Смислата на постоењето на секоја форма на живот во природата е да го продолжи својот вид. Благодарение на нашата повисока свест, ние лугето, за разлика од останатите живи битија на планетава имаме една особина која не разликува од другите, а тоа е потребата да им се даде значење на нештата околу нас, се со цел да се оправда сопственото постоење. Им даваме преголемо значење на сите нешта кои допираат до нашите сетила, мислејки дека така и нашето постоење добива поголемо значење, е сега кој како, на која срана ке се ориентира, зависи од самиот човек во кој правец ке забега.
Се потпираме на религијата, па така добиваме чувство на сигурност, мислејки дека добриот однос со бог ке не спаси од начата неспособност да опстоиме како интелегентна единка на светот.
Се потираме на материјализмот, мислејки дека колку повеке поседуваме, толку сме помоќни, а колку сме помоќни, толку ни е поголемо значењето...
Се потпираме на емоциите, бидејки не сме во состојба да си ги контролираме животинските нагони, а од друга страна се срамиме да признаеме колку животинско има во нас, ама за да бидеме ние по значајни, измиливме емоции кои се во тренд да се следат, без оглед на околностите.
Се потпираме, на духовноста, бидејки давањето преголемо значење на нештата околу нас со цел да му се даде значење на своето постоење скренало во обратен правец, па сме се изгубиле во нашиот мисловен свет, потиснат од суровата и натрупана со материјализам, консумерска реалност...
Се потпираме на науката, на нашата интелегенција, на логиката... всушност и нема посигурен начин да си обезбедиме подобро место на светот кое истовремено не залажува дека одиме нагоре кон врвот иако остануваме тука и завршуваме како обични луге, без разлика на се... и така натаму...
... ах, колку ли само бара нашата душа, колку ли само бара... а колку малку наога, колку ли само малку наога... и пак од почеток, ајде да му дадеме смисла на нашето постоење, па ке почнеме одново и ке им дадеме смисла на сите околности во кои се наогаме, па ке заземеме став и ке се идентификуваме со сите сензации кои поминуваа низ нас и ке кажеме, јас сум тоа, вреден сум поради тие и тие особини, а тие се вредни поради тие и тие нешта кои ме опкрушуваат и се така во круг.
Нема смисла.