниот родител е психички, физички и финански спремен да одгледува дете. Оваа предност произлегува од оние критериуми кои државата (која пред посвојувањето е одговорна за детето) ги смета за приоритетни - традиционално семејство во кое детето ќе се здобие со традиционални, односно правилни вредности, поголема финансиска сигурност во поглед на здравствена нега, храна, облека, одмор, образование, поголема сигурност во однос на смрт или тешка болест на еден од родителите и нормално, оној критериум кој Македонија го брка многу долго време - јадрото на успешно развиеното општество - совршено семејство од 4 ипол членови а.к.а америчка реклама за било што.
Настрана фактот што државата како заштитник на сите овие деца во периодот пред посвојувањето не исполнува ниту еден од овие критериуми, настрана што условите во кои истите живеат се непогодни услови дури и за канализациски глувци, настрана хаосот и апсолутното заборавање на значењето на зборовите „професионалност“ и „организација“ што е задолжителна пракса при секоја отворена процедура за посвојување, настрана „гласините“ за креаирање аукции за деца под 2 години, за потплати и дебели исплати...ако све ова и успееме да го занемариме во муабетот, пак е нејасно како домовите се повеќе се полнат со деца, а потенцијалните адоптивни родители сепак чекаат и до две години да добијат дете. Единствено нешто што ми паѓа на памет е дека овој сектор е комлетно запоставен, преполн со необразован кадар, кој одозгора на тоа и е мрзлив.

Се согласувам со твоево излагање.
Но јас до сега не сум сретнала никаде дека самохран родител посвоил дете во нашата држава. Дури и децата кои се сместени во згрижувачки семејства (значи не се посвоени, сместени се и семејството за тоа „згрижување“ добива некаков паричен надомест од државата по дете), и тие семејства мора да бидат со двајца старатели кои се во брак.

А што се случува кога некоја жена (овде викам жена, затоа што не верувам дека сам маж би посвоил дете за да го гледа и да се грижи за него, поправете ме ако сум грешка и ако има такви мажи и вие познавате некој таков) која не може да има дете од било кои причини, не е мажена, а има добри финансиски примања и ги исполнува сите услови наведени во законот и сака да помогне на некое несреќно детенце кое неговите биолошки родители го напуштиле? Дали некој од вас се сретнал со ваков некој случај, за да пренесе искуства?
Јас единствени „самохрани мајки“ кои ги знам, се жените кои работат во СОС Село и се грижат за повеќе деца истовремено. Децата ги нарекуваат мајки, но тие сепак се само лица кои се грижат за нив, без никаков статус на родител. Ова им е работно место, на кое 6 дена неделно работат, а седмиот им е слободен. Поправете ме ако не е ова така, јас тие информации ги имам во врска со ова.

А тоа што државата не исполнува критериуми и условите во кои живеат децата по домовите, како непрофесионалниот однос на кадарот кој работи во овие установи, не ни сакам да го коментирам. Самата помисла на тоа ме фрустрира премногу.

Пред некоја година, ако се сеќавам добро, направија комјутерски програм кој сам ќе ги бира идните родители за посвојување на деца. За да немало фаќање врски за посвојување и поради фактот што има повеќе двојки кои сакаат да посвојат, од колку деца (новороденчиња) за посвојување. Значи овде пак имаме двојки, парови, не самохрани родители.

По досегашното мое искуство, не сум запознала двојка која чекала 2 години за да добие дете. Освен со врски, секако. Познавам луѓе кои чекале и од 10 до 15 години за да посвојат дете. Како може тие луѓе да бидат добри родители по 10 - 15 години чекање на новороденче, кога веќе се во поодминати години и со самиот животни тек имаат веќе други проблеми и грижи, сега ќе се грижат за штотуку родено дете? Не ме сваќајте погрешно, не велам дека нема да бидат одговорни и прекрасни родители. Но самиот факт што тие можеби имаат по 45 и нагоре години, ме тера да размислувам колку овие двојки би можеле соодветно да се грижат за ова дете, кога сите знаеме дека трпението ни се намалува како поминуваат годините, а за едно дете да го пораснеш и исправиш на нозе треба многу трпение. Може и сум грешка за ова, но јас сепак сметам дека е така.
Од друга страна пак, не заслужува секој да има деца. Фактот што биолошки е во можност да направи дете, не го прави некого соодветна личност за да биде родител. Но тоа е веќе друга тема, ќе ја дискутираме другпат.

И зошто најголемиот број од тие што сакаат да посвојат бараат новороденче? Што им фали на две годишните, три годишните, па и на поголемите деца од пет, седум, десет, тринаесет години? Зошто нив ретко кој сака да ги посвои? Толку ли е тешко и срамно да се каже пред народот дека се грижиш за дете кое не е крвно твое? Или има некои други причини за овој феномен?
 
И зошто најголемиот број од тие што сакаат да посвојат бараат новороденче? Што им фали на две годишните, три годишните, па и на поголемите деца од пет, седум, десет, тринаесет години? Зошто нив ретко кој сака да ги посвои? Толку ли е тешко и срамно да се каже пред народот дека се грижиш за дете кое не е крвно твое? Или има некои други причини за овој феномен?


Освен тоа што кај нас владее таков менталитет според кој мислењето на комшијата е најбитно на цел свет, сепак има и други причини поради кои најчесто се бара новороденче кога станува збор за посвојување. Прво, со новороденче полесно може да се изманипулира целата ситуација, во смисла на преселба во друг дел од градот каде не те познаваат и на некој начин почнување на нов живот со бебето. Оваа мерка најчесто се превзема за да се заштити самото дете од можноста некој „добронамерен“ сосед да се излае и тоа во најлош можен момент. Процедурата за посвојување е тешка, но најтешкото нешто што адоптивните родители ќе мора да го направат во врска со посвоеното дете е да му соопштат дека е посвоено. Станува збор за деликатна ситуација која мора да се изведе што побезболно може и во 99 % од случаите е пропратена со шок, негирање, агресивно однесување, чувство на неприпадност, осамување и многу полошо. Ова се случува кога родителите ја соопштуваат веста. Рачунај сега што се случува кога детето дознава на улица, од другари, нивни родители, од тетката од карши или пред поголема група на луѓе.
 
Може, ако ги имаш “вистинските луѓе на вистинското место“!
Колешка на сестра ми (има 42 год.) како самохран родител посвои едвам двомесечно бебче. Нејзе матката и е извадена и никогаш нема да може да има свое дете (најверојатно ради ова неможе да најде брачен партнер) а има добро платена работа, сопствен стан и кола. Дури зема и “породилно отсуство“.

Што се однесува за посвојување повозрасно дете најчест проблем е што статусот за посвојување на тие деца не е расчистен. Биолошките родители на тие деца не се имаат изјаснето дека се откажуваат од родителското право а законот несмее присилно да им го одземе. Дури и не се согласуваат нивното дете да биде во згрижувачко семејство и често знаат да прават проблеми да ги зимаат децата од дом па повторно да ги враќаат назад или да им досаѓаат на згрижувачите барајќи им пари и слични работи.
 
Освен тоа што кај нас владее таков менталитет според кој мислењето на комшијата е најбитно на цел свет, сепак има и други причини поради кои најчесто се бара новороденче кога станува збор за посвојување. Прво, со новороденче полесно може да се изманипулира целата ситуација, во смисла на преселба во друг дел од градот каде не те познаваат и на некој начин почнување на нов живот со бебето. Оваа мерка најчесто се превзема за да се заштити самото дете од можноста некој „добронамерен“ сосед да се излае и тоа во најлош можен момент. Процедурата за посвојување е тешка, но најтешкото нешто што адоптивните родители ќе мора да го направат во врска со посвоеното дете е да му соопштат дека е посвоено. Станува збор за деликатна ситуација која мора да се изведе што побезболно може и во 99 % од случаите е пропратена со шок, негирање, агресивно однесување, чувство на неприпадност, осамување и многу полошо. Ова се случува кога родителите ја соопштуваат веста. Рачунај сега што се случува кога детето дознава на улица, од другари, нивни родители, од тетката од карши или пред поголема група на луѓе.

А зошто таквата ситуација да треба да манипулира? Толку ли е страшно ако едно дете е посвоено?

Да знам кај нас каков менталитет владее, јасно ми е.
Затоа најубаво е на детето уште од мало да му се каже дека е посвоено, за да се избегнат ваквите трауми кои најчесто се случуваат. Па после тоа никој нема да може да го повреди и шокира тоа дете. Стварно не ми е јасно зошто родителите сметаат дека тоа е нешто што треба да се крие од детето.

Шокот, негирањето, агресивното однесување, чувството на неприпадност, осамувањето можат да се надминат со помош на стручни лица кои ќе работат со тое дете. Ама за да не дојде до потребата овие лица да треба да интервенираат, најубаво е уште од најрана возраст детето да знае дека е посвоено.

Во мојата блиска околина имам такви неколку случаи, кои во тинејџерски години разбрале дека се посвоени. Во 80 посто од случаите работите тргнале во погрешна насока. И се само заради тоа оти децата не очекувале такво нешто да им кажат, шокирани се и изненадени од тој факт и цел свет им се менува во 5 минути. И сега подобро ли е тоа или да знае детето уште од мало дека е посвоено?

И пак ќе кажам, најдобро е според мене уште од најрана возраст да се каже и на сето тоа ќе се се гледа и ќе се прифати како нешто најнормално.

Доста ми е веќе од теми кои мнозинството (читај малограѓанството) ги сметаат за табуа, а нема потреба од такво нешто. До кога со ограничен мозок ќе живееме, само тоа не ми е јасно.
--- надополнето: 6 јуни 2013 во 11:58 ---
Може, ако ги имаш “вистинските луѓе на вистинското место“!
Колешка на сестра ми (има 42 год.) како самохран родител посвои едвам двомесечно бебче. Нејзе матката и е извадена и никогаш нема да може да има свое дете (најверојатно ради ова неможе да најде брачен партнер) а има добро платена работа, сопствен стан и кола. Дури зема и “породилно отсуство“.

Што се однесува за посвојување повозрасно дете најчест проблем е што статусот за посвојување на тие деца не е расчистен. Биолошките родители на тие деца не се имаат изјаснето дека се откажуваат од родителското право а законот несмее присилно да им го одземе. Дури и не се согласуваат нивното дете да биде во згрижувачко семејство и често знаат да прават проблеми да ги зимаат децата од дом па повторно да ги враќаат назад или да им досаѓаат на згрижувачите барајќи им пари и слични работи.

Мило ми е што еве има таков случај на самохрана мајка која посвоила дете. Супер.(y)
Штета само што пак „врските“ играат огромна и пресудна улога овде.

Статусот за посвојување на некои од децата не е расчистен, но не на сите. На тие на кои не е, во ред е да не се посвојуваат. Ама на ти на кои е, зошто да не бидат посвоени.

На тие родители, кои од било која причина, не се грижат за своите сопствени деца, им се одзема родителското и старателското право врз дете и истите никогаш повеќе не ќе можат да се грижат за ниту едно друго дете. Само што кај нас социјалните служби не знаат да направат објективна проценка на кој треба да му биде одземено ваквото право, е сосема друг муабет. Кога се под притисок на медиуми, тогаш одземаат родителски права, поинаку не ги боле ногата воопшто. Они важно земаат плата секој месец и си седат во канцеларија 8 работни саати. Што има врска ако некое дете е злоупотребувано или нема што да јаде денес, баш им е гајле.

Да, сум се сретнала и со такви случаи, каде биолошките родители изнудуваат пари и материјални придобивки од згрижувачите на детето, мада ептен ретки се, затоа што и згрижувачите ги земале тие деца кај нив за да остварат некоја материјална легална придобивка од државата. Штета што кај нас државата не функционира како што треба, па да видиш како после тие биолошки родители се казнуваат.

Ама кога зборуваме за посвојување на дете, податоците за биолошките родители, како и податоците за каде е дадено на посвојување детето, се заштитени и тајни, и не може било кој да дознае такви информации.
 
А зошто таквата ситуација да треба да манипулира? Толку ли е страшно ако едно дете е посвоено?

Да знам кај нас каков менталитет владее, јасно ми е.
Затоа најубаво е на детето уште од мало да му се каже дека е посвоено, за да се избегнат ваквите трауми кои најчесто се случуваат. Па после тоа никој нема да може да го повреди и шокира тоа дете. Стварно не ми е јасно зошто родителите сметаат дека тоа е нешто што треба да се крие од детето.

Шокот, негирањето, агресивното однесување, чувството на неприпадност, осамувањето можат да се надминат со помош на стручни лица кои ќе работат со тое дете. Ама за да не дојде до потребата овие лица да треба да интервенираат, најубаво е уште од најрана возраст детето да знае дека е посвоено.

Во мојата блиска околина имам такви неколку случаи, кои во тинејџерски години разбрале дека се посвоени. Во 80 посто од случаите работите тргнале во погрешна насока. И се само заради тоа оти децата не очекувале такво нешто да им кажат, шокирани се и изненадени од тој факт и цел свет им се менува во 5 минути. И сега подобро ли е тоа или да знае детето уште од мало дека е посвоено?

И пак ќе кажам, најдобро е според мене уште од најрана возраст да се каже и на сето тоа ќе се се гледа и ќе се прифати како нешто најнормално.

Доста ми е веќе од теми кои мнозинството (читај малограѓанството) ги сметаат за табуа, а нема потреба од такво нешто. До кога со ограничен мозок ќе живееме, само тоа не ми е јасно.



Да, страшно е. Не во смисла на самото посвојување, туку во смисла на средината. Ние како возрасни можеме донекаде да контролираме какво влијание ќе има околината врз нас, меѓутоа едно дете нема такви можности. Децата реагираат различно од нас, емоциите им се поинтензивни, психичкиот развој им е во подем, но не и завршен и важно е на што ќе бидат изложени во текот на целото детство, зошто тоа понатаму ќе се рефлектира на комплетна личност во која тие ќе пораснат. Како и за многу други работи од овој вид, средината е таа која го создава најголемиот проблем.

Во однос на кога треба да се каже и тука има поделени мислења. Не смее да се избрзува, но ни да се чека предолкго. Во принцип, родителите би требало сами да го одредат вистинскиот момент, кој секако би требало да е пред детето да наполни 8 или 10 години.
 
.......

На тие родители, кои од било која причина, не се грижат за своите сопствени деца, им се одзема родителското и старателското право врз дете и истите никогаш повеќе не ќе можат да се грижат за ниту едно друго дете.
........

Има разлика меѓу родителско и старателско право. Старателското право ти го дава државата/институција и како такво може да ти биде одземено и да немаш право да згришуваш деца, но родителското право без разлика дали си способен за родител или не неможе да ти го одземе никој присилно. Барем не во Македонија. И никој неможе да ти забрани да имаш повеќе деца (да ги родиш) без разлика дали ти за претходното си се грижел или не. Ако не се грижиш за сопственото дете или го злоставуваш, државата/институциите можат да ти го одземат детето и да го згрижат во дом и да го гледаш детето во присуство на трето лице (соц.работник, педагог, психолог..) но со тоа одземање не ти го одземаат родителското право т.е тоа дете неможе да биде дадено на посвојување или во згрижувачко семејство без твоја согласност.
 
Така е, средината е најголем проблем за многу работи. Ама средината ја правиме ние. Кога јас, ти и уште некој трет на своето дете ќе му каже од мало дека е посвоено, на тој начин ја моделираме и прилагодуваме средината како што нам ни одговара. И тогаш тоа ќе биде нормално за сите и нема да биде така страшно, дури и кога ќе му го кажат тоа неговите другарчиња.

А за возраста погодна за кажување, јас не би ставила бројка за да ја дефинирам. Мислам дека погодно е да се каже кога детето ќе почне да разбира за меѓусебните односи во едно семејство. А секое дете е различно, така да кај секое дете различна би била и возраста.
--- надополнето: 6 јуни 2013 во 12:34 ---
Има разлика меѓу родителско и старателско право. Старателското право ти го дава државата/институција и како такво може да ти биде одземено и да немаш право да згришуваш деца, но родителското право без разлика дали си способен за родител или не неможе да ти го одземе никој присилно. Барем не во Македонија. И никој неможе да ти забрани да имаш повеќе деца (да ги родиш) без разлика дали ти за претходното си се грижел или не. Ако не се грижиш за сопственото дете или го злоставуваш, државата/институциите можат да ти го одземат детето и да го згрижат во дом и да го гледаш детето во присуство на трето лице (соц.работник, педагог, психолог..) но со тоа одземање не ти го одземаат родителското право т.е тоа дете неможе да биде дадено на посвојување или во згрижувачко семејство без твоја согласност.

Така де, има разлика. Мислам дека може и присилно да ти биде одземено родителското право. Не се сеќавам вокој правилник или закон го читав ова, ама 90 посто сум сигурна дека може.
Не можат да ти забранат да родиш повеќе деца, ама по раѓање, ќе ти бидат одземени и дадени во дом. Бар јас такво искуство имам со такви случаеви.
 
Така де, има разлика. Мислам дека може и присилно да ти биде одземено родителското право. Не се сеќавам вокој правилник или закон го читав ова, ама 90 посто сум сигурна дека може.
Не можат да ти забранат да родиш повеќе деца, ама по раѓање, ќе ти бидат одземени и дадени во дом. Бар јас такво искуство имам со такви случаеви.

Само доколку мајката е со ментално нарушување.
И децата со ваква историја остануваат непосвоени.
 
Освен тоа што кај нас владее таков менталитет според кој мислењето на комшијата е најбитно на цел свет, сепак има и други причини поради кои најчесто се бара новороденче кога станува збор за посвојување. Прво, со новороденче полесно може да се изманипулира целата ситуација, во смисла на преселба во друг дел од градот каде не те познаваат и на некој начин почнување на нов живот со бебето. Оваа мерка најчесто се превзема за да се заштити самото дете од можноста некој „добронамерен“ сосед да се излае и тоа во најлош можен момент. Процедурата за посвојување е тешка, но најтешкото нешто што адоптивните родители ќе мора да го направат во врска со посвоеното дете е да му соопштат дека е посвоено. Станува збор за деликатна ситуација која мора да се изведе што побезболно може и во 99 % од случаите е пропратена со шок, негирање, агресивно однесување, чувство на неприпадност, осамување и многу полошо. Ова се случува кога родителите ја соопштуваат веста. Рачунај сега што се случува кога детето дознава на улица, од другари, нивни родители, од тетката од карши или пред поголема група на луѓе.

Сето тоа се избегнува со посвојување на постаро дете.
Знае дека е посвоено, знае да спореди од каде доаѓа и каде оди.
Да не се разбереме погрешно, немам ништо против посвојување бебиња, но имам против посвојување новороденчиња.
Сега, реалните услови се дека тоа новороденче да го дадеш во социјално загрозено семејство подобро ќе живее него во дом, но во подобри услови, новороденчето треба барем 9 месеци да ги помине со ,,државата,,.
Едноставно се скратуваат многу непогодности измеѓу, со оглед на кревкоста и потребата од искусен персонал околу него.

Од друга страна, не знам колку се развива инстиктот на родителот кога станува збор за посвоено бебе.
--- надополнето: 7 јуни 2013 во 02:44 ---
Да, страшно е. Не во смисла на самото посвојување, туку во смисла на средината. Ние како возрасни можеме донекаде да контролираме какво влијание ќе има околината врз нас, меѓутоа едно дете нема такви можности. Децата реагираат различно од нас, емоциите им се поинтензивни, психичкиот развој им е во подем, но не и завршен и важно е на што ќе бидат изложени во текот на целото детство, зошто тоа понатаму ќе се рефлектира на комплетна личност во која тие ќе пораснат. Како и за многу други работи од овој вид, средината е таа која го создава најголемиот проблем.

Во однос на кога треба да се каже и тука има поделени мислења. Не смее да се избрзува, но ни да се чека предолкго. Во принцип, родителите би требало сами да го одредат вистинскиот момент, кој секако би требало да е пред детето да наполни 8 или 10 години.


Искрено, јас од најмала возраст би објаснувала пред воопшто тоа дете да помисли дека биолошкиот дел е нешто пресуден за љубовта во семејството.
Полесно е на 2 годишно дете да му објасниш дека ти си му мајка, но некоја друга тетка го родила, отколку на 6 годишно дете да му го објасниш истото, кога веќе има јасна перцепција што е тоа напуштање.

Од што порана возраст, тоа подобро, но нормално, со соодветен речник, и примери, преку приказни итн.
--- надополнето: 7 јуни 2013 во 02:51 ---
Само доколку мајката е со ментално нарушување.
И децата со ваква историја остануваат непосвоени.

Дали си сигурен?
Не знам за законите, навистина, но мислам дека прво детето се нуди да го посвои член на поблиско семејство, ако одбраните одбијат, се згрижува во дом.
Друго што е крајно за никаде, е тоа што ако е вистина дека не може без нивна согласност да се даде детето на посвојување, како држава правиме една огромна и нехумана работа - а тоа е коцкање со еден детски живот.
Ако сме свесни дека неговиот биолошки родител не е во можност да се грижи за тоа дете, и после определен рок не успее да создаде услови, немаме време за чекање.
Најважните години за формирање на една личност се детските, а ако чекаме 18, сме упропастиле едно невино и недолжно суштество, ради неразумноста на биолошкиот родител и недоволно средените закони на државата.
 
Мислам дека некој како самец и ретко да бара да посвои дете. Незнам статистички дали таквите луѓе имаат поднесено барања и во колкав процент се таквите. Така мислам дека секој кој е здравствено способен за репродукција секогаш може да најдне начин (освен машко ак ое). Пример жена несака да стапи во брак а сака дете може да побара некој да и направи дете и потоа сама да си го изгледа без да бара биолошкиот татко да плача издржување и слично. Мислам дека таквите жени попрво би одбрале таков начин да станат родители отколку да посвојат освен како случајот погоре што таа не можела да раѓа. Ова е мое мислење. Плус доколку е некој добро ситуиран незначи дека ќе е и добар родител, сепак за дете е подобро да има и мајка и татко. На крај краева се е релативна работа и секој сличај си е различен и затоа постојат социални слижби кои вршат проценки истражувања на историјата на барателот и слично. За ова не го земам фактот за врски ислично правам моабет за тоа доклоку се оди по правни и реални чекори.

Инаку познавам еден случај од едни пријатели кои посинија дете кои се многу добри луѓе и добро ситуирани. мајката уште додека беше мало детето го учеше дека она не му е биолошка мајка низ игра и слично. Велеше подобро од малко да научи и од мене отколку во тинеџерските години од некој друг. Детето сега има околу 20 години и знае дека неговите родители не се неговите биолошки и нема проблеми со некој да му соопшти дека е посинет и е навистина одлично воспитано дете. Едноставно си има јасна престава кој е и што е кој му се вистински родители и кој му се биолошки родители. Поточно сватил дека за да бидеш родител не е доволно само да родиш дете туку да го одгледаш.
 
Да, сѐ тоа во ред, но зошто тогаш е толку комплицирана, спора и неефикасна процедурата за посвојување и кога има двајца родители и зошто има еден куп деца во домовите? Нели би им било подобро да имаат макар и еден родител отколку да бидат во дом без ниеден?


Кому би му дозволила ти, сама жена или двајца хомосексуалци?
 
Кому би му дозволила ти, сама жена или двајца хомосексуалци?
Jas I na samata žena I na gejovite. Važno e samo da imaat uslovi I moznosti za da se grizat za edno dete. Ne e važno dali se gej ili ne, single ili ne.
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom