Како што виулицава буквално ме носи по патов за дома, ме замисли, а животот? Колку повеќе сме од обичен лист на ветрот?
Ќе учиш, ќе работиш, ќе вложиш во себе си, ќе планираш, сѐ по упатството, но животот ќе ти рече ,,Е па, не може. Оваа рунда ја менувам играта."
- Ама, не сум спрем...
- Животот воопшто нема врска со твојата спремност. Никој не успеал да земе согласност од ембрион. Тоа е убавината на животот, да трчаш како да си спремен, за да видиш дека некогаш и импровизацијата може да биде твоја силна страна. Но, да трчаш, како јунакот од Јамата и клатното на Едгар Алан По, ти труди се да не паднеш, а Тој знае по кои патишта ќе трчаш.
Единствено што знам е дека 27 години бев во чекална . Целото детство, младост, првиот брак. Така ми кажа и дедо ми на сон, ,,излези, излези од оваа проклета чекална, најди си ја домата, земната, додека си жива. На некои од нас им е судено да ја бараат."
Излегов од чекалната, но и таму трчав.
Си ја спремив бовчата, учев, се трудев, преиспитував. Во сета таа виулица и хаос, не бев ни малку свесна дека хаосот е всушност подготовка за што и да е ова до кадешто сум се искачила. Моите соништа беа многу едноставни, мали, скромни...
Но, животот ме откорна од таа почва како плевел, ме посади во сосем друга ситуација, ме примора да ги сменам мечтите, да сфатам дека всушност тие мечти се полезни за мене. Дека треба да целам повисоко, оти таму кадешто кроев најубави соништа, ме нема. А ме има на повисоки скалила за коишто не се осмелував да мечтаам.
Оваа година, можеби за првпат, се чувствувам чекор поблиску до наоѓање на домата. Оти првпат, по толку време, покрај верзиите на Грл во различни улоги кои постојат единствено во дадената улога да удоволат на другите, за првпат по многу години, има Грл којашто целосно го чувствува коцкањето на лисјата од секој нејзин чекор. Грл којашто постои како индивидуа, единка чиешто присуство го чувствувам, чиишто мисли ги слушам. Грл , којашто во сите комбинации и толпи и должности, постои, како онаа којашто веќе одамна требаше добро да ја запознаам и да се помирам со истата.
Чувствувам ветрови на промена, веќе најверојатно ништо нема да биде исто, но веќе не се плашам.
Оти веќе сум сигурна дека пред овој, оној, било кој, лелесамодаетуковски или кој и да е, постои едно јас коешто е сопатник којшто никогаш нема да те изневери.