Абе “аферим“ да ми е,или не?
Не е за аферим, АБЦ.
Малку историја.
Во почетокот на 1663 година султанот на Отоманската империи Мохамед IV се обратил кон козаците од Запорожска Сеча со писмо наишано со доста патос. Вознемирен поради постојаните напади на краевите под негова власт, султанот притоа се прикажал себе си како интелигентен човек, кој умее да задржи самоконтрола.
«ја, султан и владыка Блистательној Порты, брат Солнца и Луны, наместник Аллаха на Земле, властелин царств - Македонского, Вавилонского, Иерусалимского, Большого и Малого Египта, царь над царјами, властелин над властелинами, несравненныј рыцарь, никем непобедимыј воин, владетель древа жизни, неотступныј хранитель гроба Иисуса Христа, попечитель самого Бога, надежда и утешитель мусульман, устрашитель и великиј заштитник христиан, повелевају вам, запорожские казаки, сдатьсја мне добровольно и без всјакого сопротивленија и менја вашими нападенијами не заставлјать беспокоитьсја.
Султан Мохаммед IV».
Одговорот на Запорошците е куриозитет, како да го пишувале Прилепчани или Мариовци, и бил повод за рускиот уметник Репин да го наслика платното “Запорошците му пишуват одговор на султанот“
Одговорот на Запорошците нема да го цитирам во оваа прилика, за да не избегаме од поентата, а тоа е:
Турскиот народ ќе ви помогне во рамките на неговите можности да се справите со помоќните Грци,Бугари,Албанци и Срби и да опстанете како Македонци
Ако можеш да забележиш во писмото на Ахмед IV, тој нигде не спомнува грци, срби, југословени, бугари ниту било каква друга новокомпонирана нација. Турците во тоа време знаеле дека доаѓаат да завладеат со Македонската Имеприја, нормално било за било кој султан да ја носи титулата македонски владетел.
Времињата се менуваат, гените мутираат, и на крајот од 19.век - почетокот од 20. век османлиите не се ни бледа сенка од она што биле пред 400 години. Ако треба да ги обвиниме за нешто, тоа е што си дозволиле да бидат толку слаби, па овозможиле на македонската територија, со која така победоносно завладеале во свое време, да се создадат чирови кои денес, сосема без никаква основа, ги нарекуваш “помоќни од Македонија“.
Јане Сандански и Крсте Мисирков јасно ја угледале иднината и перспективата, што ќе стане со Македонија ако не остане под власта на Цариград - Константинопол и ако Отоманската империја целосно се распадне.
Во Турција и денес постои тој респект за Македонија, зашто, кога турците би ја негирале Македонија како што тоа го прават ситните балкански хиени, со тоа би ја негирале и сопствената отоманска историја.
Затоа, единствено човечки достојно што можеме да кажеме за било која поддршка од нивна страна е - благодарност и респект подеднаков на оној кој ни се искажува.