- Член од
- 3 март 2009
- Мислења
- 601
- Поени од реакции
- 178
Инспирирана од 2 ситуации во кои се најдов, решив да отворам тема да видам што мислат повеќето.
Вака, првата беше пред 2-3 месеци, се возев во автобус, што беше многу полн, значи сите седишта беа зафатени и плус имаше доста луѓе што стојат. И на една станица се качува една бабичка, се ослободува место, седнува. И после неколку минути, ја гледам почна да плаче. Ми стана жал, и просто не можев да се изначудам зашто толку луѓе во автобусот, само ја гледаат и никој не и приоѓа да ја праша дали е добра, да не и е нешто... Зашто ако не е нешто важно и сериозно, нели, не би плачела така јавно, меѓу луѓе. Причекав да се ослободи местото до неа, и седнав до неа. Само ја прашав дали е добра, и ми кажа дека имала внука што е многу болна, и тешко дека ќе се излечи. Не знам дали тогаш го дознала тоа,или како испаднало, не ја распрашував. Бидејќи ми е непознат човек, ми беше непријатно да ја распрашувам и да навалувам да ми каже. Важно ми беше пред се да не седи сама ако и е тешко, и барем со некој да сподели што ја мачи.
Втората ситуација, се деси пред 2 дена. Одев накај автобуска да чекам автобус за накај дома, и на клупата на автобуската седеше една ептен стара бабичка. Дотерана и се, ама доста стара. Седнав до неа, чисто да си ги протегнам нозете. И ме праша нешто, почнавме општ разговор. Ама изгледаше како да не е во ред, малце ко да нема многу ориентација за време, ми рече дека ја чека ќерка и да дојде кај неа од друг град, дека се слушнала со син и и он и рекол дека ќе дојде ќерка и. Ја прашав кога ќе дојде, ми рече не знам, не се сеќавам. Рече дека живее во блиска зграда до автобуската. Седев со неа, додека не ми дојде автобусот, ама ми беше многу жал, зашто не знаев кога ќе дојде ќерка и, а она беше толку изгубена, седеше и им приоѓаше на луѓе, се возбудуваше на секоја кола што ќе застане, мислејќи дека е ќерка и. Бидејќи не ме разбираше убаво што и зборувам и што ја прашувам, се доведов до недоумица, дали навистина чека некого, дали сега треба да дојде, дали живее тука, зошто е излезена сама и дотерана ако живее во близина? Сакав да ја прашам каде точно живее, да и помогнам да отиде до дома. Ама несреќа, ми дојде автобус што го чекав 15 минути. И ете, решив да се качам во автобусот, и не и помогнав.
Кога дојдов дома, чисто споделив со моите за бабичката, и ме дочекаа со нешто сосема спротивно што очекував: дека не е моја работа да им помагам, дека којзнае каде ќе ме однесат, дека на бабичката во автобусот не сум требала да ја прашувам, зашто од една страна можеби сум можела да и помогнам, ама од друга, можела да ме обрука пред сите луѓе во автобусот со едноставно кажување дека не е моја работа зашто она плаче. Ми рекоа дека и они не би пришле, како и сите останати луѓе во автобусот, и да се запрашам дали меѓу 50 луѓе што биле присутни, сите се глупави а само јас сум паметна што сум пришла? Стварно не можам да ги разберам, зашто јас се обидов само да помогнам, и ете во моја ситуација не згрешив. Едноставно кога ќе помогнам на некој растам.
Ме интересира, што мислите вие? Дали во таква ситуација треба да се пријде и да се помогне, барем со едноставно прашање дали ви е добро, или треба да се седи на страна за во некој случај да не се деси да ви речат дека не е ваша работа?
Вака, првата беше пред 2-3 месеци, се возев во автобус, што беше многу полн, значи сите седишта беа зафатени и плус имаше доста луѓе што стојат. И на една станица се качува една бабичка, се ослободува место, седнува. И после неколку минути, ја гледам почна да плаче. Ми стана жал, и просто не можев да се изначудам зашто толку луѓе во автобусот, само ја гледаат и никој не и приоѓа да ја праша дали е добра, да не и е нешто... Зашто ако не е нешто важно и сериозно, нели, не би плачела така јавно, меѓу луѓе. Причекав да се ослободи местото до неа, и седнав до неа. Само ја прашав дали е добра, и ми кажа дека имала внука што е многу болна, и тешко дека ќе се излечи. Не знам дали тогаш го дознала тоа,или како испаднало, не ја распрашував. Бидејќи ми е непознат човек, ми беше непријатно да ја распрашувам и да навалувам да ми каже. Важно ми беше пред се да не седи сама ако и е тешко, и барем со некој да сподели што ја мачи.
Втората ситуација, се деси пред 2 дена. Одев накај автобуска да чекам автобус за накај дома, и на клупата на автобуската седеше една ептен стара бабичка. Дотерана и се, ама доста стара. Седнав до неа, чисто да си ги протегнам нозете. И ме праша нешто, почнавме општ разговор. Ама изгледаше како да не е во ред, малце ко да нема многу ориентација за време, ми рече дека ја чека ќерка и да дојде кај неа од друг град, дека се слушнала со син и и он и рекол дека ќе дојде ќерка и. Ја прашав кога ќе дојде, ми рече не знам, не се сеќавам. Рече дека живее во блиска зграда до автобуската. Седев со неа, додека не ми дојде автобусот, ама ми беше многу жал, зашто не знаев кога ќе дојде ќерка и, а она беше толку изгубена, седеше и им приоѓаше на луѓе, се возбудуваше на секоја кола што ќе застане, мислејќи дека е ќерка и. Бидејќи не ме разбираше убаво што и зборувам и што ја прашувам, се доведов до недоумица, дали навистина чека некого, дали сега треба да дојде, дали живее тука, зошто е излезена сама и дотерана ако живее во близина? Сакав да ја прашам каде точно живее, да и помогнам да отиде до дома. Ама несреќа, ми дојде автобус што го чекав 15 минути. И ете, решив да се качам во автобусот, и не и помогнав.
Кога дојдов дома, чисто споделив со моите за бабичката, и ме дочекаа со нешто сосема спротивно што очекував: дека не е моја работа да им помагам, дека којзнае каде ќе ме однесат, дека на бабичката во автобусот не сум требала да ја прашувам, зашто од една страна можеби сум можела да и помогнам, ама од друга, можела да ме обрука пред сите луѓе во автобусот со едноставно кажување дека не е моја работа зашто она плаче. Ми рекоа дека и они не би пришле, како и сите останати луѓе во автобусот, и да се запрашам дали меѓу 50 луѓе што биле присутни, сите се глупави а само јас сум паметна што сум пришла? Стварно не можам да ги разберам, зашто јас се обидов само да помогнам, и ете во моја ситуација не згрешив. Едноставно кога ќе помогнам на некој растам.
Ме интересира, што мислите вие? Дали во таква ситуација треба да се пријде и да се помогне, барем со едноставно прашање дали ви е добро, или треба да се седи на страна за во некој случај да не се деси да ви речат дека не е ваша работа?