Џ
Џонтра Волта
Гостин
Dances with Wolves (1990)
Во режија на Кевин Костнер со Кевин Костнер во главната улога во ликот на Џон Данбар, воен херој од граѓанската војна кој по една самоубиствена акција добива дозвола за премештај, и бива преместен на некое место во Дивиот Запад. Кога ќе стигне на местото гледа дека тоа е напуштено и одлучува сам да седи таму и да ги чека трупите односно останатите војници кои некако требаа да дојдат или да поминат од таму, не знам баш не разбрав, т.е забораив пошто 9 години трае филмов.
И, откако ќе остане сам, ќе примети дека во близина има индијанско племе и набрзо ќе се спријатели со нив па дури и ќе стане еден од нив, полковникот Џон Данбар ќе стане Танц со волци.
После 100 години одложување конечно му дојде редот на филмов. 3 саати е официјалното времетраење ама изгледа не постои таква верзија па така единствена на интернетов е онаа директорс кат која трае 4 саати. Единствен филм што трае поише од 3 саати и притоа е класа и вреден за репризирање е Си беше еднаш во Америка на Леоне, и ниеден друг.
Филмов немаше да биде досаден ако траеше некои 2 ипол саати, максимум 3 ај преку сила. Вака е апла досаден, една обична приказна разводенета у 4 ебани саати со еден куп вишок сцени каде Костнер си позира и си шеткара пред камера. Феноменална кинематографија, убава музика иако Енио Мориконе тука би напраил ремек дело според мене. Кевин Костнер тотално нехаризматична фаца, можда требало да земе друг актер кого го личи за вакви вестерн филмови. Апсолутно вреди да се пофали и индијанскиот јазик кого го зборат индијанците нели логично, поштувам такви оригинални ствари у филмови. Друго нешто за пофалба не ми текнува.
И сега доаѓаме до конечното и вечно прашање на темата филмови во 1990та година и крајната манифестација наречена Оскар каде Мартин Скорсезе беше тотално оштетен за наградата најбоље филм на годината, токму од овој.
20тина години претходно Марлон Брандо за неговиот Оскар за Кум во знак на револт за третманот што го добиваат индијанците, испрати индијанка да ја прими статуетката во негово име и Академијата со нетрпение чекаше некој да сними филм за индијанците и сместа да му залепи Оскар.
7.5/10 оценка.
Во режија на Кевин Костнер со Кевин Костнер во главната улога во ликот на Џон Данбар, воен херој од граѓанската војна кој по една самоубиствена акција добива дозвола за премештај, и бива преместен на некое место во Дивиот Запад. Кога ќе стигне на местото гледа дека тоа е напуштено и одлучува сам да седи таму и да ги чека трупите односно останатите војници кои некако требаа да дојдат или да поминат од таму, не знам баш не разбрав, т.е забораив пошто 9 години трае филмов.
И, откако ќе остане сам, ќе примети дека во близина има индијанско племе и набрзо ќе се спријатели со нив па дури и ќе стане еден од нив, полковникот Џон Данбар ќе стане Танц со волци.
После 100 години одложување конечно му дојде редот на филмов. 3 саати е официјалното времетраење ама изгледа не постои таква верзија па така единствена на интернетов е онаа директорс кат која трае 4 саати. Единствен филм што трае поише од 3 саати и притоа е класа и вреден за репризирање е Си беше еднаш во Америка на Леоне, и ниеден друг.
Филмов немаше да биде досаден ако траеше некои 2 ипол саати, максимум 3 ај преку сила. Вака е апла досаден, една обична приказна разводенета у 4 ебани саати со еден куп вишок сцени каде Костнер си позира и си шеткара пред камера. Феноменална кинематографија, убава музика иако Енио Мориконе тука би напраил ремек дело според мене. Кевин Костнер тотално нехаризматична фаца, можда требало да земе друг актер кого го личи за вакви вестерн филмови. Апсолутно вреди да се пофали и индијанскиот јазик кого го зборат индијанците нели логично, поштувам такви оригинални ствари у филмови. Друго нешто за пофалба не ми текнува.
И сега доаѓаме до конечното и вечно прашање на темата филмови во 1990та година и крајната манифестација наречена Оскар каде Мартин Скорсезе беше тотално оштетен за наградата најбоље филм на годината, токму од овој.
20тина години претходно Марлон Брандо за неговиот Оскар за Кум во знак на револт за третманот што го добиваат индијанците, испрати индијанка да ја прими статуетката во негово име и Академијата со нетрпение чекаше некој да сними филм за индијанците и сместа да му залепи Оскар.
7.5/10 оценка.
