Зошто ја отпуштив мојата секретарка...
Минатиот четврток ми беше роденден. Станав, слегов по скалите на појадок очекувајќи жена ми да ми рече барем "Среќен роденден", а очекував и подарок, се разбира. Како што се сврте од кујната, само ми рече "добро утро", без "Среќен роденден" и без подарок.
- ОК, заеби го бракот, децата се тука, тие сигурно не заборавиле - си реков во себе.
Моите деца појадуваа и не рекоа ни збор. Така да, кога стигнав во канцеларијата се чуствував по малку тажно и разочарано.
Како што влегував, мојата секретарка Мими, ми рече "Добро утро Директоре, среќен роденден!" Се чуствував малку подобро, бидејќи конечно на некој му текна кој ден е денес.
Работев до 13 часот кога дојде Мими и ми рече:
- Знаете, надвор времето е прекрасно, а е Вашиот роденден, па... би можеле да отидеме на ручек, само јас и Вие.
- Фала, Мими, тоа е најдоброто нешто што го слушнав денес. Ајде!
Заминавме на ручек. Но не во ресторанот каде одевме секојдневно. Ручавме во еден интимен ресторан со засебна маса, одделена од целиот останат свет. Јадевме, и пиевме мартини и си поминавме прекрасно.
На враќање назад кон канцеларијата, Мими рече:
- Знаете, толку прекрасен ден... нема потреба да се враќаме назад на работа, нели?
- Претпоставувам не - и одговорив набрзина. - Што имаш на ум?
- Ајде да одиме во мојот стан.
Откако влеговме Мими ми рече:
- Директоре ако немате ништо против, би отишла да се пресоблечам. Се враќам веднаш.
- ОК. Нема проблем.
Се врати по неколку минути. Носеше торта... а зад неа, мојата жена, децата, и уште неколку од моите пријатели и колеги, сите заедно пеејќи "Happy Birthday".
А јас седев на каучотот...
Гол како од мајка роден...
