Знаеш зошто имаме (релативно)преголеми очекувања, барем јас лично?
Јас имам еден живот, од којшто третина од прилика плус/минус ќе ми пројде во спиење. Значи тоа е неиабежно- физиолошка потреба.
МИНИМУМ 8 саати ги трошиш на работа тоа не е неизбежно али за вечином смртници кои не има паднала милионска во евра премија на лото, или кои немаат вујко владика тоа е егзисстенционално прашање.
Имам максимум 8 саати од денот за мене, коишто се само мои. Ако треба и тие 8 саати да ги пројдам во стресови, нервози, расправања ебати животот.
Ако веќе сум се решил на брак, значи неа треба да ја гледам секој ден, да легнувам и станувам со неа, да се ослонувам во тешки моменти, да се соочувам со сите предизвици што претстојат, да ми роди деца (света работа), ако не дај Боже умрам пред неа-да и оставам оставштина од мајки, татковци, баби, дедовци, со неа треба да сум цел живот. Епа чим е така damn right дека ќе цепидлачам и комплицирам (ипак со некој усул). Сигурно нема да правам недозреани циркузи, земи се-разведи се. И тука не мислам на ситуации кога разводот е неопходен, него на моментот што се почесто го гледам, жени се оти така ти било ќејф-разведи се оти ти прошол ќејфот. Се проаѓа-интензивниот секс, пепрутки у стомак, хормоналните миксови у глава дека леташ над Монт Еверест, еуфоријата кога ќе се роди прво дете, се е пролазно. Она што останува е интересот и почитта. Се додека нив ги има, ќе опстане бракот. Брачниот другар е токму тоа-брачен другар. И за крај две мисли за бракот едната превземена од другар ми другата моја:
Љубав проџе, жена остаје. (удара у поим)
Постојат многу методи да си го заебеш животот, бракот е најчесто користена.