Работното место го почитувам АМА не го сакам без разлика дали работев во Мк или надвор, ама затоа пак си ја сакам професијата - инжинер за роботика.
Дизајнирање автоматски машини од нула, програмирање роботи, машини, експериментирања, нови теории, различни методи ако нешто не работи и на крај кога се работи како што треба, сум си горд на тоа што сум направил. Работата ми е рандом микс од програмирање, математика, електроника, физика (секако и осет за буџет) и се состои од то да креирам/програмирам машини со специјални порачки така да секој проект ми е различен ( со тоа и секој ден мора да учам и да се надоградувам). Тоа е за професијата зошто ја сакам.
Од друга стана работата не ја сакам оти сум само вработен, мојот труд, знаење, (+стрес) што сум го вложувал секогаш оди за да креира богатство на некој друг. По буџетиве гледам дека газдиве не цедат, без разлика дали Мк или надвор. Работник, инжинер или програмер нема врска за нив сне само бројка на крајот од месецот.
Во Mк, а и тука, си земам уба плата (поголема од програмери и ИТ) колку да си обезбедам одреден мир и станбено прашање и засега ми е океј да речам.
Од друга страна татко ми си има фарма во Мк, нешто свое. Направил нешто од ништо и си работи за него, секоја капка пот, секој саат прекувремено, секој профит и секоја загуба оди за него. Тој пример си ја сака и работата и професијата, толку што скоро ќе останевме без ништо заради неговото сакање. На крај се среди ама сепак знам колку пожртвувања требаше да си вложи за да го работи тоа што го сака како што сака.
sacrifices